του Νίκου Κανελλή
Δημοσιεύουμε το τρίτο μέρος του άρθρου του σ. Νίκου Κανελλή σχετικά με τις πολιτικές και τακτικές επιλογές του ΚΚΕ μπροστά στο 19ο συνέδριό του.
Θα ακολουθήσει το τέταρτο και τελευταίο άρθρο της σειράς «Το ΚΚΕ μπροστά στο 19ο συνέδριο» με θέμα «Για την κυβέρνηση της Αριστεράς και το Ενιαίο Μέτωπο»
Tο πρώτο και δεύτερο μέρος μπορείτε να τα διαβάσετε στα τεύχη 362 και 364 της εφημερίδας μας ή στα παρακάτω liks:
https://xekinima.org/arthra/view/article/to-kke-mprosta-sto-19o-synedrio/
https://xekinima.org/arthra/view/article/to-kke-mprosta-sto-19o-synedrio-2/
Περί κοινοβουλευτικών αυταπατών
Στο προηγούμενο β` μέρος του άρθρου αναφερθήκαμε στις εκλογές του Μαΐου – Ιουνίου του 2012. Εδώ συνεχίζουμε πάνω στο ίδιο θέμα, πιάνουμε όμως την πτυχή της συνείδησης των μαζών. Στο συνεδριακό κείμενο, η ηγεσία του ΚΚΕ αντί για αναγνώριση των λαθών της, προσπαθεί να αναλύσει το εκλογικό αποτέλεσμα και από τη σκοπιά της «ανώριμης» συνείδησης των μαζών. Λεει συγκεκριμένα:
«.. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η προσμονή φιλολαϊκής διεξόδου από μια αστική διακυβέρνηση παραμένουν κυρίαρχες στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ισχυρές ακόμα και σ’ ένα μέρος των ψηφοφόρων του Κόμματος…» (Θέση 28)
Είναι αλήθεια ότι σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει την «αυταπάτη» ότι θα πετύχει φιλολαϊκή διέξοδο μέσα από το αστικό κοινοβούλιο, ενώ στην πραγματικότητα, μόνο η ανατροπή των καπιταλιστών και η κατάληψη της εξουσίας από τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μέσα από τα εργατικά – λαϊκά συμβούλια (σοβιέτ) μπορεί να προσφέρει μια πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο. Αν αυτό θέλει να πει το κείμενο του 19ου συνεδρίου τότε συμφωνούμε απόλυτα!
Όμως αυτή την αλήθεια την δέχεται και την κατανοεί μόνο μια μειοψηφία στην κοινωνία – οι μαρξιστές, οι πραγματικοί σοσιαλιστές και κομμουνιστές επαναστάστες. Το ερώτημα είναι: πώς αυτή η κατανόηση θα γίνει κτήμα μαζικών κομματιών και στη συνέχεια της πλειοψηφίας του εργατικού – λαϊκού κινήματος; Με ποιο τρόπο οι μαχόμενες εργατικές μάζες θα εγκαταλείψουν τις όποιες αυταπάτες, μικρές ή μεγάλες, έχουν στους αστικούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς; Σε αυτό το ερώτημα η ηγεσία του ΚΚΕ δεν προσπαθεί να δώσει καμιά απάντηση, παρά μόνο κουνάει το δάχτυλο στις μάζες που έχουν ακόμη κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Όσοι θεωρούν τους εαυτούς μαρξιστές, επαναστάτες σοσιαλιστές, κομμουνιστές οφείλουν να γνωρίζουν ότι οι «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο δεν υφίσταται καμιά άλλη χειροπιαστή εναλλακτική πρόταση φιλολαϊκής διεξόδου εκτός αστικού κοινοβουλίου. Όσο δηλαδή δεν έχουν γεννηθεί τα πραγματικά όργανα της εργατικής εξουσίας που θα επιτρέψουν στους μαρξιστές να πούνε στους εργαζόμενους «να ανατρέψουμε το κοινοβούλιο και να πάρουν τα συμβούλια την εξουσία», αυτό δηλαδή που έκαναν οι Μπολσεβίκοι τον Οκτώβρη του 1917. Το ερώτημα που τίθεται στη συνέχεια βέβαια είναι πώς προκύπτουν τα εργατικά και λαϊκά συμβούλια και ποιος είναι ή θα όφειλε να είναι ο ρόλος της Αριστεράς και ειδικά των μαρξιστών σε αυτή τη διαδικασία. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Σοβιέτ και αστικός κοινοβουλευτισμός
Όσο δεν εμφανίζονται στην πραγματική κοινωνία τα εναλλακτικά όργανα της εξουσίας των εργαζομένων, στον αντίποδα του αστικού κοινοβουλίου, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα αναπόφευκτα θα συνεχίζουν έχουν προσδοκίες από το αστικό κοινοβούλιο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Γιατί για τη δική τους ζωή θα έχει μεγάλη διαφορά αν στο αστικό κοινοβούλιο έχουν την πλειοψηφία τα «αριστερά» ή τα «δεξιά» κόμματα.
Επίσης η ηγεσία του ΚΚΕ θα όφειλε να γνωρίζει ότι τα εργατικά συμβούλια (ή όποιο άλλο όνομα και αν πάρουν) εμφανίζονται στην κορύφωση μιας επαναστατικής διαδικασίας και όχι κάθε μέρα. Για αυτό και οι μαρξιστές δεν προτείνουν κάθε μέρα στον κόσμο να ανατρέψει το αστικό κοινοβούλιο προς όφελος ανύπαρκτων σοβιέτ γιατί κάτι τέτοιο είναι σκέτη τρέλα. (Αυτή την «τρέλα» του αριστερισμού την πολέμησε ο Λένιν στο «Αριστερισμός – η παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού»).
Το κίνημα στην Ελλάδα, παρά τους σκληρούς αγώνες που έδωσε δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να φτιάξει τα εναλλακτικά όργανα εξουσίας των λαϊκών μαζών, τα εργατικά – λαϊκά συμβούλια.
Την ίδια ώρα όμως που όλα τα πιο πάνω όντως ισχύουν θέλει μεγάλη «τόλμη» (ή θράσος) για να πεις ότι ο κόσμος έχει «αυταπάτες» στο αστικό κοινοβούλιο! Τα τελευταία 3 χρόνια δόθηκαν αγώνες που έτειναν να αμφισβητήσουν ξανά και ξανά το κοινοβούλιο και μέσα στους οποίους εμφανίστηκαν τα πρώτα σπέρματα της γέννησης εναλλακτικών μορφών λαϊκής εξουσίας.
«Αγανακτισμένοι» και καταλήψεις εργατικών χώρων
Η περίοδος των «Αγανακτισμένων» διέδωσε μαζικά την ιδέα των «λαϊκών συνελεύσεων». Τέτοιες «συνελεύσεις» με μεγαλύτερη ή μικρότερη μαζικότητα στήθηκαν σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας. Στη συνέλευση του Συντάγματος πήραν μέρος δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Οι «συνελεύσεις» αυτές διακήρυξαν επανειλημμένα την αμφισβήτησή τους στο αστικό κοινοβούλιο και την ανάγκη για μια άλλη «πραγματική δημοκρατία». Βέβαια ποτέ δεν κατάφεραν να εξαπλωθούν σε εργατικούς χώρους ή να αποτελέσουν συνελεύσεις εκλεγμένων αντιπροσώπων – αυτή ήταν και η βασική τους αδυναμία.
Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση της Αριστεράς σ’ αυτές τις απόπειρες να κινηθεί η κοινωνία στο να απορρίψει και να ξεπεράσει τον αστικό κοινοβουλευτισμό; Θα έπρεπε να τα στηρίξει να συμμετάσχει στις συνελεύσεις και να προσπαθήσει να τις επεκτείνει ακριβώς εκεί που είχαν την πιο κρίσιμη σημασία: τους εργατικούς χώρους! Τι έκανε το ΚΚΕ; Όχι μόνο δεν προσπάθησε να προτείνει αυτή την κατεύθυνση αλλά καταδίκασε το κίνημα σαν… σχεδιασμένο από την αστική τάξη!
Επίσης, λίγο μετά το καλοκαίρι των «Αγανακτισμένων» οι καταλήψεις των δημόσιων υπηρεσιών τον Οκτώβρη του 2011 ήταν ευνοϊκές για να αρχίσει να ζυμώνεται η πρόταση της εκλογής απεργιακών επιτροπών από τη βάση των εργαζομένων. Στο βαθμό που το πρότεινε αυτό ένα μαζικό κόμμα της αριστεράς τότε θα ήταν πιθανό αυτό να πραγματοποιηθεί, καθώς οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ειδικά τότε) δεν είχαν κανένα κύρος.
Αν οι απεργίες τον Οκτώβρη δεν τελείωναν μετά τις 20/10/2011 (με την 48ωρη γενική απεργία και το ξεπούλημα που ακολούθησε από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες) και αν φτιάχνονταν εκλεγμένες απεργιακές επιτροπές αυτό θα ήταν ένα σημαντικό βήμα για την εμφάνιση εναλλακτικών δομών εξουσίας (στην προοπτική της εξέλιξης τους βέβαια).
Και πάλι όμως το ΚΚΕ, ούτε κλιμάκωση πρότεινε στην κατεύθυνση της απεργίας διαρκείας, ούτε και την εκλογή απεργιακών επιτροπών. Ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια πρότεινε κάτι τέτοιο! Μ’ αυτή την έννοια οι ευθύνες των κομμάτων της Αριστεράς, και του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, στο να μην μπορέσουν να εμφανιστούν εναλλακτικές μορφές λαϊκής εξουσίας μέσα από τους εκπληκτικούς αγώνες του μαζικού κινήματος, είναι πολύ συγκεκριμένες και τεράστιες!
Μετά τις μεγάλες αυτές ταξικές, απεργιακές και άλλες, μάχες, το κίνημα μπήκε σε φάση κοιλιάς και απογοήτευσης. Ο ερχομός των εκλογών αναπόφευκτα θα σήμαινε στροφή στο πολιτικό και κοινοβουλευτικό πεδίο. Γιατί για τα πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα τα ερωτήματα δεν είναι «θεωρητικά» αλλά συγκεκριμένα και χειροπιαστά. Στις εκλογές του Μάη και Ιούνη του 2012 το θεμελιώδες ερώτημα ήταν: πως θα σταματήσουμε το Μνημόνιο.
Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει κανένα δικαίωμα να κατηγορεί το κίνημα για «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» όταν το ΚΚΕ δεν έκανε τίποτα για να δώσει άλλη διέξοδο. Επιπλέον δεν έχει κανένα δικαίωμα να κατηγορεί το κίνημα γιατί επέλεξε το ΣΥΡΙΖΑ σαν το μόνο χειροπιαστό δρόμο για την ανατροπή του μνημονίου μέσα από τις εκλογές, όταν το ίδιο το ΚΚΕ αρνήθηκε να αναλάβει αυτή την ευθύνη.
