Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
«Ήταν ο τόπος μου βράχος και χώματα, ήλιος και μαύρο κρασί…». Έτσι ξεκινάει το ομώνυμο ποίημα του Κ.Χ. Μύρη, δηλαδή του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Τούτες τις ώρες οι στίχοι αυτοί γίνονται πιο επίκαιροι από ποτέ. Η χώρα πωλείται. Το Σαββατοκύριακο κατά την προσφιλή της τακτική η κυβέρνηση έφερε άλλο ένα νομοσχέδιο με προαπαιτούμενα, με το οποίο η πατρίδα ξεπουλιέται στους δανειστές στο όνομα μάλιστα της σωτηρίας της (!). Σε λίγο διάστημα (και αυτό δεν είναι υπερβολή) θα λέμε πώς ήταν κάποτε η Ελλάδα, ο τόπος μας, η γη μας.
Σε τούτη, λοιπόν, τη χώρα όλοι θυμόμαστε (δεν πέρασε δα και πολύς καιρός) τον κ. Αλέξη Τσίπρα να κατηγορεί απολύτως δικαιολογημένα τις προηγούμενες κυβερνήσεις για το στραγγαλισμό της δημοκρατίας, την επιβολή ανελέητης φορολογίας, τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και για πολλά άλλα. Στα αυτιά μας ηχούν ακόμη οι υποσχέσεις ότι όλα αυτά θα τελειώσουν. Και, όμως, ποιος θα το πίστευε ότι όχι μόνον θα έμεναν, αλλά θα επιβάλλονταν με μεγαλύτερη ένταση και αναλγησία; Ποιος θα φανταζόταν ότι η «αριστερή» συνείδηση του πρωθυπουργού, των υπουργών και των βουλευτών του θα αμβλυνόταντόσο γρήγορα και ότι την πιο βρώμικη δουλειά την κάνει μια κυβέρνηση που, δυστυχώς, συνεχίζει να μιλά στο όνομα της Αριστεράς λεκιάζοντας την; Εδώ πρέπει να θυμίσουμε στον επιλήσμονα αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Αριστερά έδωσε αγώνες για την ανεξαρτησία και τη σωτηρία της χώρας, για να έχει μια περήφανη πορεία αυτός ο τόπος και δε συνέβαλε ποτέ στο ξεπούλημα του, όπως κάνει σήμερα η κυβέρνηση του με τα προαπαιτούμενα που έφερε για ψήφιση στη Βουλή.
Το τελευταίο πολυνομοσχέδιο των 7500 περίπου σελίδων τα περιέχει όλα προκειμένου να περάσουμε, λέει, τον κάβο της περίφημης αξιολόγησης, η οποία παρουσιάζεται σαν πανάκεια. Σαν να ανοίξουν οι πόρτες του παραδείσου για τον ελληνικό λαό. Λες και τα οποία δις μας δανείσουν, μας τα κάνουν δώρο. Αυξήσεις και έμμεσους φόρους, χειρότερος ΕΝΦΙΑ, κόφτης και νέο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων, δηλαδή ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση της κοινωνίας και η εκποίηση της χώρας, είναι ό, τι προσφέρει η κυβέρνηση ζητιανεύοντας ένα καλό λόγο των δανειστών. Στο κενό πέφτει η προσπάθεια της να μας πείσει πως αξιοποιεί, τάχα, την περιουσία του δημοσίου και δεν την πουλά όσο-όσο. Μάταια επιχειρεί να δώσει στο ταμείο ελληνικό χρώμα, αφού υποτίθεται ότι το 50% των εσόδων θα πηγαίνει για δημόσιες επενδύσεις και στο πενταμελές εποπτικό συμβούλιο τον έλεγχο θα έχουν οι τρεις Έλληνες. Όπως αποκάλυψε, όμως, το thepressproject, δεν υπάρχει καμία ελληνικότητα στο ταμείο, αφού το συντριπτικό ποσοστό του 50% θα πηγαίνει σε ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες και όχι για παράδειγμα στη δημιουργία σχολείων, νοσοκομείων και άλλων κοινωνικών δομών. Ακόμη για να ληφθούν αποφάσεις θα πρέπει να συμφωνήσουν οι τέσσερις από τους πέντε του διοικητικού συμβουλίου, επομένως και οι δανειστές. Επιπλέον είναι σαφές ότι το εποπτικό συμβούλιο του ταμείου θα αποφασίζει ανεξάρτητα από την κυβέρνηση. Έτσι ας μην έχει κανείς αμφιβολία για το ποιος ρυθμίζει τις τύχες αυτής της χώρας και ποιος νομοθετεί. Γίνεται, θεωρώ, ξεκάθαρο και στους πιο επιφυλακτικούς ποιοι είναι εκείνοι που με την ψήφο και τις αποφάσεις τους παραδίνουν τη χώρα στους δανειστές. Ποια κυβέρνηση δίνει γη και ύδωρ και καταδικάζει ένα λαό στη φτώχεια και την ταπείνωση, ξεπουλά τη χώρα και τσαλακώνει την ιστορία της.
«Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο, όνειρο καθημερινό. Κάποιος τον πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε σαν δανεισμένη πραμάτεια», συνεχίζει ο Κ.Χ. Μύρης. Η ευθύνη πέφτει σε πολλούς, γιατί το ξεπούλημα είναι διαχρονικό. Την ταφόπλακα, εντούτοις, την έβαλε η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, η οποία ξεπέρασε τα όρια της σοσιαλδημοκρατίας και κάνει πράξη τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερεςπολιτικές. Ο κ. πρωθυπουργός μπορεί να καυχιέται, όσο θέλει, προκλητικά, για τον κόφτη και να τον χαρακτηρίζει εξαιρετικά ευφυή κίνηση στη σκακιέρα της διαπραγμάτευσης. Θα έρθει, ωστόσο, η στιγμή που θα μιλήσει ο κρίσιμος παράγοντας εκείνος που ακόμη σιωπά, οι πολίτες. Καρτερούμε καιεργαζόμαστε γι αυτήν τη μέρα. Για την πολύπαθη πατρίδα. Για τον ταπεινωμένο ελληνικό λαό. Για τούτον τον τόπο.
