Toυ Χάρη Σιδέρη
Πάνε 3 βδομάδες από τότε που ο δήμ(ι)ος Αθηναίων έκοψε τα 45 αιωνόβια δέντρα του πάρκου Λέλας Καραγιάννη στη γωνία Κύπρου και Πατησίων στην Αθήνα και ο χώρος τελεί υπό κατάληψη των κατοίκων. Ο Κακλαμάνης όπου σταθεί και όπου βρεθεί συνεχίζει να συκοφαντεί με ψέματα και βρισιές τον αγώνα των κατοίκων και όσων τους συμπαραστέκονται. Την πρώτη μέρα του δικαστηρίου παραβρέθηκαν στο Εφετείο αντιδήμαρχοι, πρόεδροι διαμερισμάτων κτλ με την απαραίτητη συνοδεία φουσκωτών, προκειμένου να πιέσουν το δικαστήριο να βγάλει απόφαση για τη συνέχιση των εργασιών για τη δημιουργία parking.
Η προσπάθεια για δημιουργία parking στο χώρο είναι πλέον αποδεδειγμένα παράνομη (βλ. Σχετική έρευνα στο http://www.tvxs.gr/v4896 ).
Ένα είναι σίγουρο: Μπορούμε να νικήσουμε! Το ερώτημα είναι ΠΩΣ και επιδέχεται διαφορετικές απαντήσεις καθώς φαίνεται. Στο χώρο της κατάληψης συμμετέχουν άνθρωποι με διαφορετικές προσεγγίσεις, διαφορετικές ιδεολογίες. Από το χώρο του ΚΚΕ (στην αρχή, γιατί πλεόν δεν το βλέπουμε πουθενά), το ΣΥΡΙΖΑ, αναρχικούς – «αντιεξουσιαστές» και ανένταχτους αγωνιστές. Εδώ δεν επιχειρούμε να κάνουμε κάποιου είδους διαχωρισμό αλλά να αναδείξουμε την ποικιλομορφία του χώρου. Το κρίσιμο σημείο καμπής στις συζητήσεις των συνελεύσεων ήταν (και σωστά) η ανάγκη να μην καπελωθεί ο χώρος από κάποιον από τους συμμετέχοντες αλλά να υπάρχει μαζική, δημοκρατική και ουσιαστική, πραγματικά κι όχι στα λόγια, συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής.
Το ζήτημα των αντιεξουσιαστών
Ρίχνοντας μια ματιά στο τι έχει συμβεί τις 3 αυτές βδομάδες θα έλεγε κανείς ότι η αποφυγή των καπέλων δυστυχώς δεν έχει επιτευχθεί. Τις τελευταίες μέρες έχουν προκύψει διάφορα ζητήματα με τη στάση των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών» που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις τα οποία αν δεν λυθούν θα οδηγήσουν σε απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων.
Οι προτάσεις των «αντιεξουσιαστών» είναι οι εξής: καθημερινές συνελεύσεις, να μην υπάρχει επιτροπή κατοίκων, ούτε και εκπρόσωποι των κατοίκων (πράγμα που σημαίνει για παράδειγμα ότι όταν πάμε να παρέμβουμε στο δημοτικό συμβούλιο πρέπει να μπαίνουμε όλοι μαζί, δηλαδή 400-500 άτομα, και όχι οι εκπρόσωποί μας). Την ίδια στιγμή οι αντιεξουσιαστές καυγαδίζουν συνεχώς με κατοίκους που έχουν διαφορετικές απόψεις, απαγόρευσαν στη διάρκεια της διήμερης συναυλίας να έχει οποιοσδήποτε άλλος φορέας τραπεζάκι με τα υλικά του, ενώ στη διαμαρτυρία που έγινε στις 2/2 μπροστά από το Δημαρχείο επιχείρησαν να σπάσουν την πόρτα, παρά την διαφωνία των κατοίκων και των υπόλοιπων συμμετεχόντων στη συγκέντρωση. Και όλα αυτά επικαλούμενοι πάντα σχετικές αποφάσεις της «ανοιχτής συνέλευσης»… Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνταγή για παράλυση και εκφυλισμό των κινητοποιήσεων.
Οι «ανοιχτές» συνελεύσεις
Ο όρος «ανοιχτή συνέλευση» δημιουργεί την εντύπωση της πλήρους ελευθερίας παρεμβάσεων και απόψεων – λειτουργεί όμως πράγματι έτσι;
Ποιος εργαζόμενος, οικογενειάρχης, μαθητής ή φοιτητής (μεσούσης της εξεταστικής) κάτοικος της περιοχής μπορεί να βρίσκεται κάθε μέρα στις 7 στο χώρο του πάρκου ώστε να παίρνει μέρος στις αποφάσεις;
Και πόσο να αντέξει όταν συχνά οι συνελεύσεις κρατούν 3 και πλέον ώρες; Και αλήθεια, πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι η συνέλευση π.χ. της Τρίτης δε θα αναιρεί τις αποφάσεις της Δευτέρας κι αυτή της Δευτέρας της Κυριακής, απλά επειδή άλλαξε η σύνθεση, καταλήγοντας σε ένα ατέλειωτο χάος ή μπάχαλο;
Και τέλος πάντων ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις όταν δεν υπάρχουν ψηφοφορίες επί συγκεκριμένων προτάσεων; Έτσι καταλήγουμε σε «αποφάσεις» του τύπου «ή θα μπούμε όλοι στο δημαρχείο ή κανείς», που μπορεί και να αναφέρθηκε σε μια από τις πολλές μικρές «συνελεύσεις» που γίνονται σε καθημερινή βάση αλλά δεν αφορά και δεν εκφράζει μια πορεία 400-500. Με παρόμοιο τρόπο, από την άλλη, φτάνουμε στο σημείο να καταλήγει μέρος των υπογραφών που έχουν μαζευτεί σε εκπρόσωπο δημοτικής παράταξης (Ανοιχτή Πόλη) χωρίς την έγκριση της συνέλευσης – κάτι με το οποίο δεν θα διαφωνούσαμε, αλλά θα έπρεπε να εγκριθεί από μια πραγματική συνέλευση των κατοίκων της περιοχής.
Περί επιτροπών
Γεννάται το ερώτημα: προς τι οι καθημερινές συνελεύσεις όταν μάλιστα πολλές από αυτές αναλώνονται σε καθαρά πρακτικά ζητήματα που αφορούν το χώρο; Γιατί δεν μπορεί να αναλάβει μια επιτροπή εκλεγμένη από τη συνέλευση και ανά πάσα στιγμή ανακλητή τη διεκπεραίωση τους; (και με τη συμμετοχή των αναρχικών φυσικά, δεν το απαγορεύει κανείς).
Η απάντηση των «αντιεξουσιαστών» αυτών είναι ότι οι επιτροπές σημαίνουν εξουσία άρα είναι κακές, άρα μακριά από δαύτες. Στην ερώτηση ποια ακριβώς εξουσία και πως μπορεί μια επιτροπή να καπελώσει μια κατάληψη όταν ο ρόλος της είναι απλά να πραγματοποιεί τις αποφάσεις της συνέλευσης και όταν είναι ανακλητή, δεν υπάρχει βέβαια απάντηση!
Η πραγματικότητα είναι ότι διάφορες από τις απόψεις και τις πρακτικές των «αντιεξουσιαστών» δε θα μπορούσαν ποτέ να περάσουν από διαδικασίες όπως γενικές συνελεύσεις (να υιοθετηθούν δηλαδή από την πλειοψηφία) με ψηφοφορίες και δημιουργία επιτροπών.
Έτσι φτάνουμε τα μεμονωμένα άτομα ή οι μικρές αναρχικές ομάδες να καπελώνουν την πλειοψηφία η οποία δε μπορεί πρακτικά να πάρει μέρος στις διαδικασίες της «γενικής συνέλευσης» και τις σχετικές «αποφάσεις».
Ανένταχτοι vs οργανωμένοι;
Μια άλλη λογική των λεγόμενων «αντιεξουσιαστών» λέει πως οι οργανώσεις και τα κόμματα καπελώνουν έτσι κι αλλιώς την ανθρώπινη φύση και έτσι στις συνελεύσεις πρέπει να συμμετέχουμε ως άτομα αφήνοντας σπίτι την κομματική μας ταυτότητα.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι και οι ίδιοι οι «αντιεξουσιαστές» μολονότι δεν έχουν τις κλασσικές οργανωτικές δομές, είναι οργανωμένοι (ενταγμένοι) σε μια πολύ συγκεκριμένη ιδεολογία και πολιτική ανάλυση των γεγονότων, όσο κι αν θέλουν να το αρνούνται. Έτσι, όσο μπορεί μια πολιτική οργάνωση ή ένα κόμμα να καπελώσει μια κατάσταση, άλλο τόσο μπορούν και οι αντιεξουσιαστές.
Οι μόνοι που δεν μπορούν να το κάνουν αυτό είναι οι ανένταχτοι αγωνιστές, οι απλοί κάτοικοι που κινητοποιούνται για το πρόβλημα της γειτονιάς τους. Είναι γι αυτό το λόγο που η πρόταση μας αφορά γενικές συνελεύσεις με αποφασιστικό χαρακτήρα και ψηφοφορίες επί συγκεκριμένων προτάσεων, ακριβώς για να μην καπελώνονται οι ανένταχτοι από τους οργανωμένους και για να μην μπορεί να υπερτερεί ο ένας οργανωμένος του άλλου.
Συνοψίζοντας
Στο κρίσιμο ερώτημα «από δω και πέρα τι;» χρειάζονται θέσεις, σχέδιο και προτάσεις, ώστε να συνεχιστεί ενωτικά ο αγώνας και να πετύχουμε μια νίκη που δεν θα είναι μόνο για το πάρκο Κύπρου και Πατησίων αλλά θα αποτελεί παράδειγμα και για όλα τα περιβαλλοντικά κινήματα πόλης. Σε αυτό τον αγώνα χρειάζονται όλοι. Και οι αριστεροί και οι αναρχικοί και οι οργανωμένοι και οι ανένταχτοι, πάνω απ’ όλα ο κόσμος της γειτονιάς, όλοι όσοι αντιδρούν στις επιδιώξεις του δ
ήμου και των επιχειρηματικών συμφερόντων. Το μόνο που δε χρειάζεται είναι το καπέλωμα και οι τσαμπουκάδες από όπου κι αν προέρχονται. Μ αυτό το σκεπτικό οι προτάσεις μας συνοψίζονται στις εξής:
-Γενικές συνελεύσεις κάθε Κυριακή και αν χρειάζονται έκτακτες μετά από απόφαση της επιτροπής
-Η γενική συνέλευση θα κάνει απολογισμό και εκτιμήσεις και θα αποφασίζει τις δράσεις που έπονται. Θα εκλέγει συντονιστική επιτροπή η οποία θα ελέγχεται σε κάθε γενική συνέλευση
– Όλα τα μέλη της συντονιστικής επιτροπής να είναι ανακλητά –δηλαδή να μπορούν να αντικαθιστούνται– από κάθε γενική συνέλευση
-Οι αποφάσεις να παίρνονται με πλειοψηφία των παρευρισκομένων όταν δεν μπορεί να υπάρξει ομοφωνία
-Πλήρης ελευθερία έκφρασης πολιτικών και περιβαλλοντικών φορέων στο χώρο του πάρκου. Αυτό είναι στοιχείο της πραγματικής δημοκρατίας. Δεν είναι η φίμωση φωνών αλλά η ελεύθερη έκφραση όλων των απόψεων που επιτρέπει στους κατοίκους καλύτερη γνώση για σωστότερες αποφάσεις
-Δημιουργία μετώπου και κοινός σχεδιασμός δράσεων με φορείς όπως τοπική ΕΛΜΕ, 15μελή ή περιβαλλοντικές μαθητικές ομάδες, το Παναττικό Δίκτυο κινημάτων, τις δημοτικές παρατάξεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι, περιβαλλοντικές οργανώσεις
Με βάση όλα τα πιο πάνω μπορεί να αναπτυχθεί ένας καλά συντονισμένος, μαζικός αγώνας στην περιοχή, από τους κατοίκους και τους φορείς, με στόχο τη νίκη.
