Από το site της CWI (socialistworld.net)
Επιμέλεια: Νίκος Κοκκάλης
Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση στη Χιλή χαρακτηρίζεται από κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις, με το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα να βρίσκονται στην πρωτοπορία. Πρόκειται για ένα ακόμη στιγμιότυπο ενός μαζικού κύματος οργής, αγώνων και ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας, καθώς το μεταδικτατορικό «δημοκρατικό» πολιτικό σκηνικό μπαίνει σε όλο και βαθύτερη κρίση.
Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της εποχής, είναι η συνέχιση της «κληρονομίας» της στυγερής δικτατορίας του Πινοσέτ στον τομέα της καταστολής και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αν και έχουν περάσει πάνω από δύο δεκαετίες από την πτώση της δικτατορίας, η «μεταπολίτευση» άφησε άθικτο όχι μόνο τον κρατικό μηχανισμό, αλλά και το ίδιο το Σύνταγμα της!
Η διαρκής παρουσία του φαντάσματος της χούντας επανέρχεται στο προσκήνιο με κάθε περιστατικό βίαιων ενεργειών κρατικής καταστολής ενάντια σε διαδηλωτές. Πρόσφατα, ένα μέλος του «Επαναστατικού Σοσιαλισμού» (SR), αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στη Χιλή, έγινε ένα ακόμη θύμα των μεθόδων αυτών.
Ο 15χρονος μαθητής συνελλήφθη μαζί με ένα συμμαθητή του γιατί κρατούσε έναν «ύποπτο σάκο» (μια σχολική τσάντα!). Αμέσως μετά τη σύλληψη, μεταφέρθηκε σε μια κλούβα της αστυνομίας, όπου χτυπήθηκε βίαια από πολλούς αστυνομικούς. Κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού, οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν μια γνωστή τεχνική βασανισμού που αποκαλείται «το τηλέφωνο»: το θύμα δέχεται γροθιές και στα δύο αυτιά ταυτόχρονα, γεγονός που προκαλεί αστάθεια και απώλεια συνείδησης. Όταν η κλούβα έφτασε στο αστυνομικό τμήμα, η βιαιότητα συνεχίστηκε… Σε όλη τη διάρκεια του βασανισμού του 15χρονου μαθητή, οι επιτιθέμενοι αστυνομικοί φώναζαν ότι είναι ο ίδιος υπεύθυνος για τον ξυλοδαρμό του γιατί διαμαρτυρόταν και ότι καλό θα ήταν στο μέλλον να «μένει σπίτι του».
Πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο που δείχνει καθαρά ότι το πολιτικό σύστημα στη Χιλή κυριαρχείται ακόμη από τις πιο άγριες μεθόδους τρομοκράτησης των εργαζομένων και της νεολαίας.
Τα βασανιστήρια δεν αποτελούν καν ποινικό αδίκημα στη Χιλή. Έτσι, όταν αστυνομικοί κατηγορούνται για άσκηση βίας, δικάζονται από στρατιωτικά διδκαστήρια, σε κλειστές διαδικασίες, που στην ουσία ενθαρύνουν τους δράστες να συνεχίσουν να αυθαιρετούν.
Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι αναφορές για σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση νεαρών γυναικών από τις δυνάμεις ασφαλείας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων. Και βέβαια, η στάση αυτή της αστυνομίας δεν έχει να κάνει μόνο με τους φοιτητές και με τη νεολαία. Για την ακρίβεια, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, ή των ιθαγενών δέχονται ακόμη μεγαλύτερη βιαιότητα και καταστολή.
Μόνος δρόμος για να μπει ένα τέλος σε αυτή τη βαρβαρότητα και την ατιμωρησία, είναι οι μαζικοί αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας ενάντια στην αστυνομική βία και την καταπίεση. Αγώνες που να απαιτούν τη διάλυση των μηχανισμών της δικτατορίας και των δυνάμεων καταστολής, το δημοκρατικό έλεγχο στην αστυνομία και τη λειτουργία της και βέβαια την ανατροπή του Συντάγματος του Πινοσέτ.
