Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Δε σταματάν να εκπλήσσουν τα νέα από την Τουρκία στο ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης! Πολύ πρόσφατα και μόλις την τελευταία στιγμή πάρθηκε πίσω νομοσχέδιο που αθώωνε τους βιαστές ανήλικων κοριτσιών, αν στη συνέχεια παντρεύονταν το θύμα. Αυτό βέβαια έγινε εφικτό χάρη στις μαζικές κινητοποιήσεις του τουρκικού γυναικείο κινήματος.
Σήμερα, λίγες εβδομάδες μετά, ένα «Εγχειρίδιο για τον έγγαμο βίο» που κυκλοφορεί στην Κιουτάχεια, και έχει προκαλέσει έντονες αντιπαραθέσεις στην Τουρκία, έρχεται να μας θυμίσει ότι κάθε δικαίωμα που κατακτά το γυναικείο κίνημα στην Τουρκία, όπως βέβαια και σε αμέτρητες άλλες χώρες, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή και πρέπει να προστατεύεται με νύχια και με δόντια!
Ας δούμε λοιπόν τι μας λέει ο Χασάν Τσαλισάν, πρώην συνεργάτης της Υπηρεσίας Θρησκευτικών Υποθέσεων (κρατική υπηρεσία αρμόδια για θρησκευτικά και εκπαιδευτικά θέματα) και συγγραφέας του εγχειριδίου.
Η σωστή γυναίκα
Ο συγγραφέας του αναχρονιστικού πονήματος προτρέπει τους άντρες να επιλέγουν με προσοχή, αφού η γυναίκα που θα παντρευτούν πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:
«…να παντρεύεστε αξιαγάπητες γυναίκες που τους αρέσει να γεννούν παιδιά, αρκεί να είναι παρθένες».
Όμως, όπως θα δούμε παρακάτω, η «αγνότητα» και η «διάθεση» να γεννάει παιδιά δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται και πειθαρχία και κατανόηση του «ποιος είναι ο αφέντης».
Μη φορτώνεις αλλού το πρόβλημά σου…
Αν για κάποιο λόγο η γυναίκα που παντρεύτηκε κάποιος δεν ανταποκρίνεται στα παραπάνω χαρακτηριστικά, τότε εκείνος πρέπει να κάνει υπομονή και να μη βιαστεί να τη χωρίσει, προκειμένου να γλιτώσει τον επόμενο!
«…σε περίπτωση που η γυναίκα σου είναι ανόητη, μην τη χωρίσεις αμέσως, για να μη τη φορτωθεί κάποιος άλλος. Αντίθετα το καλύτερο είναι να παντρευτείς [και] άλλη μία, ώστε να λογικευτεί η πρώτη».
…και μην το αφήνεις να κυκλοφορεί ελεύθερο
«η γυναίκα δεν χρειάζεται να δουλεύει. Γιατί μπορεί στον εργασιακό της χώρο να δει έναν πιο ελκυστικό άνδρα απ’ τον σύζυγό της και να τον ερωτευτεί. Ας κρατήσει λοιπόν κλειστά τα πόδια της και ας μείνει καλύτερα στο σπίτι».
Κλειστά πόδια, κλειστά μάτια και πάνω απ’ όλα κλειστές πόρτες γύρω από το δυνητικά απείθαρχο αντικείμενο! Δε μιλάμε βέβαια για άνθρωπο με ανάγκες, ή ελευθερίες, αλλά για τη μηχανή που παράγει και μεγαλώνει παιδιά, κλεισμένη στο σπίτι.
Πλήρης νομιμοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας
Αν τα παραπάνω δεν πιάνουν, τότε υπάρχει το «φάρμακο» που θα τη συνεφέρει σίγουρα. Αν δεν έχει αντιληφθεί ότι είσαι ο αφέντης, αν ακόμη και ο εγκλεισμός ή το παράδειγμα της δεύτερης –καλώς εχόντων των πραγμάτων πιο πειθαρχημένης-– συζύγου δε επαρκούν, τότε χρειάζεται ένα χέρι ξύλο για να στρώσει!
«…μια γυναίκα που δεν συμπεριφέρεται δεόντως στο σύζυγό της, δεν υπακούει στον άνδρα της ως κύριο του σπιτιού, μπορεί να φάει και ξύλο. Μερικές φορές χρειάζονται μια – δυο σφαλιάρες, είναι σαν φάρμακο. Έτσι θα θυμάται η σύζυγος ποιος είναι ο αφέντης του σπιτιού».
Ένας κόσμος βίας, ρατσισμού και σεξισμού
Παρά την αηδία που προκαλεί το κείμενο και ο συγγραφέας του, δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο μόνος που εκφράζει αναχρονιστικές, σεξιστικές απόψεις, ούτε βέβαια οι απόψεις αυτές αποτελούν «προνόμιο» του Ισλαμισμού.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά σε χώρες όπως η Ιρλανδία, ή η Πολωνία, όπου η εμμονική –και αποδεκτή από το κράτος– στάση της καθολικής εκκλησίας ενάντια στη νομιμοποίηση των αμβλώσεων οδηγεί καθημερινά δεκάδες γυναίκες στο να καταφεύγουν σε άκρως επικίνδυνες για τη ζωή τους πρακτικές.
Αρκεί να θυμηθούμε μια σειρά δηλώσεις του ορθόδοξου ιερατείου, που έχει κατά διαστήματα αποκαλέσει τους ομοφυλόφιλους ως άτομα που «πάσχουν ψυχικά και πνευματικά» «άρρωστους», «αμαρτωλούς» «εκτρώματα της φύσης», «σκυλιά» κλπ.
Ούτε χρειάζεται να πάμε μακριά για να βρούμε τα πιο ακραία ρατσιστικά σχόλια. Πρόσφατα ο Μητροπολίτης Χίου έφτασε στο σημείο να απασχολήσει τις δικαστικές αρχές, με δηλώσεις του, σύμφωνα με τις οποίες
«δεν υπάρχουν πρόσφυγες, μόνο λαθρομετανάστες»,
ενώ αναφερόμενος στον πολιτικό γάμο είπε ότι
«δεν είναι δυνατό να παντρεύουν ζευγάρια εκείνοι που μαζεύουν τα σκπουπίδια μας»!
Και ένας κόσμος κινημάτων
Όσο ο σεξισμός και η βία κατά των γυναικών εξαπλώνονται, αντίστοιχα εξαπλώνεται και διεκδικεί και το γυναικείο κίνημα σε όλες της γωνιές του πλανήτη. Από τη μάχη για το δικαίωμα στην επιλογή στην Ιρλανδία και την Πολωνία, μέχρι το κίνημα ενάντια στη βία κατά των γυναικών στην Αργεντινή και τις κινητοποιήσεις για μισθολογική ισότητα στην Ισλανδία, οι γυναίκες ξαναβγαίνουν στους δρόμους και διεκδικούν πραγματική ισότητα, απέναντι στους Χασάν Τσαλισάν αυτού του κόσμου.
