Σε μία κίνηση «ματ» ενάντια στο δικαίωμα στην άμβλωση, οι πολιτείες του Οχάιο και του Τέξας αποφάσισαν να εντάξουν τις αμβλώσεις στη λίστα με τις εγχειρίσεις οι οποίες μπορούν να αναβληθούν και να πραγματοποιηθούν αργότερα! Η δικαιολογία; Τι άλλο από το αναμάσημα του «το σύστημα υγείας πρέπει να αποφορτιστεί από τις άλλες του υποχρεώσεις, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις ανάγκες που προκύπτουν από την πανδημία του κορονοϊού Covid-19»!
Παρότι σε ένα περιορισμένο βαθμό θα μπορούσε να γίνει κατανοητό το ότι κάποιες ιατρικές επεμβάσεις που δεν επείγουν, θα μπορούσαν πράγματι να αναβληθούν για αργότερα, αυτό θα έπρεπε προφανώς να είναι απόφαση των εκάστοτε γιατρών σε συνεννόηση με τους/τις ασθενείς τους. Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για μία από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη: το ότι αναγκάζεται να διαλέγει ποιες ιατρικές επεμβάσεις έχουν προτεραιότητα και ποιες μπορούν να περιμένουν, δεν έχει να κάνει με την πανδημία καθ’ αυτή, αλλά με τις πολιτικές που αφορούν το σύστημα υγείας της χώρας εν γένει!
Σε κάθε περίπτωση, όπως όλες και όλοι γνωρίζουμε, η άμβλωση δεν μπορεί να είναι ανάμεσα στις ιατρικές επεμβάσεις που μπορούν να περιμένουν! Το χρονικό περιθώριο που υπάρχει ώστε να τερματιστεί κάποια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη είναι πολύ συγκεκριμένο, καθώς όσο αυτή εξελίσσεται, ιδιαίτερα μετά το πρώτο τρίμηνο, τόσο αυξάνονται και οι κίνδυνοι για την υγεία της εγκυμονούσας. Άλλωστε τις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό νόμο Roe v. Wade του 1973 που νομιμοποίησε τις αμβλώσεις, η άμβλωση μπορεί να πραγματοποιηθεί ελεύθερα μέχρι τον τρίτο μήνα κύησης, αλλά στη συνέχεια το κράτος μπορεί να αποφασίσει εάν θα επιτρέψει την άμβλωση. Και ενώ θεωρητικά αυτό γίνεται για την προστασία της ζωής της εγκύου, μπορεί να αποτελέσει μία άτυπη απαγόρευση των αμβλώσεων.
Το ότι λοιπόν με αφορμή την πανδημία του Covid-19 προσπαθούν να επιβάλλουν το μέτρο αναβολής των αμβλώσεων στις πολιτείες μίας χώρας εντός της οποίας οι περισσότερες γυναίκες εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση σε δημόσιες, δωρεάν και ασφαλείς υπηρεσίες υγείας, ενώ οι βίαιες, ενίοτε δολοφονικές επιθέσεις στο προσωπικό των κλινικών που πραγματοποιούν αμβλώσεις είναι συχνό φαινόμενο, θα πρέπει να μας ανησυχήσει σχετικά με την πολιτική νομιμοποίηση που τέτοιες πρακτικές βρίσκουν με την εφαρμογή τέτοιων μέτρων.
Τι βρίσκεται στον πυρήνα αυτού του μέτρου
Η αμερικανική (ακρο)δεξία, αλλά και οι ιδεολογικοί συνομιλητές της στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη, αλλά και την Ελλάδα επαναφέρουν συστηματικά το ζήτημα του δικαιώματος στην άμβλωση εδώ και μερικά χρόνια. Οι όροι με τους οποίους μιλούν κάνουν επίκληση στο συναίσθημα, κυρίως στο συναίσθημα της ενοχής και της ντροπής το οποίο κατά τη γνώμη τους θα έπρεπε να αισθάνονται οι γυναίκες οι οποίες, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, προχωρούν στον τερματισμό μίας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Καμπάνιες που χρησιμοποιούν τον αντιφατικό και επί της ουσίας απαράδεκτο όρο «αγέννητο παιδί» κάνουν όλο και πιο συχνά την εμφάνισή τους σε μία, όπως φαίνεται, συντονισμένη κίνηση εναντίον της αυτοδιάθεσης των σωμάτων που έχουν τη δυνατότητα να εγκυμονούν.
Η υποκρισία της (ακρο)δεξίας – και όχι μόνο – έγκειται στο ότι οι ίδιες αυτές κυβερνήσεις που εγκαλούν τα άτομα που προχωρούν στον τερματισμό μίας εγκυμοσύνης, τίθενται επίσης σθεναρά ενάντια στις δημόσιες παροχές και το κράτος πρόνοιας, αφήνοντας στην τύχη τους φτωχές, μονογονεϊκές οικογένειες και τις εργαζόμενες μητέρες, οι οποίες με κάποιο μαγικό τρόπο θα πρέπει να μπορούν να αντεπεξέλθουν στο μεγάλωμα των παιδιών τους.
Αυτό όμως που βρίσκεται στον πυρήνα των ψευδο-επιχειρημάτων τους και αυτό που οφείλουμε να τονίζουμε και να αντιπαλεύουμε είναι ότι οι εκπρόσωποι της (ακρο)δεξίας δεν κόπτονται ούτε για τα έμβρυα, ούτε για τα παιδιά, ούτε για τις μητέρες: εκείνο για το οποίο κόπτονται πραγματικά είναι ο έλεγχος του σώματος των γυναικών και η πειθάρχησή τους στις κατά τόπους εκδοχές του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια».
Οι κρίσεις ως χρυσή ευκαιρία για την άρχουσα τάξη
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες χώρες του κόσμου οι – κυρίαρχα – νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις εκμεταλλεύονται την υπάρχουσα κατάσταση, ώστε να επιβάλουν μέτρα τα οποία επί της ουσίας καμία σχέση δεν έχουν με την πανδημία και την όποια ανάγκη προστασίας από αυτή. Πρόκειται για μέτρα τα οποία αφορούν επίμαχα ζητήματα, τα οποία ήταν ήδη στη φαρέτρα των κυβερνήσεων από καιρό και αφορούν τη συνολικότερη πολιτική κατεύθυνση που προσπαθούν να επιβάλλουν.
Στη Γαλλία, ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ θέλησε να περάσει τον νόμο που θα αύξανε το όριο της συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη και είχε προκαλέσει μαζικό απεργιακό κύμα μόλις μία μέρα μετά το μέτρο απαγόρευσης συγκεντρώσεων άνω των 5000 ατόμων. Το μέτρο προσωρινά «πάγωσε», πρόλαβε όμως να αναδείξει τον τρόπο που λειτουργεί η αστική «δημοκρατία». Στη Βρετανία, «μητέρα» του Τζορτζ Όργουελ, η αστυνομία χρησιμοποιεί ακόμα και drones για να παρακολουθεί τους πολίτες και να βρίσκει τους «παραβάτες» της καραντίνας. Εγχώρια, τα μέτρα «περιορισμού» του προσφυγικού πληθυσμού στα hotspot και τα άλλα κέντρα κράτησης στην πραγματικότητα επιβάλλουν συνθήκες παντελούς απομόνωσης και εγκατάλειψης των προσφύγων – κάτι για το οποίο είχε ήδη κάνει βήματα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τους προηγούμενους μήνες. Επομένως δε θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη ότι όσα οι κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να περάσουν το προηγούμενο διάστημα, αποπειρώνται να τα τα περάσουν τώρα, συχνά χωρίς να προλαβαίνουν οι κοινωνίες και τα κινήματα να αντιδράσουν.
Ανάγκη για «επαγρύπνηση» των κινημάτων
Ιστορικά, οι καταστάσεις εξαίρεσης ή έκτακτης ανάγκης έχουν αναδιαμορφώσει το κοινωνικό πλαίσιο πολλές φορές στο παρελθόν και μέτρα τα οποία θα αφορούσαν υποτίθεται την αντιμετώπιση ενός ορισμένου κινδύνου, τελικά δεν άρθηκαν ποτέ – πολύ συχνά μάλιστα τα μέτρα αυτά αφορούσαν στην περιστολή των δικαιωμάτων. Είναι λοιπόν ζήτημα κρίσιμης σημασίας για το γυναικείο, το αντιρατσιστικό και το εργατικό κίνημα να βρίσκονται σε εγρήγορση, να αρχίσουν από σήμερα να προετοιμάζουν τους αγώνες του αύριο, για να διεκδικήσουμε και πάλι όσα δικαιώματά μας δέχονται σήμερα επίθεση.
