Του Πάρη Μακρίδη
Πριν λίγες μέρες ήρθε στο φως της δημοσιότητας διαρροή του Wikileaks[1] στην οποία αποκαλύπτονται συνομιλίες (που έγιναν στις 19 Μάρτη) μεταξύ του διευθυντή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν, με την εκπρόσωπο του ΔΝΤ στο κουαρτέτο, Ντέλια Βελκουλέσκου, και την υπεύθυνη της τεχνικής ομάδας του Ταμείου, Ίβα Πέτροβα.
Αυτό είναι το ΔΝΤ!
Σε αυτές τις συνομιλίες, οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ «προβληματίζονται» για την πορεία της διαπραγμάτευσης και δεν πιστεύουν ότι θα κλείσει η συμφωνία μέσα στον Απρίλη, καθώς δεν υπάρχει κοινή αντίληψη μεταξύ της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για το πώς αυτή πρέπει να προχωρήσει. Το ΔΝΤ διαφωνεί γιατί οι υφιστάμενοι στόχοι δεν είναι συνδεδεμένοι με την «ελάφρυνση» του χρέους, πράγμα που είναι κομβικής σημασίας για το Ταμείο.
Φυσικά, αυτή η διαδικασία «ελάφρυνσης του χρέους» δεν είναι ταξικά ουδέτερη. Συνδέεται με νέα, σκληρά μέτρα.
«Δεν θα δεχθώ ένα πακέτο μικρών μέτρων», λέει ο Τόμσεν χαρακτηριστικά, ενώ στο τραπέζι υπάρχει και η δημιουργία ενός νέου παράλληλου Μνημονίου, που να «τρέχει» μαζί με αυτό που υπέγραψε η κυβέρνηση τον Ιούλη.
Μπροστά στο «αδιέξοδο», οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ είχαν μια λαμπρή ιδέα!
«Τι θα τα φέρει όλα σε ένα σημείο για απόφαση; Στο παρελθόν υπήρξε μόνο μία στιγμή όταν πάρθηκε απόφαση και αυτό ήταν όταν υπήρχε ο κίνδυνος χρεοκοπίας», λέει κυνικά ο Τόμσεν. «Συμφωνώ ότι χρειαζόμαστε γεγονός και δεν ξέρω ποιο θα είναι αυτό», συμπληρώνει η Βελκουλέσκου!
Από τα παραπάνω, βλέπουμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το πώς λειτουργεί το ΔΝΤ, το οποίο έχει καταστρέψει ολόκληρες οικονομίες και κοινωνίες απ’ όπου έχει περάσει.
Για να επιβάλουμε νέα μέτρα και νέα πακέτα λιτότητας, οργανώνουμε μια χρηματοπιστωτική κρίση, «στραγγαλίζουμε» την οικονομία και την κοινωνία και η κυβέρνηση υποτάσσεται στις επιθυμίες μας!
Το θέμα είναι τι κάνει η κυβέρνηση
Αλλά το ζήτημα δεν είναι τι κάνει το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ είναι θεσμός του διεθνούς καπιταλισμού και μ’ αυτή την έννοια «κάνει τη δουλειά του». Το θέμα είναι τι κάνει η κυβέρνηση – που θέλει, μάλιστα, να αποκαλείται αριστερή.
Η κυβέρνηση έχει βγει στα «κάγκελα» ενάντια στο ΔΝΤ. «Δεν θα αφήσουμε τον Τόμσεν να διαλύσει την Ευρώπη», λέει ο Α. Τσίπρας σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος, ενώ έστειλε και προσωπική επιστολή στην Κ. Λαγκάρντ ζητώντας να πάρει θέση να ξεκαθαρίσει αν θα πάρει «όλα τα απαραίτητα μέτρα» για να διασφαλιστεί «ότι η διαπραγματευτική διαδικασία θα παραμείνει σε τροχιά».[2]
Όμως η απάντηση της Λαγκάρντ έδειξε ότι οι θέσεις Τόμσεν αποτελούν την επίσημη γραμμή του ΔΝΤ και ότι κανένα «απαραίτητο μέτρο» δεν πρόκειται να ληφθεί.[3]
Μήπως η κυβέρνηση έλπιζε ότι, μετά το σάλο των αποκαλύψεων, θα «καρατομηθεί» ο Τόμσεν και το ΔΝΤ θα «μετριάσει» τη στάση του; Αστεία πράγματα!
Το ψεύτικο «δίλημμα»
Η κυβέρνηση, ανάμεσα στη «διαφορετική στρατηγική» μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ, συντάσσεται με τη γερμανική πλευρά. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: η Γερμανία μεταθέτει την αναδιάρθρωση του χρέους (βασικό αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ) για πολύ «αργότερα» και «αν χρειαστεί», όπως πολλές φορές έχει δηλώσει ο Β. Σόιμπλε. Από την άλλη, το ΔΝΤ που θέλει μέτρα απομείωσης του χρέους, το κάνει σε συνδυασμό με ένα νέο πακέτο λιτότητας. Ποια είναι λοιπόν η στρατηγική της κυβέρνησης; Τι ελπίζει να βγει από τη διαπραγμάτευση;
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια μας παρουσιάζεται το νέο δίλημμα: να διαλέξουμε ανάμεσα στο Μνημόνιο της Ε.Ε. και το Μνημόνιο του ΔΝΤ.
Έχει αυτό οποιαδήποτε ουσιαστική σημασία για τα λαϊκά στρώματα;
Μόνος δρόμος η ρήξη
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι αν μια κυβέρνηση θέλει να ξεμπερδεύει με τα μνημόνια και να χαράξει μια οικονομική πολιτική προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, δεν μπορεί να το κάνει μέσα από «διαπραγμάτευση» με τους θεσμούς του διεθνούς κεφαλαίου. Αυτοί είναι αδίστακτοι!
Το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι ότι δεν πρόβαλε έναν άλλο δρόμο, ο οποίος δεν θα εξαρτάται από τα αρπακτικά του διεθνούς κεφαλαίου, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ:
- τη συνειδητή ρήξη με την Τρόικα,
- τη μονομερή διαγραφή του χρέους,
- σε συνδυασμό με ριζοσπαστικά, σοσιαλιστικά μέτρα, όπως
- την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
- κάτω από εργατικό – κοινωνικό έλεγχο.
- Τη συνειδητή και βάσει σχεδίου έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., ως αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας πολιτικής που συγκρούεται με τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας, η οποία ποτέ δεν θα σταματήσει να ισοπεδώνει την κοινωνική πλειοψηφία με σκοπό να συνεχίσει να πλουτίζει.[4]
Η διαρροή του Wikileaks είναι αποκαλυπτική της πραγματικής φύσης του καπιταλιστικού συστήματος. Με αυτό το σύστημα και τους εκπροσώπους του δεν… «διαπραγματεύεσαι», προσπαθώντας να τους «πείσεις» με τα επιχειρήματά σου. Όπως γράφει και ο Βάρναλης «απ’ τα τσακάλια, δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια»…
