Το μεγαλειώδες κίνημα των φοιτητών και των πανεπιστημιακών καθηγητών προκαλεί τριγμούς στο πολιτικό κατεστημένο.
Καταρχήν γιατί ανέτρεψε για μια ακόμη φορά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Η σχεδιαζόμενη και πολυδιαφημισμένη συναινετική διαδικασία της αναθεώρησης του συντάγματος και ειδικά του άρθρου 16 μετατρέπεται σε παρωδία αφού η ΝΔ μόνη της θα προτείνει και μόνη της θα ψηφίζει και ενώ όλοι θα ξέρουν ότι η επόμενη αναθεωρητική βουλή θα είναι αυτή που θα κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Έπειτα γιατί έσυρε το ΠΑΣΟΚ σε αλλαγή στάσης κάτω από το βάρος της πίεσης των αγώνων που προκάλεσαν την ανοικτή και δημόσια διαφωνία τμήματος της βάσης, της νεολαίας και ηγετικών στελεχών.
Τέλος και το πιο σημαντικό γιατί δίνει ηθικό και δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει συνολικά το εργατικό κίνημα: αυτόν του ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας.
Η προεκλογική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει και η κυβέρνηση δεν αισθάνεται πλέον ‘καβάλα στο άλογο’ όπως πριν λίγο καιρό. Και η αντιπολίτευση στους σημερινούς αγώνες βλέπει με φόβο την εικόνα του δικού της μέλλοντος αν νικήσει στις επόμενες εκλογές.
‘ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ’: αυτό είναι το πιο δυνατό μήνυμα του κινήματος στο χώρο της παιδείας. Και είναι τώρα μια μεγάλη ευκαιρία για να επεκταθεί και να συνεχιστεί αυτό το κίνημα μέχρι να πετύχει την διατήρηση του άρθρου 16 και την οριστική απόσυρση του νέου νόμου πλαίσιο.
Όμως οι φοιτητές και οι καθηγητές δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους. Κάθε αγωνιστής συνδικαλιστής πρέπει να βάλει σαν στόχο του την αγωνιστική συμπόρευση του κλάδου του με την παιδεία. Την κήρυξη απεργιών, την συμμετοχή σε κοινά συλλαλητήρια με τους φοιτητές και την ασφυκτική πίεση σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για το κάλεσμα γενικής απεργίας για την παιδεία.
Στις 15 Φλεβάρη υπάρχει ήδη αποφασισμένη κινητοποίηση των φοιτητών και της ΠΟΣΔΕΠ, έχει καλέσει 24ωρη απεργία η ΟΛΜΕ και πανελλαδική απεργία οι συμβασιούχοι με την κάλυψη της ΓΣΕΕ. Η μαγιά για να μετατραπεί αυτή η μέρα σε μέρα δράσης για την παιδεία υπάρχει.
Αν κάτι πρέπει να απασχολεί το εργατικό κίνημα και τη νεολαία δεν είναι το πότε θα γίνουν εκλογές αλλά το πώς θα νικήσουν οι αγώνες μας και κυρίως το πώς θα φτιάξουμε μια νέα αριστερά, αντάξια των αγώνων και των παραδόσεων του κινήματος που θα μας επιτρέψει πια να πούμε: Ούτε Κωστάκης – ούτε Γιωργάκης.
_______________
