Του Κυριάκου Χάλαρη

Η ΚΠΕ (Κεντρική Πολιτική Επιτροπή) του ΣΥΡΙΖΑ, που συνήλθε το σβκ 23-24 Μάη, τελείωσε με μια απόφαση που βρίσκεται πολύ μακριά απ’ ότι απαιτεί η  κρισιμότητα της κατάστασης. Η γενικολογία, τα ευχολόγια και οι αυταπάτες για τις προθέσεις των «εταίρων» για άλλη μια φορά κυριαρχούν στο κείμενο. Διαβάζουμε, ανάμεσα σε άλλα:

«Το ότι απορρίπτουμε τα τελεσίγραφα δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν επιδιώκουμε μια αμοιβαία επωφελή λύση»

«Η διαλλακτικότητα που επιδείξαμε… ήταν πράξη ευθύνης»

«Παρά την υπονόμευση της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη από κύκλους των δανειστών, η κυβέρνηση την τήρησε.»

«… η κυβέρνηση απέδειξε έμπρακτα την πολιτική δέσμευσή της να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της χώρας τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό» (ολόκληρο το κείμενο της πολιτικής απόφασης εδώ)

Σαν να μην είναι πλέον εντελώς ξεκάθαρο ότι απέναντί μας δεν έχουμε τους «εταίρους» και την «Ευρώπη της αλληλεγγύης», αλλά ωμούς εκβιαστές που δεν έχουν κανένα άλλο στόχο από το να γελοιοποιήσουν και να υποτάξουν, αν δεν μπορούν να ανατρέψουν, την πρώτη κυβέρνηση της Ευρώπης που τόλμησε να αμφισβητήσει τις σκληρές πολιτικές λιτότητας!

Στον ίδιο τόνο και η «αποσαφήνιση» των (καινούριων!) κόκκινων γραμμών…

«… οφείλουμε να επισημάνουμε τα βασικά χαρακτηριστικά ενός αποδεκτού από εμάς συμβιβασμού:

Α) χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα,

Β) καμία νέα περικοπή σε μισθούς και συντάξεις,

Γ) αναδιάρθρωση του χρέους,

Δ) ισχυρό πακέτο για δημόσιες επενδύσεις, ιδίως στις υποδομές και τις νέες τεχνολογίες.

Επιπλέον, αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και η σταδιακή αύξηση του βασικού μισθού στα 751 ευρώ. Είναι εξίσου απαραίτητο οι όποιες αλλαγές στη φορολογική πολιτική να προωθούν την κοινωνική δικαιοσύνη, ελαφραίνοντας τους οικονομικά ασθενείς και υποχρεώνοντας επιτέλους να πληρώσουν οι έχοντες που συστηματικά φοροδιαφεύγουν.»

Δεν είναι μόνο η γενικολογία αυτών των διατυπώσεων το πιο σημαντικό (τι σημαίνει άραγε «αναδιάρθρωση του χρέους» όταν η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να το αποπληρώσει;). Ούτε ότι με απόφαση οργάνου πλέον το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης τίθεται στο περιθώριο. Ούτε καν ότι δεν υπάρχει κουβέντα για το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων (ΟΛΠ, αεροδρόμια, κλπ) σαν να μην έχουν ποτέ υπάρξει δεσμεύσεις για τον τερματισμό των ιδιωτικοποιήσεων!

Το πιο σημαντικό είναι ότι ακόμα και τώρα, με ολοφάνερες τις διαθέσεις των δανειστών, η απόφαση δε λέει κουβέντα για το δια ταύτα. Για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, για το ενδεχόμενο να μη γίνει τίποτα δεκτό, για το ποιο είναι το σχέδιο εν τέλει στην περίπτωση που οι «θεσμοί» επιμείνουν να ζητάνε τα πάντα, που όπως όλα δείχνουν αυτό σκοπεύουν να κάνουν.

Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ

Στα αριστερά της ηγετικής ομάδας η πιο σημαντική αντιπολιτευτική φωνή που ακούστηκε για άλλη μια φορά ήταν αυτή της Αριστερής Πλατφόρμας. Η τροπολογία που κατέθεσε καταψηφίστηκε  μόνο για 20 ψήφους (75 υπέρ – 95 κατά) έχοντας δηλαδή πάρει το 45% περίπου, γεγονός που αντανακλά τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό του κόμματος.

Τα ζητήματα που έθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα ήταν τα ακόλουθα:

Αυτό που οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ επιδιώκουν, αδίστακτα και με συνέπεια, εδώ και τέσσερις περίπου μήνες, είναι… [να] εξωθήσουν απροστάτευτη,  την κυβέρνηση στην πλήρη υποταγή και τον παραδειγματικό διασυρμό.»

Αυτές τις ώρες χρειάζεται να έλθει κατεπειγόντως στο προσκήνιο:

Η άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών…

Η άρση των προνομίων, των προνομιακών ρυθμίσεων και της ασυλίας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων…

Η ουσιαστική φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, των μεγάλων περιουσιών, των πολύ μεγάλων εισοδημάτων και της υψηλής κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων…

Η άμεση και πλήρης επαναφορά, κατοχύρωση και τήρηση στην πράξη, των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας» (ολόκληρο το κείμενο της τροπολογίας εδώ)

Οι 53+

Σε αντίθεση με την Πλατφόρμα, η τάση των 53+ που επιθυμεί να καταγράφεται στα αριστερά του κόμματος, για άλλη μια φορά «σιώπησε». Και αναρωτιέται κανείς πως οριοθετείται πολιτικά μια νέα τάση όταν στο τέλος τα ψηφίζει όλα.

Η τροπολογία που κατέθεσε και αφορούσε το ρόλο του κόμματος (διαβάστε την εδώ) και τον εκδημοκρατισμό του κρατικού μηχανισμού δεν δημιουργούσε κανένα σοβαρό πρόβλημα στην ηγετική ομάδα η οποία και την υιοθέτησε στο εισηγητικό κείμενο. Εξάλλου τέτοιου είδους προτάσεις είναι τόσο γενικές και χωρίς καμία πρακτική συνέπεια που κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει. Οι 53+ αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν έστω την τροπολογία της Πλατφόρμας, δεν κατέθεσαν (για ψήφιση) κανένα εναλλακτικό σχέδιο, δεν κατάφεραν να διαφοροποιηθούν παρά μόνο με ομιλίες στελεχών από την κεντρική γραμμή της ηγετικής ομάδας. Με αυτό τον τρόπο όμως παίρνουν και οι ίδιοι την ευθύνη για την εξέλιξη των «διαπραγματεύσεων» και τη συμφωνία που ετοιμάζεται καθώς και τη μελλοντική, συνολικά, πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Και η βάση

Παρά την ακινησία που παρατηρείται στις κορυφές του κόμματος, στη βάση τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο προβληματισμός και η ανησυχία για το που πάνε τα πράγματα είναι πολύ έντονα. 

Ενδεικτικό είναι το ψήφισμα του Κεντρικού Συμβουλίου της νεολαίας του κόμματος το οποίο συμπλέει με τις ανησυχίες της βάσης και οριοθετεί με πιο καθαρό τρόπο το ζήτημα των κόκκινων γραμμών (ολόκληρο το ψήφισμα εδώ). Ενδεικτικά είναι και τα ψηφίσματα γενικών συνελεύσεων τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. (Νεολαία Ζωγράφου, Νέας Ιωνίας, Κύπρου)

Όλα δείχνουν πως όσο και αν τα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος φαίνεται να συμβιβάζονται όλο και περισσότερο με έναν επώδυνο συμβιβασμό η αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να το κάνει.