Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Η τρομοκρατική επίθεση της 13ης Μάρτη στο κέντρο της Άγκυρας, που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες κατοίκους της πόλης, αποτέλεσε την αφορμή για την ένταση των επιχειρήσεων του τουρκικού κράτους ενάντια στο κουρδικό PKK, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι οι τυφλές επιθέσεις ενάντια σε άμαχους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δίνουν τις απαραίτητες αφορμές για την ένταση του αυταρχισμού.
Μετά την αιματηρή επίθεση, που στράφηκε ενάντια σε απλούς Τούρκους εργαζόμενους και σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες οργανώθηκε από κάποια φιλοκουρδική οργάνωση, το τίμημα των αντιποίνων της αυταρχικής κυβέρνησης Ερντογάν θα το πληρώσουν ως επί το πλείστον άμαχοι Κούρδοι.
Ήδη ο τουρκικός στρατός επιτίθεται σε θέσεις του PKK στο βόρειο Ιράκ, ωστόσο όλους τους τελευταίους μήνες, το τουρκικό κράτος έχει εξαπολύσει ένα πραγματικό πογκρόμ ενάντια στους Κούρδους της Τουρκίας, κάτι που αναμένεται να ενταθεί μετά την επίθεση στην Άγκυρα.
Μια άλλη «παράπλευρη απώλεια» θα αποτελέσουν τα απομεινάρια των ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων στην Τουρκία, αφού ήδη με πρόσχημα την ασφάλεια των πολιτών κλείνουν μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το facebook και το twitter, ενώ στην επαρχία Σίρνακ στα νοτιοανατολικά της χώρας απαγορεύτηκε η κυκλοφορία, προκειμένου να προχωρήσει ο τουρκικός στρατός σε νέες επιθέσεις ενάντια στο PKK.
Τρομοκρατία και εθνική καταπίεση
Όλο το τελευταίο διάστημα, η τουρκική κυβέρνηση δείχνει το πιο σκληρό και αυταρχικό της πρόσωπο στον κουρδικό πληθυσμό της χώρας.
Ιδιαίτερα η επαρχία Τσιζρέ (επίσης στα νοτιοανατολικά) από το Σεπτέμβρη του περασμένου χρόνου έχει μετατραπεί σε ένα ατελείωτο πεδίο μάχης, με τον τουρκικό στρατό να επιτίθεται βάναυσα όχι μόνο σε δυνάμεις του PKK, αλλά και σε άμαχο πληθυσμό.
Η κυβέρνηση Ερντογάν έχει ταυτίσει το όνομά της με την εθνική καταπίεση των Κούρδων, τη βίαιη καταστολή κάθε μορφής αντίστασης και της απόκρυψης των εγκλημάτων που έχουν διαπραχθεί σε βάρος του κουρδικού πληθυσμού της χώρας.
Η υποκρισία της «πολιτισμένης» Ευρώπης
Οι δυτικές κυβερνήσεις, ανάμεσα στις οποίες και η ελληνική, έσπευσαν να καταδικάσουν την επίθεση, δηλώνοντας την αλληλεγγύη τους στις οικογένειες των θυμάτων και τον τουρκικό λαό στο σύνολό του.
Βέβαια, όταν ο τουρκικός λαός δεχόταν τη βίαιη επίθεση της κυβέρνησης Ερντογάν στην πλατεία Ταξίμ το 2013, οι ίδιοι «πολιτισμένοι» ηγέτες δε φάνηκε να το προσέχουν. Όπως επίσης μάλλον τους «διέφυγε» να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στους άμαχους Κούρδους που δολοφονούνται από την τουρκική κυβέρνηση όλους τους τελευταίους μήνες.
Η τρομοκρατία δεν είναι λύση
Η οργή των Κούρδων ενάντια στην τουρκική κυβέρνηση είναι απόλυτα κατανοητή. Ωστόσο, ο κουρδικός πληθυσμός δεν έχει τίποτα απολύτως να κερδίσει από τις επιθέσεις ενάντια στους Τούρκους εργαζόμενους.
Στην πραγματικότητα, το μόνο που πετυχαίνουν αυτού του είδους οι επιθέσεις, είναι να χτυπούν και να αποξενώνουν τους φυσικούς συμμάχους των Κούρδων, αφού ο τουρκικός λαός έχει στο πρόσφατο παρελθόν δώσει μεγαλειώδεις αγώνες ενάντια στην αυταρχική κυβέρνηση Ερντογάν.
Επιπλέον, επιθέσεις όπως αυτή στην Άγκυρα στις 13/3, θα ενισχύσουν ακόμη περισσότερο την επιθετικότητα του τουρκικού κράτους ενάντια στους Κούρδους, ενώ θα αποτελέσουν την καλύτερη δικαιολογία για την ακόμη μεγαλύτερη καταπάτηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων για όλους τους κατοίκους της χώρας.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί τον τερματισμό των συγκρούσεων, της εθνικής καταπίεσης των Κούρδων και της στέρησης των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων στην Τουρκία, είναι ένα μαζικό, ενωτικό κίνημα του τουρκικού και του κουρδικού λαού. Ένα κίνημα που θα παλεύει τόσο για τα δικαιώματα του κουρδικού πληθυσμού της χώρας, όσο και για τις ανάγκες των εργαζομένων και των φτωχών σε ολόκληρη την Τουρκία.
