Στο πρώτο μέρος του άρθρου για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, αναφερθήκαμε κυρίως στο ότι στο συνεδριακό της κείμενο η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ υποτιμά τους μεγάλους ταξικούς αγώνες, τα κινήματα και τις εξεγέρσεις των προηγούμενων ετών (ειδικά του 2011 και 2012) στην Ελλάδα και διεθνώς. Με αυτό τον τρόπο η ηγεσία του ΚΚΕ υπονοεί ότι η κύρια αιτία των αρνητικών εκλογικών αποτελεσμάτων αλλά και των υπόλοιπων αδυναμιών του κόμματος είναι οι δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες. Ρόλο έπαιξαν, σύμφωνα με το κείμενο, και οργανωτικές αδυναμίες των στελεχών και των οργάνων αλλά η πολιτική γραμμή της ηγεσίαςήταν σωστή.
Η συνέχιση αυτής της ίδιας πολιτικής γραμμής, δηλαδή του απομονωτισμού και του σεχταρισμού δικαιολογείται από την ηγεσία στο όνομα δήθεν της συνεπούς επαναστατικής–κομμουνιστικής καθαρότητας και της «αντίστασης» στις πιέσεις που δέχεται το ΚΚΕ.
Η σταθερότητα και η δύναμη της άρχουσας τάξης
Σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ:
«…οι δυσλειτουργίες (σ.σ. του καπιταλιστικού κράτους) δεν πήραν χαρακτηριστικά πραγματικού κλονισμού σημαντικών θεσμών του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, ούτε καν εκδηλώθηκαν ως αδυναμία του αστικού κοινοβουλίου να στηρίξει κυβερνήσεις που έφεραν στο Κοινοβούλιο βάρβαρες συμφωνίες – μνημόνια και αντεργατικούς νόμους… Παραμένει ο συσχετισμός υπέρ των δυνάμεων του καπιταλισμού και σε βάρος της εργατικής τάξης» (Θέση15)
«Η αστική διακυβέρνηση προσαρμόστηκε σε νέα μορφή, αυτή της συνεργασίας αστικών κομμάτων -παρά τις αντιθέσεις τους – που για χρόνια εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση (κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου στηριζόμενη από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και αρχικά και από τον ΛΑ.Ο.Σ., κυβέρνηση Αντ. Σαμαρά στηριζόμενη από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ μετά τις εκλογές στις 17 Ιούνη 2012).»(Θέση 16)
Πρόκειται για μια ανάλυση εκτός πραγματικότητας!
Η ελληνική κοινωνία πέρασε τέτοιους σπασμούς και εκρηκτικά κινήματα που ακόμα και αυτό το άθλιο και γελοίο κοινοβούλιο των «ψευτών» και των «κλεφτών» (όπως σωστά χαρακτηρίζουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα) πέρασε απανωτές κρίσεις. Το αστικό κοινοβούλιο γνώρισε πρωτοφανή δυσκολία στο να στηρίξει τις κυβερνήσεις που θέλησαν να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα. Ας θυμηθούμε ότι κάθε κρίσιμη ψηφοφορία για τα Mνημόνια συνοδεύτηκε από διαγραφές, ανεξαρτητοποιήσεις και μεταγραφές βουλευτών από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ αλλά και το ΛΑΟΣ και το ΣΥΡΙΖΑ. Είδαμε τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων και τη διάλυση του ΛΑΟΣ. Οι συσχετισμοί στη βουλή πριν τις εκλογές του 2012 δεν είχαν καμία σχέση με τα αποτελέσματα των εκλογών του 2009.
Όσο για τη σταθερότητα των αστικών θεσμών να θυμίσουμε ότι τον Οκτώβρη του 2011 σχεδόν όλα τα υπουργεία βρέθηκαν υπό κατάληψη από τους δημόσιους υπαλλήλους, το ίδιο και δεκάδες δημόσιες υπηρεσίες. Λίγες μέρες αργότερα ακόμη και η «ιερή» παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου (2011) μετατράπηκε σε αντικυβερνητική διαδήλωση και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας φυγαδεύτηκε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει (!) ενώ μόλις πριν λίγους μήνες οι εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής μπούκαραν μέσα στο Πεντάγωνο ! Τόσο ακλόνητοι ήταν οι αστικοί θεσμοί…
Τέλος, είναι προφανές ότι η αστική τάξη δεν «προσαρμόστηκε» (σάμπως αυτή η «προσαρμογή» να έπεσε από τον ουρανό) αλλά αναγκάστηκε να φτιάξει κυβερνήσεις συνεργασίας κάτω από τα πρωτοφανή αδιέξοδα στα οποία έριξε τους «παραδοσιακούς θεσμούς» η αγωνιζόμενη ελληνική κοινωνία. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, για παράδειγμα, φτιάχτηκε επειδή το ΠΑΣΟΚ μόνο του δεν μπορούσε να περάσει το 2ο μνημόνιο. Και η σημερινή τρικομματική, επειδή η ΝΔ δεν κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία των 151 βουλευτών. Τα αποτελέσματα των κυβερνήσεων συνεργασίας ήταν η διάλυση του ΛΑΟΣ και η τροχιά διάλυσης του ΠΑΣΟΚ. Η άρχουσα τάξη χάνει τις εφεδρείες της τη μια πίσω από την άλλη και θα προτιμούσε «χίλιες φορές» να συνεχίσει το παιχνίδι της δικομματικής εναλλαγής. Αναγκάστηκε να κάνει κυβερνήσεις συνεργασίας (πρώτη φορά μετά το ’89) γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να περάσει τα μέτρα της.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθεί να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση βασικά πιέζοντας την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της (κάτι που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει με μεγάλη ευκολία) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το πολιτικό σκηνικό του Μάη και του Ιούνη ήταν ένα σχέδιο της άρχουσας τάξης που ξαφνικά αποφάσισε να «αναδιατάξει το αστικό πολιτικό σύστημα». Αυτά είναι φαντασιώσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Εκλογές Μάη και Ιούνη 2012
Για τις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012 το συνεδριακό κείμενο γράφει:
«…Αναπτύχθηκε μελετημένη επίθεση στο ΚΚΕ ως βασική πλευρά της αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος…Ο στόχος της επίθεσης είναι η απομόνωση και περιθωριοποίηση του ΚΚΕ, ως και η μετατροπή του σε εξωκοινοβουλευτική πολιτική δύναμη…» (Θέση 28 Β)
Λίγοι μήνες έχουν περάσει από τις εκλογές για να θεωρεί η ηγεσία του ΚΚΕ ότι ο κόσμος έχει ξεχάσει τι ακριβώς έγινε.
Πρώτον, η άρχουσα τάξη και το κατεστημένο εξαπέλυσαν επίθεση ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι ενάντια στο ΚΚΕ. Ειδικά πριν τις εκλογές του Ιούνη, στις οποίες το ΚΚΕ έπαθε εκλογική πανωλεθρία, το κατεστημένο ασχολήθηκε από ελάχιστα ως καθόλου με το ΚΚΕ. Ασχολήθηκε όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή σε αυτόν αναγνώρισε έναν καινούργιο κίνδυνο.
Δεύτερον δεν υπήρξε κανένα σχέδιο «αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος». Αυτό που πραγματικά έγινε ήταν ότι πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα είδαν στις εκλογές την ευκαιρία να «ανατρέψουν» ή τουλάχιστο να φρενάρουν το Μνημόνιο, κάτι που δεν είχαν καταφέρει με τις απεργίες και τις άλλες κινητοποιήσεις τους. Γι’ αυτό καταψήφισαν τα «μνημονιακά» κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ.
Την ίδια ώρα η ριζοσπαστικοποίηση μαζικών κομματιών της κοινωνίας μέσα από τους σκληρούς αγώνες δυο ετών εκφράστηκε στην μετακίνηση προς τα αριστερά. Οι κοινωνικές αυτές διεργασίες εκφράστηκαν στην αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή αυτό ήταν κάποιο σχέδιο των αστικών επιτελείων αλλά επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το μόνο κόμμα που υποσχέθηκε «κατάργηση του μνημονίου» μέσα από μια «κυβέρνηση της αριστεράς». Αντί να ψάξει να κατανοήσει γιατί οι μάζες στην πιο βαθιά κρίση εδώ και δεκαετίες δεν στράφηκαν στο ΚΚΕ αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΚΚΕ αποδίδει την κίνηση αυτή σε… συνομωσία του κατεστημένου!
Η μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων του ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αποτέλεσμα σκοτεινών μηχανισμών. Ήταν αποτέλεσμα του ότι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δεν πρόσφερε καμία προοπτική, σε αντίθεση με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε «κυβέρνηση της Αριστεράς»! Η εκλογική βάση του ΚΚΕ είδε αυτό που η ηγεσία του κόμματος αρνήθηκε να δει, ότι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς θα είχε τεράστια διαφορά από μια κυβέρνηση της ΝΔ (ή μνημονιακής συνεργασίας) – γι’ αυτό και η εκλογική απήχηση του κόμματος κατέρρευσε με ακόμα και ενεργά μέλη και κομμάτια του να το εγκαταλείπουν.
Το θέμα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» βέβαια, είναι κάτι που η ΚΕ δεν μπορεί να αγνοήσει, σαν να μην τέθηκε και να μην απασχόλησε ποτέ κανένα. Αναφέρει λοιπόν στη συνέχεια:
«Η ΚΕ συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, μπροστά στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, από τη μια, ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης ”αριστερής συνεργασίας”». (Θέση 29)
Όχι όμως για να αναγνωρίσει κάποιο πολιτικό λάθος, αλλά για να πει ότι η ΚΕ:
«… έπρεπε να καθορίσει το πλαίσιο της πρώτης εκλογικής μάχης στο ίδιο πνεύμα που το επεξεργάστηκε αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη, να σημάνει συναγερμό στην πρώτη προεκλογική περίοδο για τον κίνδυνο απωλειών του Κόμματος, τη συστηματική προσπάθεια να προωθηθεί σχεδιασμένα η αποδυνάμωση του Κόμματος…» (Θέση 29)
Ας σκεφτούμε λίγο τι λεει εδώ η ΚΕ: ότι τον Ιούνη το ΚΚΕ έχασε πάνω από τη μισή εκλογική του δύναμη σε σχέση με τον Μάη όχι επειδή έκανε κάτι λάθος τον Ιούνη αλλά επειδή έκανε κάτι λάθος πριν το Μάη! Και το λάθος ήταν δεν σήμανε «συναγερμό» όπως σωστά έκανε πριν τον Ιούνη!
Πρόκειται για πραγματικό παραλογισμό! Να θυμίσουμε μόνο ότι (ανάμεσα σε άλλα) ειδικά ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του Μάη και Ιούνη, για την ηγεσία του ΚΚΕ ο βασικός εχθρός ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική της «κυβέρνησης της αριστεράς»! Αυτό αποτυπώθηκε σε κάθε δημόσιο λόγο, σε κάθε αφίσα, προκήρυξη και πανό του ΚΚΕ! Έχει περάσει από το μυαλό των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ ότι ο λόγος που το ΚΚΕ καταψηφίστηκε στις εκλογές του Ιούνη ήταν ακριβώς αυτός; Η άρνηση δηλαδή και η εκστρατεία καταγγελίας της κυβέρνησης της Αριστεράς;
