Ανταπόκριση από την Τυνησία, από το site της CWI
Μετάφραση, επιμέλεια: Άννα Κλείτσα
Το κάλεσμα γενικής απεργίας στις 13/12, που τελικά ακυρώθηκε την προηγούμενη μέρα, έφερνε στο προσκήνιο την τυνησιακή εργατική τάξη, η οποία είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει τη νέα τρικομματική κυβέρνηση, στην ηγεσία της οποίας βρίσκεται το δεξιό, ισλαμιστικό κόμμα Εναχντά (Ennahda).
Έχει περάσει ένας χρόνος και κάτι από τότε που ανέλαβαν την εξουσία και ήδη οι εργαζόμενοι της Τυνησίας θέλουν να τους ξεφορτωθούν: τα πιο χαρακτηριστικά συνθήματα της περιόδου είναι
«ο λαός απαιτεί να φύγει η κυβέρνηση!» και
«είστε κυβέρνηση της αποικιοκρατίας – πουλάτε την Τυνησία!».
Όλη την προηγούμενη περίοδο η χώρα κυριολεκτικά βρέθηκε σε απεργιακό κλοιό από αμέτρητους κλάδους, (παρότι όχι με γενική απεργία) και πολλές κινητοποιήσεις για τα κοινωνικά δικαιώματα, διαδηλώσεις, κλείσιμο δρόμων, καθιστικές διαμαρτυρίες ακόμη και οδομαχίες.
Πιο χαρακτηριστική ήταν η απεργία στην περιοχή Σιλιάνα. Κράτησε πέντε μέρες και είχε σαν αποτέλεσμα την καθαίρεση του τοπικού κυβερνήτη –ένα από τα βασικά αιτήματα των απεργών– και την παραχώρηση αυξήσεων από τον φορέα των εργοδοτών (αντίστοιχο του εδώ ΣΕΒ) κατά 6% στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα.
Ένα από τα γεγονότα που αποτέλεσαν την σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι, ήταν η επίθεση παραστρατιωτικής ομάδας του Εναχντά σε εκδήλωση που πραγματοποιούσε η UGTT, η Γενική Συνομοσπονδία των Τυνήσιων Εργατών προς τιμήν του ιδρυτή της, για την 60η επέτειο του θανάτου του.
Όλα αυτά τα γεγονότα, καθώς και η συνειδητοποίηση από την πλευρά όλο και περισσότερων Τυνήσιων πως η κυβέρνηση προετοιμάζει μια νέα δικτατορία, οδήγησαν στην τεράστια πίεση ώστε η Γενική Ένωση Εργαζομένων Τυνησίας (UGTT) να προκηρύξει 24ωρη γενική απεργία για τις 13 Δεκέμβρη.
Διεθνώς, η εποχή μας σηματοδοτείται από μια σειρά ιστορικές αποφάσεις για το εργατικό κίνημα και το κάλεσμα 24ωρης Γενικής Απεργίας στην Τυνησία, για τις 13/12, ήταν μία από αυτές.
Η τελευταία γενική απεργία στην χώρα είχε πραγματοποιηθεί το 1978 – η αποκαλούμενη και ως «Μαύρη Πέμπτη» καθώς πνίγηκε στο αίμα από στρατιωτικές δυνάμεις.
Έτσι, η ανακοίνωση της απόφασης για μια γενική απεργία, επέδρασε σαν ηλεκτροσόκ στην τυνησιακή κοινωνία. Όλοι μιλούσαν γι αυτό. Υπήρξε η αίσθηση ότι η UGTT αποφάσισε να κινητοποιηθεί σε μια εξαιρετικά σημαντική, για το κίνημα, κατεύθυνση.
Τα αιτήματα με τα οποία καλέστηκε η απεργία ήταν αμυντικά και πίσω από τις πραγματικές ανάγκες και την συνείδηση των εργαζομένων (περιορίστηκαν στο αίτημα για διάλυση και πέρασμα από δίκη των παραστρατιωτικών ομάδων της επίθεσης).
Αυτό όμως δεν εμπόδισε την τυνησιακή εργατική τάξη και τη νεολαία να έχει σημαντικές προσδοκίες για το τι μπορεί να πετύχει η γενική απεργία. Μια απεργία που την είδαν σαν την αρχή ενός μεγάλου αγώνα αντεπίθεσης στην κυβέρνηση.
Ενός αγώνα που αφορά το βιοτικό επίπεδο και βασικά δικαιώματα τα οποία αυτή την στιγμή βρίσκονται, από πολλές απόψεις, σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι πριν την επανάσταση.
Οι τιμές βασικών αγαθών εκτοξεύονται, όπως και η ανεργία. Πολλές επιχειρήσεις κλείνουν αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες ανέργων, μόνο για ν’ ανοίξουν σε πιο «κερδοφόρα εδάφη». Η κυβέρνηση αποδέχεται και προχωρά σε αποπληρωμή των χρεών του προηγούμενου καθεστώτος και ζητά επιπλέον δάνεια, των οποίων την αποπληρωμή θα έρθει την επόμενη περίοδο να φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων. Αν αυτές δεν είναι αιτίες για κάλεσμα 24ωρης απεργίας, τότε ποιες είναι;
Όμως, την 12η Δεκέμβρη, λίγες ώρες στην ουσία, πριν την πραγματοποίησή της, η Εκτελεστική Επιτροπή της UGTT, αποτελούμενη από 13 μέλη, αποφάσισε την αναβολή της απεργίας μέχρι νεωτέρας.
Η ανακοίνωση αυτή ήταν το επιστέγασμα πολύωρων διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην ηγεσία του συνδικάτου και την κυβέρνηση. Η απόφαση που βγήκε από αυτή την συνάντηση, μόνο σα νίκη δεν μπορεί να ειδωθεί. Αντιθέτως, ήταν μια άτακτη υποχώρηση, αδικαιολόγητη από κάθε άποψη, που άφησε πικρή γεύση στην τυνησιακή κοινωνία. Η ηγεσία της UGTT, ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις με ελάχιστα αιτήματα. Τις τελείωσε έχοντας καταφέρει ακόμη λιγότερα.
Η ηγεσία της UGTT χαρακτηρίζεται από διγλωσσία και αντιφάσεις. Αυτό έχει τεράστια σημασία, από μια ιστορική εργατική οργάνωση, με πάνω από 500.000 μέλη. Όταν απευθύνεται στους εργαζομένους, μιλά με μαχητική γλώσσα και με ριζοσπαστικά αιτήματα. Από την άλλη πλευρά, παίζει τον ρόλο του «διαιτητή» παίρνοντας πρωτοβουλίες για να επικρατήσει η «συναίνεση» ανάμεσα στην «κοσμική» και την θρησκευτική μερίδα της άρχουσας τάξης.
Αυτή η διττή στάση της είχε σαν αποκορύφωμα την απόφαση για ακύρωση της γενικής απεργίας στις 13 του μήνα. Και πίσω της άφησε το θερμό καλωσόρισμα της απόφασης από την πλευρά της κυβέρνησης και την τεράστια ανακούφισή της, αλλά, το κυριότερο, το πεσμένο ηθικό χιλιάδων εργαζομένων και την πικρή γεύση της προδοσίας στο στόμα τους. Η αξιοπιστία της ηγεσίας της UGTT υποχωρεί δραματικά.
Να, λοιπόν, ένα ακόμη, σκληρό μάθημα, από αυτά που διδάσκει η ίδια η ζωή και η εμπειρία, για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, διεθνώς: μέσα στο εργατικό κίνημα υπάρχουν συνδικαλιστές που το ξεπουλάνε και του βάζουν τρικλοποδιές ακριβώς την ώρα που σηκώνεται. Αυτό αρχίζουν να κατανοούν οι αγωνιστές εργαζόμενοι στην Τυνησία.
Υπάρχουν όμως κι αυτοί που προσπαθούν να το σπρώξουν και να το ενισχύσουν. Είναι ανάγκη η εργατική τάξη να μπορεί να τους ξεχωρίζει. Ακόμη πιο σημαντικό είναι να αναπτυχθούν εκστρατείες για την ανάδειξη ηγεσιών μέσα στα σωματεία που θα εξασφαλίζουν τις δημοκρατικές αποφάσεις των ίδιων των μελών τους, και θα τις τηρούν. Που θα προτείνουν πραγματικά μαχητικές κινητοποιήσεις, ανάλογες των αναγκών της περιόδου.
Το αίτημα για γενική απεργία δεν πρέπει να αφεθεί να «ξεφτίσει» στην Τυνησία. Η επανάσταση του τυνησιακού λαού απέδειξε πως οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν τεράστια δύναμη – όταν δεν τη συνειδητοποιήσουν και οργανώσουν την πάλη τους, τότε είναι η ώρα οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξη να αρχίσουν να τρέμουν.
