Επιμέλεια άρθρου της Λεϊλά Μεσαουντί,
«Επαναστατική Αριστερά» αδελφή οργάνωση του «Ξ» στη Γαλλία
Στις αρχές Μάρτη η Γαλλία συγκλονίστηκε από τις μαζικές διαδηλώσεις μισού εκατομμυρίου εργαζομένων και νεολαίας ενάντια στα νέα μέτρα της κυβέρνησης Ολάντ. Μέτρα που έρχονται να συμπληρώσουν ένα ζοφερό σκηνικό, με την ανεργία και την αποβιομηχανοποίηση να αυξάνονται και τις περικοπές στο δημόσιο να απειλούν ό,τι έχει απομείνει από το άλλοτε ισχυρό κοινωνικό κράτος της Γαλλίας.
Εδώ και πολύ καιρό η οργή σιγοβράζει. Μετά από ένα σχετικό «μούδιασμα» του κινήματος, κατά τη διάρκεια του 2015 οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων αυξήθηκαν αισθητά, φτάνοντας πρόσφατα ακόμη και στις 200 απεργίες την ημέρα!
Πρόκειται για απεργίες που απαιτούσαν βελτίωση των εργασιακών συνθηκών και των μισθών, πολλές από τις οποίες είχαν σημαντική διάρκεια, ενώ κάποιες ήταν νικηφόρες. Σήμερα, οι Γάλλοι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα νέο πακέτο μέτρων που απειλεί να φέρει ραγδαία επιδείνωση στις εργασιακές σχέσεις.
Τι περιλαμβάνουν τα νέα μέτρα
Το νέο πακέτο για τα εργασιακά, της μισητής πλέον υπουργού εργασίας Μιριάμ Ελ Κορμί, αν εφαρμοστεί θα αποτελέσει έναν ακόμη οδοστρωτήρα στις εργασιακές συνθήκες, τα δικαιώματα και τις αποδοχές των Γάλλων εργαζομένων.
Ανάμεσα σε άλλα περιλαμβάνει απελευθέρωση του ωραρίου, διευκόλυνση των απολύσεων, εισαγωγή ανώτατου ορίου στο ποσό των αποζημιώσεων (μέχρι 15 μισθούς) αλλά και κατάργηση μιας σειράς δικαιωμάτων και μέτρων προστασίας των εργαζομένων απέναντι στους εργοδότες.
Έτσι, το μεγαλύτερο τμήμα της γαλλικής κοινωνίας απορρίπτει τα μέτρα, γεγονός που έγινε εμφανές στις μεγάλες διαδηλώσεις του πρώτου δεκαήμερου του Μάρτη, με αποκορύφωση τη μεγάλη διαδήλωση στις 9 Μάρτη!
Η γαλλική κοινωνία αντιστέκεται
Η κυβέρνηση του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» του Φρανσουά Ολάντ αντιμετωπίζει πλέον τη γενικευμένη οργή των εργαζομένων και της νεολαίας.
Μεγάλο τμήμα της γαλλικής κοινωνίας αντιλαμβάνεται ότι τα μέτρα που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση σε σχέση με τα εργασιακά, αποτελούν την πρώτη γεύση ενός ακόμη χειρότερου μέλλοντος που προετοιμάζουν τα κόμματα του κατεστημένου και οι εργοδότες.
Ένα από τα χαρακτηριστικά των μαζικών διαδηλώσεων ενάντια στα νέα εργασιακά μέτρα ήταν η συμμετοχή πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας, από πολλούς εργασιακούς χώρους, αλλά και η σημαντική συμμετοχή της νεολαίας.
Περίπου δέκα χρόνια μετά το μεγαλειώδες κίνημα της γαλλικής νεολαίας ενάντια στο διαβόητο CPE (το νόμο για την πρώτη απασχόληση των νέων) μαθητές, φοιτητές και νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο.
Αν και οι γενικές συνελεύσεις που έχουν αρχίσει να διοργανώνονται στα πανεπιστήμια δεν είναι ιδιαίτερα μαζικές μέχρι στιγμής, είναι εμφανές ότι πρόκειται για τα πρώτα στάδια ενός κινήματος, του οποίου την κλιμάκωση θα δούμε το επόμενο διάστημα.
Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στα λύκεια, όπου οι μαθητές έχουν αρχίσει να οργανώνουν τις πρώτες κινητοποιήσεις, κλείνοντας δεκάδες σχολεία και κατεβαίνοντας σε διαδηλώσεις στο Παρίσι, αλλά και σε άλλες πόλεις. Αν και η κυβέρνηση προσπάθησε να οργανώσει, δήθεν, «διάλογο» με τον κόσμο της εκπαίδευσης, οι φοιτητικές και μαθητικές οργανώσεις έχουν απορρίψει αυτό το ενδεχόμενο.
Εργαζόμενοι και συνδικάτα
Απέναντι σε μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, οι ηγεσίες των μεγάλων συνδικάτων βρίσκονται σε «αμήχανη» θέση. Από τη μια δέχονται τις ισχυρότατες πιέσεις της βάσης των εργαζομένων που απαιτεί άμεση δράση ενάντια στα μέτρα αλλά από την άλλη δεν είναι διατεθειμένες να στραφούν ενάντια στο «Σοσιαλιστικό Κόμμα» με το οποίο το μεγαλύτερο τμήμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έχει στενή σχέση.
Έτσι, σε πρώτη φάση τα μεγάλα συνδικάτα, όπως το CFDT («Γαλλική Ομοσπονδία Εργαζομένων» – ένα συνδικάτο με στενές σχέσεις με το «Σοσιαλιστικό Κόμμα») ζήτησαν «βελτιώσεις» στα μέτρα. Αντίθετα, η CGT («Γενική Συνομοσπονδία Εργατών») και άλλα συνδικάτα, όπως αυτό των δασκάλων, κάτω από την πίεση της βάσης, πέρασαν εκδηλώνουν αντιστάσεις. Τα μέλη της CGT απαίτησαν από την αρχή να χτιστεί ένα κοινό μέτωπο ανάμεσα στα μαχητικά συνδικάτα, αλλά και τις νεολαιίστικες οργανώσεις, με στόχο την πλήρη ανατροπή των μέτρων.
Η κατάσταση στους εργασιακούς χώρους βράζει, με τους εργαζόμενους να συζητάνε το πως θα προχωρήσουν στη συνέχεια και να προσπαθούν να οργανώσουν τα επόμενα βήματά τους. Το σίγουρο είναι ότι το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο. Η πίεση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες πρέπει να συνεχιστεί διαφορετικά οι ηγεσίες των συνδικάτων θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τερματίσουν τον αγώνα.
Ένα σύστημα σε βαθιά κρίση
Οι δυνατότητες για το κίνημα υπάρχουν. Η πολιτική κρίση μέσα στην οποία βυθίζεται η κυβέρνηση είναι τεράστια. Και δεν πρόκειται απλά για κρίση της κυβέρνησης και του Ολάντ, αλλά για συνολική κρίση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος στη Γαλλία.
Από το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» του Ολάντ, μέχρι και το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο», τα πολιτικά κόμματα αντιμετωπίζουν εσωτερικά προβλήματα. Το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» βρίσκεται αντιμέτωπο με εσωτερικές συγκρούσεις, ενώ η δεξιά είναι πολυδιασπασμένη. Ακόμη και μέσα στο «Εθνικό Μέτωπο» υπάρχουν διαφορετικές οπτικές, με κάποιους (όπως η Μαριόν Λεπέν) να υποστηρίζουν ανοιχτά τα μέτρα της κυβέρνησης που προωθούν την εργοδοτική ασυδοσία και την ηγέτιδα του κόμματος, Μαρίν Λεπέν να τηρεί σιγή ιχθύος.
Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του ανησυχεί ότι κάποια στιγμή η οργή που σιγοβράζει θα εκραγεί.
Γενική απεργία την άνοιξη;
Σε αυτές τις συνθήκες, ένας αποφασιστικός, ενωτικός αγώνας των εργαζομένων και της νεολαίας, μπορεί να στριμώξει πραγματικά την κυβέρνηση. Η νεολαία που αγωνίζεται για το μέλλον της, με πολλά από τα οργανωμένα τμήματά της να αυτοαποκαλούνται επαναστατικά, χρειάζεται να βρει το δρόμο της σύνδεσης με τα κομμάτια εκείνα της γαλλικής κοινωνίας που βλέπουν το νεολαιίστικο κίνημα με συμπάθεια. Αυτό το στοίχημα πρέπει να κερδηθεί άμεσα, μέσα στους επόμενους μήνες αν είναι οι αγώνες να μπορέσουν να έχουν νικηφόρα έκβαση.
Παράλληλα, υπάρχει η δυνατότητα της διοργάνωσης γενικής απεργίας μέσα στην άνοιξη. Σήμερα, σημαντικά τμήματα του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος σπάνε τους παλιούς τους δεσμούς με τη Σοσιαλδημοκρατία και αναζητούν μια συνολική πολιτική εναλλακτική. Παρά το γεγονός ότι για μεγάλο κομμάτι του κινήματος δεν μπαίνει άμεσα το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης, αυτό μπορεί να αλλάξει σύντομα. Το επόμενο διάστημα η κατάσταση θα είναι έκρυθμη και τα γεγονότα μπορούν επιταχυνθούν.
