20ο Συνέδριο ΚΚΣΕ: Η αποκαθήλωση του Στάλιν, όχι του Σταλινισμού. Άρθρο του Θόδωρου Μαράκη
Θόδωρος Μαράκης
Μέλος Λαϊκής Ενότητας Νέας Σμύρνης
Στο τελευταίο του κείμενο, πριν τον θάνατό, γνωστό σαν «Η Διαθήκη του Λένιν», ο Λένιν έγραφε:
«Ο Στάλιν είναι πολύ απότομος και το ελάττωμα αυτό, αν είναι υποφερτό στις προσωπικές σχέσεις κομμουνιστών μεταξύ τους, δεν είναι ανεκτό για κείνον που κατέχει τη θέση του γενικού γραμματέα. Γι αυτό προτείνω στους συντρόφους να βάλουνε στη θέση αυτή κάποιον ο οποίος από κάθε άποψη να είναι καλύτερος από το σ. Στάλιν, δηλαδή να είναι πιο υπομονετικός, πιο ειλικρινής, πιο ευγενικός και πιο καλοπροαίρετος απέναντι στους συντρόφους, λιγότερο δύστροπος κλπ».
Παίρνουμε αφορμή να γράψουμε το κείμενο που ακολουθεί, επειδή στις μέρες μας καταβάλλεται μια συνειδητή, επίπονη προσπάθεια για την ανασυγκρότηση μιας Νέας Μαζικής Επαναστατικής Αριστεράς – ένα κόμμα που να στηρίζεται στις βασικές αρχές του Μπολσεβικισμού. Σ’ αυτή μας την προσπάθεια είναι καλό οι παλιοί να θυμηθούν και να φρεσκάρουν και οι νέοι να γνωρίσουν κάποιες βασικές αλήθειες για τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα στις γραμμές της Αριστεράς.
Στις 25 του Φλεβάρη κλείσανε 60 χρόνια, όπου ο Νικήτα Χρουστσόφ[1] στην περίφημη «μυστική έκθεση» του, αποκάλυπτε τα εγκλήματα (όχι όμως όλα!) του Στάλιν. Η αποκάλυψη έλαβε χώρα μέσα στα πλαίσια του 20ου Συνέδριου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ξεκίνησε στις 14 Φλεβάρη του 1956) σε συνεδρίαση κεκλεισμένων των θυρών στην οποία δεν κρατήθηκαν πρακτικά και απαγορεύτηκαν κάθε είδους σημειώσεις. Ο Στάλιν είχε πεθάνει το Μάρτη του 1953. Ο τίτλος της εισήγησης του Ν. Χρουστσόφ ήταν: «Για την προσωπολατρία και τις συνέπειες της».
Για την καλύτερη ενημέρωση του αναγνώστη θα παραθέσουμε –αναγκαστικά– εκτεταμένα κομμάτια από την εν λόγω εισήγηση.
Προσωπολατρεία
Η εισήγηση καταδίκασε τον Στάλιν:
«…για την ανεπίτρεπτη και ξένη ως προς το πνεύμα του Μαρξισμού-Λενινισμού εξύμνηση της προσωπικότητας, για την μετατροπή της σε κάποιο είδους υπεράνθρωπου, ο οποίος διαθέτει υπερφυσικές ιδιότητες, στην παρομοίωση της με θεό. Ο άνθρωπος αυτός παρουσιαζόταν ως τα πάντα ορών και γνωρίζων, ως εκείνος που σκέπτεται για λογαριασμό όλων και ως ικανός να κάνει τα πάντα επιπλέον δε αναμάρτητος για τις πράξεις του».
(Για την προσωπολατρία και τις συνέπειές της «ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ» σελ. 9)
Και παρακάτω, αναφερόμενος στη διαθήκη του Λένιν επισημαίνει ότι:
«Ο Β. Ι. Λένιν έκανε έναν απολύτως σωστό χαρακτηρισμό του Στάλιν, υποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι θα πρέπει να εξεταστεί το ζήτημα για την προαγωγή του στη θέση του γενικού γραμματέα σε σχέση με το ότι ο Στάλιν ήταν πολύ αγροίκος, ανεπαρκής και απρόσεκτος στις σχέσεις του με τους συντρόφους, ιδιότροπος και επιρρεπής στην κατάχρηση εξουσίας».
(οπ. π. σελ. 14)
Δεσποτικός χαρακτήρας
Συνεχίζοντας να αποκαλύπτει τον Στάλιν, αναφέρει ότι:
«…εκδήλωνε πλήρη απέχθεια προς τη συλλογικότητα της καθοδήγησης και εργασίας. Επέτρεπε στον εαυτό του να είναι αγροίκος προς τους άλλους, δεν ανεχόταν καμιά αντίρρηση προς τις αποφάσεις του, μέσα στην ιδιοτροπία του και τον δεσποτικό του χαρακτήρα (…..) ακολουθούσε το δρόμο της επιβολής των αποφάσεων του, τον δρόμο της απαίτησης της απόλυτης υποταγής στην άποψή του. Όποιος έφερνε αντίρρηση… η προσπαθούσε να αποδείξει την άποψή του, το δίκιο, ήταν καταδικασμένος με αποκλεισμό από την κολεκτίβα της καθοδήγησης, με την αντίστοιχη ηθική και φυσική εξόντωση».
(οπ. π. σελ.16)
«Ο Στάλιν εισήγαγε την έννοια ”εχθρός του λαού”(….) Η έννοια αυτή… καταργούσε, απέκλειε την δυνατότητα οποιασδήποτε ιδεολογικής μάχης ή διατύπωσης της γνώμης σου για οποιοδήποτε ζήτημα, ακόμη και πρακτικής σημασίας. Βασική απόδειξη της ενοχής ήταν σε αντίθεση με τους κανόνες της σύγχρονης νομικής επιστήμης η ”ομολογία” του ίδιου του κατηγορουμένου, ”ομολογία” μάλιστα η οποία όπως έδειξε ο έλεγχος, γινόταν μετά από την άσκηση σωματικών βασανιστηρίων στον κατηγορούμενο».
«Αυτό οδήγησε σε κατάφορες παραβιάσεις της επαναστατικής νομιμότητας, οδήγησε στο να υποφέρουν πολλοί άνθρωποι εντελώς αθώοι και οι οποίοι στο παρελθόν είχαν υπερασπιστεί σθεναρά τη γραμμή του κόμματος».
(οπ. σελ18)
Τρομοκρατία, εκτελέσεις χωρίς δίκη
Καταγγέλλει ότι οι μέθοδες του ήταν αντίθετες απ’ αυτές του Λένιν:
«Απέρριψε τη Λενινιστική μέθοδο πειθούς και διαπαιδαγώγησης, πέρασε από την άποψη της ιδεολογικής μάχης στο δρόμο της διοικητικής επιβολής, στο δρόμο των μαζικών διώξεων, στο δρόμο της τρομοκρατίας (….) παραβιάζοντας όλους τους βασικούς κανόνες της ηθικής και των σοβιετικών νόμων.
«Οι μαζικές συλλήψεις χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων, οι εκτελέσεις δίχως προηγούμενη δίκη… γεννούσαν την ανασφάλεια στους ανθρώπους, προκαλούσαν τον τρόμο και μάλιστα την εξαχρείωσή τους».
Η «στεναχώρια» του Χρουστσόφ
Πάνω σ’ αυτό το σημείο όμως είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ο Ν. Χρουστσόφ δεν ασχολείται με τις εκτελέσεις στελεχών όπως οι Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Ράντεκ, Μπουχάριν, Πιατάκωβ κλπ κλπ κλπ, και γενικά όλων μελών της ΚΕ που ηγήθηκε της Οκτωβριανής Επανάστασης και που αποτελούσαν τους στενούς συνεργάτες του Λένιν.
Η αναφορά του αφορά στην τύχη που επεφύλαξε ο Στάλιν στα μέλη της ΚΕ που εξελέγησαν στο 17ο συνέδριο (1934) του κόμματος και στους αντιπροσώπους του εν λόγω συνεδρίου.
Συγκεκριμένα:
«Αποδείχτηκε ότι από τα 139 μέλη και αναπληρωματικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος (…) συνελήφθηκαν και εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού (κατά κύριο λόγω την περίοδο 1937-1938) 98 άνθρωποι, δηλαδή το 70%».
«Από τους 1966 αντιπροσώπους με δικαίωμα αποφασιστικής και συμβουλευτικής ψήφου, συνελήφθηκαν κατηγορούμενοι για αντεπαναστατικά εγκλήματα 1108 άνθρωποι δηλαδή πάνω από τους μισούς.»
Η «στεναχώρια» του Χρουστσόφ και η ειδική αναφορά του στα παραπάνω, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ή σύνθεση του 17ου συνεδρίου ήταν από ακραιφνείς Σταλινικούς που είχαν διακριθεί στον αγώνα ενάντια στους Τροτσκιστές, Ζηνοβιεφικούς, Μπουχαρινικούς και Σια!! Γι αυτό επισημαίνει ότι:
«Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι το 17ο Συνέδριο του κόμματος έμεινε στην ιστορία ως το συνέδριο των νικητών» (σ.σ.: εννοεί της νίκης των Σταλινικών επί των αριστερών διαφωνούντων). Και απορεί: «Πως μπορούμε να πιστέψουμε ότι τέτοιοι άνθρωποι στην περίοδο μετά την συντριβή των οπαδών του Ζηνόβιεφ, των Τροτσκιστών και των δεξιών (σ.σ. εννοεί τους Μπουχαρινικούς) μετά τις ένδοξες νίκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αποδείχτηκαν ”διπρόσωποι” και ότι πέρασαν στο στρατόπεδο των εχθρών του σοσιαλισμού;».
Το ελάττωμα που ο «πατερούλης» δεν συγχωρούσε
Τα πιο πάνω θύματα του Στάλιν ήταν μεν Σταλινικοί, αλλά είχαν ένα ελάττωμα το οποίο δεν μπορούσε να ανεχθεί η αντεπαναστατική κάστα που εκπροσωπούσε «ο πατερούλης» (Στάλιν) και αυτό μας το αποκαλύπτει η σύνθεση του συνεδρίου:
«Είναι γνωστό ότι το 80% των αντιπροσώπων του 17ου Συνεδρίου με δικαίωμα ψήφου, έγιναν μέλη του κόμματος στην εποχή της επαναστατικής παρανομίας και του εμφυλίου πολέμου, δηλαδή πριν το 1920. Με βάση την κοινωνική προέλευση το μεγαλύτερο μέρος των αντιπροσώπων ήταν εργάτες (69% των αντιπροσώπων με δικαίωμα ψήφου).
(οπ, π. σελ. 28-29)
Με άλλα λόγια η σταλινική γραφειοκρατία δεν μπορούσε να ανεχτεί στην ηγεσία του κόμματος μέλη που είχαν πάρει ζήσει τις σκληρές μέρες της παρανομίας, είχαν πάρει μέρος στην Οκτωβριανή Επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε στα χρόνια 1918 με 1921!!
Ο Χρουστσόφ για τη δολοφονία του Κίροφ
Για την πολύκροτη δολοφονία του Κίροφ[2], ο Χρουστσόφ επιβεβαιώνει τις υποψίες που ο Τρότσκι είχε εκφράσει στα κείμενά του εκείνης της εποχής για τον πραγματικά ένοχο:
«Υπάρχουν ενδείξεις ότι τον δολοφόνο του Κίροφ, Νικολάγεφ[3] τον βοήθησαν άνθρωποι, οι οποίοι ήταν εντεταλμένοι να φυλάσσουν τον Κίροφ. (…) Μετά την δολοφονία του Κίροφ απαλλάχθηκαν των καθηκόντων τους όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών υποθέσεων στο Λένιγκραντ και τιμωρήθηκαν με ελαφρές ποινές. Το 1937 όμως όλοι εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι τους εκτέλεσαν για να καλυφθούν τα ίχνη των οργανωτών της δολοφονίας του Κίροφ».
(οπ.π σελ. 31-32)
Επαναφορά της θανατικής ποινής
Οι μαζικές διώξεις εντάθηκαν από τα τέλη του 1936, ύστερα από τηλεγράφημα του Στάλιν και του Ζτάνωφ[4] από το Σότσι με το οποίο αντικατέστησαν τον διαβόητο «Τροτσκιστοφάγο» Γιάκοντα[5] επειδή:
«…δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων στην υπόθεση αποκάλυψης του συνασπισμού των τροτσκιστών με τους οπαδούς του Ζηνόβιεβ».
(οπ. π. σελ. 31)
Ο Στάλιν επαναφέρει την θανατική ποινή η οποία είχε καταργηθεί:
«Μόλις.. η πολιτική κατάσταση στη χώρα βελτιώθηκε, όταν ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε το Ροστόφ και νικήθηκε πανηγυρικά ο Ντενίκιν[6] , ο Λένιν έδωσε εντολή στο Τζερζίνσκι[7], να σταματήσει η μαζική τρομοκρατία και να καταργηθεί η θανατική ποινή».
(οπ. π. σελ. 33)
«Στην εισήγηση του ο Στάλιν στην ολομέλεια Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1937 ”Για τις ανεπάρκειες της κομματικής δουλειάς και τα μέτρα συντριβής των τροτσκιστών και άλλων διπλοπροσώπων” γίνεται μια απόπειρα θεωρητικής θεμελίωσης της πολιτικής των μαζικών διώξεων με την πρόφαση ότι στο βαθμό που εμείς κινούμαστε προς τα εμπρός προς το σοσιαλισμό η ταξική πάλη θα πρέπει, δήθεν ολοένα να οξύνεται».
(οπ. π. σελ. 32)
Ας προσέξουμε το «μεγαλείο» της σκέψης του Στάλιν: προχωράμε για το Σοσιαλισμό, που σημαίνει ότι η αστική τάξη και τα υπολείμματα της έχουν εξαφανισθεί (αλλιώς δεν έχουμε κάνει ούτε ένα πόντο προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού) αλλά… η ταξική πάλη ολοένα και οξύνεται!!
Η αντεπαναστατική γραφειοκρατία φοβάται τη σοβιετική κοινωνία
Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι η αντεπαναστατική κάστα τα συμφέροντα της οποίας ο Στάλιν και ο μηχανισμός της γραφειοκρατίας υπηρετούσε, προσπαθούσε να σταθεροποιήσει τη θέση της ενάντια στο εργατικό κίνημα και τη σοβιετική κοινωνία – έτσι οξύνει την επίθεσή της ενάντια σ’ αυτούς.
Δεν θέλει η σταλινική αντεπανάσταση που πραγματοποιείται στο όνομα του «σοσιαλισμού» και του «λενινισμού» να αφήσει ίχνος από τους συντελεστές της μεγάλης νίκης της Οκτωβριανής επανάστασης. Αυτό είναι που κρύβεται πίσω από την όλη τοποθέτηση και πρακτική του Στάλιν!!
Όπως παραδέχεται η εισήγηση:
«Η τρομοκρατία αυτή αποδείχτηκε ότι ουσιαστικά ήταν στραμμένη όχι εναντίον των υπολειμμάτων των συντετριμμένων εκμεταλλευτριών τάξεων, αλλά εναντίον των έντιμων στελεχών του κόμματος και του Σοβιετικού κράτους, εναντίον των οποίων απευθύνθηκαν ψευδείς κατηγορίες, συκοφαντικές, αδιανόητες κατηγορίες για ”διπλοπροσωπία”, ”κατασκοπεία”, ”δολιοφθορά”, κλπ».
(οπ. π. σελ. 34)
Η εισήγηση ομολογεί ότι:
«Οι μαζικές συλλήψεις των κομματικών, σοβιετικών, στρατιωτικών αλλά και στελεχών της λαϊκής οικονομίας έκαναν μεγάλη ζημιά στη χώρα μας αλλά και στην υπόθεση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης».
(οπ. π. σελ, 43)
Και καταγγέλλει με έμφαση ότι ο «μεγάλος τιμονιέρης»:
«Ο Στάλιν ήταν άνθρωπος πολύ εκδικητικός, με αρρωστημένη καχυποψία, πράγμα το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά όσοι δούλεψαν κοντά του».
(οπ. π. σελ. 45)
Ο Τρότσκι στο έργο του «Τα εγκλήματα του Στάλιν» μας εξηγεί με μαρξιστικό-διαλεκτικό τρόπο ότι:
«Η τρέλα δεν είναι του Στάλιν είναι στο καθεστώς, που εξάντλησε τις δυνατότητες του. (…) Ο Στάλιν θα εγκαταλείψει τη σκηνή σαν ένα από τα πιο στιγματισμένα πρόσωπα της ιστορίας».
(σελ. 15 εκδόσεις «Αλλαγή»)
Ο μύθος του «μεγάλου στρατηλάτη»
Σε σχέση με την εικόνα του «μεγάλου στρατηλάτη» (στη διάρκεια του 2ου παγκόσμιου πολέμου) η αλήθεια είναι αποκαλυπτική για το πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι η εικόνα του Στάλιν. Σύμφωνα με την εισήγηση:
«Η μονοκρατορία του Στάλιν οδήγησε σε εξαιρετικά δύσκολες επιπτώσεις κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου».
(εισήγηση σελ. 48)
«Κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά απ’ αυτόν ο Στάλιν προέβαλε τη θέση ότι η τραγωδία που έζησε ο λαός μας στο αρχικό στάδιο του πολέμου είναι, τάχα, αποτέλεσμα ”του αναπάντεχου” της επίθεσης των Γερμανών κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
»Αυτό σύντροφοι κάθε άλλο παρά αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Μόλις ο Χίτλερ κατέλαβε την εξουσία στη Γερμανία αμέσως έθεσε στόχο την εξόντωση των κομμουνιστών. Οι φασίστες μιλούσαν ανοιχτά γι αυτό, δίχως να κρύβουν τα σχέδια τους. (…) Πολυάριθμα γεγονότα της προπολεμικής περιόδου γλαφυρά αποδεικνύουν ότι ο Χίτλερ θα έστρεφε όλες του τις προσπάθειες στο πόλεμο κατά του Σοβιετικού Κράτους και ότι συγκέντρωνε τεράστιες στρατιωτικές μονάδες, μεταξύ των οποίων και μονάδες τεθωρακισμένων, πολύ κοντά στα σοβιετικά σύνορα».
(σελ. 49)
Η απάντηση του «διορατικού», «μεγάλου στρατηλάτη» απέναντι στα κραυγαλέα φανερά σχέδια του φασίστα Χίτλερ ήταν (όπως ανάφερε η ομιλία Χρουστσόφ):
«…κατά τη διάρκεια του 1937-1941, εξ αιτίας της καχυποψίας του Στάλιν, με βάσει ψευδείς συκοφαντικές μαρτυρίες είχε εξοντωθεί ένας μεγάλος αριθμός (σ.σ. Σοβιετικών) αξιωματικών και πολιτικών στελεχών του στρατεύματος».
Ο Βοροσίλοφ, σταλινικό στέλεχος, που όχι τυχαία επέζησε των εκκαθαρίσεων ανεβάζει τον αριθμό των στελεχών του στρατού που εξοντώθηκαν (σ.σ. υπενθυμίζουμε: στις παραμονές της Γερμανικής επίθεσης ενάντια στην ΕΣΣΔ) στις 40.000!!
Η ανώτερη στρατιωτική διοίκηση εκμηδενίστηκε. Το σύνολο σχεδόν (με εξαίρεση τον Βοροσίλοφ και τον Μπουντιόνι, τους ανθρώπους του Στάλιν) από τους 41 στρατάρχες, ναυάρχους και διοικητές στρατιών τουφεκίζονται, συν 339 στρατηγοί με ένα άστρο, 216 στρατηγοί με δύο άστρα, τελικά το σύνολο 714 στρατηγοί!! Η καταγγελία είναι η γνωστή: πράκτορες του φασισμού, όργανα του Χίτλερ!!
Ο Στάλιν αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις για την επικείμενη επίθεση
Για τις προειδοποιήσεις που ο Στάλιν λάμβανε από παντού, από σοβιετικούς πρεσβευτές του εξωτερικού, από στρατιωτικούς (στάθηκε μια από τις αφορμές για την εξόντωση τους) από τις ίδιες τις Σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά ακόμη και από τον Τσώρτσιλ, για την επερχόμενη επίθεση του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση:
«..ο Στάλιν έστειλε οδηγίες να μην εμπιστεύονται πληροφορίες αυτού του είδους, για να μην προβοκάρουν την έναρξη πολεμικών επιχειρήσεων (σ.σ. να μην προκαλέσουν δηλαδή την επιθετικότητα του Χίτλερ)».
(σελ. 49)
Τόσο πολύ εμπιστοσύνη είχε στον Χίτλερ ότι θα τιμούσε το σύμφωνο Ριμπεντροπ-Μολότωφ ανάμεσα στη Χιτλερική Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση!! Παρεμπίπτοντος γι’ αυτό το σύμφωνο δεν υπάρχει στη μακροσκελή εισήγηση του σταλινικού Χρουστσόφ ούτε λέξη!! Ίσως γιατί ο Μολότωφ συνέχιζε να είναι παρών, στα ισχυρά στελέχη του καθεστώτος!!
Σαν αποτέλεσμα της «διορατικότητας»(!) του «μεγάλου στρατηλάτη»:
«…δεν ελήφθησαν επαρκή μέτρα για την καλή άμυνα της χώρας, ώστε να αποκλειστεί ο αιφνιδιαστικός χαρακτήρας της επίθεσης».
(σελ,50)
Και ακόμα:
«Όταν τα φασιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στη σοβιετική γη και άρχισαν οι πολεμικές συγκρούσεις από τη Μόσχα έφτασε διαταγή να μην απαντούν στους πυροβολισμούς, Γιατί; Γιατί ο Στάλιν σε αντίθεση με το προφανές γεγονός, πίστευε ότι αυτό δεν είναι ακόμη ο πόλεμος, αλλά η προβοκάτσια μεμονωμένων απειθάρχητων μονάδων του γερμανικού στρατού και ότι εάν απαντήσουμε στους Γερμανούς αυτό θα δώσει αφορμή για την έναρξη του πολέμου».
(σελ. 52)
«Και που μας οδήγησε αυτή η αμέλεια, αυτή η περιφρόνηση προφανών γεγονότων. Μας οδήγησε στο ότι τις πρώτες ώρες και ημέρες ο εχθρός κατάστρεψε στις παραμεθόριες περιοχές μας ένα τεράστιο αριθμό αεροπλάνων, πυροβόλων και άλλου πολεμικού υλικού, εξόντωσε ένα μεγάλο αριθμό στελεχών του στρατού, αποδιοργάνωσε την διοίκηση του στρατεύματος και εμείς βρεθήκαμε στη θέση να μην μπορούμε να του κόψουμε το δρόμο προς το εσωτερικό της χώρας».
(σελ. 53)
«Μετά από την έναρξη του πολέμου η νευρικότητα και η υστερία την οποία επέδειξε ο Στάλιν κατά την ανάμιξη του στην πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων, έκαναν μεγάλη ζημιά στο στράτευμα».
(σελ. 55 υπογρ. δική μας)
«….πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε εκατοντάδες χιλιάδες στρατιωτών. Να ποια ήταν η στρατιωτική «ιδιοφυία» του Στάλιν και τι μας στοίχισε».
(σελ. 57 υπογρ. δική μας)
Στην εισήγηση αναφέρονται αρκετά χαρακτηριστικά παραδείγματα για τα λάθη στρατηγικής και τακτικής του Στάλιν κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Γι αυτό η εισήγηση θεωρεί ότι:
«Όχι ο Στάλιν, αλλά το κόμμα συνολικά,… ο ηρωικός στρατός,….. τα γενναία στρατεύματά μας, ολόκληρος ο σοβιετικός λαός, ήταν εκείνοι που εξασφάλισαν τη νίκη στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο».
Μετά τον πόλεμο, η αποθέωση της προσωπολατρείας
Η εισήγηση καταγγέλλει τις:
«… εκδηλώσεις αυτοθαυμασμού και απουσίας στοιχειώδους σεμνότητας του Στάλιν (πράγμα που παρουσιάζεται σ’ όλη τη μεγαλοπρέπεια του στην ) έκδοση της ”Σύντομης Βιογραφίας” του, η οποία είδε το φώς το 1948».
«Το βιβλίο αυτό αποτελεί έκφραση της πιο απροκάλυπτης κολακείας, υπόδειγμα θεοποίησης ενός ανθρώπου, μετατροπής του σε αλάνθαστο σοφό, σε ”ένδοξο ηγέτη” και ”μεγάλο στρατηλάτη” όλων των εποχών και λαών».
Σημειώστε, ότι:
«…ορισμένοι χαρακτηρισμοί της δράσης του Στάλιν γράφτηκαν ιδιοχείρως από τον ίδιο». Όπως για παράδειγμα η ιερόσυλη απέναντι στο Λένιν φράση: «Ο Στάλιν είναι άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν, ή όπως λένε στο κόμμα μας, ο Στάλιν είναι ο Λένιν του σήμερα».
(σελ. 75-76 υπογρ. δική μας)
«Ο ..άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν»(!) λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Λένιν,
«… άρχισε να καταχράται την εξουσία (…) μεταξύ του 18ου και του 19ου Συνεδρίων του κόμματος μεσολάβησαν περισσότερο από δεκατρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων τόσο το κόμμα μας όσο και η χώρα βίωσαν τόσα γεγονότα.
»Σχεδόν δεν συγκαλούνταν ολομέλειες της Κεντρικής Επιτροπής.(…) καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου ουσιαστικά δεν έγινε ούτε μία ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής».
Αυτά σε κατάφωρη αντίθεση με τις παραδόσεις του Μπολσεβικισμού όπου κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης και του εμφύλιου πολέμου τα συνέδρια και οι ολομέλειες της Κεντρικής Επιτροπής γίνονταν τακτικά και ανελλιπώς. Τα συνέδρια σε ετήσια βάση!!
Και να μην ξεχνάμε (κάτι που ο Χρουστσόφ, «παιδί» κι αυτός του Στάλιν, δεν αναφέρει καθόλου στην εισήγησή του) τα ετήσια συνέδρια της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τα οποία επί Στάλιν αραίωσαν μέχρι που το 1943 διέλυσε τη Διεθνή για χάρη της «ειρηνικής συνύπαρξης» με τους «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές.
Τα καλά λόγια του Χρουστσόφ
Στην εισήγηση του Χρουστσόφ όμως υπάρχουν και κάποια καλά λόγια για τον «πατερούλη» προστάτη της γραφειοκρατικής κάστας. Διαβάζουμε ότι:
«…. το κόμμα έδωσε μεγάλη μάχη εναντίον των Τροτσκιστών (σ.σ. εννοεί όλους αυτούς οι οποίοι αντιστάθηκαν και πολέμησαν από τα αριστερά τα προνόμια και την λάθος πολιτική του Στάλιν και της γραφειοκρατίας που σχηματίστηκε στο κόμμα και την κοινωνία) των δεξιών, των αστών εθνικιστών, εξόντωσε ιδεολογικά (σ.σ.: όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και φυσικά – το ξέχασε!!) όλους τους εχθρούς (σ.σ. ο Χρουστσόφ ανακατεύει τους τροτσκιστές με τους δεξιούς και τους εθνικιστές αστούς – τυχαίο;) του λενινισμού. Η ιδεολογική αυτή μάχη έληξε νικηφόρα, ενώ κατά τη διάρκειά της το κόμμα ολοένα και πιο πολύ δυνάμωνε και ατσαλωνόταν.»
(σελ. 16)
Τόσο πολύ «δυνάμωνε και ατσαλωνόταν» το κόμμα, ώστε να γεννηθεί ο Στάλιν τον οποίο μας περιέγραψε η εισήγηση!
Έτσι σύμφωνα πάντα με τον εισηγητή
«…ο Στάλιν μετά το θάνατο του Β. Ι. Λένιν ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια μαχόταν ενεργά υπέρ του λενινισμού εναντίον των διαστρεβλωτών και των εχθρών της λενινιστικής διδασκαλίας» .
(σελ. 87)
«(…) Ήταν μια δύσκολη, επίπονη αλλά αναγκαία μάχη, γιατί η πολιτική γραμμή του συνασπισμού των τροτσκιστών, των οπαδών του Ζηνόβιεφ και του Μπουχάριν, οδηγούσε ουσιαστικά στην αναγέννηση του καπιταλισμού και στην συνθηκολόγηση με την διεθνή μπουρζουαζία».
(σελ. 17 υπογρ. δική μας)
Και η πραγματικότητα
Τι περίεργα παιγνίδια παίζει η ιστορία… Σύμφωνα με τον Χρουστσόφ η νίκη του Στάλιν επί της Αριστερής Αντιπολίτευσης του Τρότσκι και επί των άλλων εσσωκομματικών αντιπολιτεύσεων αποτελούσε μεγάλη νίκη του σοσιαλισμού ενάντια στην αναγέννηση του καπιταλισμού και τη συνθηκολόγηση με τη διεθνή μπρουρζουαζία.
Όμως η ιστορία έδειξε κι απόδειξε ότι το σταλινικό καθεστώς ήταν αυτό που οδήγησε τη Σοβιετική Ένωση στη συνθηκολόγηση και στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Και ήταν ακριβώς τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης που σε «μία νύχτα» εγκατάλειψαν τον «κομμουνισμό» πήραν τις σοβιετικές επιχειρήσεις στα χέρια του έναντι πινακίου φακής και έγιναν οι σημερινοί καπιταλιστές που ελέγχουν τη Ρωσική οικονομία και τις οικονομίες των υπόλοιπων πρώην «Σοβιετικών Δημοκρατιών» μετά το 1989.
Τι δεν είπε η εισήγηση!
«Φεύγω από τη ζωή. Είμαι ανήμπορος απέναντι σε μια σατανική μηχανή που φαίνεται να χρησιμοποιεί μεσαιωνικές μεθόδους, αλλά διαθέτει τεράστια εξουσία, κατασκευάζει οργανωμένες συκοφαντίες, δρα τολμηρά και με πεποίθηση. Στρέφομαι προς εσάς, την μελλοντική γενιά των ηγετών του κόμματος, στους οποίους θα πέσει η ιστορική αποστολή να καθαρίσετε το τερατώδες νέφος των εγκλημάτων που σ’ αυτές τις τρομερές μέρες γιγαντώνεται όλο και πιο πολύ, εξαπλωνόμενο σαν πυρκαγιά ώσπου να πνίξει το κόμμα».
(Από τη Διαθήκη του Μπουχάριν, λίγο πριν εκτελεστεί από τον παλιό του σύμμαχο Στάλιν, Στο «Ο Οχτώβρης και η εποχή μας» σελ. 452-453)
Η εισήγηση του Χρουστσόφ στη κεκλεισμένων των θυρών τελευταία συνεδρίαση του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ-14-25 Φλεβάρη 1956 «Για την προσωπολατρία και τις συνέπειές της», ήταν φυσικό να αφήσει έξω από το πεδίο της κριτικής εξαιρετικά σημαντικά κεφάλαια της εγκληματικής πορείας και πολιτικής της γραφειοκρατίας και του πολιτικού της εκφραστή, Στάλιν. Και ο λόγος είναι προφανής: ο Χρουστσόφ ήταν ένας από τους ανθρώπους των σταλινικών επιτελείων!
Οι Σοβιετικές μάζες και το διεθνές προλεταριάτο πλήρωσαν με εκατομμύρια νεκρούς την εγκληματική πολιτική της σταλινικής γραφειοκρατίας – και είναι αυτή η πολιτική που αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την ουσία του σταλινικού ρεύματος σήμερα (στο βαθμό που εξακολουθεί να υπάρχει).
Οι παραλήψεις του γραφειοκράτη Χρουστσόφ και ο περιορισμός του θέματος στην «προσωπολατρία» δεν έγιναν τυχαία. Η γραφειοκρατική κάστα επιχειρούσε να αποστασιοποιηθεί και να απαλλαγεί από τις χειρότερες υπερβολές του Στάλιν, χωρίς όμως να αγγίζει την ουσία του γραφειοκρατικού καθεστώτος, το οποίο παρέμενε ανεξέλεγκτο από την κοινωνία και την εργατική τάξη, έχοντας μετατρέψει το κόμμα σε μηχανισμό καριέρας για προνόμια και χλιδή.
Είχαμε λοιπόν μια διαδικασία αποκαθήλωσης του Στάλιν, όχι όμως του Σταλινισμού.
Για να θυμίσουμε τι εστί Χρουστσόφ, να αναφέρουμε ότι είναι αυτός και η υπόλοιπη Σοβιετική ηγεσία που έστειλαν τα σοβιετικά τανκς για να πνίξουν την Ουγγρική επανάσταση του 1956 (Οκτώβρη – Δεκέμβρη 1956) και τα εργατικά συμβούλια που είχε δημιουργήσει, στο αίμα. Οι πληροφορίες από ουγγρικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στις 25.000 έως 30.000!
Δεν αποτελούσε μαρξιστική ανάλυση
Το κείμενο της εισήγησης του Χρουστσόφ είναι μακριά από το να αποτελεί μια μαρξιστική ανάλυση – είναι ένα κείμενο γεμάτο με πολλές αντιφάσεις, στην πραγματικότητα, ένα κείμενο αντάξιο της σταλινικής λογικής. Καταπιάστηκε με το θέμα της καταγγελίας της προσωπολατρίας, πράγμα σωστό, αλλά στην πραγματικότητα προσπάθησε να κρύψει πίσω απ’ αυτήν, την υλική και κοινωνική βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το εποικοδόμημα Στάλιν, το Σταλινικό καθεστώς.
Η υλική βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το σταλινικό καθεστώς είναι τα προνόμια της γραφειοκρατικής κάστας, η οποία γεννήθηκε σαν καρκίνωμα πάνω στο σώμα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Η γραφειοκρατική κάστα ήταν αποτέλεσμα της επικράτησης της προλεταριακής επανάστασης σε μια οικονομικά καθυστερημένη («αδύνατος κρίκος» της καπιταλιστικής αλυσίδας) καπιταλιστική χώρα. Ήταν γέννημα των καταστροφών της χώρας από τον παγκόσμιο πόλεμο και τον τρίχρονο εμφύλιο πόλεμο. Γέννημα της αποδυνάμωσης του Μπολσεβίκικου Κόμματος, από έμπειρα και αφοσιωμένα στη υπόθεση του σοσιαλισμού μέλη και στελέχη, τα οποία χάθηκαν κατά την διάρκεια του σκληρού, αιματηρού εμφύλιου, μιας και βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των μαχών. Γέννημα της απομόνωσης του πρώτου Εργατικού Κράτους, εξ αιτίας των ηττών που δέχτηκε το ευρωπαϊκό προλεταριάτο και ιδιαίτερα το Γερμανικό, λόγω της προδοτικής πολιτικής της Σοσιαλδημοκρατίας και των αδυναμιών των νεοϊδρυθέντων Κομμουνιστικών κομμάτων. Γέννημα του γεγονότος ότι το νεοσύστατο προλεταριακό κράτος των σοβιέτ για να λειτουργήσει και να κινήσει την οικονομία αναγκάσθηκε εν πολλοίς να στηριχτεί στα στελέχη του τσαρικού γραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού. Τα γραπτά του Λένιν και του Τρότσκι εκείνης της εποχής περιγράφουν με εξαιρετική διαύγεια αυτές τις διεργασίες, διαβλέπουν τους κινδύνους από την άνοδο της γραφειοκρατίας και προσπαθούν να την αντιπαλέψουν. Η «Διαθήκη του Λένιν», που ζητά την καθαίρεση του Στάλιν από γραμματέα είναι ενταγμένη σ’ αυτά τα πλαίσια. Ο αγώνας των Λένιν και Τρότσκι δεν ευοδώθηκε – ο θάνατος του Λένιν ήταν ένας παράγοντας καθοριστικής σημασίας στην ήττα των επαναστατικών ιδεών και στην κυριαρχία της σταλινικής φράξιας μέσα στο κόμμα των Μπολσεβίκων.
Η άνοδος της γραφειοκρατίας δεν έγινε ειρηνικά
Η άνοδος και η επικράτησή της γραφειοκρατικής κάστας, δεν έγινε ειρηνικά και αναίμακτα, χρειάστηκε γι αυτό να εξολοθρεύσει την συντριπτική πλειοψηφία των μελών και των στελεχών της γενιάς της επανάστασης.
Εξόντωσε τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης, στενούς συνεργάτες του Λένιν, υποβάλλοντας τους σε φρικτά βασανιστήρια και αποσπώντας τους απίστευτες ομολογίες για συνεργασία (και) με τον Χίτλερ (και) τον Τρότσκι, για δολιοφθορές στην οικονομία, για δολοφονίες, κι ότι φανταστούν τα πιο αρρωστημένα μυαλά.
Οργάνωσε για την εξόντωσή τους τις περίφημες Δίκες. Συγκεκριμένα στα χρόνια 1936-39 συντελέστηκε το μεγαλύτερο μέρος των μαζικών εκκαθαρίσεων της παλιάς μπολσεβίκικης φρουράς.
Οι Δίκες της Μόσχας
Η πρώτη Δίκη της Μόσχας οργανώθηκε στις 19/8/1936. Κατηγορούμενοι οι παλιοί σύντροφοι του Λένιν, με τους οποίους ο αρχιτέκτονας της Οκτωβριανής επανάστασης είχε συχνά διαφωνήσει, ακόμα και συγκρουστεί μαζί τους, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκε να προτείνει εξάλειψη της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα και καταστολή (πολύ περισσότερο φυσική εξόντωση) των διαφωνούντων. Αντίθετα, ακόμα και στις πιο οξείες αντιπαραθέσεις, ο Λένιν επεδίωκε πάντα να προσελκύει στην κομματική δουλειά τους διαφωνούντες και να τους αναθέτει σημαντικά επαναστατικά καθήκοντα, γεγονός που αναφέρεται και στην εισήγηση.[8]
Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ ήταν πρώτοι στον κατάλογο. Κατηγορούνταν ότι δημιούργησαν το «ενοποιημένο τροτσκιστο-ζηνοβιεφικό κέντρο» το οποίο οργάνωσε τη δολοφονία του Κίροφ και προετοίμαζε τη δολοφονία του Στάλιν. Όπως αναφέραμε προηγούμενα η εισήγηση του Χρουστσόφ παραθέτει στοιχεία που δείχνουν πως η δολοφονία του Κίρωφ ήταν προβοκάτσια!!
Η δεύτερη Δίκη της Μόσχας στήθηκε στις 27-30 Γενάρη 1937, με 18 κατηγορούμενους με πρώτους στη λίστα τους Ράντεκ, Πιατάκωφ, Σερεμπριάκωφ, Σοκόλνικωφ, Μουράλωφ (για όλα αυτά τα ονόματα μέλη της ΚΕ των Μπολσεβίκων και στενοί συνεργάτες του Λένιν ο αναγνώστης μπορεί να βρει στοιχεία στο Ίντερνετ, μια ιδιαίτερη αναφορά σ’ ένα έκαστο θα έκανε το κείμενο ιδιαίτερα βαρύ).
Η κατηγορία ήταν ότι οργάνωσαν ένα «εφεδρικό κέντρο τρομοκρατίας» που οργάνωνε σαμποτάζ στη βιομηχανία και στο σοσιαλιστικό κράτος με την βοήθεια των ναζί!! Ο Στάλιν και η γραφειοκρατία φόρτωναν τις αποτυχίες τους σε σχέση με τους στόχους των 5χρονων πλάνων στους πολιτικούς τους αντιπάλους, σ’ αυτούς που ήθελαν να εξοντώσουν.
Η Τρίτη Δίκη της Μόσχας οργανώθηκε στις 2-13 Μάρτη 1938 με κατηγορούμενους τους Μπουχάριν, Ρίκοφ, Κρεστίνσκι, Τσερνώφ και το Γιάκοντα. Ο πρώην εκτελεστής Γιάκοντα πέφτει σε δυσμένεια και ο Στάλιν του επιφυλάσσει την ίδια τύχη με τα θύματά του. Ο Στάλιν είχε αρχίσει να «τρώει τα παιδιά του»!
Έχει αξία στο σημείο αυτό να δούμε την απάντηση του Στάλιν στο ερώτημα: Πώς ηγέτες κομμουνιστές έγιναν μετά τη νίκη της κομμουνιστικής επανάστασης πράκτορες των ξένων υπηρεσιών και μάλιστα του Χίτλερ;
«Μπορεί φυσικά να προκύψει το ερώτημα: Πως αυτοί οι άνθρωποι μέχρι χθες κομμουνιστές, έγιναν ξαφνικά αχαλίνωτο εργαλείο στα χέρια της γερμανικής κατασκοπείας; Έγιναν γιατί στρατολογήθηκαν(!!!). Τη μια μέρα απ’ αυτούς ζητάνε πληροφορίες. Δεν θα δώσεις; Έχουμε στα χέρια μας το σημείωμα σου που αναφέρει ότι στρατολογήθηκες, θα το δημοσιεύσουμε. Υπό το φόβο της αποκάλυψης δίνουν πληροφορίες».
(«Τεκμήρια», σελ 179)
Ο Χρουστσόφ «ξέχασε» να αναφέρει τις Δίκες
Η εισήγηση του «μεταρρυθμιστή» και «αντισταλινικού» Χρουστσόφ δεν έχει καμία αναφορά στις δολοφονικές δίκες των άμεσων συνεργατών του Λένιν, των ηγετών του Μπολσεβίκικου κόμματος, του κόμματος που πραγματοποίησε την πρώτη νικηφόρα επανάσταση της εργατικής τάξης στον πλανήτη.
Δεν έχει καμία αναφορά για την εξορία, την δυσφήμηση –με τόνους σταλινικής λάσπης– και την μετέπειτα άνανδρη δολοφονία, του οργανωτή του Κόκκινου Στρατού και ένα από τους βασικούς συντελεστές της νίκης στον εμφύλιο, τον Τρότσκι!!
Δεν έχει καμία αναφορά για τις εκατοντάδες χιλιάδες Τροτσκιστές και Ζηνοβιεφικούς[9] που έπεσαν πολεμώντας το καρκίνωμα της γραφειοκρατίας. Η μάλλον το κάνει μόνο για να τους λασπολογήσει. Κατά την προσφιλή σταλινική μέθοδο η εισήγηση, παραποιώντας την αλήθεια και αλλάζοντας τους ρόλους των πρωταγωνιστών αυτής της σύγκρουσης, αναφέρει τα εξής:
«Το κόμμα έδωσε μια μεγάλη ιδεολογική μάχη εναντίον όλων εκείνων των ανθρώπων που είχε στις τάξεις του, οι οποίοι διατύπωναν αντιλενινιστικές προτάσεις, εχθρικές προς το κόμμα και την υπόθεση του σοσιαλισμού. Ήταν μια δύσκολη και επίμονη, αλλά αναγκαία μάχη, γιατί η πολιτική γραμμή των συνασπισμού των οπαδών των Τροτσκιστών, των οπαδών του Ζηνόβιεφ και του Μπουχάριν, οδηγούσε ουσιαστικά στην αναγέννηση του καπιταλισμού και στην συνθηκολόγηση με τη διεθνή μπουρζουαζία»
(σελ. 17 υπογρ. δική μας)
Και παρακάτω στη σελίδα 87 αναφέρει:
«Είναι γνωστό ότι ο Στάλιν μετά το θάνατο του Β.Ι. Λένιν ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια μαχόταν ενεργά υπέρ του Λενινισμού, εναντίον των διαστρεβλωτών και των εχθρών της λενινιστικής διδασκαλίας. (…) Μετά όμως ο Στάλιν άρχισε να καταχράται την εξουσία, άρχισε να εξοντώνει επιφανή στελέχη του κόμματος και του κράτους……».
Για την αποκατάσταση της ιστορίας
Οι παραπάνω αναφορές απαιτούν απαντήσεις.
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, πριν απ’ όλα, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των άλλων χωρών του α(ν)ύπαρκτου σοσιαλισμού, οφείλει να αποδείξει σε κάθε πολιτικά σκεπτόμενο άνθρωπο ποιος τελικά «..οδηγούσε ουσιαστικά στην αναγέννηση του καπιταλισμού». Ήταν η επικράτηση του σταλινισμού και της γραφειοκρατίας που έβαλαν τις βάσεις για την «αναγέννηση του καπιταλισμού» – οι επίγονοι της γραφειοκρατίας συνεχιστές της πολιτικής του Στάλιν ολοκλήρωσαν το έργο εν έτη 1989!!
Πέρα όμως απ’ αυτό, το να παρουσιάζεται ο Στάλιν ως συνεχιστής του Λένιν, έστω για την πρώτη περίοδο μετά το θάνατο του Λένιν, αποτελεί σκάνδαλο.
Είναι δυνατόν να έχει σχέση με το λενινισμό ο Στάλιν για τον οποίο ζήτησε ο Λένιν να καθαιρεθεί από τη θέση του γενικού γραμματέα;
Είναι δυνατό η γραφειοκρατία με επικεφαλής τον Στάλιν, την οποία πολέμησε με πάθος ο Λένιν στα τελευταία χρόνια της ζωής του, να συνέχιζε το έργο του; Ο αναγνώστης αυτών των γραμμών μπορεί να βρει πληθώρα σχετικών κειμένων στα γραπτά του Λένιν μετά τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης. (Σ.σ.: στο «Θεματικό Ευρετήριο των Απάντων του Λένιν» έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» στις σελίδες 115-116 υπάρχει το λύμα: «Γραφειοκρατία και γραφειοκρατισμός» επίσης στο «Γραφειοκρατισμός και η καταπολέμησή του στη Σοβιετική Ρωσία».)
Παραθέτουμε μερικά από αποσπάσματα από τον Λένιν:
«Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό». (….) η πολιτιστική καθυστέρηση μειώνει τη σοβιετική εξουσία και ξαναδημιουργεί τη γραφειοκρατία».
(άπαντα Λένιν, τόμος 38 σελ. 165)
«Οι τσαρικοί γραφειοκράτες άρχισαν να περνούν σε σοβιετικά ιδρύματα και να διοχετεύουν τη γραφειοκρατία, να μεταμφιέζονται σε κομμουνιστές και για να έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στη καριέρα τους εφοδιάζονται με βιβλιάριο του ΚΚΡ.Έτσι αφού τους διώξαμε από την πόρτα, μπαίνουν από το παράθυρο».
(οπ. π. σελ. 170 υπογρ. δική μας)
«Η πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία στη χώρα μας δεν τέλειωσε ακόμη. Η γραφειοκρατία προσπαθεί να ανακτήσει ένα μέρος των θέσεων που έχασε, χρησιμοποιώντας γι αυτό, από τη μια μεριά, το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο των μαζών, του πληθυσμού, και από την άλλη, την υπερβολική, σχεδόν υπεράνθρωπη ένταση των δυνάμεων του πιο ανεπτυγμένου στρώματος των εργατών της πόλης στη στρατιωτική δουλειά. Γι αυτό η συνέχιση της πάλης ενάντια στη γραφειοκρατία είναι, για την επιτυχία της μελλοντικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού, υποχρεωτική και επιτακτική ανάγκη.
(οπ. π .σελ. 93 υπογρ. δική μας)
«Μπορούμε να πολεμήσουμε τη γραφειοκρατία, ως το τέλος, ως την οριστική συντριβή της, μόνο όταν όλος ο πληθυσμός παίρνει μέρος στη διοίκηση».
(οπ. π.σελ.170)
Είναι φανερό από τα αποσπάσματα που παραθέσαμε ότι οι σταλινικοί γραφειοκράτες ήταν στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης και όχι του λενινισμού. Οι λενινιστές βρισκόταν στο στρατόπεδο της Αριστερής Αντιπολίτευσης, η οποία συνέχισε την μάχη του Λένιν ενάντια στην γραφειοκρατία και τα προνόμια της.
Όπως ομολογεί στην εισήγηση του ο Χρουστσόφ ο ρόλος του Στάλιν ήταν θετικός στην εξόντωση των Μπολσεβίκων-Λενινιστών της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Όταν όμως μετά το 17ο συνέδριο «άρχισε να εξοντώνει επιφανή στελέχη του κόμματος και του κράτους, (δηλαδή σταλινικούς γραφειοκράτες, συνεργάτες του, οι οποίοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξόντωση των τροτσκιστών) να λαμβάνει τρομοκρατικά μέτρα εναντίον έντιμων σοβιετικών πολιτών» τότε το πράγμα στράβωσε!! Ο Στάλιν είχε γίνει παντοδύναμος, ανεξέλεγκτος από την ίδια γραφειοκρατία. Οι ίδιοι οι σταλινικοί τρέμανε για τα κεφάλια τους, γιατί ο Στάλιν φόρτωνε τις αποτυχίες της δικής του λαθεμένης καθοδήγησής (και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό) στους συνεργάτες του και στα επιφανή στελέχη του κόμματος και του κράτους!
Η ανάλυση του Τρότσκι και οι ανοησίες του Χρουστσόφ
Ο Τρότσκι στο έργο του «Τα εγκλήματα του Στάλιν» εξηγεί:
«Η σοβιετική αριστοκρατία, που χρησιμοποιεί με επιτυχία τη σταλινική φατρία για να απαλλαγεί από τους επαναστάτες, δεν νοιώθει για τους τωρινούς αρχηγούς ούτε συμπάθεια ούτε σεβασμό. Αυτή εννοεί να ελευθερωθεί ολότελα από τους περιορισμούς του μπολσεβικισμού, ακόμα και παραμορφωμένους, που ο Στάλιν έχει ακόμα ανάγκη για να πειθαρχήσει τους ανθρώπους του. Ο Στάλιν θα είναι αύριο βάρος για τη διευθύνουσα κάστα».
(σελ. 310 εκδόσεις «Αλλαγή» υπογρ. δική μας)
Σε αντίθεση με την πιο πάνω ανάλυση του Τρότσκι, ο Χρουστσόφ αναφέρει στην εισήγηση του:
«…μετά την πλήρη πολιτική συντριβή των Τροτσκιστών, των οπαδών του Ζηνόβιεφ και του Μπουχάριν όταν ως αποτέλεσμα αυτής της μάχης και της νίκης του σοσιαλισμού, επιτεύχθηκε το ατσάλωμα του κόμματος, η συσπείρωση του λαού, ο Στάλιν ολοένα και πιο πολύ έπαυε να υπολογίζει τα μέλη της ΚΕ του κόμματος ακόμη και τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου».
(σελ. 29 υπογρ. δική μας)
Τι μας λέει ο Χρουστσόφ; Ότι μετά «τη νίκη του σοσιαλισμού», μετά το «ατσάλωμα του κόμματος» και μετά τη «συσπείρωση του λαού», εμφανίζονται τα συμπτώματα του αυταρχισμού του Στάλιν, η κατάργηση της δημοκρατίας στο κόμμα, σε σημείο μάλιστα που ο Στάλιν «έπαυε να υπολογίζει τα μέλη της ΚΕ του κόμματος, ακόμη και τα μέλη του πολιτικού γραφείου». Αυτή η ανάλυση στερείται σοβαρότητας – δεν έχει καμία σχέση με το μαρξισμό.
Γιατί στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: η νίκη του σοσιαλισμού και το ατσάλωμα του κόμματος, αν είχαν συμβεί, δεν θα επέτρεπαν ποτέ στον Στάλιν να προχωρήσει στον αυταρχισμό! Θα τον είχαν στείλει σπίτι του και μάλιστα πολύ νωρίς!
Αυτά τα συμπτώματα μπορούν να συμβούν μόνο μετά από μια ήττα του κινήματος, της κοινωνίας και του κόμματος. Η εξόντωση της Αριστερής Αντιπολίτευσης και η επικράτηση της γραφειοκρατίας και του Στάλιν ήταν μια ήττα του σοσιαλισμού, κατά συνέπεια μια νίκη της αντεπανάστασης, η οποία εκφύλισε το κόμμα των Μπολσεβίκων και τα Σοβιέτ και τα μετέτρεψε σε μηχανισμούς γραφειοκρατικούς.
Το κόμμα μπήκε μετά την εξόντωση της Αριστερής του πτέρυγας, σε δεξιά πορεία, οδηγώντας την υπόθεση της μετάβασης στο σοσιαλισμό στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ και διεθνώς από αποτυχία σε αποτυχία και το Διεθνές εργατικό κίνημα από ήττα σε ήττα.
Η μετάλλαξη του κόμματος των Μπολσεβίκων
Το κόμμα που εξόντωσε τους Τροτσκιστές, τους Ζηνοβιεφικούς και τους Μπουχαρινικούς, δεν είχε παρά ελάχιστη σχέση με το κόμμα Μπολσεβίκων της Οκτωβριανής Επανάστασης και των νικητών του εμφύλιου πολέμου.
Ο Λένιν από το 1921, με το που τελείωσε ο εμφύλιος, καλούσε για εκκαθάριση του κόμματος:
«Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το Κόμμα από τους απατεώνες, τους γραφειοκράτες, από τους μη τίμιους.. από τους Μενσεβίκους που έβαψαν την ”πρόσοψη”, μα έμειναν στη ψυχή Μενσεβίκοι».
(Άπαντα, τόμος 44 σελ. 124 υπογρ. δική μας)
Για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε ότι εισαγγελέας στις προαναφερόμενες δίκες των ηγετών του Μπολσεβίκικου κόμματος ήταν ο Μενσεβίκος Βισίνσκυ, ο οποίος μετά τα Ιουλιανά του 1917 είχε εκδώσει το ένταλμα σύλληψης του Λένιν!! Αυτά όλα δεν τολμάει να τα αποκαλύψει ο Χρουστσόφ!
Τώρα, όσον αφορά το ιδεολογικό και πολιτικό σκέλος, ο γραφειοκράτης Χρουστσόφ υιοθετεί την αντιλενινιστική, σταλινική άποψη του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», παράλληλα με τη «θεωρία των σταδίων» για την μετάβαση στο σοσιαλισμό, ακυρώνοντας τα μαθήματα της Οκτωβριανής επανάστασης.
Ο Λένιν πάνω σ’ αυτά είχε αναφέρει:
«Φυσικά, η τελική νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι αδύνατη».
(Άπαντα, τόμος. 35 σελ 277)
Και ακόμα:
«Για μας ήταν ξεκάθαρο πως, χωρίς την υποστήριξη της διεθνούς παγκόσμιας επανάστασης, η νίκη της προλεταριακής είναι αδύνατη».
(Άπαντα, τόμος 44 σελ 36)
Την εγκατάλειψη των ιδεών του Λένιν και τη στροφή στον «Σοσιαλισμό σε μία χώρα» και στην «Θεωρία των Σταδίων» τις πλήρωσε ακριβά το παγκόσμιο κίνημα, με ήττες, ήττες και πάλι ήττες!! Θα αναφερθούμε σ’ αυτές μόνο επιγραμματικά.
Ο Σταλινισμός υπεύθυνος για ιστορικές ήττες
Να σημειώσουμε κατ’ αρχή ότι ο σταλινισμός επικράτησε στα ΚΚ διεθνώς και η λειτουργία τους είχε όλα τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του ΚΚΣΕ όπως τα περιγράφει η εισήγηση του Χρουστσόφ. Τα ΚΚ μετετράπησαν σε πρακτορεία της σταλινικής γραφειοκρατίας και έγιναν εκτελεστές των αποφάσεων της εξωτερικής πολιτικής της. Σαν αποτέλεσμα οι ήττες ήταν διεθνείς.
Το 1926 η Αγγλορωσική συμμαχία με τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές των βρετανικών συνδικάτων οδηγεί σε ήττα τη μαχητική γενική απεργία απεργίας του βρετανικού προλεταριάτου.
Το 1927 είχαμε την ήττα της κινέζικης επανάστασης και τη σφαγή των Κομμουνιστών από τον σύμμαχο του Στάλιν, Τσα-Γκαι-Σεκ.
Το 1928-33 η είχαμε τη λεγόμενη «τρίτη περίοδο» της Κομμουνιστικής Διεθνούς: Αυτή συνοψιζόταν στην υποτιθέμενη «τελευταία κρίση του καπιταλισμού»!! Σ’ αυτήν κυριαρχούσε η θεωρία του Σοσιαλφασισμού – η «αντίληψη» ότι η Σοσιαλδημοκρατία και ο Φασισμός είναι το ίδιο πράγμα, «δίδυμα αδέλφια». Είχαμε την απόρριψη της τακτικής του Ενιαίου Μετώπου και σαν συνέπεια τη διευκόλυνση της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία. Αποτέλεσμα, η συντριβή του πιο ισχυρού εργατικού κινήματος και ΚΚ στην Ευρώπη, του γερμανικού!!
Το 1936 είχαμε τα Λαϊκά Μέτωπα, δηλαδή τη συμμαχία των ΚΚ με την φιλελεύθερη αστική τάξη. Που συνοδευόταν από την αποκήρυξη από το πρόγραμμα των ΚΚ του Σοσιαλισμού σαν στρατηγικού στόχου (στρατηγικός στόχος έγινε η «αστικοδημοκρατική ολοκλήρωση») και της εργατικής εξουσίας («δικτατορίας του προλεταριάτου»). Αποτέλεσμα στη Γαλλία ο ηγέτης του ΚΚ να φρενάρει και να σταματάει το μεγάλο απεργιακό κύμα με την περίφημη φράση: «Πρέπει να μάθουμε πότε πρέπει να σταματάμε μια απεργία». Στην Ισπανία, έχουμε την ήττα της Ισπανικής επανάστασης!! Στην Ελλάδα την 6η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, ή οποία αποφασίζει ότι η επερχόμενη επανάσταση στην Ελλάδα θα έχει αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα. Και το σύμφωνο Σκλάβαινα-Σοφούλη, με υπονόμευση της μεγάλης γενικής απεργίας το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη.
Το 1939 είχαμε τη συμφωνία Χίτλερ- Στάλιν (Ριμπεντροπ-Μολότωφ). Ο μεγάλος εχθρός, απέναντι στον οποίο χτίστηκε η «θεωρία» των Λαϊκών Μετώπων, γίνεται φίλος. Όσοι κομμουνιστές είχαν ακόμα λίγο μυαλό αποπροσανατολίζονται και συγχύζονται. Το παγκόσμιο εργατικό κίνημα παρακολουθεί αποσβολωμένο. Ακολουθεί ο διαμελισμός της Πολωνίας – τη μοίρασε ο Στάλιν με το Χίτλερ. Και η ανεπιτυχή εισβολή στην Φιλανδία.
Ελλάδα 1943-45. Συμφωνίες η μια πίσω από την άλλη, Λιβάνου, Γκαζέρτας που παράδιναν την εξουσία από τα χέρια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στα χέρια του φαντάσματος της αστικής τάξης στο όνομα της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, με αποκορύφωμα τη συμφωνία της Βάρκιζας, και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ!!
Με το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου, έχουμε κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας σε Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο με την συμμετοχή των ΚΚ ή την ανοχή τους. Έτσι αφήνουν ελεύθερο το πεδίο για να ξαναπάρει στα χέρια της την εξουσία η αστική τάξη!!
Ούτε λέξη γι’ αυτά από τον Χρουστσόφ
Γι όλα αυτά ο σταλινικός Χρουστσόφ δεν βρήκε λέξη να πει, γιατί η γραφειοκρατία χρειάζονταν την αποκαθήλωση του Στάλιν και όχι του Σταλινισμού που υπηρετούσε, σαν ιδεολογικό ρεύμα, πλήρως τα συμφέροντα και τα ιδιαίτερα προνόμια της!!
Ο Χρουστσόφ μίλησε και παρουσίασε την αποσταλινοποίηση σε πολλές συνεδριάσεις στελεχών του κόμματος. Σε μια απ’ αυτές κάποιος από την αίθουσα έστειλε στον Χρουστσόφ το παρακάτω σημείωμα:
«Πως μπόρεσες εσύ, ένα μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος, να επιτρέψεις να συμβούν τέτοια φρικτά εγκλήματα στη χώρα μας;»
Ο Χρουστσόφ διάβασε με δυνατή φωνή το μήνυμα και μετά είπε:
«Το μήνυμα αυτό είναι ανυπόγραφο. Όποιος το ‘γραψε, να σηκωθεί όρθιος!» Κανένας δεν σηκώθηκε. «Εκείνος που το έγραψε φοβάται», είπε ο Χρουστσόφ. «Αυτό ακριβώς συνέβαινε και σ’ εμάς με το Στάλιν».!!
(Από το βιβλίο «Ο Άγνωστος Στάλιν» των αδελφών Μεντβέντιεφ εκδόσεις «Καστανιώτη»)
Γιατί η «αποσταλινοποίηση»;
Το 1937 ο Τρότσκι έγραφε στο Βιβλίο του «Τα εγκλήματα του Στάλιν» ότι:
«Το αυξανόμενο μίσος του λαού για τη γραφειοκρατία και το βουβό μίσος της πλειονότητας της γραφειοκρατίας για τον Στάλιν κλονίζει αναπότρεπτα τον ίδιο τον μηχανισμό καταστολής, δημιουργώντας έτσι ένα από τους όρους για την πτώση του καθεστώτος»
(σελ 310)
Ο θάνατος του Στάλιν το Μάρτη του 1953 δημιουργεί την αφορμή για να βγει στην επιφάνεια το μίσος των μαζών για την γραφειοκρατία και τα προνόμιά της.
Η πρώτη εξέγερση ξεκινάει στην Ανατολική Γερμανία το 1953 με αφορμή την καθήλωση των μισθών μέσα από την αύξηση της νόρμας των παραγόμενων προϊόντων. Πρώτοι μπήκαν στη μάχη οι οικοδόμοι του Ανατολικού Βερολίνου και μετά ακολούθησε σχεδόν το σύνολο του εργατικού κινήματος. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα από τα σοβιετικά τανκς. Αλλά η εξέγερση άφησε παρακαταθήκες στο εργατικό κίνημα της ΕΣΣΔ και των ανατολικών χωρών.
Στην ΕΣΣΔ ο θάνατος του Στάλιν βρίσκει τη χώρα κατεστραμμένη και τις μάζες σε εξαθλίωση, το καζάνι της κοινωνίας βράζει. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός που πρώτος προτείνει μέτρα υπέρ των λαϊκών στρωμάτων είναι ο Μπέρια, ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος και λαμβάνει τα μηνύματα για την κατάσταση των μαζών από πρώτο χέρι. Το γραφειοκρατικό καθεστώς αναγκάζεται να κάνει παραχωρήσεις στις μάζες νοιώθοντας να απειλείται.
«Αυτά μέτρα αντιπροσωπεύουν τη μεταβίβαση 13 δισεκατομμυρίων ρουβλιών προς τα κολχόζ το 1953 και 20 δισεκατομμυρίων το 1954. Πρόκειται για αντιστροφή της καταλήστευσης της αγροτιάς. Το 1953, η φορολογική πίεση που βαρύνει τον πληθυσμό μειώνεται κατά 21 δισεκατομμύρια ρούβλια σε σχέση με το 1952».
(«Στάλιν» του Ζαν Ζακ Μαρί σελ.829 εκδόσεις «Οδυσσέας»)
Ταυτόχρονα η γραφειοκρατία αναγκάζεται να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία γι αυτό και προχωρεί στην δήθεν «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος, με κορυφαία πολιτική κίνηση την «αποσταλινοποίηση»: Την αποκαθήλωση του Στάλιν όχι όμως και του σταλινισμού!!
Ουγγαρία 1956
Οι γραφειοκράτες και ο «μεταρρυθμιστής» Χρουστσόφ τον Οκτώβρη του 1956 έπνιξαν στο αίμα την Ουγγρική επανάσταση, αφού την συκοφάντησαν σαν πράξη αντεπαναστατική – κατά την σταλινική μεθοδολογία.
Θα παραθέσουμε εν συντομία κάποια από τα αιτήματα των εξεγερμένων για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι επρόκειτο για μια γνήσια προλεταριακή εξέγερση με αντικαπιταλιστικό και κυρίως αντιγραφειοκρατικό-αντισταλινικό περιεχόμενο.
Τα κυριότερα αιτήματα όπως τα συνοψίζουμε από ένα ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου των Ελεύθερων Συνδικάτων που σχηματίστηκε στην διάρκεια της εξέγερσης ήταν:
- Ανεξάρτητη εθνική πολιτική βασισμένη στις αρχές του Σοσιαλισμού
- Ισότητα στις σχέσεις με την ΕΣΣΔ και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες
- Διεύθυνση των εργοστασίων από εργάτες και ειδικούς. Συγκρότηση Εργατικών Συμβουλίων σ’ όλα τα εργοστάσια για να εγκαθιδρυθεί α) η εργατική διοίκηση και β) ένας ριζικός μετασχηματισμός του συστήματος του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας από το κράτος.
- Πλήρη αντιπροσώπευση της εργατικής τάξης…
- Αναπροσαρμογή των μισθών, άμεση αύξηση των μισθών κατά 15% κάτω από 800 φιορίντ και κατά 10% των μισθών κάτω από 1500 φιορίντ. Να θεσπισθεί σαν ανώτατο όριο μηνιαίων μισθών το ποσό των 3500 φιορίντ».
(Η Ουγγρική Επανάσταση σελ.55,82 Άντυ Άντερσον υπογρ. δική μας)
Αυτό και αν ήταν κτύπημα στους προνομιακούς μισθούς και την εξουσία της γραφειοκρατίας!!
Οι νεοσταλινικοί και παλαιοσταλινικοί θεωρούν το 20ο συνέδριο το σημείο στροφής όπου ξεκίνησε η αντεπανάσταση, που οδήγησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση το 1989. Θεωρούν ότι επί Στάλιν όλα καλώς είχανε γίνει.
Πρόκειται για τερατώδες «λάθος» που δικαιολογεί τα εγκλήματα του Σταλινισμού αλλά και που δεν βλέπει το οφθαλμοφανές: ότι «τα παιδιά» του Στάλιν αποκαθήλωσαν τον Στάλιν σαν άτομο αλλά δεν αποκαθήλωσαν το σύστημα του σταλινισμού: την δικτατορία του ενός κόμματος και της αλάνθαστης ηγεσίας που ζει στη χλιδή και στα προνόμια, με δικά της ειδικά μαγαζιά με δικά της ξεχωριστά νοσοκομεία, εξοχικές βίλες κοκ, όταν ο μέσος σοβιετικός έπρεπε να στέκεται στην ουρά για ώρες για τα βασικά αγαθά της βδομάδας.
Ακόμα και με τη δική τους λογική όμως το ερώτημα παραμένει για τους νεο-παλαιο σταλινικούς: τι ήταν αυτό που επέτρεψε τη νίκη της αντεπανάστασης το 1956, μετά από 3 περίπου δεκαετίες κυριαρχίας του δικού τους μοντέλου; Αν αποδέχονται τη διαλεκτική σχέση ποσοτικής συσσώρευσης και ποιότητας, τότε η «ποσοτική συσσώρευση» που έφερε την «ποιότητα» της αντεπαναστατικής ανατροπής του 1956 συντελέστηκε επί Στάλιν. Με άλλα λόγια ακόμα και με τη λογική των Σταλινικών, η περίοδος του Στάλιν ήταν η περίοδος της ανερχόμενης αντεπανάστασης.
Γι αυτό η Αριστερά που χρειαζόμαστε οφείλει ξεκινά από την απόρριψη του Σταλινισμού!!
__________
