Το «Ξ» συζήτησε στο εσωτερικό του το θέμα των σχέσεων του με τον ΣΥΡΙΖΑ και κατέληξε στη θέση ότι συνεχίζει να συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς όμως να αποτελεί συνιστώσα του. Σ’ αυτή τη θέση τείνει το «Ξ» σαν αποτέλεσμα της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει σε πέρας το βασικό καθήκον που έθεσε για τον εαυτό του: να αποτελέσει δηλαδή τη νέα αριστερά που χρειάζεται ο τόπος και να δώσει προοπτική στην ελληνική κοινωνία.
Η πάλη του «Ξ» για μια «νέα αριστερά», όπως την έχουμε περιγράψει σε πολλά άρθρα μας στο παρελθόν, συνεχίζεται, αλλά με την κατανόηση ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Οι συνεργασίες όμως με δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και με δυνάμεις εκτός) συνεχίζονται – και γιατί έχουν σημασία για τους αγώνες του μαζικού κινήματος σήμερα και γιατί έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν στην κατεύθυνση του στόχου μιας «νέας», εναλλακτικής αριστεράς στην επόμενη περίοδο.
Η κρίση της αριστεράς
Η Αριστερά γενικά, κι όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης.
Κατ’ αρχήν γιατί παραμένει ουσιαστικά στάσιμη, τη στιγμή που μέχρι και το 40-50% του εκλογικού σώματος δηλώνει «αποχή-λευκό-άκυρο». Το να συμβαίνει αυτό σε «συνηθισμένες» εποχές, είναι κάτι που μπορεί να είναι ως ένα βαθμό «κατανοητό». Το να συμβαίνει όμως στην εποχή της πιο βαθιάς κρίσης του συστήματος και της πιο βάρβαρης επίθεσης που έχουν ζήσει τρεις γενιές, αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Σε αυτές τις συνθήκες η Αριστερά θα έπρεπε να είχε απογειωθεί! Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας της να δώσει διέξοδο και προοπτική στους ταξικούς αγώνες!
Την ίδια στιγμή ο κατακερματισμός και η «σφαγή» στο εσωτερικό της αριστεράς συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Είναι γνωστό το τι γίνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και τα σχόλια περιττεύουν. Δεν είναι τόσο γνωστό το τι γίνεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς αυτή δεν απασχολεί τα ΜΜΕ όσο ο ΣΥΡΙΖΑ – η πραγματικότητα όμως είναι ότι η εικόνα στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι χειρότερη κι απ’ του ΣΥΡΙΖΑ! Τέλος, τεράστιες αντιθέσεις υπάρχουν και στο εσωτερικό του ΚΚΕ, αυτές όμως δεν βγαίνουν εύκολα προς τα έξω λόγω του σταλινικού χαρακτήρα αυτού του κόμματος: οι διαφωνούντες είτε αποχωρούν βουβά είτε διαγράφονται εν ριπή οφθαλμού.
Η ανάγκη των ενωτικών συνεργασιών
Παρά την αρνητική εικόνα της αριστεράς το «Ξ» συνεχίζει, πάντα, να παλεύει για την ευρύτερη δυνατή συνεργασία της αριστεράς. Αυτές είναι οι παραδόσεις της επαναστατικής αριστεράς, από την εποχή του Μαρξ και του Ένγκελς, μέχρι τον Λένιν και τον Τρότσκι. (Ο απομονωτισμός του ΚΚΕ δεν έχει σχέση με το Μαρξισμό, είναι αποτέλεσμα του Σταλινισμού του). Η συνεργασία της αριστεράς και στο επίπεδο των επιμέρους αγώνων και κινημάτων και στο επίπεδο της προσπάθειας να χτιστούν μαζικές οργανώσεις του κινήματος (συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτικές) είναι απαραίτητη γιατί υποβοηθά την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων. Από εκεί και πέρα οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές παραμένουν, και τίθενται καθαρά και ανοιχτά.
Η συμμετοχή του «Ξ» στον ΣΥΡΙΖΑ, από το 2008 υπηρετούσε τον πιο πάνω στόχο. Όμως, σήμερα, η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να παίξει αυτό το ρόλο έχει τελματώσει. Για την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ το «Ξ» δεν φέρει καμία ευθύνη – συνεπώς δεν είναι και διατεθειμένο να αναλάβει κανένα κόστος για την απαξιωτική εικόνα που εμφανίζει προς τα έξω. Γι αυτό και αποστασιοποιείται.
Και η «επανεκκίνηση»;
Είναι γεγονός ότι σήμερα αναπτύσσεται μια προσπάθεια «επανεκκίνησης» του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη γνώμη μας, όμως, δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική επανεκκίνηση. Υπάρχει μία τεχνητή συγκόλληση ανάμεσα σε δυνάμεις του Μετώπου (του Αλέκου Αλαβάνου, της ΚΟΕ, κλπ) με τον ΣΥΝ, αλλά πρόκειται για «λυκοφιλία». Το Μέτωπο, απλά καραδοκεί, με την πρώτη ευκαιρία θα προχωρήσει στην εξαγγελία νέου κόμματος. Αν δεν το έκανε μέχρι τώρα είναι μόνο και μόνο γιατί «έφαγε τα μούτρα του» στις περυσινές τοπικές εκλογές.
Η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε νόημα, ουσία και περιεχόμενο, αν μπορούσε να ελκύσει (να οργανώσει και να εντάξει στους αγώνες και τη δράση) τις χιλιάδες των «ανένταχτων» που τον είχαν προσεγγίσει την προηγούμενη περίοδο και που σήμερα έχουν φύγει. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί!
Και ο λόγος γι’ αυτό είναι κατ’ αρχήν πολιτικός.
Το πολιτικό πρόβλημα
Η αριστερά είναι πρώτα και κύρια πολιτικές θέσεις. Όταν η κοινωνία είναι αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη κρίση όπως τη σημερινή, η αριστερά χρειάζεται θέσεις που να απαντούν στην κρίση. Διαφορετικά έχει χάσει το παιγνίδι.
Ποιες είναι οι θέσεις με τις οποίες εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ προς τα έξω; Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ΣΥΡΙΖΑ έχει να «εμφανιστεί» από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι τον Μάρτη του 2011. Για ποιες θέσεις λοιπόν, να μιλήσουμε; Οι θέσεις με τις οποίες ταυτίζεται, συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι θέσεις του ΣΥΝ…
Το βασικό τρίπτυχο με το οποίο ο ΣΥΝ απαντάει στην κρίση είναι : α) επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, β) ευρω-ομόλογο, γ) ύπαρξη ενός ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πυλώνα.
Δεν απασχολεί τον ΣΥΝ το γεγονός πως αυτές είναι οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ; Αυτές είναι οι θέσεις από τις οποίες ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ και τις οποίες υποτίθεται πάλεψε για να πείσει τους «εταίρους» του στην ΕΕ αλλά… δεν τα κατάφερε.
Δεν είναι μόνο οι σοσια-Ληστές που υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις. Στην ΕΕ και την Αμερική, πολύ σημαντικά τμήματα των πιο παραδοσιακών εκπροσώπων του κατεστημένου υποστηρίζουν παρόμοιες θέσεις. Πχ, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους υποστηρίζει η νέα αστική κυβέρνηση της Ιρλανδίας, στελέχη της γερμανικής (!) κυβέρνησης και ο Economist, μέλη της Κομισιόν όπως ο Όλι Ρεν βρίσκουν θετική την ιδέα του ευρωομολόγου, δημόσιο τραπεζικό πυλώνα υποστηρίζει όχι μόνο η Κατσέλη αλλά κι ο Παπακωνσταντίνου…
Από που ως που οι θέσεις που προβάλλει ο ΣΥΝ μπορούν να θεωρηθούν ως «θέσεις της αριστεράς»; Όταν η χώρα βοά από τα 100 δις που η κυβέρνηση έχει προσφέρει στους Έλληνες τραπεζίτες την στιγμή που εξοντώνει τα λαϊκά στρώματα για να τους αποπληρώσει (κι όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τους Γερμανούς, Γάλλους κλπ τοκογλύφους-τραπεζίτες) ο ΣΥΝ λέει όχι στην πρόταση για «άρνηση αποπληρωμής του χρέους» και όχι στην «εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος!!!*
Με τέτοιες θέσεις, ο ΣΥΝ και κατ’ επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να δώσουν τις μάχες που απαιτούν οι συνθήκες!
Πίσω απ’ την διαρκή κρίση του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αυτή η πολιτική αδυναμία. Στην οποία το Μέτωπο δεν έχει καμία εναλλακτική πολιτική πρόταση! Το βασικό στοιχείο που διαχωρίζει σήμερα το Μέτωπο από τον ΣΥΝ είναι μια γερή δόση εθνικισμού και μια ισχυρή έλξη προς την Σπίθα του Θεοδωράκη. Και, δυστυχώς, η προσπάθεια για ένα τρίτο πόλο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΑΣΑ δεν μπόρεσε να ευοδωθεί.
Κάτω από κάποιες συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίσει ψήφους διαμαρτυρίας και να ανεβάσει τα ποσοστά του. Αν όμως δεν αλλάξει πολιτική και φυσιογνωμία, δεν θα μπορέσει να προσφέρει διέξοδο και, συνεπώς, δεν θα μπορέσει να διατηρήσει αυτά τα ποσοστά.
Οπότε, τι προτείνουμε;
Για όλη την παραπάνω εικόνα υπάρχουν ευθύνες. Οι κύριοι υπεύθυνοι, βρίσκονται στο χώρο του Μετώπου και του ΣΥΝ, που από πρώην αγαστοί συνεργάτες έγιναν ορκισμένοι εχθροί. Μόνο που οι υπεύθυνοι δεν δείχνουν καμία διάθεση αυτοκριτικής. Μ’ αυτή την έννοια το «Ξ» αρνείται να συμμετέχει σε οποιοδήποτε ηγετικό όργανο ή επίσημη διαδικασία σαν συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο κόσμος, δικαιολογημένα, ζητά ευθύνες από όλους όσους συμμετέχουν.
Συνεργασία όμως, ναι, απαραίτητα, για τους λόγους που εξηγούμε πιο πάνω. Συνεργασία εκεί που το θέμα αφορά το κίνημα και την κοινωνία, ναι. Συνεργασία με τον «χ» και τον «ψ» στη γραμματεία για να καταλήξουμε σε νερόβραστους συμβιβασμούς, όχι! Ατέρμονες, αδιέξοδες συζητήσεις σε «θεματικές επιτροπές», όχι! Αυτά δοκιμάστηκαν στις καλύτερες εποχές του ΣΥΡΙΖΑ και απέτυχαν, δεν θα πετύχουν τώρα. Συνεργασία, όμως, με συνιστώσες, εργαζόμενους/συνδικαλιστές, νεολαίους, του ΣΥΡΙΖΑ, με τοπικές ή περιβαλλοντικές κινήσεις, κλπ, για τους αγώνες στον κάθε χώρο, 100%. Κι όχι μόνο βέβαια με τις πιο υγιείς δυνάμεις στο εσωτερικό ή κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ασφαλώς και με το ΚΚΕ, αν το ίδιο δεν ήταν τόσο «παρανοϊκά» διασπαστικό και σεκταριστικό.
Το «Ξ» επαναλαμβάνει τη θέση που έχει διατυπώσει εδώ και καιρό, ότι παλεύει για να έρθουν κοντά και να συνεργαστούν τα πιο «υγιή» κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Σ’ αυτή την προοπτική θα εργαστούμε την επόμενη περίοδο. Εμπλοκή στα κινήματα και συνεργασία όπου αυτό είναι δυνατό, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να γίνει σε μια επόμενη φάση δυνατό αυτό που σήμερα φαίνεται αδύνατο: Πρώτο να δημιουργηθεί μια μαζική μαχητική αριστερά που να μπορεί να παρέμβει στο εργατικό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα δίνοντας τους ώθηση και προοπτική. Δεύτερο, και παράλληλα, η δημιουργία ενός ισχυρού επαναστατικού πόλου που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την απαλλαγή από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, στηριγμένης βέβαια στην εργατική δημοκρατία κι όχι σε παρανοϊκά προσωπολατρικά μοντέλα δικτατοριών τύπου Στάλιν και Μάο.
____________________
*Τις τελευταίες μέρες ο Α. Τσίπρας διατυπώνει δημόσια τη θέση για «κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος».
Αυτή είναι μια σωστή θέση αλλα ταυτόχρονα αντιφάσκει με θέσεις φιλικού διακανονισμού με το κεφάλαιο όπως «ο απευθείας δανεισμός απο την ΕΚΤ» κ.α.
Με τους τοκογλύφους τραπεζίτες ή θα συγκρουστείς – και μόνο αυτό το νόημα έχει η θέση για κοινωνικοποίηση των τραπεζών – ή θα υποταχθείς στις απαιτήσεις τους. Μέση οδός δεν υπάρχει.
