Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Η πρωτομαγιά φέτος είναι πολύ διαφορετική. Όλος ο πλανήτης βρίσκεται κάτω από τις επιπτώσεις του κορονοϊού, πλατιά εργατικά στρώματα ζουν σε καραντίνα ή σε αυστηρά μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων, αυτό που κυριαρχεί είναι ο φόβος για τις επιπτώσεις του ιού.
Ο φόβος πατάει σε μεγάλο βαθμό στην επίγνωση από την πλευρά των εργαζομένων ότι κανένα σύστημα Υγείας, ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, δεν θα μπορέσει να αντέξει το βάρος της πανδημίας, ειδικά μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα από τις πολιτικές λιτότητας των προηγούμενων δεκαετιών.
Ταυτόχρονα, η φετινή πρωτομαγιά βρίσκει όλον τον πλανήτη στο χείλος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που όπως όλα δείχνουν θα είναι πιο βαθιά ακόμα και απ’ αυτήν του 1929.
Το 2019, πριν την εμφάνιση του ιού στην Κίνα, μια σειρά κοινωνικών εκρήξεων σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, στο Λίβανο, στη Χιλή, στο Εκουαδόρ, στο Ιράκ, στο Χονκ Κονγκ και αλλού, αλλά και το κίνημα της νεολαίας ενάντια στην κλιματική αλλαγή, ανέδειξαν τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του συστήματος και έφεραν στο προσκήνιο τη μαχητικότητα των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.
Ένα σύστημα όπου 25 άνθρωποι στον πλανήτη έχουν τόσο πλούτο όσο το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού και όπου το μοντέλο βιομηχανικής ανάπτυξης οδηγεί μέσω της κλιματικής αλλαγής στην καταστροφή της ζωής στον πλανήτη με την μορφή που την ξέραμε μέχρι σήμερα, φυσιολογικά οδηγεί σε οργή και μαζικές εκρήξεις.
***
Ο κορονοϊός και η νέα παγκόσμια οικονομική κρίση ανοίγουν μια νέα ιστορική περίοδο. Το πρώτο διακύβευμα θα είναι ξανά το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό. Ποια κοινωνική τάξη θα αναλάβει το βάρος των επιπτώσεων του κορονοϊού και της οικονομίας, το κεφάλαιο ή οι εργαζόμενοι, αλλά και ποια τάξη μπορεί να αποτρέψει τέτοιες τραγωδίες στο μέλλον.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί ακόμα να απολαμβάνει υψηλή δημοτικότητα λόγω της μικρής διασποράς του ιού και τον συγκριτικά χαμηλό αριθμό θανάτων, ωστόσο όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο πιο σαφές θα γίνεται ότι θα θελήσει να ρίξει το βάρος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και των φτωχών.
Η παροχή επιδομάτων –μια πανευρωπαϊκή πολιτική– για να αμβλυνθούν οι συνέπειες της κρίσης ανακούφισε σε πρώτη φάση χιλιάδες εργαζόμενους. Χιλιάδες άλλοι όμως έμειναν χωρίς κανένα εισόδημα και δίχτυ ασφαλείας. Η αντιμετώπιση της νέας κρίσης δεν θα έχει φιλεργατικό πρόσημο. Αντιθέτως για μια ακόμα φορά το βασικό μέλημα θα είναι με ποιο τρόπο να διασωθούν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Τα εκατομμύρια στους καναλάρχες για τον έλεγχο της ενημέρωσης, τα εκατομμύρια στις ιδιωτικές κλινικές, η άρνηση να παρθούν γενναία μέτρα για την ενίσχυση του ΕΣΥ, οι νομοθετικές ρυθμίσεις για την προστασία των επιχειρήσεων και η ασάφεια για το μέλλον δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων που είναι σε αναστολή σύμβασης εργασίας δείχνουν ήδη προς αυτή την κατεύθυνση. Τη δείχνουν και οι συστάσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) να επανεκκινηθεί η οικονομία άμεσα «με λελογισμένους κινδύνους», συστάσεις με τις οποίες ευθυγραμμίστηκε η κυβέρνηση. Τι σημαίνει όμως «λελογισμένοι κίνδυνοι»; Σε πόσους νεκρούς μεταφράζεται για τον ΣΕΒ;
Ταυτόχρονα, ο τρόπος με τον οποίο ανακοινώθηκε ότι θα ανοιγοκλείνει η κλίμακα της καραντίνας για τους επόμενους μήνες δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα προτού επανεκκινήσει την οικονομία. Τέτοια μέτρα θα ήταν:
- Άμεση και μαζική ενίσχυση του ΕΣΥ, με 10.000 νέες προσλήψεις γιατρών και 30.000 προσλήψεις νοσηλευτών/ριών και τετραπλασιασμό περίπου των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας για να εξισωθεί με τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό.
- Δωρεάν μαζική παροχή μασκών στον πληθυσμό για να κτυπηθεί η κερδοσκοπία. Η κυβέρνηση αρνείται όχι μόνο να δίνει δωρεάν μάσκες, αλλά ακόμα και να προχωρήσει σε διατίμησή τους.
- Μαζικά μοριακά τεστ στον πληθυσμό (ιδιαίτερα καθώς φαίνεται πως έχουν γίνει πια αξιόπιστα σε ποσοστό 99% σύμφωνα με δημοσιεύματα)
Αυτά θα πρέπει να συνοδεύονται από αναστολή των περιορισμών βασικών δικαιωμάτων όπως των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, με την προϋπόθεση ασφαλώς ότι τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας (επαρκείς αποστάσεις, μάσκες κλπ). Το να λέει η κυβέρνηση όχι στις διαμαρτυρίες την ίδια ώρα που επιτρέπει την εργασία σε χώρους κλειστούς και χωρίς εξαερισμό, καθώς και την κυκλοφορία στα ΜΜΜ και μάλιστα χωρίς μάσκες (προτού αλλάξει πολιτική) είναι υποκριτικό.
Για αυτούς τους λόγους η φετινή πρωτομαγιά έχει ιδιαίτερη σημασία.
Το κάλεσμα όμως κεντρικών κινητοποιήσεων τη μέρα της Πρωτομαγιάς στο κέντρο της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων, από οργανώσεις της Αριστεράς, στις οποίες κινητοποιήσεις δεν υπάρχει ξεκάθαρη πρόθεση ή πρόταση και σχέδιο για να τηρηθούν τα μέτρα ασφαλείας, δεν αποτελεί κάποια ουσιαστική παρέμβαση της Αριστεράς. Κατ’ αρχήν γιατί η κοινωνία δεν πρόκειται να ανταποκριθεί και να συμμετέχει. Η ανατρεπτική/ριζοσπαστική Αριστερά δεν πρέπει να ταυτιστεί στα μάτια της κοινωνίας με εκείνους που «σπάνε την καραντίνα» αγνοώντας τους κινδύνους και βάζοντας στην άκρη τα επιστημονικά δεδομένα. Πολύ περισσότερο χρειάζεται να είμαστε συνεπείς με τη γραμμή αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση την οποία καταγγέλλουμε ακριβώς για αυτό: ότι έχει ευθύνη για την επόμενη ημέρα με το να επανεκκινεί την οικονομία, ακολουθώντας τις συστάσεις του Συνδέσμου Βιομηχάνων και βάζοντας μπροστά όχι τα επιδημιολογικά αλλά τα οικονομικά κριτήρια.
Από ‘κει και πέρα, κάποιοι πολιτικοί συμβολισμοί, με μικρούς αριθμούς διαδηλωτών και με όλα τα μέτρα ασφαλείας έχουν αξία. Έτσι σαν Ξεκίνημα θα είμαστε παρόντες και παρούσες σε συμβολικές κινητοποιήσεις που θα γίνουν την ημέρα πρωτομαγιάς στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, στο μνημείο του Καπνεργάτη στη Θεσσαλονίκη και αλλού. Οι κινητοποιήσεις που ξεμπροστιάζουν την κυβερνητική πολιτική στο θέμα του περιβάλλοντος, όπως η συγκέντρωση που καλούν περιβαλλοντικές οργανώσεις ενάντια στο περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο στις 11:00 στα σκαλιά της Βουλής τηρώντας τα μέτρα προστασίας, είναι επίσης μια κινητοποίηση που αξίζει της υποστήριξής μας.
Από εκεί κει πέρα σημασία έχει να στραφεί η Αριστερά σε κινητοποιήσεις που έχουν περιεχόμενο και μπορούν να κερδίσουν την υποστήριξη του κόσμου. Τέτοιου είδους κινητοποιήσεις είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις που δεν θέτουν θέματα απειλής για τη δημόσια υγεία. Απεργιακές κινητοποιήσεις σε χώρους όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως την Παιδεία και την Υγεία μπορούν να στείλουν ισχυρά μηνύματα στην κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε με υπεύθυνο τρόπο να κρατήσουμε ζωντανό το νήμα του αγώνα σε αυτές τις συνθήκες.
