Η 4η Οκτωβρίου σηματοδοτεί την επέτειο της μάχης της Cable Street στο ανατολικό Λονδίνο, το 1936. Με αυτή την αφορμή, δημοσιεύουμε ένα κείμενο που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε αμέσως μετά τα γεγονότα από το Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα (Independent Labour Party-ILP).
Το Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα ιδρύθηκε το 1893 και συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος το 1903. Το 1932 αποσχίστηκε από το Εργατικό Κόμμα και μετακινήθηκε γρήγορα προς τα αριστερά, υπό την πίεση των γεγονότων: η βαθιά κρίση του βρετανικού καπιταλισμού οδήγησε τους ηγέτες της δεξιάς πτέρυγας του Εργατικού Κόμματος να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού με το Συντηρητικό Κόμμα. Ο Τρότσκι συμβούλεψε τότε τη μικρή ομάδα των υποστηρικτών του να ενταχθούν στο ILP – το οποίο χαρακτήρισε «κεντριστικό», δηλαδή αμφιταλαντευόμενο ανάμεσα σε μια ρεφορμιστική και μια επαναστατική κατεύθυνση – και να συνεργαστούν με την αριστερή του πτέρυγα. Δυστυχώς, η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα ημι-μαζικό ή μαζικό νέο αριστερό κόμμα δεν υλοποιήθηκε.
Η μπροσούρα που παρουσιάζουμε περιγράφει τον τρόπο οργάνωσης της αντιδιαδήλωσης κατά των φασιστών και διατυπώνει τα βασικά πολιτικά συμπεράσματα από αυτήν. Παρουσιάζει τις θέσεις του ILP, που δεν είναι απαραίτητα σωστές στο σύνολο τους, αλλά εξακολουθούν να έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Σε κάθε περίπτωση, τα συμπεράσματα του αγώνα για την απόκρουση των φασιστών παραμένουν επίκαιρα και σήμερα – και το φυλλάδιο τα αποτυπώνει με πολύ καλό τρόπο. Ιδίως σε μια περίοδο όπου οι ακροδεξιές και φασιστικές τάσεις κερδίζουν έδαφος και απειλούν την εργατική τάξη, στη Βρετανία και διεθνώς.
Η μπροσούρα μετατράπηκε σε κείμενο από συντρόφους της συντακτικής επιτροπής του «Ξ» και, απ’ όσο γνωρίζουμε, είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται δημόσια με αυτή τη μορφή.
Δεν πέρασαν!
300.000 εργάτες είπαν όχι στον Μόσλεϊ
Ένα ενθύμιο από την νίκη των εργατών του Ανατολικού Λονδίνου ενάντια στο φασισμό
Την Κυριακή 4 Οκτώβρη του 1936 γράφτηκε άλλη μια ένδοξη σελίδα στην ιστορία της εργατικής τάξης του Ανατολικού Λονδίνου. Οι εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου, ανεξάρτητα από τη φυλή ή το θρήσκευμά τους, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση, Εβραίοι και Χριστιανοί, κομμουνιστές, σοσιαλιστές και υποστηρικτές του Εργατικού Κόμματος, διακήρυξαν σε ολόκληρο τον κόσμο ότι οι καλύτερες παραδόσεις του μαχητικού παρελθόντος του Ανατολικού Λονδίνου ήταν ασφαλείς στα χέρια τους. Την ημέρα εκείνη η εργατική τάξη του Λονδίνου πέτυχε μια τεράστια νίκη απέναντι στις δυνάμεις της αντίδρασης.
Ο Μόσλεϊ [Σημ: ο ηγέτης των φασιστών στην Βρετανία στο μεσοπόλεμο] είχε ανακοινώσει ότι θα επιθεωρούσε τις στρατιωτικές του δυνάμεις και στη συνέχεια θα παρήλαυνε στους δρόμους του Ανατολικού Λονδίνου επικεφαλής του ιδιωτικού στρατού του. Το Ανατολικό Λονδίνο έπρεπε να τρομοκρατηθεί από την ισχύ των φασιστικών του δυνάμεων. Τίποτα δεν θα έμπαινε στον δρόμο του. Η αστυνομία έλεγε ότι ο Μόσλεϊ θα έκανε την παρέλαση. Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης έλεγε ότι ο Μόσλεϊ θα έκανε την παρέλαση. Η κυβέρνηση της Μεγαλειότητάς του έλεγε ότι ο Μόσλεϊ θα έκανε την παρέλαση. Ο ίδιος ο Μόσλεϊ στις δικές του ανακοινώσεις έλεγε ότι θα παρελάσει! Αλλά οι εργάτες είπαν ΟΧΙ! Και το όχι επικράτησε! Ο Μόσλεϊ δεν κατάφερε να παρελάσει στο Ανατολικό Λονδίνο!
Αμέσως μόλις ανακοινώθηκε η φασιστική πορεία, ολόκληρο το East End του Λονδίνου άρχισε να βράζει από αγανάκτηση. Όλος ο κόσμος καταλάβαινε τον προβοκατόρικο σκοπό της. Οι αντιδραστικές φασιστικές δυνάμεις προκαλούσαν τους εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου. Άρχισαν να εμφανίζονται ανώνυμα συνθήματα που έλεγαν «Σκοτώστε τους Εβραίους». Στο East End άρχισαν να εμφανίζονται αφίσες που ανακοίνωναν την πορεία και την ομιλία του Μόσλεϊ. Οι φασιστικές εφημερίδες πανηγύριζαν ανακοινώνοντας: «Οι φασίστες βρίσκονται στους δρόμους», «Θα σας δούμε την Κυριακή». Η αντι-εβραϊκή προπαγάνδα και οι φασιστικές επιθέσεις εντείνονταν. Το Ανατολικό Λονδίνο έπρεπε να τρομοκρατηθεί και να παραδοθεί. Το σχέδιο προέβλεπε ότι η παρέλαση της Κυριακής θα αποτελούσε το αποκορύφωμα της εκστρατείας των φασιστών. Θα καταγραφόταν σαν ένας φασιστικός θρίαμβος.
Όμως οι φασίστες δεν είχαν αντιληφθεί πόση αλληλεγγύη και ταξική κατανόηση θα επιδείκνυε η εργατική τάξη του Ανατολικού Λονδίνου. Η απάντηση στην πρόκληση ήταν άμεση. Κυκλοφόρησε αμέσως ένα κάλεσμα που απαιτούσε από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης να απαγορευτεί η πορεία των φασιστών και μέσα σε λίγες μέρες είχαν συγκεντρωθεί 100.000 υπογραφές.
Ανήσυχοι, οι Δήμαρχοι των πέντε τοπικών περιφερειών του Ανατολικού Λονδίνου απευθύνθηκαν στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, ζητώντας από τον υπουργό να απαγορεύσει την πορεία. Οι εφημερίδες τόνιζαν τη «βαρύτητα» και την «ένταση» της κατάστασης, ενώ όλες αναφέρονταν στην αγανάκτηση στην οποία είχε οδηγήσει η πρόκληση των φασιστών. Το Υπουργείο δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Έγινε καθαρό στην εργατική τάξη και τις αντιφασιστικές οργανώσεις ότι είναι αποφασισμένο να επιτρέψει την παρέλαση.
Ανάμεσα στους εργάτες, επικρατούσε πλέον το ερώτημα «τι κάνουμε τώρα»; Η εξαγγελία της παρέλασης ήταν μια απειλή. Ήταν ξεκάθαρο ότι οι φασίστες θα προκαλούσαν επεισόδια. Ακόμη και το αξιοσέβαστο φερέφωνο της αστικής τάξης, οι «Times», το παραδέχονταν. Σε ένα άρθρο τους έγραψαν ότι «η ανακοίνωση των φασιστών ότι θα παρελάσουν μέσα από μια περιοχή που κατοικείται από μεγάλους αριθμούς Εβραίων, δεν υποδεικνύει τη διάθεσή τους να αποφύγουν τις προκλήσεις». Η «Birmingham Post», άλλη μία αξιοσέβαστη εφημερίδα των Τόρηδων, σχολιάζοντας τα γεγονότα εκ των υστέρων, πήγε ένα βήμα παρακάτω γράφοντας: «Οι φασίστες πήγαν στο East End περιμένοντας ότι θα τους επιτραπεί να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους. Υπήρχαν σοβαροί λόγοι για να αποθαρρυνθούν -τουλάχιστον- οι συναντήσεις τους στο East End και βέβαια για να απαγορευτεί η παρέλαση. Οι ισχυρισμοί τους περί προστασίας της ελευθερίας του λόγου είναι κακοποίηση των λέξεων. Αυτό που επιδιώκουν δεν είναι να εξασκήσουν το δικαίωμά τους στην ελευθερία του λόγου, αλλά να δημιουργήσουν τις συνθήκες όπου θα μπορούν ελεύθερα να προκαλούν συμπλοκές».
Αυτό ήταν κάτι που οι εργάτες το καταλάβαιναν πολύ καλά. Έτσι άρχισαν οι συζητήσεις για το ποιος ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να απωθηθεί η απειλή των φασιστικών συμμοριών.
Οι ηγέτες του κόμματος των Εργατικών, ανάμεσα στους οποίους και ο Τζορτζ Λάνσμπερι, παρότρυναν τους εργάτες να μην ασχοληθούν. Το Εβραϊκό Συμβούλιο των Αντιπροσώπων κάλεσε τους Εβραίους να μην ασχοληθούν. Η «Daily Herald», η «News Chronicle», ο τύπος των Εργατικών και των Φιλελεύθερων, όλοι έκαναν έκκληση σε όλο τον κόσμο να μην ασχοληθεί. Έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να κατευναστεί η οργή της εργατικής τάξης. Να μέναμε επομένως μακριά και να μην κάναμε τίποτα, ή να σταματούσαμε την παρέλαση με τη δύναμη των οργανωμένων μαζών; Αυτό ήταν το θέμα της συζήτησης. Έπρεπε οι δυνάμεις της εργατικής τάξης να υποχωρήσουν άλλη μια φορά; Πότε θα σταματούσε αυτή η συνήθεια του να υποχωρούμε; Πότε θα έλεγαν οι εργάτες: «ως εδώ και μη παρέκει»; Αυτές ήταν οι ερωτήσεις που έπρεπε να απαντήσουμε.
Ξέροντας ότι το θέμα δεν ήταν το «δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου» ούτε το «δικαίωμα στις δημόσιες συγκεντρώσεις», αντιλαμβανόμενοι ότι το να μην κάνουμε τίποτα θα σήμαινε υποχώρηση και θα έκανε την κατάσταση πολύ πιο δύσκολη στο μέλλον, απορρίψαμε την πολιτική του «μην ασχολείστε». Το I.L.P. και το Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως και οι πιο προχωρημένοι εργάτες, ξεκίνησαν τις προετοιμασίες για τη μεγάλη αντι-διαδήλωση. Εν συντομία, η απόφαση που πήραμε, αυτή για μαζική δράση στις 4 Οκτώβρη, υπαγορεύτηκε από την αποφασιστικότητα να βάλουμε τέλος στις φασιστικές προκλήσεις και τον τρόμο που προσπαθούσαν να προκαλέσουν, κάτι που παραδέχονταν ακόμη και ο αστικός τύπος.
Οι εργάτες, ιδιαίτερα οι νέοι εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου, ανέλαβαν δράση. Με το που εμφανίζονταν οι αφίσες των φασιστών, κατέβαιναν από τους τοίχους. Τα συνθήματά τους σβήνονταν και έδιναν τη θέση τους στα συνθήματα των εργατών. Σε όλο το Ανατολικό Λονδίνο, σε δρόμους και πεζοδρόμια ήταν γραμμένα τα συνθήματα: «Δεν θα περάσουν», «Κλείστε τον δρόμο στον φασισμό», και «No Black and Tans for East London». «Όχι μαύρα πουκάμισα στο Ανατολικό Λονδίνο» [Σημ: Black and Tans ήταν το λαϊκό όνομα με το οποίο έγινε γνωστή η παραστρατιωτική ομάδα που χρησιμοποιήθηκε από τον αγγλικό στρατό στον πόλεμο κατά της ανεξαρτησίας της Ιρλανδίας, και ήταν γνωστή για τις απάνθρωπες μεθόδους της. Το όνομα πάρθηκε από τα χρώματα της στολής τους]
Το I.L.P. και το Κομμουνιστικό Κόμμα κάλεσαν σε μεγάλη αντι-διαδήλωση για να μπει φρένο στην πορεία του Μόσλεϊ. Το φυλλάδιο με το οποίο το I.L.P. καλούσε στην κινητοποίηση έλεγε:
ΠΕΙΤΕ «ΟΧΙ» ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ!
Κάλεσμα του I.L.P. στους εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου
Μπορούν οι μελανοχίτωνες να παρελάσουν στο Ανατολικό Λονδίνο;
Ακολουθώντας τις μεθόδους του Χίτλερ, ο Μόσλεϊ προετοιμάζει την εκστρατεία του που στόχο έχει να συντρίψει τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, να καταργήσει τα εργατικά δικαιώματα και να πετάξει τους Εβραίους εργάτες στον δρόμο.
Σε ολόκληρο τον κόσμο ο φασισμός είναι ίδιος. Ο βρετανικός φασισμός θα χρησιμοποιήσει τη βία και την τρομοκρατία τόσο αδίστακτα όσο το κάνει ο γερμανικός και ο ισπανικός φασισμός. Μπορούν λοιπόν οι Βρετανοί εργάτες να το επιτρέψουν; Μπορούμε να ακολουθήσουμε τους Γερμανούς εργάτες στη σκλαβιά και στην απώλεια κάθε κατακτημένου δικαιώματος μας; Γιατί αυτό σημαίνει η ουδετερότητα.
ΠΕΙΤΕ «ΟΧΙ» ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ!
Διαδηλώστε κατά χιλιάδες εναντίον του!
ΚΥΡΙΑΚΗ, 2.00 μ.μ., ALDGATE
Ενωθείτε ενάντια στη φασιστική συμμορία! Ενωθείτε ενάντια στους εχθρούς των εργατών! Εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου, η ενωτική μας δράση μπορεί και πρέπει να
ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΛΟΝΔΙΝΟ
Τα τυπογραφεία αρνήθηκαν να τυπώσουν αυτό το φυλλάδιο. Ωστόσο το κάλεσμα κυκλοφόρησε. Το κείμενο αντιγράφηκε σε χιλιάδες αντίτυπα και έγινε γνωστό παντού. Το κάλεσμα βρήκε τον δρόμο του στον τύπο, με αποτέλεσμα κάθε απογευματινή εφημερίδα του Λονδίνου και κάθε πανεθνικής εμβέλειας καθημερινή εφημερίδα να μεταφέρουν την έκκληση για δράση σε εκατομμύρια ανθρώπους. Η εφημερίδα «Evening Stantard» έφτασε στο σημείο να φτιάξει αφίσα η οποία κυκλοφόρησε σε όλο το Λονδίνο, ανακοινώνοντας την «Μεγάλη Αντισυγκέντρωση του I.L.P.». Μέσα σε λίγες ώρες από το κάλεσμα της, η αντιδιαδήλωση της Κυριακής είχε γίνει το κυρίαρχο θέμα σε όλο το East End και στα τραμ, τα λεωφορεία και το μετρό, όλοι συζητούσαν τα υπέρ και τα κατά της κατάστασης. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, που είχε την τύχη να έχει τις δικές του εφημερίδες στο Λονδίνο, εκτύπωσε και διακίνησε χιλιάδες φυλλάδια καλώντας τους εργάτες να βγουν στον δρόμο και να εμποδίσουν την παρέλαση.
Την Πέμπτη το βράδυ, ένα βανάκι με ντουντούκα που είχε νοικιάσει το I.L.P. γύριζε τις γειτονιές του Ανατολικού Λονδίνου καλώντας τους εργάτες να διαδηλώσουν ενάντια στον φασισμό. Την Παρασκευή το βράδυ, στο Δημοτικό Μέγαρο του Χάκνεη, ένα μεγάλο πλήθος που παρακολουθούσε μια συγκέντρωση αλληλεγγύης στους Ισπανούς εργάτες που οργάνωσε το I.L.P., κατάληξε σε ένα ψήφισμα το οποίο απαιτούσε από τον Υπουργό Εσωτερικών να απαγορεύσει την παρέλαση, καθιστώντας τον υπεύθυνο για τις ενδεχόμενες συνέπειες αν δεν το έκανε. Το Σάββατο το πρωί εμφανίστηκαν αφίσες που υπογράφονταν από την «Αντιφασιστική Οργάνωση Βετεράνων», με τις οποίες καλούσε τα μέλη της να διαδηλώσουν ενάντια στον Μόσλεϊ. Οι αντιφασιστικές δράσεις πλήθυναν κατά τη διάρκεια της μέρας. Οι μάζες ήταν αναστατωμένες. Ακόμη και εκείνοι που προτιμούσαν να κρατήσουν αποστάσεις, άλλαξαν γνώμη όταν συνειδητοποίησαν ότι το Υπουργείο Εσωτερικών δεν είχε καμία πρόθεση να απαγορεύσει την παρέλαση.
Νωρίς το πρωί της Κυριακής ήταν σαφές ότι το East End βρισκόταν σε αναταραχή. Οι αμφιβολίες είχαν εξαφανιστεί. Κατά μήκος της διαδρομής, χιλιάδες άνθρωποι ετοιμάζονταν να ενισχύσουν τις τάξεις της αντιδιαδήλωσης. Το παρακάτω παράδειγμα αποτυπώνει αυτό το κλίμα: ένας εθελοντής του Εργατικού Κόμματος στο Πόπλαρ, ο οποίος συνήθως συγκέντρωνε συνδρομές μελών αργά το πρωί της Κυριακής, βγήκε πολύ νωρίς για να φτάσει στο «άλλο άκρο», (Aldgate) και ζήτησε από άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, ενάντια στην επίσημη πολιτική του Εργατικού Κόμματος. [Σημ: εννοεί ότι βγήκε να μαζέψει τις συνδρομές πιο νωρίς για να προλάβουν οι εργάτες να πάνε στην συγκέντρωση]
Μέχρι τις 1.30 είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες χιλιάδες αντιφασιστές εργάτες. Σχημάτισαν ένα συμπαγές μπλοκ στη διασταύρωση των οδών Commercial Street, Whitechapel Road και Aldgate. Χιλιάδες είχαν συγκεντρωθεί στην Cable Street. Ο Μόσλεϊ θα έπρεπε να περάσει από αυτούς τους δρόμους σύμφωνα με το πρόγραμμά του. Παντού, νέοι και ενθουσιώδεις εργάτες, ήταν αποφασισμένοι να μην αφήσουν τους φασίστες να περάσουν. Όλο το East End ζωντάνευε από δραστηριότητα. Στους πίσω δρόμους, από το Aldgate μέχρι το Limehouse, υπήρχαν επίσης εργάτες, έτοιμοι να εμποδίσουν τον Μόσλεϊ, σε περίπτωση που η αστυνομία κατάφερνε να του ανοίξει τον δρόμο.
Όλοι οι διαθέσιμοι αστυνομικοί, πεζοί και έφιπποι, με πολιτικά και στολές, κινητοποιήθηκαν για να ανοίξουν δρόμο στον Μόσλεϊ. Αεροπλάνα περιπολούσαν στον ουρανό. Φορτηγά εξοπλισμένα με ασυρμάτους βρισκόταν σε στρατηγικά σημεία. Αλλά οι εργάτες ήταν αποφασισμένοι. Ο Μόσλεϊ έπρεπε να σταματήσει με κάθε κόστος. Όλο και πιο δυνατά ακουγόταν το σύνθημα «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ». Η αστυνομία επιτέθηκε ξανά και ξανά, αλλά μόλις καθάριζε τη μία πλευρά του δρόμου, οι εργάτες ξαναέρχονταν. Όλη η κυκλοφορία είχε σταματήσει. Ό,τι προσπάθειες και αν έκανε η αστυνομία για να καθαρίσει τους δρόμους, όσες βίαιες επιθέσεις και αν έκανε, οι εργάτες παρέμεναν ενωμένοι, αποφασισμένοι να αντισταθούν μέχρι τέλους. Χιλιάδες εργάτες συρρέουν στην οδό Royal Mint, κοντά στον Πύργο του Λονδίνου, όπου είχαν συγκεντρωθεί οι φασίστες. Σε αυτό το σημείο ξέσπασαν συγκρούσεις. Σε αυτή τη μάχη, πολλοί Μελανοχίτωνες χτυπήθηκαν από εξοργισμένους εργάτες. Η αστυνομία δεν απολάμβανε τη δουλειά της. Αν και πολλοί εργάτες συνελήφθησαν, ο αριθμός αυτών που προσπάθησε και δεν κατάφερε να συλλάβει ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος.
Στην οδό Cable Street, στο Stepney, οι εργάτες έστησαν οδοφράγματα. Ένα φορτηγό σύρθηκε από μια μάντρα και με αυτό ως βάση χτίστηκε ένα οδόφραγμα κατά μήκος του δρόμου. Ξηλώθηκαν πέτρες από το οδόστρωμα. Γυαλιά και μάρμαρα πετάχτηκαν στον δρόμο για να εμποδίσουν την έφιππη αστυνομία. Για τρεις ολόκληρες ώρες η αστυνομία προσπαθούσε να καθαρίσει το δρόμο, αλλά απέτυχε πλήρως, παρόλο που οι αντιφασίστες εργάτες ήταν άοπλοι.
Στις τρεις η ώρα είχε γίνει σαφές ότι ο Μόσλεϊ και οι Μελανοχίτωνές του θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν την παρέλασή τους μόνο αν η αστυνομία άνοιγε δρόμο με τη βία μέσα από το πλήθος των εργατών. Βέβαια, ήταν αμφίβολο αν οι πέντε χιλιάδες αστυνομικοί θα μπορούσαν να ανοίξουν δρόμο, παρά το γεγονός ότι είχαν γκλομπς και οι εργάτες ήταν άοπλοι. Πολλοί από τους παρευρισκόμενους παρατηρητές θεωρούσαν ότι ο Μόσλεϊ δεν θα μπορούσε να περάσει παρά μόνο με την υποστήριξη ενόπλων στρατευμάτων.
Από τις δύο και μετά, ο Φένερ Μπρόκγουεϊ, γραμματέας του I.L.P., μαζί με μεγάλο αριθμό μελών του κόμματος, βρισκόταν στο κέντρο του αντιστεκόμενου πλήθους στο Aldgate. Λίγο μετά τις τρεις, πήγε σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο στην οδό Whitechapel και τηλεφώνησε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Ο υπουργός Εσωτερικών δεν ήταν εκεί, αλλά ο υψηλόβαθμος αξιωματούχος με τον οποίο μίλησε υποσχέθηκε ότι θα μεταβιβάσει το μήνυμά του. Ο Μπρόκγουεϊ προειδοποίησε τον υπουργό Εσωτερικών για το τι θα συμβεί. «Υπάρχουν 250.000 άνθρωποι εδώ», είπε. «Είναι ειρηνικοί και άοπλοι, αλλά είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν να περάσει η προκλητική πορεία του Μόσλεϊ. Αν το επιτρέψετε, θα είστε υπεύθυνος για τις σοβαρές συνέπειες».
Στις 3:40 ο Επίτροπος της Αστυνομίας ενημέρωσε τον Μόσλεϊ ότι η πορεία μέσω του Ανατολικού Λονδίνου δεν θα επιτρεπόταν. Αντ’ αυτού, θα έπρεπε να στρίψει προς το Δυτικό Λονδίνο και να διαλυθεί στο Embankment.
Οι αρχές είχαν τελικά συνειδητοποιήσει ότι όταν οι εργάτες έλεγαν «Δεν θα περάσουν», το εννοούσαν. Κατάλαβαν ότι αν ήθελαν να ανοίξουν το δρόμο για τον Μόσλεϊ, θα ακολουθούσαν αιματηρές σκηνές και ότι για κάθε εκατοστό δρόμου μέχρι το Limehouse, σε απόσταση τριών μιλίων, θα έπρεπε να γίνει μάχη. Έτσι, αποφασίστηκε να ενημερωθούν οι φασίστες ότι η πορεία ακυρωνόταν. Η μαζική δράση των εργατών είχε επιτύχει αυτό που όλες οι διαμαρτυρίες δεν είχαν καταφέρει.
Όταν αυτή η πληροφορία κοινοποιήθηκε στους φασίστες, ξέσπασε σάλος. Εκείνη τη στιγμή αποκάλυψαν το πραγματικό τους πρόσωπο, ξεσπώντας σε βρισιές εναντίον των Εβραίων. Είχαν εμπιστευτεί την αστυνομία για να τους εξασφαλίσει μια μέρα διασκέδασης και απογοητεύτηκαν πολύ.
Απαραίτητα μαθήματα
Το πρώτο μάθημα της νίκης των εργατών είναι το πόσο αποτελεσματική είναι η ενότητα και οι μεγάλοι αριθμοί. Το κάλεσμα για την κινητοποίηση έγινε από το I.L.P., το Κομουνιστικό Κόμμα και την αντιφασιστική οργάνωση των βετεράνων. Αντιτάχθηκαν σε αυτή το Εργατικό Κόμμα και η εβραϊκή ηγεσία, αλλά παρ’ όλα αυτά η βάση του Εργατικού Κόμματος και των Συνδικάτων, όπως και οι μάζες των εβραίων εργατών ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.
Αυτή η ενότητα στη δράση πρέπει να διατηρηθεί και να αποτελέσει τη βάση για το χτίσιμο όχι μόνο ενός κινήματος αντίστασης στον φασισμό, αλλά και μιας ενωμένης, μαχητικής, εργατικής τάξης που θα παλέψει για να πάρει στα χέρια της την εξουσία και για τον σοσιαλισμό.
Πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της φασιστικής τρομοκρατίας στο Ανατολικό Λονδίνο. Ήδη ο αριθμός των τρομοκρατικών ενεργειών έχει αυξηθεί. Εβραίοι εργάτες έχουν δεχτεί επιθέσεις και πρέπει να αναμένουμε ότι αυτές θα αυξηθούν. Συνελεύσεις των εργαζομένων έχουν επίσης δεχτεί επιθέσεις από μεγάλους αριθμούς φασιστών, και αυτό επίσης είναι πιθανό να ενταθεί.
Είναι απαραίτητο τώρα, την ώρα που η μαζική αντιφασιστική συνείδηση που έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους παραμένει ισχυρή, να προετοιμαστούμε για να νικήσουμε την φασιστική τρομοκρατία.
Στο ανατολικό και βόρειο Λονδίνο σήμερα, οι εργάτες πρέπει να εξετάσουν σοβαρά το ζήτημα του να οργανωθούν για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Όλα όσα μάθαμε συνοψίζονται στο ότι ο κρατικός μηχανισμός θα χρησιμοποιείται εναντίον των εργατών. Αυτό αποδείχθηκε την Κυριακή της «πορείας» του Μόσλεϊ, όταν η αστυνομία χρησιμοποιήθηκε για την υπεράσπιση των φασιστών. Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης στο Ανατολικό Λονδίνο πρέπει να εξετάσουν με διεξοδικό και καλά οργανωμένο τρόπο το πώς μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους από τις απειλές που τους περιβάλλουν σήμερα.
Το Εργατικό Κόμμα, το οποίο είχε αντιταχθεί στην αντιδιαδήλωση που οργάνωσε το I.L.P. και το Κομμουνιστικό Κόμμα., υιοθέτησε στην ετήσια συνδιάσκεψή του στο Εδιμβούργο ένα ψήφισμα που ζητούσε «να απαγορευτεί η χρήση πολιτικών στολών». Αυτό αγνοεί και παραγνωρίζει την ουσία και τη φύση του φασισμού. Την ίδια Κυριακή που οι εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου σταμάτησαν την πορεία του Μόσλεϊ, μια παρόμοια σύγκρουση λάμβανε χώρα στο Παρίσι. Ωστόσο, στη Γαλλία οι φασιστικές οργανώσεις είχαν διαλυθεί με την ίδια διαδικασία που προτείνει το Συνέδριο του Εργατικού Κόμματος – με την απαγόρευση των στολών και την κήρυξη των φασιστικών οργανώσεων ως «παράνομων». Παρ’ όλα αυτά, οι Γάλλοι φασίστες κατάφεραν εκείνη την Κυριακή να προκαλέσουν τις πιο αιματηρές ταραχές στην πρόσφατη γαλλική ιστορία.
Οι φασίστες δεν θα νικηθούν απλώς με την απαγόρευση των στολών τους και την κήρυξη των οργανώσεών τους ως παράνομων. Θα νικηθούν μόνο από τη μαζική δύναμη και την αποφασιστικότητα των εργατών. Πρώτα πρέπει οι εργάτες να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στον φασισμό και μετά να προχωρήσουν παραπέρα διεκδικώντας την εξουσία.
Οι αστυνομικές αρχές προσπάθησαν να ισχυριστούν ότι το τεράστιο πλήθος στους δρόμους ήταν αποτέλεσμα του «ηλιόλουστου καιρού»! Ο Μόσλεϊ παραπονέθηκε ότι η απόφαση της τελευταίας στιγμής να απαγορευτεί η παρέλασή του από τις αρχές, σήμαινε ότι αυτές έχουν παραδοθεί στην «κόκκινη τρομοκρατία»! Η αλήθεια είναι ότι οι εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου θα είχαν βγει στους δρόμους ανεξάρτητα από τον καιρό, επειδή ήταν αποφασισμένοι να δείξουν ότι δεν θα ανεχθούν την «φασιστική τρομοκρατία».
Στη Γερμανία, την Ιταλία, την Αυστρία και την Ισπανία, ο φασισμός έχει αποκαλυφθεί ως ένα καθεστώς τρόμου εναντίον των εργατών. Τουλάχιστον οι εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου δεν θα επιτρέψουν να συμβεί το ίδιο στη Βρετανία.
Το I.L.P. καλεί τους εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου να διατηρήσουν και να εντείνουν το πνεύμα αντίστασης τους στον φασισμό. Προτείνει όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης του Ανατολικού Λονδίνου – τα συνδικάτα, οι συνεταιρισμοί, τα εργατικά κόμματα, ο Κύκλος των Εργατών, η οργάνωση των εφέδρων, το I.L.P. και το Κομμουνιστικό Κόμμα – να συναντηθούν σε μια γενική συνέλευση. Εκεί πρέπει να σχεδιάσουν την άμυνα ενάντια στον φασισμό, αλλά και να κινηθούν στην κατεύθυνση της κατάκτησης της εξουσίας από τους εργάτες στο Ανατολικό Λονδίνο στη βάση της μαχητικής ενότητας των εργαζομένων.
Οι φασίστες δεν πέρασαν, αλλά δεν πρέπει να αρκεστούμε σε αυτό. Ο Μόσλεϊ είναι η εμπροσθοφυλακή του καπιταλισμού. Πρέπει τώρα να συνεχίσουμε την επίθεση ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό και ενάντια στην κυβέρνηση που τον εκπροσωπεί: πρέπει να αποφασίσουμε να τους εξαφανίσουμε για πάντα!
Η ενότητα της εργατικής τάξης σε μαχητική βάση μπορεί να συντρίψει τον φασισμό. Μπορεί να προστατέψει τους εργάτες του Ανατολικού Λονδίνου από την φασιστική τρομοκρατία. Μπορεί να ανατρέψει την Κυβέρνηση. Μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία για τους εργάτες, να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό!
Ας είναι η ήττα του Μόσλεϊ το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
