Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ», 451, 7 Απρίλη – 11 Μάη, που κυκλοφορεί
Μπροστά στη λυσσαλέα επίθεση που δέχεται η ελληνική κοινωνία και με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια διαδικασία όλο και πιο βαθιάς ενσωμάτωσης στο σύστημα, η μόνη ελπίδα των λαϊκών στρωμάτων είναι το να υπάρξει πολιτική κατεύθυνση από τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Η Αριστερά όμως εμφανίζει ολοκληρωτική αδυναμία να ανταποκριθεί στα καθήκοντα που θέτουν οι συνθήκες. Σα να μη φτάνει αυτό, μεγάλα τμήματα της Αριστεράς μεταθέτουν τις δικές τους ευθύνες στα εργατικά και λαϊκά στρώματα – το «φταίει ο κόσμος που δεν ξεσηκώνεται» είναι κάτι που ακούμε αρκετά συχνά στο χώρο της Αριστεράς.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος ξεσηκώθηκε και μάλιστα το έκανε σε απανωτά κύματα που έγραψαν ιστορία την περίοδο 2010 – 2013. Τότε, ο παράγοντας του ΣΥΡΙΖΑ που λειτουργούσε σαν ένα μαζικό κόμμα που υποστήριζε τις κινητοποιήσεις, λειτουργούσε καταλυτικά: από τη μια στήριζε με ενεργές κοινωνικές δυνάμεις τις κινητοποιήσεις και από την άλλη πρόσφερε πολιτική προοπτική στους αγώνες προβάλλοντας το στόχο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ και η υποταγή του στους δανειστές και στο κατεστημένο λειτούργησε σαν καταπέλτης για το κίνημα, ρίχνοντας το σε υποχώρηση και απογοήτευση.
***
Η Αριστερά που επιχείρησε να πάρει τη σκυτάλη μετά την υποταγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο.
Η κρίση του καπιταλισμού, η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και η κρίση και διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταφράστηκε σε άνοδο της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αλλά σε ήττα της: με κρίση, απομαζικοποίηση ακόμα και διασπάσεις στις γραμμές της. Αντί αυτό να λειτουργήσει σαν έναυσμα για να αναγνωριστούν τα ελλείμματα/λάθη στην πολιτική και την τακτική των τριών βασικών σχηματισμών της Αριστεράς, και οι τρεις συνεχίζουν ουσιαστικά στον ίδιο λαθεμένο δρόμο.
***
Φέτος κλείνουν 100 χρόνια από το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία του εργατικού κινήματος παγκόσμια – τη ρωσική επανάσταση του 1917. Ποια είναι τα διδάγματα για το σήμερα;
Η ρώσικη επανάσταση έγινε σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, πολέμου, εθνικών προβλημάτων και οικονομικής υποανάπτυξης (η Ρωσία ήταν η πιο οικονομικά καθυστερημένη χώρα της Ευρωπαϊκής ηπείρου). Αυτό δεν εμπόδισε τον Λένιν, τον Τρότσκι και συνολικά το κόμμα των Μπολσεβίκων, τότε, να θέσουν ευθέως θέμα ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη και σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας.
Τα διδάγματα τα οποία προσφέρει η εμπειρία της Ρωσικής Επανάστασης και του κόμματος των Μπολσεβίκων είναι ότι:
Το μαζικό κίνημα χρειάζεται ένα επαναστατικό πολιτικό φορέα που να δώσει πολιτική κατεύθυνση και στόχους και να συντονίσει τη δράση των μαζών σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τη νίκη.
Η πάλη για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας δεν περνά μέσα από γενικόλογα καλέσματα υπέρ της επανάστασης, αλλά μέσα από ένα Μεταβατικό Πρόγραμμα: ένα σύνολο πολιτικών προτάσεων και προτάσεων δράσης προς το κίνημα που μετατρέπουν την ιδέα της επαναστατικής ανατροπής σε συγκεκριμένα πρακτικά καθήκοντα που το μαζικό κίνημα μπορεί να κατανοήσει, να αγκαλιάσει και για τα οποία να παλέψει.
Σε συνθήκες πολέμου και έντασης των εθνικών ζητημάτων οι Μπολσεβίκοι πρόβαλαν ένα πρόγραμμα ξεκάθαρα διεθνιστικό – έτσι ενοποίησαν τον αγώνα των διαφορετικών εθνοτήτων της τσαρικής αυτοκρατορίας και απευθύνθηκαν στα εργατικά κινήματα της υπόλοιπης Ευρώπης.
Οι Μπολσεβίκοι πρόβαλαν και λειτούργησαν με βάση της αρχές του Ενιαίου Μετώπου, τη συνεργασία δηλαδή της Αριστεράς της εποχής τους με στόχο τη μαζικοποίηση των αγώνων ενάντια στην άρχουσα τάξη. Χωρίς αυτό το στοιχείο δεν θα μπορούσαν να είχαν νικήσει.
Αυτού του είδους την Αριστερά χρειαζόμαστε και σήμερα, μόνο που είμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο.
Στην Ελλάδα κανένα από τα προαναφερόμενα κόμματα της Αριστεράς δεν θέτει με καθαρότητα αυτά τα καθήκοντα!
***
Τα λαϊκά στρώματα κρίνουν μέσα από την εμπειρία τους, κι όχι μέσα από τη μελέτη των… κλασσικών του μαρξισμού! Και κάποια πράγματα είναι πολύ πιο σημαντικά από οποιαδήποτε πολιτική ανάλυση. Όπως για παράδειγμα η άρνηση της Αριστεράς να συνεργαστεί ακόμα και για να οργανώσει μια κοινή πορεία!
Έτσι για μια ακόμη φορά, με αφορμή την Πρωτομαγιά, έχουμε 3, 4 ή και 5 διαφορετικές πορείες γιατί διαφορετικά τμήματα της Αριστεράς θεωρούν πως είναι αδιανόητο να βρεθούν στην ίδια πορεία με άλλους στην Αριστερά, από τη στιγμή που δεν υπάρχει συμφωνία σε όλα τα σημεία του πολιτικού τους προγράμματος. Πρόκειται για έλλειψη σοβαρότητας. Η Αριστερά έχει ευθύνη να συμμετέχει σε κοινές πορείες, κοινούς αγώνες, κοινές ενωτικές δράσεις, με όλο το κίνημα. Στα πλαίσια αυτών των κοινών δράσεων κάθε διαφορετικό τμήμα της Αριστεράς μπορεί και οφείλει να προβάλλει τις δικές του διαφορετικές προτάσεις προσπαθώντας να πείσει την πλειοψηφία για την ορθότητά τους.
Από την άλλη όμως πρέπει να αναφέρουμε πως κάποια τμήματα της σημερινής Αριστεράς αρχίζουν να κατανοούν το πρόβλημα αυτό. Τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΛΑΕ η οποία είναι θετική σε θέματα ενωτικής δράσης, οργανώσεις όπως το «Ξεκίνημα» η «Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση» (ΑΡΚ) η «Δικτύωση» και άλλοι, παλεύουν για να ξεπεραστεί ο σεκταρισμός που διαπερνά την Αριστερά. Πάνω σ’ αυτό πρέπει να επενδύσουμε την επόμενη περίοδο!
Σχετικά άρθρα
- Θετικό κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ΛΑΕ, ΚΚΕ και υπόλοιπη Αριστερά
- Κάποιες προτάσεις για την Αριστερά του μέλλοντος μας
- Ευρώπη – κρίση – Μνημόνια: Υπάρχει εναλλακτική;
- Από την Κομμούνα και τον Λένιν στο σήμερα – ξανά για το Μέτωπο το Κόμμα και το Πρόγραμμα
- Το «κόμμα», το «μέτωπο» και οι διεργασίες στις γραμμές της Αριστεράς
