Του Χρήστου Λάσκου. Αναδημοσίευση από το RedNoteBook
Μια από τις πιο αφόρητες κοινοτοπίες που εκστομίζεται από πολλά μέλη της κυβέρνησης είναι πως «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Κι αυτό ενώ είναι πασίγνωστο πως αδιέξοδα εμφανίζονται συχνότατα και παντού. Σε ό,τι αφορά το κοινωνικό πεδίο και τη μεγάλη ιστορία, ο Γκράμσι είναι από τις καλύτερες πηγές για να μας φωτίσει.
Παραπλεύρως, ωστόσο, της κοινοτοπίας μια αλήθεια υπάρχει: το γεγονός πως χωρίς δημοκρατία τα πράγματα είναι πάντοτε πολύ χειρότερα. Όπως κατεξοχήν αποδεικνύεται από την εμπειρία μας εδώ και μήνες όταν η εξαιρετικά υπερσυγκεντρωτική λειτουργία μιας μικρής ομάδας, ερήμην του κόμματος και των συλλογικών του λειτουργιών, διαχειρίστηκε τα πράγματα μέχρι που έφτασαν εδώ που έφτασαν. Κι ενώ ενδιαμέσως το «καμιά θυσία για το ευρώ» έγινε ανελαστική δέσμευση για παραμονή στην Ευρωζώνη, η δε προετοιμασία για «τη μεγάλη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση» μετασχηματίστηκε σε ιστορία ομαλότητος.
Νομίζω, λοιπόν, πως θεμελιώδης αιτία για τα τωρινά μας αδιέξοδα υπήρξε ακριβώς αυτή η λειτουργία. Η οποία προσώρας συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο –ούτε φωνή ούτε ακρόαση για σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Άκουσα χθες τον πρωθυπουργό να αναφέρεται στη ρήση του Αλτουσέρ πως «το μέλλον διαρκεί πολύ», ενώ είναι προφανές πως για τους άνεργους, τους φτωχούς και τους πάρα πολλούς κατεστραμμένους το μέλλον περνάει ήδη με ιλιγγιώδεις ρυθμούς από πάνω τους.
Η συμφωνία που έρχεται για ψήφιση στη Βουλή σήμερα είναι φανερό πως και κοινωνικά απεχθής είναι και οικονομικά μη βιώσιμη.
Λέω, λοιπόν, πως, γι’ αυτό το λόγο, αλλά ακόμα περισσότερο για τους λόγους δημοκρατίας και συλλογικότητας, που επισήμανα παραπάνω, για τα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ είναι, προφανώς, μονόδρομος η εναντίωση στη συμφωνία, σύμφωνα με την εντολή, άλλωστε, που μας έδωσε η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας πριν από δέκα μόλις μέρες.
