Ειρήνη, δημοκρατία, ελευθερία, ανοικοδόμηση, λύση στο παλαιστινιακό, παραχώρηση του φυσικού πλούτου του Ιράκ (πετρέλαια) στο λαό του για την ευημερία του, όλα αυτά, υποσχέθηκαν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου στο Ιράκ και τη νίκη τους επί του Σαντάμ Χουσεϊν.
Δεν πρόκειται να δώσουν τίποτα απ’ αυτά, δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα του Ιρακινού λαού ή των αραβικών λαών.
Την ίδια στιγμή έχουν προκαλέσει τη μεγαλύτερη ανατροπή στις ισορροπίες μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο από το β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα. Αντί για νέα "τάξη" αυτό στο οποίο οδηγούν είναι μια νέα εποχή διεθνούς αστάθειας και ανασφάλειας.
Για το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, το εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα, διεθνώς, τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι καίριας σημασίας, τα καθήκοντα μεγάλα.
"Δημοκρατία", "ελευθερία", κι άλλα ψέματα
Αν οι Ιρακινοί ήταν ελεύθεροι θα ζητούσαν από τους Αμερικανούς να φύγουν την επόμενη μέρα και η όποια κυβέρνηση εκλεγόταν θα ήταν αντιαμερικανική. Γι’ αυτό στο Ιράκ δεν θα υπάρξει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, ούτε στοιχειωδώς ελεύθερες εκλογές – εξάλλου ποτέ δεν υπήρξαν από αποικιοκρατικά καθεστώτα.
Για τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές η αντίθεση των Σιιτών μουσουλμάνων του Νοτίου Ιράκ (που αποτελούν την πλειοψηφία του Ιρακινού πληθυσμού) ήταν πολύ ισχυρό πλήγμα. Τώρα, οι θρησκευτικοί ηγέτες των Σιιτών, που πρόσκεινται στο Ιράν, ζητούν την εγκαθίδρυση θρησκευτικού κράτους στο Ιράκ!!
"Ποτέ δεν πρόκειται να αποδεχτούμε Ιρακινή κυβέρνηση που να είναι φιλοϊρανική", απάντησαν αμέσως οι Ιμπεριαλιστές. Κυβέρνηση Σιιτών λοιπόν, δεν πρόκειται να δεχτούν, κυβέρνηση Σουνιτών (στους οποίους στηριζόταν ο Σαντάμ και τους οποίους οι Αμερικανοί αντιμετώπισαν από την πρώτη στιγμή σαν "εχθρούς") δεν πρόκειται να δεχτούν, το κόμμα Μπάαθ που κυβερνούσε το έχουν θέσει εκτός νόμου… τόσο αβάστακτα πολλή είναι η δημοκρατία και η ελευθερία που θα δώσουν.
Χημικά δεν βρήκαν, βέβαια, αλλά ποιος νοιάζεται. Θα αφήσουν το θέμα να ξεχαστεί, κι αν κάποιοι ενοχλητικοί επιμένουν να τους θυμίζουν ότι γι’ αυτό έκαναν υποτίθεται τον πόλεμο, το πολύ-πολύ να τα τοποθετήσουν οι ίδιοι και να τα "ανακαλύψουν" στη συνέχεια.
Χάος
Προτού περάσει καλά-καλά ένας μήνας η αμερικανική κυβέρνηση αναγκάστηκε να αντικαταστήσει την αποικιακή διοίκηση που είχε διορίσει στο Ιράκ.
Ο περιβόητος Τζέι Γκάρνερ, έμπορος όπλων (φιλοϊσραηλινός, "συμπτωματικά") που θα διεύθυνε την "ανοικοδόμηση" του Ιράκ απαλλάχτηκε των καθηκόντων του (μαζί με όλο το επιτελείο του) για να αντικατασταθεί από ένα νέο "μάγο", τον Πολ Μπρέμερ.
Η εξήγηση γι’ αυτό είναι το χάος που επικρατεί που αρχίζει να προκαλεί δημόσιες αντιδράσεις των πιο πιστών συμμάχων των ΗΠΑ στο Ιράκ, των ηγετών των Κούρδων.
Ηλεκτρισμός δεν υπάρχει, καθαρό νερό δεν υπάρχει, η χολέρα έχει κάνει την εμφάνισή της, όσα νοσοκομεία χτυπήθηκαν από βόμβες είναι ακόμα μισογκρεμισμένα. Στις Κουρδικές περιοχές οι διάφορες φυλές έχουν αρχίσει τις μεταξύ τους ένοπλες συγκρούσεις για τον έλεγχο μεγαλύτερων εκτάσεων.
Σαν αντανάκλαση της κατάστασης αυτής έχουμε στη Βρετανία νέα παραίτηση υπουργού – η Κλερ Σορτ, υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης της Βρετανικής κυβέρνησης παραιτήθηκε καταγγέλλοντας τον Μπλερ ότι είπε ψέματα.
Ανοικοδόμηση απ’ το πετρέλαιο;
Το Ιράκ θα ανοικοδομηθεί από τις πωλήσεις πετρελαίου, το οποίο θα αποδοθεί στον ιρακινό λαό, λένε οι ιμπεριαλιστές…
Κοροϊδία πάνω στα ψέματα
Μια ματιά στην πετρελαιοπαραγωγό Βενεζουέλα, στην οποία το 80% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, ή στην επίσης πετρελαιοπαραγωγό Νιγηρία, στην οποία η φτώχεια βασιλεύει δίπλα από τις θρησκευτικές σφαγές, αποδείχνουν πόση "ευημερία" μπορεί να περιμένει ο ιρακινός λαός από τις πωλήσεις πετρελαίου.
Οι τιμές του πετρελαίου διεθνώς είναι τόσο χαμηλές, στη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, που ο πλούτος των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, που ίσχυε στη δεκαετία του ’70, αποτελεί όνειρο θερινών νυχτών.
Η σημερινή εικόνα δεν πρόκειται να γίνει καλύτερη στο μέλλον. Οι ιμπεριαλιστές δεν πήραν τον έλεγχο των πετρελαίων του Ιράκ για να το αποδώσουν στον ιρακινό λαό αλλά για να τα ιδιωτικοποιήσουν, δηλαδή να τα ξεπουλήσουν σε αμερικανικές κατά κύριο λόγο επιχειρήσεις, οι οποίες, βέβαια, θα ενδιαφέρονται για το λαό του Ιράκ όσο ενδιαφέρεται η Shell για το λαό της Νιγηρίας…
Το μίσος θα μεγαλώνει
Οι ιμπεριαλιστές έχουν ανοίξει μια νέα πληγή στη Μέση Ανατολή, την οποία δεν έχουν τρόπο να κλείσουν. Οι ιμπεριαλιστές δηλώνουν ότι θα μείνουν στο Ιράκ για λίγο μόνο χρόνο (δύο χρόνια, το πολύ λένε) μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση. Αν πιστεύουν πραγματικά ότι μέσα σε ένα με δύο χρόνια θα σταθεροποιήσουν την κατάσταση στο Ιράκ τότε η ηλιθιότητα έχει για τα καλά φωλιάσει στα επιτελεία της υπερδύναμης.
Μόνο και μόνο το γεγονός ότι αμέσως μετά τη στρατιωτική ήττα του Ιράκ, οι φωνές που ζητούν την αποχώρηση των ιμπεριαλιστών αρνούνται να σιγήσουν, δείχνει πως ο ιρακινός λαός δεν αποδέχεται τον κατακτητή. Και πως είναι δυνατό να τον δέχεται; Μπορεί οι Ιμπεριαλιστές να διώξανε το δικτάτορα Σαντάμ αλλά αυτοί είναι υπεύθυνοι για 1 εκατομμύριο νεκρούς λόγω του εμπάργκο, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, και για χιλιάδες νεκρούς, φαντάρους κι αμάχους, στον τωρινό πόλεμο.
Το μίσος προς τους ιμπεριαλιστές θα μεγαλώνει καθώς θα αποδεικνύεται πως δεν δίνουν λύσεις στα προβλήματα. Πως οι πολυεθνικές ληστεύουν τον εθνικό πλούτο του Ιράκ. Πως η δημοκρατία κι η ελευθερία είναι κούφια λόγια. Πως η καπιταλιστική αναρχία, οι λεγόμενες "δυνάμεις της αγοράς", ρίχνουν στη φτώχεια και ξεζουμίζουν τους ιρακινούς εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Δεν θα λύσουν το παλαστινιακό
Λύση στο παλαιστινιακό από την άλλη δεν πρόκειται να υπάρξει. Μπορεί να έχουν καταφέρει να επιβάλουν ένα πρωθυπουργό της αρεσκείας τους στην παλαιστινιακή διοίκηση, αλλά αυτό είναι πολύ μακριά από την υπογραφή συμφωνίας. Ας μην ξεχνάμε πως η συμφωνία του Όσλο το 1994 επιβλήθηκε μετά τη νίκη του πατέρα-Μπους στον προηγούμενο πόλεμο του Κόλπου, και μέσα σε λίγα χρόνια κατάληξε σε αιματοκύλισμα και πόλεμο. Η συμφωνία που αυτή τη στιγμή διαπραγματεύονται είναι εντελώς εξευτελιστική για τους Παλαιστίνιους. Αυτό που τους προσφέρουν δεν είναι κράτος, είναι καρικατούρα κράτους. Ακόμα κι αν μπορέσουν να την επιβάλουν, το Παλαιστινιακό θα παραμένει μια ανοικτή πληγή, όχι μόνο για τους Παλαιστίνιους αλλά για όλο τον αραβικό κόσμο. Σε συνδυασμό με την κατοχή του Ιράκ οι αραβικοί και οι μουσουλμανικοί λαοί θα ζουν ζητώντας δικαιοσύνη κι εκδίκηση.
Ιντιφάντα ή φονταμενταλισμός;
Είναι φυσικό σε πρώτη φάση να μην εμφανίζεται ενεργητική αντίσταση από τη μεριά των ιρακινών μαζών λόγω της στρατιωτικής ήττας. Αυτό καθόλου δεν πρέπει να κάνει να υποτιμούμε το μίσος που υπάρχει αυτή τη στιγμή μέσα στις ιρακινές και αραβικές μάζες ενάντια στον αμερικάνικο και βρετανικό ιμπεριαλισμό.
Με μια έννοια η κατοχή του Ιράκ είναι χειρότερη για τις αραβικές μάζες, ακόμα κι από τον πόλεμο των 6 ημερών το ’67, όταν κατακτήθηκαν από το Ισραήλ εδάφη της Συρίας, της Αιγύπτου και της Ιορδανίας. Η κατοχή του Ιράκ αποτελεί καίρια εθνική αλλά και θρησκευτική προσβολή.
Δεν υπάρχει τρόπος να προβλεφτεί αν την επόμενη περίοδο θα πρέπει να περιμένουμε μια ιρακινή Ιντιφάντα, άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού ή ένα συνδυασμό και των δύο. Όμως ότι, από την επόμενη μέρα του τέλους του πολέμου έχουν ξεκινήσει διεργασίες που προετοιμάζουν όλων των ειδών και μορφών αντιστάσεις ενάντια στους ιμπεριαλιστές αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
Το καθήκον μας, το καθήκον του αντιπολεμικού κινήματος και ειδικά της αριστεράς, είναι να κτίσουμε στον υπόλοιπο κόσμο ένα μεγάλο κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων του ιρακινού του παλαιστινιακού λαού και όλων των αραβικών και μουσουλμανικών λαών, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και υπέρ της απελευθέρωσής τους. Αυτό το κίνημα δεν μπορεί να μην παίρνει θέση πάνω στο ζήτημα του θρησκευτικού φανατισμού – παρόλο που στο θέμα αυτό απαιτείται προσοχή λόγω της ιδιαίτερης ευαισθησίας των μαζών.
Έχουμε υποχρέωση να εξηγούμε πως η εμπειρία από την νίκη των ισλαμιστών στο Ιράν και το Αφγανιστάν δείχνει πως οι μάζες δεν μπορούν να περιμένουν καμία λύση στα μεγάλα προβλήματά τους. Και πως η τρομοκρατική επίθεση της Αλ Κάιντα στις 11 Σεπτέμβρη 2001 έδωσε την αφορμή στον Μπους για να περιστείλει τα δημοκρατικά δικαιώματα σ’ όλο τον κόσμο και να καταλάβει το Αφγανιστάν και το Ιράκ, και στον Σαρόν να δολοφονεί μαζικά τους Παλαιστίνιους.
Η απάντηση στα προβλήματα των ιρακινών μαζών περνά μέσα από την πάλη του μαζικού κινήματος, την εξέγερση του ιρακινού λαού, την ιρακινή Ιντιφάντα – που σημαίνει, μαζική ανυπακοή, απεργίες, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και καταλήψεις, σε συνδυασμό με το κτίσιμο λαϊκών πολιτοφυλακών για την ανάπτυξη της ένοπλης αντίστασης, με στόχο να διεκδικήσει τον έλεγχο της χώρας, των πλουτοπαραγωγικών της πόρων, την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Αυτή πρέπει να είναι η πρόταση της αριστεράς, μια πρόταση η οποία μπορεί να συνενώσει το αντιπολεμικό, το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα των ανεπτυγμένων χωρών με το κίνημα των ιρακινών, των παλαιστινιακών και των ευρύτερων αραβικών μαζών, πέρα από εθνικές και θρησκευτικές διαφορές.
Ευρώπη ή Αμερική;
Ο Μπούς κατάφερε, επιπλέον, κάτι που κανείς προκάτοχος του δεν μπόρεσε. Να διαλύσει τις παραδοσιακές του συμμαχίες (Ευρώπη, Τουρκία), να υποσκάψει τα πιστά στις ΗΠΑ καθεστώτα (Σαουδική Αραβία), να αποκαλύψει τη γύμνια και πλήρη αδυναμία του ΟΗΕ, να προκαλέσει πρωτοφανή ρήγματα μέσα στο ίδιο το ΝΑΤΟ.
Η πιο σημαντική αντιπαράθεση είναι αυτή ανάμεσα στο γαλλο-γερμανικό άξονα και τις ΗΠΑ. Η απόφαση των τεσσάρων (Γαλλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο) να προχωρήσουν σε δική τους ενιαία "ευρωπαϊκή" άμυνα, έχει ένα και μόνο νόημα στις συνθήκες που έγινε: δεν αποδεχόμαστε την αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη, θα προσπαθήσουμε να την ελέγξουμε. Οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αντίπαλοι θα επιχειρήσουν στην περίοδο μετά τον πόλεμο στο Ιρακ να κρύψουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις και να χαμηλώσουν τους τόνους. Όμως η αντιπαράθεση μεταξύ τους είναι στρατηγικής σημασίας, θα κρατήσει και θα αντανακλάται σε όλα τα επίπεδα: το οικονομικό, το πολιτικό, το στρατιωτικό. Θα έχει συνέπειες στον υπόλοιπο κόσμο, καθώς δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα θα τείνουν να συσπειρώνονται πίσω από τη Γερμανία και τη Γαλλία για να αντιμετωπίζουν όλες από κοινού τον μεγάλο κοινό αντίπαλο. Θα αντανακλούνται στην ίδια την Ε.Ε. η οποία θα θυμίζει μια μονίμως διχασμένη προσωπικότητα και στην οποία οι διαφορετικές ταχύτητες ("όποιος θέλει ακολουθεί") θα γίνουν θεσμός. Θα αντανακλάται και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, προκαλώντας ρωγμές και αντιπαραθέσεις μέσα στην άρχουσα τάξη.
…λάθος ερώτηση
Το κίνημα δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που λέει πως η αντιπαράθεση είναι ανάμεσα στην πολιτισμένη και δημοκρατική Ευρώπη και την Αμερική των καουμπόηδων.
Ένα κομμάτι της αριστεράς στη Ευρώπη (στην Ελλάδα εκφράζεται βασικά από το ΣΥΝ) έχει τη θέση πως η απάντηση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι η ενίσχυση της "ευρωπαϊκής ταυτότητας" που μεταφράζεται σε μια δυνατή Ε.Ε. Η διαφωνία της Γαλλίας και Γερμανίας δεν είχε να κάνει με την φιλειρηνικό χαρακτήρα των κυβερνήσεών τους, ή με την αγωνία τους για τον ιρακινό λαό κλπ, αλλά με το πώς οι άρχουσες τάξεις αντιλαμβάνονταν την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.
Η ίδια αυτή Ευρώπη (ο γαλλο-γερμανικός άξονας στην ουσία) δεν είχε κανένα πρόβλημα να στηρίξει τους προηγούμενους πολέμους των ΗΠΑ, στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, στη Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν. (Για να μη μιλήσουμε για τη Ρωσία η οποία την ίδια στιγμή που καταγγέλλει τις ΗΠΑ και ζητά αναβάθμιση του ρόλου του ΟΗΕ, έχει μετατρέψει τη Τσετσενία σε καμένη γη). Πριν από όχι και πολλές δεκαετίες, μέχρι δηλαδή τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, οι "φιλοπόλεμοι ιμπεριαλιστές" ήταν οι Ευρωπαίοι, οι αυτοκρατορίες ήταν ευρωπαϊκές, οι μεγαλύτερες αιματοχυσίες γινόντουσαν στο ευρωπαϊκό έδαφος. Τότε, οι ΗΠΑ παριστάνανε τους υπερασπιστές της ειρήνης, της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης των λαών. Μετά αλλάξανε οι ρόλοι. Είναι η θέση των ΗΠΑ στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα που καθορίζει και το ρόλο της: ο πλανητάρχης είναι και ο σερίφης, οι άλλοι μπορούν να το παίζουν δημοκράτες και ευαίσθητοι.
Αν ένα κίνημα ή ένα πολιτικό ρεύμα καταλήξει στη θέση "ναι σε μια δυνατή Ε.Ε. στον αντίποδα των ΗΠΑ", τότε δεν θα αργήσει να φτάσει στον παραλογισμό να υποστηρίζει την αύξηση των πολεμικών δαπανών στην Ε.Ε. για να μπορεί να αντιμετωπιστεί η υπεροπλία των ΗΠΑ.
Απέναντι στους ιμπεριαλιστές, είτε αυτοί είναι διχασμένοι, είτε εμφανίζονται ενωμένοι (όπως θα κάνουν άμα νοιώσουν την απειλή του κινήματος) το κίνημα πρέπει να αντιπαραθέσει τον εαυτό του!
Δεν είναι ανίκητοι
Και το πρώτο πράμα που πρέπει να ξέρει το κίνημα και ειδικά η αριστερά, είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος.
Η φοβερή στρατιωτική του υπεροπλία και η ευκολία με την οποία νικήσανε στη Σερβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, είναι φυσικό να δημιουργεί ένα αίσθημα αδυναμίας, μια απογοήτευση, πλατιά μέσα στο μαζικό κίνημα και ιδιαίτερα την αριστερά. Όμως όλες αυτές οι επιτυχίες των ΗΠΑ αποτελούσαν νίκες στο στρατιωτικό επίπεδο εναντίον δικτατορικών καθεστώτων κι όχι εναντίον λαϊκών κινημάτων.
Απέναντι σε ένα κίνημα όπως την εξέγερση των Αργεντινών μαζών στη διάρκεια του περασμένου χρόνου, όταν το κίνημα ανέτρεψε 5 φορές τον πρόεδρο της χώρας μέσα σε λίγες βδομάδες, η αμερικανική στρατιωτική υπεροπλία είναι πραγματικά ανίσχυρη.
Απέναντι στο κίνημα των μαζών της Βενεζουέλας, το ίδιο. Όταν πέρυσι το Φλεβάρη οι στρατιωτικοί στη Βενεζουέλα ανατρέψανε με τη στήριξη των ΗΠΑ τον εκλεγμένο πρόεδρο Χούγκο Τσάβεζ, αυτό προκάλεσε μια μαζική εξέγερση από τα κάτω η οποία ανάτρεψε το πραξικόπημα κι έφερε πίσω τον Τσάβεζ. Οι "έξυπνες" βόμβες των αμερικανών μπορούν να ανατινάζουν βουνά ή να ισοπεδώνουν χώρες, όμως δεν μπορούν να κτυπήσουν μια γενική απεργία η μια μαζική διαδήλωση.
Πολύ περισσότερο όταν αυτά τα κινήματα αναπτύσσονται μέσα στις ίδιες τις ανεπτυγμένες χώρες, όταν συμβαίνουν στην Ευρώπη και την Αμερική. Αλήθεια, αν τα 5 εκατομμύρια των Ισπανών διαδηλωτών στις 15 Φλεβάρη φέτος, μένανε στους δρόμους μέχρι και την ανατροπή του Αθνάρ και του ισπανικού καπιταλισμού, πράγμα 1000 φορές πιο απειλητικό για τις ΗΠΑ απ’ ότι ο Σαντάμ και η Αλ Κάιντα, τι θα έκανε ο πλανητάρχης; Θα βομβάρδιζε την Ισπανία; Ούτε κατά διάνοια. Γιατί τότε όχι μόνο θα άνοιγε το δικό του τάφο, αλλά θα έδινε ώθηση στο πιο μαζικό κι επαναστατικό κίνημα που γνώρισε ποτέ η ίδια η Αμερική, για να μη μιλήσουμε για τον υπόλοιπο κόσμο.
Η δύναμη του κινήματος
Το κίνημα που αναπτύχθηκε ενάντια στον πόλεμο στο Ιρακ ήταν εκπληκτικό και χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Το 30% των αμερικανών που ήταν ενάντια στον πόλεμο όταν ο πόλεμος βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη, είναι εντυπωσιακό. Αυτό το κίνημα, τα δεκάδες εκατομμύρια που διαδήλωναν σε δεκάδες χώρες, ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων και "ήρθε για να μείνει". Ήταν η εξέλιξη του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που έχει γράψει ιστορία στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων. Και με τη σειρά του, το αντιπολεμικό κίνημα, αφήνει υποθήκες και δρα προωθητικά για το μέλλον.
Σε αντίθεση με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των προηγούμενων χρόνων, αυτός ο πόλεμος αποκάλυψε το χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού, την ωμότητά του, τη βαρβαρότητά του, το πόσο αδίστακτος είναι στην πραγματικότητα, σε όλη του τη διάσταση, για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία. Έχει αφήσει πίσω του το μίσος, όχι μόνο μέσα στους αραβικούς και μουσουλμανικούς λαούς αλλά και μέσα στις ανεπτυγμένες χώρες. Έχει δημιουργήσει τον πιο έντονο αντι-αμερικανισμό πού έχει υπάρξει στον πλανήτη εδώ και δεκαετίες. Έχει εξεγείρει και βγάλει στο δρόμο της πάλης μια νέα γενιά 16ρηδων και 18ρηδων που μέχρι πρόσφατα πολλοί κοίταζαν υποτιμητικά. Έχει ανοίξει ένα τεράστιο ρεύμα πολιτικής αναζήτησης. Κι αυτό είναι ότι πιο ελπιδοφόρο υπόσχεται το μέλλον.
Τα καλύτερα τμήματα αυτού του κινήματος θα τείνουν να οδηγηθούν σε αντικαπιταλιστικά συμπεράσματα. Το δικό μας καθήκον είναι να συμβάλουμε ώστε να αποκτήσει αυτό το κίνημα μαζικά, ταξικά, διεθνιστικά, χαρακτηριστικά. Να αποφύγει τις παγίδες του σεκταρισμού και των φιλο-τρομοκρατικών μεθόδων, του περιορισμού στο "φιλειρηνισμό", της στροφής στο "φιλοευρωπαϊσμό" και να κινηθεί σε καθαρά αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Να κτιστεί έτσι μια νέα αριστερά στη βάση της κατανόησης της αναγκαιότητας της ανατροπής του καπιταλισμού και του χτισίματος μιας εναλλακτικής κοινωνίας, πραγματικά σοσιαλιστικής.
Μόνο έτσι μπορεί να δοθεί διέξοδος και στους λαούς της Αραβίας και των ισλαμικών χωρών, οι οποίοι διαφορετικά θα είναι ευάλωτοι στον εθνικισμό, το θρησκευτικό φανατισμό και τις επιθέσεις αυτοκτονίας που υποδηλώνουν την ανείπωτη απελπισία που τους διακατέχει.
Γιατί τελικά, καπιταλισμός και ειρήνη είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Κι όσοι επιμένουν σ’ αυτό, είναι είτε ανόητοι είτε δουλεύουν για το κεφάλαιο σε βάρος της κοινωνίας.
