Η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω στην επίθεση του Ασφαλιστικού. Τα συμφέροντα και οι ανάγκες του κεφαλαίου επιβάλλουν μια πολιτική που:
· να αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης
· να μειώνει τις συντάξεις
· να αυξάνει τις εισφορές των εργαζομένων απαλλάσσοντας τους εργοδότες
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν πρόκειται να κάνει πίσω σ’ αυτή την πολιτική. Το θέμα είναι πώς απαντάει το εργατικό κίνημα σε αυτή την επίθεση.
Το εργατικό κίνημα/οι εργαζόμενοι
Το θέμα του ασφαλιστικού θα μπορούσε να οδηγούσε σε πραγματική έκρηξη την ελληνική κοινωνία.
Άμα το σκεφτεί κανείς, συγκεκριμένα, πρακτικά και σοβαρά, το να μειωθούν οι συντάξεις από 10% έως και 35% είναι αρκετός λόγος για να κατεβεί κάθε εργαζόμενος σε απεργία όχι μόνο μιας ημέρας, όχι μόνο μιας εβδομάδας, αλλά πολλών βδομάδων.
Για να κατέβουν βέβαια οι εργαζόμενοι σε μια απεργία, ιδιαίτερα μια απεργία που να έχει διάρκεια, πρέπει,
* πρώτον, να καταλάβουν τι ακριβώς διακυβεύεται.
* Και δεύτερον, να νιώθουν ότι αγωνίζομενοι, θα κερδίσουν, ή τουλάχιστον θα κερδίσουν αρκετά ώστε να αξίζει το κόστος μια μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης.
Αυτού του είδους η εξήγηση μαζί με μια συνολική πρόταση για κινητοποιήσεις αποτελούν την βασική ευθύνη των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος.
Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση Ν.Δ. είναι η πιο αδύναμη κυβέρνηση που έχει υπάρξει στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, για να μην πούμε δεκαετίες. Δεν είναι απλά εκτεθειμένη λόγω τον αντεργατικών της πολιτικών. Είναι και γελοιοποιημένη λόγω της τεράστιας διαφθοράς που τη μαστίζει. Μέσα σε τρεις περίπου μήνες από τις εκλογές η δημοτικότητα της έπεσε 7%!
Από την άλλη το εργατικό κίνημα της χώρας μας έχει δείξει ότι όποτε χρειάζεται να αγωνιστεί, αγωνίζεται και μάλιστα σκληρά. Τελευταία απόδειξη η γενική απεργία στις 12 Δεκεμβρίου: Πάνω από 2 εκατ. απεργοί, πάνω από εκατό χιλιάδες οι πορείες στην Αθήνα.
Με αυτά τα δεδομένα η μάχη θα έπρεπε να ήταν σχετικά απλή ενάντια στην κυβέρνηση.
Για να ίσχυε όμως αυτό θα έπρεπε η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να είναι αποφασισμένη για πραγματική μάχη.
Πράγμα που δεν ισχύει. Τα μόνα αιτήματα τα οποία έθεσε η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος στη νέα υπουργό απασχόλησης, Φ. Π. Πετραλιά, ήταν να εφαρμοστεί ο νόμος Ρέππα (που “κρατάει” τα ταμεία μέχρι το 2030) και να δημιουργηθεί “κουμπαράς” για τα ταμεία. Ιδιαίτερα το τελευταίο, αποτελεί σκάνδαλο. Στον “κουμπαρά” αυτό θα μπαίνουν, κατά τους εμπνευστές του, τα λεφτά από τις ιδιωτικοποιήσεις! Με άλλα λόγια το συνδικαλιστικό κίνημα θα μπορεί να βρεθεί αύριο να υπερασπίζεται τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου για το καλό των συντάξεων!!
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έχει αναφερθεί σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις όταν η κυβέρνηση παρουσιάσει τις προτάσεις της – χωρίς να ξεκαθαρίζει τη μορφή αυτών των κινητοποιήσεων.
Αντεπίθεση
Όμως, η πολιτική συγκυρία και κατάσταση στην κοινωνία σήμερα, επιτρέπουν το κάλεσμα κινητοποιήσεων προτού ξεκινήσει η επίθεση της κυβέρνησης.
Η δυνατότητα να καλεστούν κινητοποιήσεις, με επιθετικά μάλιστα αιτήματα, έτσι ώστε η επίθεση της κυβέρνησης να μην ξεκινήσει ποτέ, είναι περισσότερο από υπαρκτή.
Τέτοια αιτήματα είναι τα ακόλουθα:
* Να επιστραφούν τώρα τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία – 85 δις ευρώ.
* Να εξοφλήσει αμέσως η κυβέρνηση τα χρέη της στα ταμεία – 12,5 δις €.
* Να εξοφληθούν τα χρέη των ιδιωτικών επιχειρήσεων τώρα και να καταπολεμηθεί η εισφοροδιαφυγή -που ανέρχεται σε 2 (;;;;) δις € το χρόνο- μέσα από ελεγκτικές επιτροπές στις οποίες να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι.
* Η εισφοροδιαφυγή να τιμωρείται με σκληρές ποινές φυλάκισης – αντίστοιχες της κλοπής δημόσιας περιουσίας.
Όλα αυτά στο βαθμό που εφαρμοστούν λύνουν μια για πάντα το πρόβλημα των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων. Ποιος εργαζόμενος δεν θα κατέβαινε σε κινητοποιήσεις στη βάση αυτών των αιτημάτων;
Αν η ηγεσία της ΓΣΕΕ ήταν διατεθειμένη να καλέσει, άμεσα
– μια νέα 24ωρη η γενική απεργία,
– με σχέδιο παραπέρα κλιμάκωσης σε 48ωρη απεργία
– σε συνδυασμό με μαχητικές πορείες, καταλήψεις, αποκλεισμούς, κ.λ.π.,
είναι σίγουρο πως η επιτυχία των κινητοποιήσεων θα ήταν εκπληκτική – το ίδιο όπως ήταν και η απεργία στις 12 Δεκεμβρίου. Και είναι επίσης σίγουρο ότι η κυβέρνηση θα έψαχνε απεγνωσμένα να σωθεί.
Ξανά η σκυτάλη στους συνδικαλιστές της βάσης
Όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες βρίσκονται μακράν αυτών των καθηκόντων. Γι’ αυτό και η σκυτάλη πρέπει να περάσει στα χέρια των ανιδιοτελών αριστερών αγωνιστών της βάσης. Μόνο έτσι μπορούν αυτά τα καθήκοντα να ζυμωθούν μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος, να αποκτήσουν απήχηση, να λειτουγήσουν πιεστικά στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και να συμβάλουν στην άντληση πολιτικών συμπερασμάτων.
_______________
Σημ. Για τις συνολικές προτάσεις του “Ξ” για το ασφαλιστικό βλέπε τα άρθρα: «Ώρα μάχης για το Ασφαλιστικό», στο “Ξ” του Οκτώβρη ή στο www.xekinima.org, στις 19/10/07, και, «Η ώρα της μάχης του Ασφαλιστικού πλησιάζει» στο “Ξ” του Σεπτέμβρη, ή στο www.xekinima.org στις 29/9/07.
____________
