Της Σύνταξης του “Ξ”
Η ακύρωση της πανευρωπαϊκής φασιστικής φιέστας που προγραμμάτιζαν Έλληνες νεοφασίστες για την 1η Νοέμβρη στο Νέο Ηράκλειο, έχοντας καλέσει ομοϊδεάτες τους από τα Βαλκάνια, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες, είναι ένας πολύ σημαντικός σταθμός στη δράση του ελληνικού αντιφασιστικού κινήματος. Για πάνω από δύο μήνες, με κεντρικό κορμό τον Αντιφασιστικό Συντονισμό Αθήνας – Πειραιά, με τη συνεργασία κομματιών της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου και με την καθοριστική εμπλοκή τοπικών σωματείων και φορέων, πραγματοποιήθηκε εκστρατεία ενημέρωσης για τα σχέδια των νεοναζί και κάλεσμα στους εργαζόμενους και τη νεολαία της Αθήνας να αποτρέψουν τη φασιστο-φιέστα.
Παρά την προσπάθεια κυβέρνησης και ΜΜΕ να επαναφέρουν για άλλη μια φορά τη θεωρία των δύο άκρων ταυτίζοντας τους φασίστες με το αντιφασιστικό κίνημα, παρά τις απαγορεύσεις της αστυνομίας, τόσο η επιτυχία της αντιφασιστικής συγκέντρωσης της 1ης Νοέμβρη και της συναυλίας της 28ης Οκτώβρη, όσο και η συνολική εκστρατεία που προηγήθηκε, ακύρωσε τα σχέδιά τους. Οι φασίστες αναγκάστηκαν να περιοριστούν σε μια θλιβερή συγκέντρωση μερικών δεκάδων μελών της Propatria, στην προσπάθεια να παρενοχλήσουν την αντιφασιστική συναυλία και στην επίθεση ενάντια σε αντιφασίστες στο Μοναστηράκι, τους οποίους τραυμάτισαν και απείλησαν να κάψουν ζωντανούς με την ανοχή της αστυνομίας.
Η επίθεση στο Μοναστηράκι ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να «πουν την τελευταία λέξη», να δείξουν ότι παραμένουν «ισχυροί», να γυρίσουν το κλίμα υπέρ τους. Στην πραγματικότητα η κινητοποίηση του αντιφασιστικού κινήματος τους εξόργισε και έτσι έκαναν το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά: να κυνηγάνε, να χτυπάνε και να απειλούν από θέση ισχύος, έχοντας εξασφαλίσει ότι έχουν αριθμητική υπεροχή και πάντα με την ανοχή, ή και τη στήριξη της αστυνομίας.
Αν ωστόσο η επίθεση στο Μοναστηράκι είναι το αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας, της οργής και της ήττας τους, μπορούμε να φανταστούμε τι θα είχε συμβεί αν έβγαιναν από την 1η Νοέμβρη νιώθοντας «νικητές», αν είχαν καταφέρει να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους, αν το αντιφασιστικό κίνημα ολιγωρούσε και τους επέτρεπε να συγκεντρωθούν μαζί με τις συμμορίες των Ευρωπαίων φασιστών που είχαν καλέσει. Σήμερα το Νέο Ηράκλειο και οι γύρω περιοχές θα ήταν το επόμενο «άβατο», όπου θα ένιωθαν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να λογοδοτούν πουθενά. Τα τάγματα εφόδου θα άρχιζαν να ξαναβγαίνουν στους δρόμους με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ενώ οι μετανάστες, οι αντιφασίστες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, θα ξαναβρίσκονταν συστηματικά στο στόχαστρο των ακροδεξιών.
Η μεγάλη επιτυχία του αντιφασιστικού κινήματος την 1η Νοέμβρη δεν σημαίνει ότι αυτός ο κίνδυνος έχει περάσει. Νεοφασιστικές ομάδες όπως η Χρυσή Αυγή, η Propatria, η Ιαχή, κα, θα συνεχίσουν την προσπάθεια τους να ανασυγκροτηθούν και να επιστρέψουν στους δρόμους και τις γειτονιές μας. Αυτή τη στιγμή ωστόσο, έχουν δεχτεί μια σημαντική ήττα και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αξιοποιήσουμε το επόμενο διάστημα, προκειμένου να αποτρέψουμε αυτό το ενδεχόμενο.
Η ακροδεξιά συνολικά έχει υποστεί μια σειρά πλήγματα το τελευταίο διάστημα. Από το εκλογικό αποτέλεσμα του Κασιδιάρη, που είχε βάλει στόχο να βρεθεί στον δεύτερο γύρο διεκδικώντας τη δημαρχία της Αθήνας και τελικά αρκέστηκε στο 8,3% και την πέμπτη θέση, μέχρι την άρση της ασυλίας των «Σπαρτιατών» προκειμένου να διερευνηθεί η σχέση τους μαζί του (με τον κίνδυνο να χάσουν όλες τις βουλευτικές τους έδρες) και βέβαια την παταγώδη αποτυχία της 1ης Νοέμβρη, το τελευταίο διάστημα οι φασίστες μετράνε τη μία ήττα πίσω από την άλλη.
Αυτές οι συνθήκες βοηθάνε το αντιφασιστικό κίνημα να αναπτύξει ακόμη περισσότερες δράσεις και πρωτοβουλίες, να διοργανώσει ενημερωτικές εκστρατείες και εκδηλώσεις σε γειτονιές, χώρους δουλειάς, σχολεία και σχολές, να αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο του νεοφασισμού, να χτίσει δομές αλληλεγγύης στη βάση της κοινωνίας. Η ισχυρή παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος στους ίδιους χώρους που διεκδικεί η ακροδεξιά, είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστεί σε μακροπρόθεσμη βάση ότι δεν θα ξαναδούμε τάγματα εφόδου στους δρόμους, ότι δεν θα έχουμε ξανά νεκρούς από τα χέρια τους, όπως ο Παύλος Φύσσας και ο Σαχζάτ Λουκμάν.
Την ώρα που το διεθνές κλίμα -με την ακροδεξιά να ανεβαίνει σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο- τους ευνοεί, την ώρα που η φτώχεια, η ανισότητα, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος δίνουν πάτημα στη δράση και τα εύπεπτα επιχειρήματά τους, το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να βρίσκεται διαρκώς σε θέση μάχης, να χτίζει μεθοδικά τις επόμενες νίκες του απέναντι στους φασίστες!
