Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Σε ένα περιβάλλον διαρκών επιθέσεων στα δικαιώματα των εργαζομένων και κατακόρυφης αύξησης της ανεργίας δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως όλη η ευρωπαϊκή ήπειρος «βράζει». Ειδικά οι χώρες του Νότου δίνουν την εντύπωση ηφαιστείου που είναι έτοιμο να εκραγεί. Οι δυνατότητες για ένα συντονισμένο απεργιακό κύμα κατ’αρχήν στις χώρες του Νότου, αλλά και συνολικά στην Ευρώπη, υπάρχουν. Τα πράγματα βεβαίως σκοντάφτουν στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία που κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να εκτονώσει την κατάσταση. Είναι μόνο κάτω από την πίεση της βάσης των εργαζομένων που τα ισπανικά και τα πορτογαλικά συνδικάτα συντονίστηκαν και καλούν γενική απεργία στις 14/11. Ήταν κάτω από την ίδια πίεση που αναγκάστηκε η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων να ανακηρύξει την 14/11 σε πανευρωπαϊκή μέρα δράσης ενάντια στην λιτότητα. Αυτή η απόφαση δίνει την δυνατότητα για μια πρώτη συντονισμένη πανευρωπαϊκή απάντηση με αιχμή του δόρατος φυσικά τις χώρες του Νότου.
Η 14/11 πρέπει να γίνει υπόθεση της βάσης των εργαζομένων!
Στην Ισπανία οι προετοιμασίες για την απεργία γίνονται σε ένα κλίμα οργής για τις διαρκείς επιθέσεις και την κατακόρυφη αύξηση των αυτοκτονιών. Πριν μερικές μέρες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι διαδήλωσαν ενάντια στις περικοπές. Στην Πορτογαλία το ήδη εκρηκτικό κλίμα αναμένεται να αναζωπυρωθεί περισσότερο καθώς 2 μέρες πριν την απεργία έχει οριστεί επίσημη επίσκεψη της Α. Μέρκελ στην χώρα. Η επίσκεψη της Μέρκελ αναμένεται να απαντηθεί με την συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που οργανώνονται.
Στην Ιταλία η CGIL, η μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία (σημ: πρόσκειται στην Αριστερά, στην Ιταλία δεν υπάρχει μια ενιαία συνομοσπονδία) καλεί σε 4ωρη στάση εργασίας, ενώ τα συνδικάτα βάσης COBAS (με σχετικά περιορισμένη, αλλά όχι ασήμαντη επιρροή στο εργατικό κίνημα) καλούν σε 24ωρη απεργία. Στην Γαλλία πέντε συνδικάτα (CGT, CFDT, FSU, UNSA, Sol¬idaires) συζητάνε τον τρόπο συμμετοχής τους στην ημέρα δράσης χωρίς να αποκλείεται να καλέσουν σε απεργία. Ανοιχτό παραμένει μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το ενδεχόμενο για απεργιακές κινητοποιήσεις σε Μάλτα, Κύπρο και Βέλγιο. Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και εκδηλώσεις αλληλεγγύης θα λάβουν χώρα σε μια σειρά ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καλούν απλά μία στάση εργασίας και ένα συλλαλητήριο για την τιμή των όπλων τη στιγμή που το ελληνικό εργατικό κίνημα θα έπρεπε να πρωτοστατεί σε αυτή την διαδικασία.
Είναι παραπάνω από βέβαιο πως οι εργαζόμενοι, όχι μόνο του Νότου αλλά όλης της Ευρώπης, θα ανταποκρίνονταν με ενθουσιασμό σε ένα κάλεσμα για πανευρωπαϊκή απεργία. Κάτι τέτοιο θα ενίσχυε κατακόρυφα την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων και θα έδινε ένα ισχυρό χτύπημα στην εθνικιστική προπαγάνδα που προσπαθεί να διασπάσει τους εργαζόμενους σε «Γερμανούς», «Έλληνες» και πάει λέγοντας.
Αυτή η προοπτική, η προοπτική της πανευρωπαϊκής γενικής απεργίας, φαντάζει σήμερα πολύ λιγότερο απομακρυσμένη απ’ ότι μόλις μερικούς μήνες πριν. Όμως οι γραφειοκράτες προσπαθούν με κάθε τρόπο να φρενάρουν αυτή την διαδικασία. Δεν θα μπορούν να το κάνουν για πάντα. Ήδη η ταυτόχρονη γενική απεργία σε Ισπανία και Πορτογαλία είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Στην Ελλάδα είναι καθήκον των εργαζομένων της βάσης, αλλά και όλων των ταξικών συνδικαλιστών να προσπαθήσουν να βγουν κλαδικές απεργίες εκείνη την ημέρα κόντρα στην άρνηση ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν η απεργία περιοριστεί σε Ισπανία και Πορτογαλία, έχει σημασία οι δράσεις που θα οργανωθούν στις 14/11 να είναι μαζικές και πετυχημένες. Σε μια τέτοια περίπτωση θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα μπροστά σαν ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα. Ένα βήμα που θα μας επιτρέψει να δώσουμε από καλύτερες θέσεις, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, τις μεγάλες μάχες που έχουμε μπροστά μας. Αντίστοιχα, μια αποτυχία θα αποτελέσει «βούτυρο στο ψωμί» της γραφειοκρατίας που θα κατηγορήσει τους εργαζόμενους για «αδιαφορία» προκειμένου να κρύψει την δική της προδοσία και ανικανότητα.
