Τι ακριβώς είναι το περίφημο «φιλανδικό μοντέλο» εκπαίδευσης που αναφέρεται ως ένα από τα πιο επιτυχημένα παγκοσμίως από τον ΟΟΣΑ, τον ΣΕΒ και πρόσφατα (συνεδρίαση ΕΣΥΠ) από την υπουργό παιδείας; Ο βασικός κορμός της επιτυχίας του, σύμφωνα με τους προαναφερθέντες, είναι η επιτυχής σύνδεση εκπαίδευσης-αγοράς εργασίας, στόχος που θέτει και η δική μας κυβέρνηση. Επίσης το γεγονός ότι και στην Φιλανδία οι κρατικές δαπάνες για την παιδεία είναι πολύ χαμηλές.
Τα σχολεία είναι «αποκεντρωμένα» με τη σχεδόν απόλυτη υπαγωγή τους στις τοπικές αυτοδιοικητικές αρχές αφού εκτός από έναν βασικό κορμό μαθημάτων σε εθνικό επίπεδο που ολοένα μειώνεται, ισχύουν τα τοπικά προγράμματα διαφοροποίησης που καταρτίζονται από τις τοπικές και περιφερειακές αρχές. Η χρηματοδότηση των σχολείων γίνεται κατά 50% από την τοπική αυτοδιοίκηση. Φυσικά, δεν έχουν όλοι οι δήμοι τον ίδιο προϋπολογισμό. Άρα αυτό οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε απολυτήρια πολλών ταχυτήτων, αφού τα σχολεία των «καλών» περιοχών θα έχουν αναβαθμισμένα προγράμματα σπουδών και καλύτερη υλικοτεχνική υποδομή από αυτά των υποβαθμισμένων περιοχών.
Στην Φιλανδία ισχύει επίσης η πλήρης εξάρτηση της χρηματοδότησης των τεχνολογικών ιδρυμάτων (τύπου ΤΕΙ) από ιδιώτες και τοπικούς αυτοδιοικητικούς φορείς.
Μετά τα 9 χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης το 50% μόνον των Φιλανδών μαθητών συνεχίζει σπουδές στα Λύκεια, ενώ από το υπόλοιπο 50% ένα μέρος στρέφεται στην πρόωρη και άρα υποβαθμισμένη τεχνική – επαγγελματική εκπαίδευση μέσα από τα δευτεροβάθμια επαγγελματικά σχολεία, ή παρακολουθεί μετά την εννιάχρονη ένα δέκατο προπαρασκευαστικό έτος φοίτησης για την έξοδό του στη μαζική και ευέλικτη κατάρτιση, που παρέχεται από διάφορους φορείς. Το φιλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο συνοψίζεται σε λίγες κρατικές δαπάνες, υπερβολική έμφαση στην κατάρτιση, διάσπαση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε επαγγελματική και γενική και αντανακλά την μετάβαση αυτών των κοινωνιών από χώρες ευμάρειας και υποδειγματικού κράτους πρόνοιας σε χώρες με οικονομική κρίση, ψιλή ανεργία και αύξηση της φτώχειας.
