14 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη…
Στον δρόμο του αγώνα βαδίζουμε ξανά!
Πέρασαν ήδη 14 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 2008, όταν δολοφονήθηκε ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη προκάλεσε την εξέγερση νεολαίας που βγήκε στους μαζικά δρόμους εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτησή της απέναντι στην αστυνομική βία.
Η καταστολή της αστυνομίας έχει αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια γιατί είναι το απαραίτητο συνοδευτικό της πολιτικής που χτυπά το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Από την απεργία της Μαλαματίνας ως τις φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, και από το κίνημα κατά της καύσης σκουπιδιών στο Βόλο μέχρι τις φεμινιστικές διαδηλώσεις, η αστυνομία και τα ΜΑΤ αποδεικνύουν ότι ο ρόλος τους είναι η καταστολή και η τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται.
Τι έχει λοιπόν να μας διδάξει η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008; Η στυγνή δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει ένα τεράστιο ποτάμι οργής ενάντια στην τότε κυβέρνηση της ΝΔ (Καραμανλής). Οι πολιτικές των κυβερνήσεων ενάντια στην δημόσια και δωρεάν παιδεία, η αφόρητη εντατικοποίηση των σπουδών, η απουσία προοπτικής για ένα καλύτερο μέλλον αποτέλεσε το μπαρούτι και η δολοφονία ήταν η σπίθα που άναψε το φυτίλι.
Η αντίδραση της νεολαίας ήταν μια αυθόρμητη εξέγερσης που ξέσπασε το βράδυ της δολοφονίας και κράτησε δυο εβδομάδες. Μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι ήταν κάθε μέρα στους δρόμους, κάποιες φορές μάλιστα και σε δυο πορείες την ίδια μέρα. Οι μαθητές και οι φοιτητές έκαναν καταλήψεις σε σχολεία και πανεπιστήμια ενώ δεκάδες αστυνομικά τμήματα βρέθηκαν περικυκλωμένα από τις μαθητικές διαδηλώσεις.
Η κυβέρνηση της ΝΔ στην αρχή φαινόταν να τα έχει χαμένα μπροστά στην οργή και την μαχητικότητα της νεολαίας. Η απάντηση της ήταν η συνεχής καταστολή και η συκοφάντηση του κινήματος από τα συστημικά ΜΜΕ. Από την άλλη πλευρά, παρά τις πολύ μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις, το κίνημα δεν κατάφερε να οργανωθεί επαρκώς, ούτε να προβάλει συγκεκριμένα αιτήματα (όπως η παραίτηση της κυβέρνησης) και δεν μπόρεσε να συνδεθεί με το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Η στιγμή εκείνη ήταν ώριμη για την δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου. Ένα κοινό μέτωπο μαθητών, φοιτητών και καθηγητών, σε σύνδεσή με τους εργαζόμενους, θα μπορούσε να προκαλέσει την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της καταστολής. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε και το κίνημα βρέθηκε σε αδιέξοδο γιατί επικράτησε η λογική της αυθόρμητης εξέγερσης και της στείρας σύγκρουσης με την αστυνομία και τα «μπάχαλα». Όπως αποδείχτηκε με αυτές τις μεθόδους πάλης δεν μπορεί να σταματήσει η κρατική καταστολή ούτε να επιτευχθούν συγκεκριμένες νίκες.
Ο Δεκέμβρης του 2008 θα μείνει βαθιά χαραγμένος στην ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος. Βγάζοντας συμπεράσματα από τον Δεκέμβρη συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στην αστυνομική καταστολή και ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ που χτυπά τα δικαιώματα της νεολαίας, θέλει να καταργήσει το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και της παιδείας, καταδικάζει τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και είναι βουτηγμένη στη διαφθορά και τα σκάνδαλα.
Συνεχίζουμε τον αγώνα για μια κοινωνία με πραγματική ελευθερία, χωρίς ΜΑΤ και καταστολή, χωρίς φτώχεια και εξαθλίωση, για μια κοινωνία χωρίς ρατσισμό, φασισμό, ξενοφοβία, σεξισμό, ομοφοβία, σε τελική ανάλυση δηλαδή για μια πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία.
Ανοιχτή συζήτηση με θέμα την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου – 18:00, Θόλος
