Αν περπατά κανείς στη Μόσχα ή κάποια άλλη μεγάλη πόλη της Ρωσίας μπορεί να δει το παράξενο φαινόμενο κάποιο άτομο να στέκεται μόνο του έξω από κάποιο κρατικό ή άλλο κτίριο, κρατώντας μία πικέτα. Στη συνέχεια το άτομο αυτό φεύγει και τη θέση του παίρνει ένα άλλο άτομο κρατώντας την ίδια πικέτα. Και στη συνέχεια τρίτο άτομο κοκ.
Αυτός είναι ο τρόπος που βρήκαν οργανώσεις και κινήματα για να διαμαρτύρονται σε μια χώρα στην οποία για να διαμαρτυρηθείς πρέπει να πάρεις άδεια από την αστυνομία η οποία… δεν συνηθίζει να δίνει τέτοιες άδειες. Όταν διαμαρτύρεται ένα άτομο είναι νόμιμο. Όταν διαμαρτύρονται δύο ή περισσότερα άτομα, αυτό είναι παράνομο και η ρωσική αστυνομία που είναι πάντα κάπου εκεί δίπλα, τους οδηγεί πάραυτα στο αυτόφωρο.
Αυτή είναι η Δημοκρατία του κ. Πούτιν τον οποίο μερικοί εδώ στην Ελλάδα θαυμάζουν.
***
Πώς θα γιόρταζε ένα τέτοιο καθεστώς την επέτειο των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση; Με μαζικές συγκεντρώσεις και ομιλίες που να εξηγούν τον ηρωισμό των ρωσικών μαζών και το ρόλο του κόμματος των Μπολσεβίκων με εκτενείς αναφορές στα γραπτά και τις αναλύσεις των πιο σημαντικών ηγετών της επανάστασης και ιδιαίτερα του Λένιν και του Τρότσκι; Όχι! Θα έπρεπε να φανταστεί κάτι πιο πρωτότυπο! Κι εδώ μάλλον χρειάζεται η συμβολή του ίδιου του Πούτιν, γιατί ο τρόπος που γιορτάστηκαν φέτος τα 100 χρόνια από την Οκτώβρη στη Ρωσία δεν θα μπορούσε, λογικά, να είχε αποφασιστεί από κανέναν άλλο παρά μόνο από τον ίδιο τον Πούτιν!
Έτσι τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης δεν γιορτάστηκαν με εκδηλώσεις και ομιλίες αλλά με στρατιωτική παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία! Αυτή δε η στρατιωτική παρέλαση δεν αναφερόταν στην Ρωσική Επανάσταση αλλά γινόταν για να τιμηθεί η αντίσταση στην εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων στη Σοβιετική Ένωση στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Έχουμε έτσι, στρατιωτική παρέλαση αντί για εργατικές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις, όχι για να τιμηθεί η μέρα της κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη της Ρωσίας, γιατί αυτό μπορεί να βάλει κάποιες πολύ κακές σκέψεις στο μυαλό των Ρώσων εργαζομένων, αλλά για να τιμηθεί η αντίσταση στους Ναζί.
Μεγαλοφυές. Ο αντιφασισμός γίνεται έτσι το άλλοθι για να αποκρυφτεί η σημασία της κατάληψης της εξουσίας από τις εργατικές μάζες και τους Μπολσεβίκους. Η μεγαλοφυία του Πούτιν ξεπερνά κατά πολύ τον Λένιν, είναι ολοφάνερο…
***
Ο Πούτιν δεν θέλει οι μάζες να θυμούνται την επανάσταση και τον Λένιν. Αυτό το διαπιστώνει ακόμα και το CNN. Σε άρθρο του, την ημέρα της επετείου της Επανάστασης, στις 9 Νοέμβρη, το CNN γράφει:
«Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επιλέγει να αγνοήσει τη Ρωσική Επανάσταση που έχει την 100η της επέτειο φέτος….
»Γιατί ο Πούτιν ανησυχεί για κάτι που συνέβη πριν από 100 χρόνια; Για όσους δεν το έχουν ήδη καταλάβει ο ισχυρός άνδρας της Ρωσίας δεν θέλει να τραβά την προσοχή μια λαϊκή εξέγερση που ανέτρεψε μια αυτοκρατορία.
»Η ρωσική επανάσταση ήταν ένα από τα καθοριστικά γεγονότα του 20ου αιώνα. Όμως ο Πούτιν, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε, είπε στο επιτελείο του ότι δεν ήταν απαραίτητο να γιορταστεί η επέτειος. Έτσι, δεν υπήρξε εθνική αργία για την επέτειο. Η ρωσική τηλεόραση ακολούθησε τη γραμμή του Κρεμλίνου, υποβαθμίζοντας το γεγονός».
(cnn.com, «The revolution Putin wants to ignore»)
***
Όμως οι «γιορτασμοί» της επετείου της Ρωσικής επανάστασης δεν θα μπορούσαν να μην περιλάβουν και τον Τρότσκι. Σε μίνι τηλεοπτική σειρά αφιερωμένη… στον Τρότσκι (τι τιμή!) μαθαίνουμε ότι ο τελευταίος δεν δολοφονήθηκε! Δεν υπήρχε δολοφόνος!
Ο Ραμόν Μερκαντέρ, που δολοφόνησε τον Τρότσκι, δεν είχε σταλεί και προετοιμαστεί γι’ αυτό για χρόνια από τις μυστικές υπηρεσίες του Στάλιν! Όχι, αυτά είναι ψέματα! Δεν είχε υποκριθεί ότι είναι υποστηρικτής των ιδεών του Τρότσκι για να μπει σιγά σιγά στον στενό κύκλο που είχε τη δυνατότητα να τον επισκέπτεται στο σπίτι που ζούσε εξόριστος στο Μεξικό! Δεν υπήρχε σχέδιο της δολοφονίας του Τρότσκι! Τίποτα από αυτά δεν υπήρχε!
Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι ότι ο Μερκαντέρ σκότωσε τον Τρότσκι σε αυτοάμυνα! Ήταν απλά ένας δυστυχής νέος που αφελώς πίστεψε για λίγο καιρό την προπαγάνδα του Τρότσκι. Ο δε Τρότσκι ήταν ένας στριμμένος παλιόγερος που είχε εξωφρενικές απαιτήσεις από τους συνεργάτες του κι όταν αυτοί δεν ανταποκρίνονταν στα καθήκοντα που τους έθετε… τους έδερνε!
Έτσι έκανε και με τον καημένο τον Μερκαντέρ! Ο παρανοϊκός Τρότσκι, εξοργισμένος με τον υποστηρικτή του, για ασήμαντη αφορμή, άρπαξε το μπαστούνι του και τον χτυπούσε αλύπητα σε τέτοιο βαθμό που η ζωή του νεαρού Μερκαντέρ βρισκόταν σε κίνδυνο… και τότε ξαφνικά είδε (ο Μερκαντέρ) μια ορειβατική αξίνα να κρέμεται στον τοίχο… σκέφτηκε πως ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί… με εξαιρετική δυσκολία, κάτω από τα αλύπητα χτυπήματα του μπαστουνιού του Τρότσκι, κατάφερε να πιάσει την αξίνα, να την ξεκρεμάσει και να χτυπήσει τον Τρότσκι… Ο Τρότσκι πέθανε απ’ αυτό το τυχαίο χτύπημα, αλλά… «τα ήθελε και τα έπαθε». Το πραγματικό θύμα ήταν ο Μερκαντέρ, ο οποίος αδίκως καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλακή για κάτι για το οποίο δεν έφταιγε…
***
Πώς κατάντησε έτσι το επίπεδο του δημόσιου λόγου (και κατ’ επέκταση του πολιτισμού) στη χώρα της πιο μεγάλης επανάστασης στην ιστορία του ανθρώπου;
Είναι τραγικό, όμως δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη! Ο δάσκαλος του Πούτιν είναι ο ίδιος ο Στάλιν και το σταλινικό σύστημα, το οποίο εγκαθιδρύθηκε σαν καρκίνος πάνω στη σοβιετική επανάσταση μέχρι που την οδήγησε στην κατάρρευση, στην καπιταλιστική παλινόρθωση.
Μπροστά στην παραποίηση της πραγματικότητας και της ιστορίας από τον Στάλιν, μπροστά στα εγκλήματα του τελευταίου, ο Πούτιν δεν είναι παρά ένα αθώο περιστεράκι. Εξάλλου προτού αναλάβει την ηγεσία της Ρωσίας ο Πούτιν ήταν αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών. Είχε εκπαιδευτεί κατάλληλα…
