Πριν από ένα περίπου αιώνα, ο Λένιν έγραψε ένα από τα κλασικά του έργα, το «Ιμπεριαλισμός – ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού». Σ’ αυτό το βιβλίο εξηγούσε ότι η κυρίαρχη μορφή εκμετάλλευσης από τη μεριά των ισχυρών του πλανήτη δεν ήτανε πια η κλασική μορφή αποικιοκρατίας με την στρατιωτική κατάληψη χωρών, αλλά ήταν η οικονομική διείσδυση, με την επέκταση και κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου –των μεγάλων δηλαδή τραπεζικών κολοσσών– από τις καπιταλιστικές «μητροπόλεις» της Ευρώπης (τότε· σήμερα ο ισχυρότερος ιμπεριαλιστής είναι οι ΗΠΑ) στις πιο αδύναμες οικονομίες του πλανήτη.
Η σημερινή παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, στην οποία τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει παίξει το τραπεζικό σύστημα οδηγώντας στην κατάρρευση της αμερικανικής Λέμαν Μπράδερς το 2008 (και που στη συνέχεια επεκτάθηκε στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και μετατράπηκε μετά στη σημερινή κρίση του χρέους) έστρεψε το ενδιαφέρον κάποιων ερευνητών στο να ψάξουν σε περισσότερο βάθος το ρόλο του τραπεζικού κεφαλαίου στη διεθνή οικονομία.
Την πρωτοβουλία αυτή ανάλαβαν ερευνητές από το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ελβετίας, στη Ζυρίχη, ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου με περισσότερα από 30 Νόμπελ και τα αποτελέσματα της έρευνάς τους δημοσιεύτηκαν στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό New Scientist (έκδοση της 22ας Οκτώβρη 2011).
37 εκατομμύρια επιχειρήσεις, πίσω από τις οποίες βρίσκονται 147!
Οι ερευνητές ξεκίνησαν μελετώντας μια λίστα 37 εκατομμυρίων επιχειρήσεων (37.000.000) που παίζουν σημαντικό ρόλο στον πλανήτη, με βάση στοιχεία του 2007.
Μελέτησαν την διασύνδεση μεταξύ των εταιρειών αυτών και ανακάλυψαν ότι ανάμεσα σε αυτά τα 37 εκατομμύρια, κυριαρχούσαν 43.060 πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες ελέγχανε ένα μέσο όρο 20 επιχειρήσεων ανά πολυεθνική.
Στη συνέχεια πήγαν στο επόμενο βήμα να ερευνήσουν ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτές τις 43.060 πολυεθνικές επιχειρήσεις. Ανακάλυψαν ότι οι
«1.318 εταιρείες «είχαν στην κατοχή τους, μέσα από τις μετοχές τους, την πλειοψηφία της βιομηχανίας του πλανήτη – την πραγματική οικονομία – αντιπροσωπεύοντας το 60% του παγκόσμιου τζίρου» (New Scientist, 22.10.2011).
Όμως η συγκέντρωση του πλούτου δεν σταματάει εδώ. Γιατί από αυτές τις 1.318 εταιρείες το 1% περίπου και συγκεκριμένα
«μία υπέρ-ελίτ 147 επιχειρήσεων ελέγχουν το 40% του συνολικού πλούτου που παράγεται διεθνώς».
Καθόλου τυχαία στην κορυφή αυτών των 147 εταιριών βρίσκονται τραπεζικοί κολοσσοί! Όπως οι βρετανικές Barclays και Lloyds, οι αμερικανικές JP Morgan και Goldman Sachs, οι γερμανικές Deutsche Bank και Allianz, οι ελβετικές UBS και Credit Suisse, κοκ.
Από τις 50 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του πλανήτη, οι 25 είναι αμερικανικές. Στη συνέχεια κυριαρχούν 9 βρετανικές και ακολουθούν εταιρείες της ηπειρωτικής Ευρώπης – Γερμανικές, Γαλλικές, ελβετικές και ολλανδικές. Την 50άδα συμπληρώνουν 3 Ιαπωνικές, μία καναδέζικη και μία Κινέζικη.
Αυτές είναι οι «αγορές»
Αυτές λοιπόν είναι οι λεγόμενες «αγορές» που καθορίζουν τις ζωές των 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων του πλανήτη, τη συντριπτική πλειοψηφία των οποίων καταστρέφουν.
Έχουμε ακούσει ξανά και ξανά τους ίδιους τους εκπροσώπους του συστήματος, και διεθνώς και στην Ελλάδα, να καταγγέλλουν τις «αγορές», τους κερδοσκόπους, κοκ, που «έχουν βάλει στο μάτι το ευρώ και θέλουν να το πλήξουν». Ακόμα και ο Βενιζέλος, ο εκατομμυριούχος υπουργός της νέας κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου, πρόσφατα κατάγγειλε τους «κερδοσκόπους που απειλούν το ευρώ με κατάρρευση».
Οι αγορές, όμως, για τις οποίες «διαμαρτύρονται» όλα αυτά τα ανθρωποειδή που κυβερνούν, έχουν όνομα και επώνυμο! Ας αφήσουν λοιπόν τις υποκριτικές διαμαρτυρίες ενάντια στις αγορές, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του συστήματος, ιδιαίτερα οι ισχυροί στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Άμα ήθελαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό, θα μπορούσαν. Δεν κάνουν και δεν πρόκειται να κάνουν γιατί αυτές οι «αγορές», αυτοί οι κερδοσκόποι, είναι που αποτελούν την πεμπτουσία του συστήματος. Και ο Βενιζέλος και τα άλλα πιόνια που «κυβερνούν» δεν κάνουν τίποτα άλλο στην ουσία παρά να υποκλίνονται, να υποτάσσονται και να γονατίζουν μπροστά στις «αγορές» που είναι τα αφεντικά τους, κι ας κάνουν και λίγες κόνξες για το θεαθήναι…
Η σημασία αυτών των αριθμών για μας είναι μεγάλη!
Το πιο σημαντικό σημείο όμως αυτής της έρευνας είναι άλλο, και αφορά το εργατικό κίνημα.
Γιατί δείχνει ότι οι αγορές και το κεφάλαιο δεν είναι κάτι μεταφυσικό. Είναι ένας πολύ συγκεκριμένος αριθμός επιχειρήσεων και μάλιστα πολύ μικρός. Επιχειρήσεις οι οποίες από τη στιγμή που φύγουν από την ιδιοκτησία των ιδιωτών και περάσουν στην ιδιοκτησία της κοινωνίας, τότε θα έχουν τεθεί οι βάσεις για το σχεδιασμό της οικονομίας όχι απλά σε εθνική αλλά σε διεθνή βάση!
Οι 147 εταιρείες οι οποίες ελέγχουν τον πλανήτη έχουν την έδρα τους σε ένα συνολικό αριθμό χωρών που μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών. Η κίνηση και οι αγώνες του μαζικού κινήματος που μπορούν να φέρουν καταλυτικές ανατροπές σε διεθνές επίπεδο, πράγμα το οποίο μεταφράζεται σε αυτό που οι κλασσικοί ονομάζουν «κοινωνική επανάσταση» (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πρόσφατες αραβικές επαναστάσεις) μπορούν να έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: τις 147 εταιρείες που βρίσκονται στα χέρια των πολυ-δισεκατομμυριούχων, που κερδοσκοπούν με τις ζωές 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων και με τη ζωή του πλανήτη. Για να περάσουν αυτές οι επιχειρήσεις στην ιδιοκτησία της κοινωνίας, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, πράγμα που αυτόματα δημιουργεί τις δυνατότητες για σχεδιασμό σε διεθνές επίπεδο της οικονομίας, στην υπηρεσία των ανθρώπων αντί του κέρδους των καπιταλιστικών κολοσσών.
