«Τον Σεπτέμβρη θα γίνει χαμός»-αυτή είναι πιθανά η πιο συχνή έκφραση που ακούγεται την τελευταία περίοδο στην Ελλάδα. Ακούγεται από μικρούς, από μεγάλους, από εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, παντού, από όλους!
Το γεγονός, βέβαια, ότι όλος ο κόσμος λέει «τον Σεπτέμβρη θα γίνει χαμός» δεν αποτελεί κάποιου είδους επιστημονική πρόγνωση. Και δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως έτσι θα γίνει. Όμως, δείχνει μία γενικευμένη διάθεση στην κοινωνία. Δείχνει, αυτό που το «Ξ» έχει γράψει πολλές φορές από την αρχή αυτής της κρίσης, ότι δηλαδή, η κυβέρνηση μαζί
Τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά
Στην πραγματικότητα η κοινωνία δεν έχει νοιώσει ακόμα στην πλήρη της διάσταση την επίθεση που δεχόμαστε. Από τη μια, τα μέτρα δεν έχουν γίνει ακόμη πλήρως αισθητά καθώς πολλά από αυτά ακόμη δεν έχουν ξεκινήσει να εφαρμόζονται. Από την άλλη, αυτό που πολύ σύντομα θα επιβεβαιωθεί είναι ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι μάταια – δεν πρόκειται να φέρουν καμία ουσιαστική καλυτέρευση είτε στην οικονομία είτε στην κοινωνία. Ακριβώς το αντίθετο: θα βαθύνουν την κρίση και η κοινωνία, η απασχόληση, το βιοτικό επίπεδο κ.λπ. θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Επομένως, ναι, σίγουρα θα υπάρξει επόμενος γύρος, κι όχι μόνο ένας!
Mπροστά στην επερχόμενη κοινωνική καταιγίδα
Μια κοινωνική έκρηξη δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί χρονικά. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αργεντινής την περίοδο 2001-02, το οποίο συζητιέται αρκετά αυτή την εποχή στην Ελλάδα, όπου η κοινωνική έκρηξη ήρθε μετά από δύο χρόνια σκληρών πολιτικών λιτότητας του ΔΝΤ.
Τελικά βέβαια είναι εντελώς δευτερεύον αν ο «χαμός» θα γίνει το φθινόπωρο ή την άνοιξη, αν θα γίνει φέτος, του χρόνου, ή το 2012… Το κεντρικό ερώτημα είναι: όταν υπάρξει κοινωνική έκρηξη, θα φέρει αποτέλεσμα ή θα αποτελέσει μια μεγάλη κοινωνική εκτόνωση που θα οδηγήσει σε μια ακόμη ήττα; Ας μη ξεχνάμε πως στην Αργεντινή του 2001-2 έλαβε χώρα μια από τις πιο μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις στην πρόσφατη ιστορία, η οποία κατάφερε να ανατρέψει πέντε προέδρους μέσα σε μερικές βδομάδες, όμως, τελικά νικητής ήταν το καπιταλιστικό σύστημα και χαμένοι οι εργαζόμενοι.
Nέα εποχή
Η ταξική πάλη στην Ελλάδα έχει μπει σε μια νέα εποχή.
Αυτό γράψαμε στα προηγούμενα τεύχη της εφημερίδας μας, αυτό επαναλαμβάνουμε και τώρα. Η κρίση δεν έχει ορίζοντα τέλους ένα ή δύο χρόνια, πολύ περισσότερο δεν έχει ήδη τελειώσει, όπως οι αστοί οικονομολόγοι διεθνώς αφελώς παπαγαλίζουν. Και αυτό αφορά όχι μόνο την ελληνική αλλά και την διεθνή κρίση.
Αυτό, για τους πρωτοπόρους αγωνιστές του κινήματος και την Αριστερά σημαίνει καθήκοντα. Σημαίνει προετοιμασία ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι του κινήματος, ώστε να δοθούν λύσεις στα κολοσσιαία προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί, σημαίνει προετοιμασία ώστε στο τέλος αυτού του δρόμου νικητής να μην είναι η άρχουσα τάξη και η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος.
Kατ’ αρχήν, συντονισμός των αγώνων
Τα πιο πάνω σημαίνουν καταρχήν ένα σχεδιασμό ώστε οι διάφοροι μεγάλοι αγώνες, που είναι αναπόφευκτοι στην περίοδο που έχουμε μπει να είναι στοιχεία μιας συνολικής και οργανωμένης κίνησης.
Τα τμήματα του κινήματος που βρίσκονται μπροστά, στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων, χρειάζεται να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα του συντονισμού: γιατί κανένας δεν μπορεί να δώσει αυτή τη μάχη μόνος του και να νικήσει!
Αυτή την περίοδο οι ναυτεργάτες δίνουν μια πολύ σημαντική μάχη στα λιμάνια. Την ίδια αυτή περίοδο οι εργαζόμενοι στη Δ.Ε.Η. ξεκινούν αγώνες και προετοιμάζονται για ακόμα μεγαλύτερους. Ο χώρος των συγκοινωνιών βρίσκεται ήδη σε αναταραχή. Ο ΟΣΕ βαδίζει ολοταχώς προς ιδιωτικοποίηση, το ίδιο και η ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Ενώ η εκδοχή από το φθινόπωρο ο χώρος της παιδείας να ξαναβγεί μπροστά σε μάχες, συζητιέται πλατιά.
Το πρώτο καθήκον για όλους αυτούς τους χώρους είναι να «συναντηθούν» και να ξεκινήσουν συντονισμένες κινητοποιήσεις! Η ανυπομονησία και η βιασύνη είναι ο χειρότερος σύμβουλος σ’ αυτές τις συνθήκες. Χρειάζεται προετοιμασία, που να ξεκινήσει από τώρα, ώστε το Φθινόπωρο να είναι η ώρα των μεγάλων, και κυρίως κοινών και συντονισμένων αγώνων.
Kλιμάκωση των αγώνων
Για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε την επίθεση της κυβέρνησης, και την ίδια την κυβέρνηση τελικά, χρειάζεται ένας γενικός «απεργιακός ξεσηκωμός». Μόνο που αυτή η λέξη δεν πρέπει να μείνει στο γενικό και το αόριστο, όπως συνηθίζει να κάνει μεγάλο κομμάτι της αριστεράς. Πρέπει να σημαίνει πρακτικά «καθήκοντα», όπως:
- Συντονισμός! Να ξεκινήσουν τα πιο προωθημένα τμήματα του κινήματος (όπως αυτά που αναφέρονται πιο πάνω) συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις.
- Κυλιόμενες απεργίες! Να οργανωθούν κυλιόμενες απεργίες κατά κλάδους ή ομοσπονδίες με τρόπο που να προκαλείται γενική παραλυσία στο κράτος και την οικονομία. Αυτό πρακτικά θα σήμαινε, για παράδειγμα, για μερικές μέρες απεργία η ΔΕΗ μαζί με τα ορυχεία και τις κατασκευές, στη συνέχεια ο ΟΤΕ με την ΕΥΔΑΠ/ΕΥΑΘ και τον ΟΣΕ, μετά η σκυτάλη στις αστικές συγκοινωνίες, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, στη συνέχεια η Παιδεία μαζί με την Υγεία κοκ.
Το κόστος κάθε απεργίας για τους εργαζόμενους είναι ένα σημαντικό θέμα, γι’ αυτό χρειάζεται «οικονομία». Έχουμε ζωντανά παραδείγματα που δείχνουν πως οι εργαζόμενοι ψάχνουν τρόπους να παλεύουν χωρίς να χάνουν όλο το μεροκάματο. Έτσι, οι εργαζόμενοι στα δικαστήρια επέλεξαν τις καθημερινές δίωρες “γενικές συνελεύσεις”, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα να μην χάνουν από το μισθό τους αλλά να παραλύουν τα δικαστήρια. Ενώ, οι εργαζόμενοι στο μετρό επέλεξαν να απεργούν, διαφορετικά τμήματα σε διαφορετικές βάρδιες για μερικές ώρες, ώστε να μην χάνουν όλο το μεροκάματο αλλά να παραλύει όλο το μετρό (Ελευθεροτυπία, 17.6.10). Τέτοια παραδείγματα χρειάζεται να γενικευτούν.
- 48ωρες γεν. απεργίες! Αυτές οι κινητοποιήσεις χρειάζεται να συνδυάζονται με ταχτικές γενικές απεργίες! Πρέπει να φύγουμε από την 24ωρη «για την τιμή των όπλων» και να πάμε σε πιο προωθημένες απεργίες! Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι η 48ωρη γενική απεργία και στη συνέχεια οι τακτικά επαναλαμβανόμενες 48ωρες!
- Καταλήψεις! Οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα πρέπει να συνδυάζονται με καταλήψεις σε χώρους εργασίας, δρόμους, κρατικά κτίρια και υπηρεσίες κλπ. Η παιδεία, με μακρές παραδόσεις καταλήψεων πανεπιστημίων και λυκείων μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο. Η κατάληψη των γραφείων της ΔΕΗ στα τέλη Ιούνη από τη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ αποτελεί ακόμα ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Τέτοιες καταλήψεις μπορούν και πρέπει να έχουν μεγάλη διάρκεια κι όχι μόνο 1 ή 2 μέρες. Σ’ αυτή τη μάχη οι αγρότες μπορούν να παίξουν ξανά κρίσιμο ρόλο, αποκόπτοντας μαζί με τις τοπικές κοινωνίες τις εθνικές οδούς.
- Απεργία διαρκείας! Ποια κυβέρνηση μπορεί να αντέξει τέτοια οργανωμένη και συντονισμένη πίεση από την κοινωνία; Κατά τη γνώμη μας καμιά. Κι αν μετά από όλα αυτά επιμένει, υπάρχει το όπλο της γενικής απεργίας διαρκείας. Απέναντι σ’ αυτήν κάθε κυβέρνηση έχει μία από δύο επιλογές: να υποχωρήσει ή να πέσει.
Κάποιοι θα πουν πως το εργατικό κίνημα δεν είναι διατεθειμένο για τέτοιας έκτασης αγώνες. Αυτό είναι ψέμα. Το λένε για να δικαιολογήσουν τη δική τους αδράνεια και ηττοπάθεια. Όταν οι εργαζόμενοι ξέρουν πώς θα χάσουν 2 με 3 μισθούς σε ετήσια βάση, είναι σίγουρο πως είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν και 10 και 20 και περισσότερα μεροκάματα για να ανατρέψουν τη λαίλαπα που θα τους καταστρέψει τις ζωές. Αρκεί να υπάρχει ένα «ολοκληρωμένο» σχέδιο μάχης με νικηφόρα προοπτική!
Aυθορμητισμός ναι, αλλά όχι στην υποταγή στο αυθόρμητο
Το στοιχείο του αυθόρμητου είναι σημαντικό σε όλα τα μεγάλα κινήματα. Όμως η λατρεία του αυθόρμητου, η υποταγή σε αυτό -που χαρακτηρίζει ένα κομμάτι της αριστεράς και τον αναρχικό χώρο- οδηγεί στην ήττα. Γιατί το αυθόρμητο από μόνο του έχει πολύ σαφή όρια: μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να υποχρεώσει τον εχθρό σε προσωρινή αναδίπλωση, δεν μπορεί όμως να ανατρέψει συνολικά την πολιτική του και δεν μπορεί να τον νικήσει τελειωτικά.
Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, όπου η επίθεση δεν είναι σε ένα συγκεκριμένο τμήμα του εργατικού κινήματος, αλλά είναι συνολική, ενάντια σε όλους και ενάντια σε όλα τα δικαιώματα, απαιτείται συνολική ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής το οποίο θα σημαίνει και ανατροπή των κυβερνώντων. Αυτό χρειάζεται κάτι παραπάνω από το «αυθόρμητο», γιατί όλοι καταλαβαίνουμε πως το να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να… ακολουθηθεί από μια κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν αποτελεί και μεγάλη επιτυχία… Όσοι λέμε ναι στην πάλη για την ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας και ναι στην πάλη για την ανατροπή των κυβερνώντων χρειάζεται να έχουμε και πρόταση για το τι να τους αντικαταστήσει.
Oργάνωση απ’ τα κάτω – Επιτροπές δράσης, συντονισμού και αγώνα
Μέσα στα λαϊκά στρώματα υπάρχει τεράστια καχυποψία απέναντι στους συνδικαλιστές ηγέτες -απόλυτα δικαιολογημένα! Οι αγώνες της εποχής στην οποία έχουμε μπει δεν μπορούν να αφεθούν στα χέρια αυτών των ηγετών! Πρέπει επομένως να χτιστούν, παράλληλα με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, όργανα συντονισμού των αγώνων του κινήματος, συνελεύσεις και επιτροπές βάσης, που από τη μια να πιέζουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες κι από την άλλη να ελέγχουν και να καθορίζουν την πορεία των αγώνων.
Τέτοια όργανα συντονισμού έχουν υπάρξει στο παρελθόν σε όλους τους μεγάλους αγώνες του ελληνικού κινήματος, στις δεκαετίες και του ’70 και του ’80 και των αρχών του ’90, με τη μορφή των «Συντονιστικών Επιτροπών Αγώνα» ή των «Απεργιακών Επιτροπών» κ.λπ. Αυτά τα όργανα, συντονισμού των αγώνων του, θα τα χρειαστεί το μαζικό κίνημα και την επόμενη περίοδο.
Τονίζουμε βέβαια ότι αυτές δεν πρέπει να είναι «επιτροπές» χτισμένες από τα πάνω, όπως αυτές που επιχειρούν σε αρκετές περιπτώσεις κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Για να έχουν πραγματικό νόημα και ουσιαστικό περιεχόμενο οι Συντονιστικές Επιτροπές πρέπει να εκφράζουν το μαζικό κίνημα, πρέπει να προκύπτουν μέσα από μαζικές διαδικασίες, σε φάσεις ανάτασης του κινήματος, σε φάσεις μαζικών αγώνων.
Το κίνημα, όταν μπαίνει σε τέτοιες φάσεις, κι αυτό δεν είναι ελληνική αλλά διεθνής εμπειρία, οδηγείται με ένα φυσικό τρόπο, μέσα από τις ανάγκες της πάλης, σε μαζικές συνελεύσεις μέσα από τις οποίες εκλέγει συντονιστικές επιτροπές. Αυτό θα γίνει ξανά την επόμενη περίοδο. Και αυτή είναι η πραγματική δύναμη πάνω στην οποία πρέπει να στηριχτεί το πιο μαχητικό, το πιο επαναστατικό κομμάτι του κινήματος και της αριστεράς.
Για να νικήσεις χρειάζεσαι σχέδιο νίκης
Τέλος, για μια ακόμη φορά πρέπει να τονίσουμε, ότι στο στρατόπεδο του κεφαλαίου, του κράτους και της κυβέρνησης, υπάρχει ένα πλήρως επεξεργασμένο σχέδιο για το πώς θα περάσουν τις πολιτικές τους. Υπάρχει πλήρες σχέδιο για το πώς θα αντιμετωπίσουν τις αντιδράσεις του κινήματος και ακόμη και για την ειδική περίπτωση μιας κοινωνικής έκρηξης – την οποία περιμένουν.
Είναι δυνατόν από τη μεριά του εργατικού κινήματος να μην υπάρχει αντίστοιχο σχέδιο για το πώς αυτό θα νικήσει; Χρειάζεται τεράστια αφέλεια για να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο.
Το εργατικό κίνημα χρειάζεται το δικό του «επιτελείο». Μόνο έτσι μπορεί να νικήσει. Χρειάζεται ένα μαζικό πολιτικό φορέα/κόμμα (ή συμμαχία/συνδυασμό κομμάτων) που να έχει τις πολιτικές απαντήσεις στην κρίση και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, και τα μέσα για να τις επιβάλει στο αντίπαλο στρατόπεδο της άρχουσας τάξης. Που να έχει επίσης μια δημοκρατική λειτουργία στο εσωτερικό του κι απέναντι στο μαζικό κίνημα, μακριά από τα καπελώματα που χαρακτηρίζουν το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς.
Το εργατικό κίνημα χρειάζεται «επιτελείο»
Αυτό το επιτελείο δεν υπάρχει σήμερα. Τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία ιστορικά έχουν την ευθύνη του να αναλάβουν αυτό το ρόλο, αρνούνται να το κάνουν.
Το πρώτο σκέλος αυτού του ρόλου είναι η πολιτική απάντηση στην κρίση. Το δεύτερο είναι οι μορφές πάλης, συντονισμού και οργάνωσης των αγώνων.
Ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΝ (και κατά συνέπεια ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, συνολικά) δεν έχουν επεξεργαστεί την απάντηση του κινήματος. Θα σταθούμε σε ένα, βασικά, σημείο, καθώς έχουμε γράψει άπειρες φορές για το ζήτημα αυτό.
Στην δημοσκόπηση της VPRC που έγινε τον προηγούμενο Μάη, το 32% των ερωτηθέντων υποστηρίζει την άρνηση πληρωμής του χρέους και το 48% την εθνικοποίηση των τραπεζών! Η άρνηση πληρωμής του χρέους στους τραπεζίτες, ξένους και Έλληνες, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές στο «Ξ» είναι εκ των ουκ άνευ αν είναι να διαφυλαχτεί το βιοτικό επίπεδο και οι κατακτήσεις του ελληνικού εργατικού κινήματος. Και η εθνικοποίηση των τραπεζών το πρώτο και απαραίτητο βήμα για να ξεφύγει η οικονομία μας από τη μέγγενη της κερδοσκοπίας και να μπει στο δρόμο της ανάπτυξης αξιοποιώντας για παραγωγικούς σκοπούς τις καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων.
Κι όμως ενώ μαζικά πια το ελληνικό εργατικό κίνημα στρέφεται αποφασιστικά σε τέτοιες θέσεις, που είναι, στην ουσία τους, όχι απλά ριζοσπαστικές αλλά επαναστατικές, ούτε το ΚΚΕ ούτε ο ΣΥΝ περιλαμβάνουν αυτές τις θέσεις στις προτάσεις τους!
Μ’ αυτή την έννοια, επαναλαμβάνουμε αυτό που έχουμε γράψει ξανά: οι ηγεσίες της αριστεράς βρίσκονται πολύ πίσω, όχι μόνο από τις απαιτήσεις της εποχής και της συγκυρίας, αλλά και από τις διαθέσεις των ίδιων των λαϊκών στρωμάτων!
Είναι μήπως τυχαίο ότι σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της VPRC (Ελευθεροτυπία 27 Ιούνη 2010) το 58,9% του πληθυσμού, δηλώνει πως δεν υποστηρίζει κανένα κόμμα (!)• σε αντίστοιχη δημοσκόπηση της MRB το 50% υποστηρίζει την «ανατροπή» του σημερινού στάτους κβο (!)• αλλά η αριστερά παραμένει στα ίδια απαράδεκτα χαμηλά ποσοστά, ποσοστά που στην ουσία καταδικάζουν με τον πιο ηχηρό τρόπο τις σημερινές ηγεσίες;!
Αριστερά – πολιτικές θέσεις και προτάσεις δράσεις
Έτσι, αυτό που χρειάζεται πάνω απ’ όλα σήμερα είναι το χτίσιμο μιας μαζικής αριστεράς η οποία θα είναι έτοιμη να συγκρουστεί μετωπικά με τις «αγορές», τους κερδοσκόπους και τους τραπεζίτες• να παλέψει για να φύγουν από τα χέρια των ιδιωτών οι στρατηγικές επιχειρήσεις και να περάσουν στην ιδιοκτησία της κοινωνίας (εθνικοποίηση, εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση)• να βάλει ανοιχτά το ζήτημα της πάλης για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος και την αντικατάστασή του από μια κοινωνία σοσιαλιστική. Και ο σοσιαλισμός βέβαια δεν έχει καμία σχέση ούτε με τα ψέματα και τις υποκρισίες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ούτε με τα δικτατορικά, προσωπολατρικά καθεστώτα του Στάλιν και του Μάο, αλλά με την ελευθερία έκφρασης και οργάνωσης – την εργατική δημοκρατία.
Τέτοιοι πολιτικοί στόχοι μπορούν να εμπνεύσουν τεράστια μαζικά μαχητικά κινήματα και αγώνες. Που, κι αυτά με τη σειρά τους, χρειάζονται συγκεκριμένες προτάσεις για το πως να ξεκινήσουν, πως να συντονιστούν πώς να κλιμακωθούν – προτάσεις που μόνο η αριστερά μπορεί να κάνει, προτάσεις όπως αυτές που αναφέρουμε πιο πάνω, για συντονισμό των αγώνων, για δημοκρατία στο κίνημα, για κλιμάκωση, για 48ωρες γενικές απεργίες επαναλαμβανόμενες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, κλπ
Για μια μαζική ανατρεπτική αριστερά
Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει απέναντι σε ένα τέτοιο κίνημα. Και κανένας κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να το καταστείλει – αντίθετα ένα τέτοιο κίνημα θα διχάσει και θα διασπάσει ακόμα και τις δυνάμεις καταστολής – όπως έχουμε δει επανηλλειμμένα να συμβαίνει στην ιστορία των κινημάτων και των εξεγέρσεων.
Ένα τέτοιο κίνημα θα δημιουργεί μέσα από την εξέλιξη του τις πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούν να αντικαταστήσουν την όποια εξουσία του κεφαλαίου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κλπ). Οι πολιτικές και οι κοινωνικές δυνάμεις που θα πάρουν την πρωτοβουλία για την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος θα κερδίσουν ταχύτητα την εμπιστοσύνη και στη συνέχεια τη συστράτευση των λαϊκών στρωμάτων.
Μπορούμε, στην επόμενη περίοδο να χτίσουμε αυτή την αριστερά; Μιλάμε για μια αριστερά με ένα πρόγραμμα που να ξεκινά από τα άμεσα καθημερινά προβλήματα και να τα συνδέει με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, και η οποία να έχει την απαιτούμενη μαζικότητα για να την «ακούσει» η κοινωνία. Μιλάμε για μια μαζική επαναστατική αριστερά, η οποία θα πρέπει να χτιστεί σ’ αυτή την εποχή, στην οποία έχουμε μπει, αν δεν θέλουμε να μιλάμε πάλι για χαμένες ιστορικές ευκαιρίες και για ήττες.
Αυτή τη μάχη δίνει το «Ξ». Τη δίνει μέσα από την προσπάθεια να μεταφέρει τις πιο πάνω ιδέες στους αγώνες της περιόδου, στους εργασιακούς χώρους, τα σχολεία και τις σχολές, τις γειτονιές και στους πρωτοπόρους μαχητές του κινήματος, τη δίνει μέσα από την προσπάθεια να ενισχύσει και μαζικοποιήσει τις δικές του δυνάμεις. Σ’ αυτή την μάχη, την τόσο κρίσιμη για την επόμενη περίοδο και για το μέλλον, καλούμε κάθε αγωνιστή να ενταχθεί.
