Η 24ωρη γενική απεργία που καλείται από τη ΓΣΕΕ για τις 12 Δεκέμβρη αποτελεί την πρώτη σοβαρή απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της ΝΔ.
Η απεργία αποτελεί απάντηση στον προϋπολογισμό που ψηφίζεται την ίδια περίοδο στη βουλή. Ένα προϋπολογισμό που ακολουθώντας τα βήματα των προηγούμενων, κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.
Στις βδομάδες που μεσολαβούν μέχρι την πραγματοποίηση της απεργίας χρειάζεται προετοιμασία σε κάθε εργατικό χώρο ώστε η συμμετοχή στην απεργία αλλά και στην πορεία να είναι μαζική. Αυτό σημαίνει συζήτηση σε κάθε σωματείο και κάθε ομοσπονδία, για σωστή ενημέρωση αλλά και για καλή οργάνωση της καθόδου.
Την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι απαιτούν ενωτικές πορείες. Η άρνηση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ να συγκεντρωθεί στον ίδιο χώρο με τους υπόλοιπους εργαζόμενους (πράγμα το οποίο αντιγράφουν και διάφορες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) οδηγεί σε μια διάσπαση με εντελώς αρνητικές συνέπειες για το κίνημα. Γιατί από τη στιγμή που οι συγκεντρώσεις και πορείες δεν είναι ενωτικές τότε αναπόφευκτα μετατρέπονται σε κομματικές. Κι αυτό αποξενώνει τις μεγάλες μάζες των εργαζομένων οι οποίες δεν είναι διατεθειμένες να συμμετέχουν σε μικρές πορείες που εξυπηρετούν την καταγραφή δυνάμεων και τίποτε άλλο.
Ο βασικός όμως υπεύθυνος για την απουσία της απαιτούμενης μαζικότητας στις εργατικές πορείες και συγκεντρώσεις είναι η ίδια η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Γιατί για να έχει μαζικότητα μια γενική απεργία δεν είναι αρκετό να την εξαγγείλεις, χρειάζεται να προετοιμαστεί σωστά.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν κάνει τίποτα πέρα από το να εξαγγέλλει την απεργία και στην συνέχεια να την αφήνει στην τύχη της. Και αν λόγω της συγκυρίας, υπάρχει τεράστια αγανάκτηση στον κόσμο, τότε η συμμετοχή είναι ικανοποιητική. Αν όχι, η απεργία αποτελεί τουφεκιά στον αέρα. Με αυτή τη στάση η ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει μετατρέψει πολύ σημαντικές κινητοποιήσεις σε εθιμοτυπικές. Και έχει σε μεγάλο βαθμό φθείρει την ίδια την ιδέα της γενικής απεργίας. Εκεί δηλαδή που η γενική απεργία μπορεί να αποτελέσει ένα εξαιρετικά σημαντικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων, γίνεται εντελώς αναποτελεσματική και φέρνει απογοήτευση.
Στις σημερινές συνθήκες, που υπάρχει μεγάλη αγανάκτηση μέσα στους εργαζόμενους και που εύκολα μπορεί να αντανακλαστεί σε μεγάλες κινητοποιήσεις, το κάλεσμα της γεν. απεργίας για τις 12 Δεκέμβρη, θα έπρεπε,
– πρώτα. να είναι καλά οργανωμένο, με αναλυτικές συζητήσεις και προετοιμασία σε κάθε εργατικό χώρο και
– δεύτερο, να είναι ενταγμένο σε ένα γενικότερο σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της επίθεσης που ετοιμάζει η ΝΔ.
Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο Ξ, αν ο υπ. Εργασίας Μαγγίνας θέλει 4 μήνες ψεύτικου και υποκριτικού «διαλόγου», το εργατικό κίνημα πρέπει να του απαντήσει με ένα 4μηνο πλάνο εργατικών κινητοποιήσεων. Το κεντρικό θέμα βέβαια στην επίθεση της κυβέρνησης είναι το ασφαλιστικό – αυτό πρέπει να είναι και το κεντρικό ζήτημα στις εργατικές κινητοποιήσεις.
Η απεργία της 12ης Δεκέμβρη, πρέπει να αποτελέσει την πρώτη απάντηση του εργατικού κινήματος, όχι απλά και γενικά στο θέμα του προϋπολογισμού, αλλά πιο ειδικά στο θέμα του ασφαλιστικού. Μια μεγάλη συμμετοχή στην απεργία και μια μεγάλη πορεία θα στείλει ένα καθαρό μήνυμα στην κυβέρνηση: μην τολμήσεις ν’ αγγίξεις τις συντάξεις και τα όρια συνταξιοδότησης. Μια μέτρια συμμετοχή θα ενθαρρύνει την κυβέρνηση να προχωρήσει στην επίθεσή της.
Γι’ αυτό, οι αγωνιστές της αριστεράς, ιδιαίτερα όσοι παραμένουμε συνεπείς στις ιδέες του μαρξισμού και στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, έχουμε ευθύνη να παλέψουμε για την επιτυχία της απεργίας, την οργάνωσή της πάνω σε σωστές βάσεις και την προοπτική νέων κινητοποιήσεων στη συνέχεια.
____________
