Ανακοίνωση από το «Ξεκίνημα Βόλου»
Οι επιπτώσεις από το κλείσιμο του ΙΜΑΝΤΑ αφορούν πρώτιστα τους 138 εργαζόμενους που έχασαν τη δουλειά τους, αλλά όχι μόνο αυτούς. Πολλές ακόμη θέσεις εργασίας που σχετίζονταν άμεσα με τη λειτουργία του εργοστασίου θα κινδυνεύσουν να χαθούν το επόμενο διάστημα, ενώ ισχυρό πλήγμα θα δεχτεί όλη η τοπική οικονομία. Προκύπτουν λοιπόν δυο κρίσιμα ερωτήματα: γιατί έκλεισε ο ΙΜΑΝΤΑΣ και πώς θα μπορούσε να αποτραπεί και αυτό το λουκέτο;
Οι «παράλογες» απαιτήσεις των εργαζομένων;
Καταρχάς, ο ΙΜΑΝΤΑΣ δεν έκλεισε λόγω των «παράλογων» απαιτήσεων των εργαζομένων σε ό,τι αφορά τη νέα Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Είναι ενδεικτικό, ότι ενώ η εταιρία ζητούσε ετήσιες περικοπές σχεδόν 2 εκατ. ευρώ, στη συνέχεια ξόδεψε περίπου 10 εκατ. για τα δυο προγράμματα εθελούσιας αποχώρησης και ταυτόχρονα τα διευθυντικά στελέχη του ΙΜΑΝΤΑ αμείβονται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο!
Καπιταλιστική κρίση
Η πραγματική αιτία για το λουκέτο και στον ΙΜΑΝΤΑ δεν είναι άλλη από τους ίδιους τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς», δηλαδή του καπιταλισμού, σε συνθήκες ιστορικής και παγκόσμιας κρίσης.
Οι μεγαλοβιομήχανοι – είτε είναι Έλληνες είτε γερμανικές πολυεθνικές όπως η Continental – θέλουν πάση θυσία να κρατήσουν τα κέρδη των μετόχων τους ψηλά φορτώνοντας τις επιπτώσεις της κρίσης στα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Για αυτό κλείνουν εργοστάσια, ενίοτε τα μεταφέρουν σε άλλες χώρες, απαιτούν από τους εργαζόμενους τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων και φυσικά κάνουν απολύσεις.
Επιπλέον, για τους βιομηχάνους, οι εργάτες του ΙΜΑΝΤΑ από παράδειγμα προς μίμηση για το υπόλοιπο εργατικό κίνημα (λόγω της νίκης τους στη 15νθήμερη απεργία το Σεπτέμβρη του 2014), θα έπρεπε να μετατραπούν σε παράδειγμα προς αποφυγήν, έτσι ώστε να τρομοκρατηθούν όλοι οι εργαζόμενοι της βιομηχανικής περιοχής και να αποδεχτούν αμαχητί τις επιθέσεις των βιομηχάνων που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Απολύσεις και λουκέτα δεν είχαμε και στη ΒΙΟΣΩΛ, την ΚΟΝΤΙ, τον Κιολεΐδη, τη VPI, την Κόκα Κόλα, τη ΒΙΣ κοκ; Το ίδιο δεν γίνεται πανελλαδικά, πανευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια; Απολύσεις και λουκέτα γίνονται σήμερα ακόμη και στην Κίνα, που μετά από τη φάση της αλματώδους ανάπτυξης, η οποία βασίστηκε φυσικά στην απάνθρωπη εκμετάλλευση των εκατομμυρίων εργατών της, έχει ήδη μπει σε φάση μεγάλης επιβράδυνσης.
Αυτός είναι ο καπιταλισμός της κρίσης και αυτά είναι τα αποτελέσματά του!
Εθνικοποίηση κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση
Για αυτό επαναλαμβάνουμε: μόνο η εθνικοποίηση μπορεί να σώσει ένα εργοστάσιο όταν το κεφάλαιο αποφασίσει να το κλείσει!
Στη συνέχεια βέβαια απαιτείται η ένταξη του εργοστασίου σε έναν «εθνικό φορέα» για κάθε κλάδο παραγωγής και επιπλέον η λειτουργία του σε συνθήκες διαφάνειας, δηλαδή κάτω από εργατικό – κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση.
Η εθνικοποίηση του ΙΜΑΝΤΑ θα ήταν μια σχετικά απλή διαδικασία αφού εδώ και 40 χρόνια το εργοστάσιο παράγει ταινιόδρομους για τη ΔΕΗ και έτσι ο βασικός πελάτης θα μπορούσε να είναι εξασφαλισμένος.
Εξυπακούεται, ότι η πάλη για την εθνικοποίηση του ΙΜΑΝΤΑ, από τη σκοπιά του εργατικού κινήματος και των λαϊκών στρωμάτων, δεν θα μπορούσε να είναι ξέχωρη από το γενικότερο αγώνα για την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, σε συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, δηλαδή από τον αγώνα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας, που αποτελεί τη μοναδική απάντηση στην κρίση και τη βαρβαρότητα την οποία το καπιταλιστικό σύστημα οδηγεί τη μία χώρα μετά την άλλη κι όχι μόνο την Ελλάδα.
Όμως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο μ’ αυτόν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θεωρεί τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς» και τους κανονισμούς της ΕΕ (βλέπε μνημόνια) αδιαπραγμάτευτους και αδιαμφισβήτητους.
Η στάση του Εργατικού Κέντρου Βόλου
Από την πλευρά της η συνδικαλιστική γραφειοκρατία του ΕΚΒ όχι μόνο δεν πάλεψε για την εθνικοποίηση του εργοστασίου αλλά άφησε τους εργάτες του ΙΜΑΝΤΑ να δώσουν μόνοι τους έναν άνισο αγώνα.
Το ΕΚΒ όφειλε να κινητοποιήσει όλο το εργατικό κίνημα της περιοχής και να μπει μπροστά ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο ανάμεσα στους εργάτες του ΙΜΑΝΤΑ και την τοπική κοινωνία. Πρακτικά, αυτό θα σήμαινε οργάνωση συλλαλητηρίων στην πόλη, πανβολιώτικη 24ωρη γενική απεργία, σχέδιο κλιμάκωσης στη συνέχεια και πρόταση για κατάληψη του εργοστασίου με στόχο την εθνικοποίηση. Ένα αντίστοιχο πρόγραμμα είχε προτείνει και το «Ξ» πολύ πριν την ανακοίνωση του λουκέτου. Η πλειοψηφία του ΕΚΒ όμως, δεν έκανε ούτε το στοιχειώδες: το να συγκαλέσει συνέλευση των αντιπροσώπων των σωματείων με θέμα τον ΙΜΑΝΤΑ… Έτσι, για πολλοστή φορά, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ απέδειξαν ότι παίζουν το ρόλο του «δούρειου ίππου» μέσα στο εργατικό κίνημα.
Η στάση του ΚΚΕ
Αν τα παραπάνω ισχύουν για το ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ δεν θα έπρεπε να ισχύει το ίδιο και για το ΚΚΕ. Κι όμως!
Μετά την ανακοίνωση του λουκέτου στο εργοστάσιο το ΚΚΕ όχι μόνο δεν στήριξε την πρόταση για κατάληψη του εργοστασίου με αίτημα την εθνικοποίηση κάτι που πρότεινε η παράταξη της Εργατικής Αυτονομίας, το Ξεκίνημα, ο «Ταξικός Συντονισμός για την Ανατροπή» κ.α., αλλά έφτασε στο σημείο να επιχειρηματολογεί εναντίον της!
Μάλιστα, σε άρθρο του στον «Ταχυδρόμο» (Κυριακή 20/3/2016), ο γραμματέας της Τοπικής Επιτροπής του ΚΚΕ έκανε κριτική σε όσους προτείναμε αυτό το δρόμο, υποστηρίζοντας ότι δεν πρέπει να γίνει καμιά εθνικοποίηση μέχρι να γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση…
Ουσιαστικά, πρότεινε στους εργάτες του ΙΜΑΝΤΑ να μείνουν με σταυρωμένα χέρια μπροστά στην ανεργία, κάτι που για τους υπόλοιπους εργάτες μεταφράζεται στο ότι πρέπει να αποδέχονται τις απαιτήσεις των εργοδοτών υπό το φόβο του λουκέτου. Αν αυτό δεν είναι γραμμή ταξικού συμβιβασμού, υποχώρησης και ήττας τότε τι είναι;
Η ανάγκη για νέες συνδικαλιστικές δυνάμεις και μια μαζική επαναστατική Αριστερά
Κατά τη γνώμη μας, δυο είναι τα σημαντικότερα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλει το εργατικό κίνημα από την πικρή εμπειρία του ΙΜΑΝΤΑ. Πρώτον, οι βιομήχανοι και το κεφάλαιο δεν πρόκειται να σταματήσουν τις επιθέσεις ενάντια στους μισθούς και τα δικαιώματα. Η υποταγή των εργαζομένων σε αυτές τις απαιτήσεις όμως, δεν εξασφαλίζει τις θέσεις εργασίας. Αυτό το αποδεικνύει η εμπειρία όλων των τελευταίων ετών.
Δεύτερον, για να δοθεί αυτός ο αγώνας με επιτυχία, σε μακροπρόθεσμη βάση, το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη από νέες πραγματικά μαχητικές ηγεσίες σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Χρειάζεται να οικοδομήσουμε νέες μαχητικές και πραγματικά ταξικές συνδικαλιστικές παρατάξεις και μια νέα, μαζική επαναστατική Αριστερά.
Ελάτε σε επαφή με το Ξεκίνημα για να ενισχύσετε τον αγώνα και να παλέψετε μαζί μας για όλα τα παραπάνω!
