Περισσότεροι από 1.000 διαδηλωτές (κυρίως φοιτητές) παρέμειναν εγκλωβισμένοι για μέρες από αστυνομικές δυνάμεις στην Πολυτεχνική Σχολή του Χονγκ Κονγκ. Το κύμα καταλήψεων πανεπιστημίων είναι η μορφή που πήρε το τελευταίο διάστημα ο αγώνας των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ που παλεύουν για τα δημοκρατικά τους δικαιώματα εδώ και 6 μήνες!
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, οι περισσότεροι φοιτητές έχουν «αποδράσει» ή έχουν παραδοθεί, και μέσα στο Πολυτεχνείο βρίσκονται περίπου 100 άτομα. Πάνω από 1.100 διαδηλωτές έχουν συλληφθεί μόνο μέσα σε ένα 24ωρο. Οι ποινές που αντιμετωπίζουν είναι μέχρι και 10 χρόνια φυλάκιση.
«Ειρηνική λύση» με πραγματικά πυρά
Η κλιμάκωση της αστυνομικής καταστολής και βίας γίνεται ξεκάθαρα κατόπιν απαίτησης του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας και του Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να ακολουθήσουν παρόμοια κινήματα στην ηπειρωτική Κίνα.
Υπάρχουν τηλεοπτικά πλάνα με αστυνομικούς να κλωτσάνε και να δέρνουν συλληφθέντες φοιτητές, 280 από τους οποίους νοσηλεύονται σοβαρά τραυματισμένοι σε νοσοκομεία με κατάγματα και υπερθερμία. Η επικεφαλής της κυβέρνησης του Χονγκ Κονγκ Κάρι Λαμ δήλωσε βέβαια ότι προσπαθούν, σε συνεργασία με την αστυνομία, να επιλύσουν «ειρηνικά» την κρίση.
Μερικές μέρες αργότερα αστυνομικός πυροβόλησε εξ επαφής διαδηλωτή με πραγματικές σφαίρες ενώ είχε προηγηθεί ο θάνατος ενός 70χρονου οδοκαθαριστή ο οποίος κατέληξε στο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι.
Η κατάσταση έδειχνε να εκτονώνεται τις τελευταίες εβδομάδες αλλά ο θάνατος του 22χρονου φοιτητή Chow Tsz-lok, ο οποίος τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης στις 8 Νοέμβρη, αναζωπύρωσε το κίνημα. Τρεις μέρες αργότερα φοιτητές μαζί με εργαζόμενους κήρυξαν «γενική απεργία» μπλοκάροντας κεντρικούς δρόμους στην καρδιά της επιχειρηματικής δραστηριότητας του Χονγκ Κονγκ και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Πολυτεχνείο της περιοχής, καθώς θεωρούνταν ασφαλές μέρος μέχρι τότε.
Η αστυνομία επιχειρεί για μέρες να εκκενώσει τους κατειλημμένους πανεπιστημιακούς χώρους με μεγάλη βιαιότητα. Μόνο μέσα σε μια μέρα, την Κυριακή 17 Νοέμβρη, η αστυνομία έριξε πάνω από 1.000 δακρυγόνα μέσα στο Πολυτεχνείο! Υπήρξαν καταγγελίες γιατρών και νοσηλευτών στους οποίους απαγορεύθηκε η είσοδος για περίθαλψη των τραυματιών. Μετά από έντονες διαμαρτυρίες πολιτών επιτράπηκε η είσοδος μόνο σε εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού για να μεταφέρουν τους τραυματισμένους εκτός της Πολυτεχνικής Σχολής.
Καταδίκη από ΕΕ, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία. Γιατί όμως;
«Οι αναταραχές και η βία δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται μόνο με καταστολή. Η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ πρέπει να ακούσει την κοινή γνώμη και να κάνει καθαρά βήματα διευθέτησης των αιτημάτων της», δήλωσε ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο!
Η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για εξωτερικές υποθέσεις Maja Kocijancic δήλωσε ότι οι αστυνομικές αρχές πρέπει να σεβαστούν τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών ώστε να μπορούν να εκφράζουν δημόσια τη γνώμη τους και να διαδηλώνουν (!).
Ακόμη και εκπρόσωπος του αντιδραστικού βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον τόνισε την ανάγκη αυτοσυγκράτησης και των δύο πλευρών και τάχθηκε υπέρ του δικαιώματος ειρηνικών διαδηλώσεων (!).
Ασφαλώς και δε νοιάζονται πραγματικά οι αξιωματούχοι των αστικών κυβερνήσεων για τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών του Χονγκ Κονγκ. Απλά προσπαθούν να επωφεληθούν προκειμένου να αποκομίσουν οποιοδήποτε όφελος στον ανταγωνισμό τους απέναντι στην κινεζική οικονομία.
Συσσωρευμένη καταπίεση
Το κίνημα εξακολουθεί να έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των πολιτών στο Χονγκ Κονγκ παρά την προπαγάνδα των τοπικών ΜΜΕ και της κυβέρνησης.
Το φθινόπωρο του 2014 το «κίνημα της ομπρέλας» είχε ξεσπάσει στο Χονγκ Κονγκ με κεντρικό αίτημα το δικαίωμα σε όλους τους πολίτες να ψηφίζουν στις τοπικές εκλογές απευθείας υποψήφιους που επιθυμούν οι ίδιοι. Μετά από 70 ημέρες ειρηνικών διαδηλώσεων, και παρά τις υποσχέσεις της κυβέρνησης για ικανοποίηση των αιτημάτων των διαδηλωτών, αυτό που έγινε στην ουσία ήταν η παραχώρηση μεν δικαιώματος ψήφου αλλά μόνο συγκεκριμένης λίστας υποψηφίων η οποία πρέπει να εγκρίνεται νωρίτερα από το Πεκίνο. Από το λεγόμενο κοινοβούλιο, μόνο οι μισοί βουλευτές εκλέγονται από το λαό, ενώ οι υπόλοιποι εκλέγονται από επιχειρηματικούς κύκλους.
Εδώ και μια 10ετία η Κινεζική κυβέρνηση ασκεί όλο και μεγαλύτερο έλεγχο στην αυτόνομη περιοχή του Χονγκ Κονγκ, περιορίζοντας τις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών. Το «κομμουνιστικό» καθεστώς της Κίνας βέβαια προωθεί επιχειρηματικά συμφέροντα.
Μόλις 24 οικογένειες στο Χονγκ Κονγκ συγκεντρώνουν το 50% του παραγόμενου πλούτου της κοινωνίας, ανεβάζοντας τους δείκτες οικονομικής ανισότητας σε προκλητικά επίπεδα. Η κυβέρνηση έχει κηρύξει τον πόλεμο στη νεολαία του Χονγκ Κονγκ, προκειμένου να διαφυλάξει τα συμφέροντα αυτής της οικονομικής ελίτ.
Ανάγκη οργάνωσης και σύνδεσης με την εργατική τάξη
Η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος και της νεολαίας με τους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα κρίνει τις εξελίξεις το επόμενο διάστημα.
Το μπλοκάρισμα κεντρικών οδικών αρτηριών και η χρήση αυτοσχέδιων μηχανισμών άμυνας απέναντι σε ένα πάνοπλο κρατικό μηχανισμό είναι ηρωικές βέβαια μέθοδοι, που όμως δεν μπορούν να φέρουν αποτελέσματα όσον αφορά την αλλαγή της κοινωνίας.
Η κεντρική θέση των εργαζομένων στην παραγωγή και τη συνολική λειτουργία της οικονομίας είναι αυτή που θέτει αντικειμενικά την εργατική τάξη στον πυρήνα κάθε προσπάθειας μετασχηματισμού και εξέλιξης της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, το κίνημα στο Χονγκ Κονγκ χρειάζεται επειγόντως δομές οργάνωσης και δημοκρατικής συζήτησης για την πορεία του κινήματος, τους στόχους και την τακτική του.
Η οργάνωση στα σχολεία και τις σχολές, στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο της οικοδόμησης μιας πραγματικής γενικής απεργίας η οποία θα παραλύσει την οικονομία του Χονγκ Κονγκ και θα ασκήσει τεράστια πίεση στην κυβέρνηση. Ταυτόχρονα θα δώσει τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις να εκφραστεί. Και επιπλέον θα δώσει τη δυνατότητα στον καθένα να ελέγχει δημοκρατικά τις αποφάσεις του κινήματος.
Ετοιμάζουν Τιέν Ανμέν
Μεγάλη έρευνα Νορβηγών ακαδημαϊκών που δημοσιεύθηκε στις 24 Οκτωβρίου στην Washington Post και αφορά αγώνες και κινήματα δεκαετιών αναφέρει:
«Εξετάσαμε συστηματικά τους τρόπους με τους οποίους οι πολίτες σε 150 χώρες προσπάθησαν να επιβάλλουν τη δημοκρατία στις χώρες τους. Οι βιομηχανικοί εργάτες ήταν ο παράγοντας κλειδί, πολύ περισσότερο σε σχέση με την μεσαία τάξη, που μπόρεσαν να πετύχουν τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας. Όταν οι εργάτες κινητοποιούνται μαζικά απέναντι σε δικτατορικά καθεστώτα, το πιο πιθανό είναι να πετύχουν τους στόχους τους».
Έχοντας αυτό υπόψη το κίνημα πρέπει να αρχίσει να δημιουργεί δημοκρατικές δομές εκλεγμένων, υπόλογων και ανακλητών αντιπροσώπων, οι οποίοι μέσα από συνελεύσεις θα συζητούν τους στρατηγικούς στόχους που θα τους οδηγήσουν στη νίκη.
Ο προκάτοχος της Κάρι Λαμ στην κυβέρνηση, Λουνγκ Τσούν-Γινγκ είχε δηλώσει ευθαρσώς:
«Η δημοκρατία, αν εφαρμοστεί στο Χονγκ Κονγκ, θα έχει σαν αποτέλεσμα οι φτωχοί να κυριαρχήσουν στις εκλογές».
Αυτός είναι και ο λόγος που το οικονομικό κατεστημένο της χώρας είναι με το μέρος του δικτατορικού κινεζικού καθεστώτος και δεν πρόκειται να παραχωρήσει κανένα δημοκρατικό δικαίωμα στους πολίτες. Αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ, με την στήριξη του καθεστώτος της Κίνας, θέλει να στείλει ένα μήνυμα σκληρής καταστολής, τύπου Τιέν Ανμέν, για να τρομοκρατήσει το κίνημα.
Και για αυτό, το κίνημα του Χονγκ Κονγκ πρέπει να προσπαθήσει να χτίσει γέφυρες και δεσμούς με τους εργαζόμενους στην Κίνα. Γιατί αν κινηθεί ο κινέζικος γίγαντας του εργατικού κινήματος, θα δημιουργήσει σεισμούς και μετασεισμούς όχι μόνο στο Χονγκ Κονγκ, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
