Οι Φοιτητικές Εκλογές πραγματοποιούνται λίγο καιρό μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Ένα έγκλημα το οποίο προκάλεσε η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της ενίσχυσης των καπιταλιστικών κερδών που εφάρμοσε η ΝΔ και όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κοκ). Το δυστύχημα στα Τέμπη συγκλόνισε όλες και όλους μας, γατί στη θέση των νέων ανθρώπων που τόσο άδικα χάθηκαν θα μπορούσε να είναι ο καθένας και η καθεμιά μας. Γι’ αυτό και η συμμετοχή της νεολαίας στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις αμέσως μετά το δυστύχημα ήταν πάρα πολύ μαζική.
Με τις διαδηλώσεις, τις φοιτητικές καταλήψεις και τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, απαντήσαμε σαν κοινωνία στην βρώμικη προπαγάνδα συγκάλυψης της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.
Οι επικείμενες φοιτητικές εκλογές είναι μια ευκαιρία να καταδικάσουμε, για άλλη μια φορά, τις πολιτικές παρατάξεις που ευθύνονται για τα Τέμπη με πρώτη την κυβερνητική ΔΑΠ. Αυτό σημαίνει να ενισχυθούν τα ψηφοδέλτια της ανατρεπτικής Αριστεράς που μπήκε μπροστά και σε αυτό τον αγώνα με σχέδιο και προτάσεις κλιμάκωσης και νίκης κι όχι απλώς τη συμβολική διαμαρτυρία.
Η πολιτική των «Τεμπών» στην Παιδεία
Οι ίδιες πολιτικές που οδήγησαν στα «Τέμπη» εφαρμόζονται και στην Παιδεία όπως και σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Η χρόνια υποχρηματοδότηση (η Ελλάδα είναι 18η στις 27 χώρες της ΕΕ σε ότι αφορά τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία σαν ποσοστό του ΑΕΠ) έχει φέρει τις υποδομές στην εκπαίδευση σε οριακό σημείο.
Τον περασμένο Οκτώβριο φοιτητής στη Θεσσαλονίκη έπεσε από τον 3ο όροφο της Νομικής του ΑΠΘ και τραυματίστηκε σοβαρά επειδή το ίδρυμα είχε προχωρήσει σε συμπτύξεις τμημάτων λόγω της έλλειψης αιθουσών και διδασκόντων. Στο τέλος Μαρτίου παράθυρο έπεσε μέσα σε αίθουσα του παραλιακού συγκροτήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και λίγες ημέρες αργότερα ταβάνι κατέρρευσε μέσα σε αίθουσα δημοτικού σχολείου στο Βόλο. Και στις δυο περιπτώσεις από καθαρή τύχη δεν υπήρξαν τραυματισμοί ή και θύματα επειδή την ώρα των συμβάντων γινόταν διάλειμμα από τα μαθήματα.
Αντί να αντιμετωπίσει αυτά τα σοβαρά προβλήματα ώστε να παρέχεται δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, η πολιτική της ΝΔ κινείται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.
Με τον νόμο Κεραμέως που ψήφισε το καλοκαίρι (2022) η κυβέρνηση προωθεί ακόμη περισσότερο το «επιχειρηματικό» Πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με όρους ιδιωτικής επιχείρησης.
Η σύνδεση της κρατικής χρηματοδότης με την «αξιολόγηση», ο εξαναγκασμός για αναζήτηση χρηματοδότησης από ιδιωτικές εταιρίες, τα «βιομηχανικά μεταπτυχιακά» υπό τον έλεγχο ιδιωτικών εταιριών, η θεσμοθέτηση διδάκτρων σε όλα τα μεταπτυχιακά, η πρόβλεψη για συμμετοχή ανθρώπων της αγοράς στα ΔΣ των Πανεπιστημίων, το αντιδημοκρατικό μοντέλο διοίκησης και η προσπάθεια να καταργηθούν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, η συνεχής εντατικοποίηση των σπουδών, τα πειθαρχικά συμβούλια, η ανύπαρκτη φοιτητική μέριμνα, ο στόχος να καταργηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος ώστε να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια (το οποίο άρθρο έχει βέβαια ήδη παρακαμφθεί σε μεγάλο βαθμό με την εξίσωση των πτυχίων των κολλεγίων που προβλέπει ο νόμος Κεραμέως) και φυσικά το σχέδιο για είσοδο της αστυνομίας (ΟΠΠΙ) μέσα στα ΑΕΙ συνθέτουν επιγραμματικά την πολιτική της ΝΔ.
Τελικός στόχος αυτής της πολιτικής (που την έχουν εφαρμόσει οι κυβερνήσεις διαχρονικά) είναι ένα Πανεπιστήμιο με την ελάχιστη κρατική χρηματοδότηση, όπου τα προγράμματα σπουδών και η έρευνα θα υπηρετούν το καπιταλιστικό κέρδος αντί να καλύπτουν τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η λαϊκή οικογένεια θα ματώνει οικονομικά για να σπουδάσει τα παιδιά της και οι συλλογικές φοιτητικές διεκδικήσεις και αγώνες θα αντιμετωπίζουν την αστυνομική καταστολή και βία.
Ζωντανοί, δημοκρατικοί, μαχητικοί Φοιτητικοί Σύλλογοι
Για να καταφέρουμε σταματήσουμε αυτές τις πολιτικές χρειαζόμαστε ζωντανούς Φοιτητικούς Συλλόγους που θα οργανώνουν τις αντιστάσεις και τους αγώνες μας. Για να γίνει αυτό χρειάζεται οι Γενικές Συνελεύσεις των ΦΣ να αποκτήσουν ξανά μαζική συμμετοχή και να διεξάγονται με πραγματικά δημοκρατικό και ουσιαστικό τρόπο ώστε να ακούγονται όλες οι απόψεις και να μην μετατρέπονται σε «κοκορομαχίες» ανάμεσα στις παρατάξεις της Αριστεράς. Τα εκλεγμένα ΔΣ των Φοιτητικών Συλλόγων ενώ αποτελούν όργανα του κινήματος και μπορούν να αξιοποιηθούν στον αγώνα (ειδικά εφόσον είναι ανοικτά σε όλους τους φοιτητές) δεν μπορούν και δεν πρέπει να αντικαταστήσουν τις Γενικές Συνελεύσεις που είναι μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες.
Πέρα από τις δημοκρατικές διαδικασίες, οι αγώνες μας πρέπει να έχουν σχέδιο κλιμάκωσης και να επιδιώκουν να πετυχαίνουν χειροπιαστές νίκες και να μην είναι μόνο συμβολικές διαμαρτυρίες. Τα «όπλα» του Φοιτητικού Κινήματος είναι οι μαζικές και καλά οργανωμένες διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, οι μαζικές και λειτουργικές καταλήψεις και ο συντονισμός με τους αγώνες και τις απεργίες των εργαζομένων.
Τα παραπάνω δεν πρόκειται να γίνουν από μόνα τους. Για να υλοποιηθούν χρειαζόμαστε μια φοιτητική Αριστερά που δεν θα ξεπουλιέται και δεν θα ξεπουλά, όπως λέει και το σύνθημα. Μια Αριστερά που θα λειτουργεί ενωτικά και δημοκρατικά στο εσωτερικό της και στο κίνημα, θα κάνει προτάσεις χωρίς να καπελώνει και θα συνδέει κάθε αγώνα για τα άμεσα προβλήματα με την ευρύτερη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και το χτίσιμο μιας άλλης πραγματικά δίκαιης κοινωνίας, της σοσιαλιστικής.
