Οι λεγόμενες trad wifes (traditional wifes = παραδοσιακές γυναίκες) αποτελούν ένα σύγχρονο ρεύμα που πλασάρεται κατά κόρον από τα social media, κυρίως από το tik tok και το Instagram.
Η εικόνα τους είναι αναγνωρίσιμη και μελετημένη άρτια. Γυναίκες που «επιλέγουν» να μένουν στο σπίτι, να αφοσιωθούν στη φροντίδα των παιδιών και του συζύγου, να μαγειρέψουν, να καθαρίσουν, να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους και να ζούν μέσα στο σύννεφο των παραδοσιακών οικογενειακών ρόλων. Οι γυναίκες αυτές είναι πάντα περιποιημένες στην τρίχα, σεμνές, χαμογελαστές με φορέματα του 1950 με σπίτια πάντα τακτοποιημένα που μυρίζουν κέικ, όπου περιμένει τον άντρα να γυρίσει από τη δουλειά για να του σερβίρει το φαγητό η βασίλισσα του σπιτιού.
Μερικές από τις πιο γνωστές είναι η Nara Smith, η Hannah Neeleman (Ballerina Farm), η Estee Williams. η Rebecca Jackson, κ.α.
Στην πραγματικότητα αυτό το ρεύμα δεν είναι καθόλου αθώο. Αποτελεί πολιτικό εργαλείο που αναπαράγει την πατριαρχία σε μια από τις πιο συντηρητικές της μορφές και τροφοδοτείται ιδεολογικά από την ακροδεξιά.
Διεθνώς η ακροδεξιά αξιοποιεί το παραμύθι αυτό για να επαναφέρει στο προσκήνιο τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους, να καλλιεργήσει την αντίληψη ότι η γυναίκα φυσικά και ανήκει στο σπίτι, δεν πρέπει να εργάζεται, ειδικά όταν γεννήσει, (αυτό είναι καθήκον αποκλειστικά του άντρα) και πως νιώθει χαρούμενη και ολοκληρωμένη όταν φροντίζει τα παιδιά της, τον άντρα της και το σπίτι της.
Η Hannah Neeleman φροντίζει τον άντρα, τα 8 παιδιά της και μια ολόκληρη φάρμα, ενώ παράλληλα έχει πάντα την εμφάνιση μοντέλου. Όλες οι trad wifes φτιάχνουν φαγητά και γλυκά από το μηδέν, χωρίς έτοιμα υλικά, γιατί νοιάζονται για την υγεία της οικογένειάς τους. H Nara Smith μαγειρεύει φορώντας φορέματα που θα ζήλευαν στο gntm (τηλεπαιχνίδι με μοντέλα) και εξηγεί τη συνταγή με μια απαλή σέξι φωνή. Η Estee Williams μοιάζει με τη Μέριλιν Μονρό, εξηγεί πως οι γυναίκες παθαίνουν burnout προσπαθώντας να ανταποκριθούν στον διπλό ρόλο της εργαζόμενης γυναίκας και νοικοκυράς και δίνει συμβουλές για το πως μια γυναίκα να εγκαταλείψει τη δουλειά της για να μεταμορφωθεί σε μια παραδοσιακή σύζυγο. Εξηγεί πως οι trad wives υποστηρίζουν τη βιβλική υποταγή της γυναίκας στον άντρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι γυναίκες είναι κατώτερες και πως οι tradwifes έχουν γίνει «τάση» στα κοινωνικά δίκτυα γιατί λειτουργούν ως πρότυπα σε μια εποχή που η γραμμή ανάμεσα στα δυο φύλα και τους ρόλους τους έχει θολώσει.
Όλο αυτό είναι στρατηγική. Ωραιοποιούν πέρα από κάθε φαντασία τις οικιακές δουλειές και τη φροντίδα των παιδιών (αλήθεια ποια γυναίκα που έχει 8 παιδιά μπορεί να μαγειρεύει όλη μέρα ενώ παράλληλα ντύνεται και βάφεται στην τρίχα;). Παρουσιάζουν την οικονομική εξάρτηση και την υποταγή σαν αγάπη. Στοχεύουν στην αφαίρεση των δικαιωμάτων των γυναικών στην εργασία και στην ανεξαρτησία, στη διάλυση της προσωπικής αυτονομίας, στη μη αυτονομία μιας και η γυναίκα δεν θα εργάζεται συνεπώς δεν θα έχει εισόδημα και θα εξαρτάται από τον άντρα αρχηγό της οικογένειας. Με τον μανδύα της «παράδοσης» επιχειρείται η επιστροφή σε μια κοινωνία που θέλει τις γυναίκες σιωπηλές, εξαρτημένες και πολιτικά ανενεργές.
Παρόλα αυτά, επειδή παρουσιάζεται ωραιοποιημένο, ιδανικό, με πολύχρωμα φίλτρα, με vintage αισθητική και ρομαντισμό, μπορεί εύκολα να επηρεάσει νεότερες κοπέλες και γυναίκες, δημιουργώντας έτσι τοξικά πρότυπα, καλλιεργώντας το «όνειρο» του να μην είναι εργαζόμενες και να λείπουν όλη την μέρα μακριά από το σπίτι και τα παιδιά τους, αλλά να μένουν κλεισμένες στο σπίτι υπηρετώντας τον άντρα και τα παιδιά τους. Με το πρόσχημα των παραδοσιακών αξιών, την προστασία της οικογένειας, το κλισέ ότι το παιδί θέλει τη μητέρα του, την υπογεννητικότητα, κα, προωθείται η αντίληψη που επιδιώκει να περιορίσει τις γυναίκες στην ιδιωτική σφαίρα, να τις απομακρύνει από τη δημόσια ζωή, την πολιτική, την οικονομική αυτονομία και το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιες για τη ζωή τους.
Αυτή η τάση αγνοεί, παρακάμπτει και στηλιτεύει τους αγώνες 150 χρόνων για τη γυναικεία χειραφέτηση, προσπαθώντας για ακόμα μια φορά να φιμώσει το γυναικείο κίνημα και να βάλει τη γυναίκα σε ρόλο υποταγής. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις σουφραζέτες στην Βρετανία που πάλεψαν με διαδηλώσεις, απεργία πείνας και φυλακίσεις για το δικαίωμα στην ψήφο. Στις ΗΠΑ, οι απεργίες γυναικών στα υφαντουργεία το 1909 διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας και οκτάωρο. Οι γυναίκες των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων πάλευαν για να αποκτήσουν οι γυναίκες πέρα από το δικαίωμα της ψήφου, ίσες αμοιβές και διεκδικούσαν βρεφονηπιακούς σταθμούς και άλλες δομές κοινωνικής πρόνοιας για τις εργαζόμενες γυναίκες. Οι γυναίκες στην αντίσταση κατά του φασισμού κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βγήκαν από το σπίτι για να παλέψουν για ελευθερία και κοινωνική χειραφέτηση. Στη δεκαετία του 1960-1970, τα φεμινιστικά κινήματα πέτυχαν δικαιώματα στην αντισύλληψη, στην άμβλωση και στην εργασία χωρίς διάκριση. Στην Ελλάδα, μετά την μεταπολίτευση οι αγώνες οδήγησαν στο οικογενειακό δίκαιο του 1983, που κατοχύρωσε ισότητα στον γάμο, αναγνώριση παιδιών εκτός γάμου και απαγόρευση της προίκας.
Η απλήρωτή εργασία στο σπίτι δεν είναι αγάπη, είναι εκμετάλλευση. Η φυσική θέση της γυναίκας στο σπίτι δεν είναι ουδέτερη, είναι ιδεολογικό όπλο που περιορίζει την ανεξαρτησία και αναπαράγει την ταξική και έμφυλη ανισότητα.
Η απάντηση ΔΕΝ είναι να γυρίσουμε πίσω, αλλά να προχωρήσουμε μπροστά για την ισότητα, τη συλλογική απελευθέρωση και τη δικαιοσύνη. Για μια κοινωνία στην οποία η γυναίκα θα μπορεί να αποφασίζει η ίδια για τη ζωή της και το σώμα της, για μια κοινωνία όπου καμία γυναίκα δεν θα χρειάζεται να διαλέξει ανάμεσα στην καριέρα ή την οικογένεια (όποια μορφή και αν έχει αυτή).
Συνεπώς οι trad wifes δεν είναι αθώες εικόνες νοικοκυροσύνης και αγάπης. Είναι όπλο της ακροδεξιάς και της πατριαρχίας, που αποτελούν δεκανίκια του καπιταλισμού και που προσπαθούν να μας πείσουν να παραδώσουμε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα. Απέναντι σε αυτήν τη ρομαντικοποιημένη φυλακή, η απάντηση είναι συλλογική: φεμινισμός και ταξικός αγώνας για έναν κόσμο όπου καμία γυναίκα δεν θα χρειάζεται να διαλέξει ανάμεσα στα κεκτημένα αυτονόητα δικαιώματα της και να εγκλωβίζεται σε συγκεκριμένους ρόλους.
Δεν γυρίζουμε πίσω – θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να χτίσουμε μια κοινωνία ισότιμη, πραγματικά ελεύθερη και φεμινιστική!
-Ούτε δούλα, ούτε και κυρά, πάντα φεμινίστρια και πάντα Antifa-
