Το «Ξ» αγωνίζεται ενάντια στις ατέρμονες πολιτικές λιτότητας, ενάντια στα Μνημόνια και την υποταγή της χώρας στις απαιτήσεις των δανειστών, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, με την οικονομία στην υπηρεσία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτή η πάλη δεν μπορεί να προκύψει και να έχει νικηφόρο αποτέλεσμα «απλά» και «αυθόρμητα», δεν μπορεί να γίνει «από μόνη της». Απαιτεί συντονισμό των κοινωνικών αγώνων, σχέδιο για επέκταση και κλιμάκωση αυτών των αγώνων.
Το ελληνικό μαζικό κίνημα στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων έδωσε κολοσσιαίους αγώνες σε όλα τα επίπεδα, αγώνες που έγραψαν ιστορία και που τους παρακολούθησαν οι εργαζόμενοι και τα κοινωνικά κινήματα όλου του πλανήτη. Οι αγώνες αυτοί όμως ηττήθηκαν –το βιοτικό επίπεδο χτυπήθηκε βάναυσα και αφαιρέθηκαν κατακτήσεις δεκαετιών.
Η αιτία γι’ αυτές τις ήττες είχε να κάνει με το γεγονός ότι στις γραμμές του μαζικού κινήματος δεν υπήρχαν συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες με σωστή πολιτική και με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα να πάνε τη μάχη μέχρι το τέλος.
Συνδικαλιστικές ηγεσίες και ΣΥΡΙΖΑ
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αποτελούν φρένο στην ανάπτυξη κάθε μεγάλου αγώνα.
Η Αριστερά, από την άλλη, έδειξε πως δεν είναι σε θέση να επιφέρει τις απαιτούμενες ανατροπές και να προσφέρει διέξοδο.
Αυτό αφορά κατ’ αρχήν τον ΣΥΡΙΖΑ που υποτάχθηκε στην πίεση των δανειστών και μεταλλάχθηκε από ένα κόμμα που θα «έσκιζε τα μνημόνια» σε ένα κόμμα μνημονιακό.
ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη δεν μπόρεσαν να προσφέρουν διέξοδο και προοπτική – τη στιγμή της πιο μεγάλης κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και της μαζικής κρίσης και διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 το ΚΚΕ πήρε λιγότερες ψήφους από ότι 20 χρόνια πριν (λίγο καιρό μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και της τριπλής του διάσπασης) ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διασπάστηκε.
Τα αντικειμενικά και αδιαμφισβήτητα αυτά δεδομένα θα όφειλαν να κάνουν κάθε αριστερό να αναγνωρίσει ότι κάπου υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και να αναζητήσει το λάθος. Οι ηγεσίες της Αριστεράς όμως βρίσκονται δυστυχώς πολύ μακριά από μια τέτοια αντίληψη, επιλέγοντας την περιχαράκωση και τις αλληλοκατηγορίες, ενώ συχνά ρίχνουν τις ευθύνες για τα δικά τους ελλείμματα στα λαϊκά στρώματα.
Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών υπάρχει ένα μεγάλο κενό στην Αριστερά. Το θέμα αυτό απασχολεί σε έντονο βαθμό τις διασπάσεις που έχουν προκύψει από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλές χιλιάδες ανένταχτους αγωνιστές.
Η απάντηση στο κενό ξεκινά, φυσιολογικά, από το πρόγραμμα που απαιτείται για να υπάρξει έξοδος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από την κρίση.
Χρέος, νόμισμα και τραπεζικό σύστημα
Το πρώτο σημείο αυτού του προγράμματος είναι η άρνηση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Χωρίς αυτό το μέτρο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να υπάρξει σοβαρή ανάπτυξη της οικονομίας.
Ένα τέτοιο μέτρο θα επιφέρει, σαν αντίποινα από την ΕΕ και την ΕΚΤ, το στραγγάλισμα της οικονομίας και το κλείσιμο των τραπεζών, όπως έδειξε η εμπειρία από το πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και την επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων (capital controls) και στο εξωτερικό εμπόριο.
Εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
Εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών σημαίνει, να φύγει ο έλεγχος και η διοίκηση του τραπεζικού συστήματος από τα χέρια των ιδιωτών και να περάσει στην κοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία έχει πληρώσει πάνω από 50 δισ. € για να σώσει ξανά και ξανά το καταρρέον τραπεζικό σύστημα, όμως δεν έχει κανένα τρόπο να ελέγχει τη λειτουργία του. Σήμερα η ιδιοκτησία των ελληνικών τραπεζών βρίσκεται στα χέρια ξένων funds, ενώ η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καν την εξουσία να αποφασίζει ποιος θα είναι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (τον τελικό λόγο τον έχει η ΕΚΤ).
Πρόκειται για «τη μητέρα των σκανδάλων» και η μοναδική απάντηση είναι να περάσουν οι τράπεζες στα χέρια της κοινωνίας – κάτι παρόμοιο με τις «συνεταιριστικές τράπεζες», που λειτουργούν όχι για να κερδοσκοπούν αλλά για να εξυπηρετούν τους καταθέτες/μετόχους τους.
Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστούν οι καταθέσεις και για να λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα προς όφελος της κοινωνίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Το σαμποτάζ της οικονομίας δεν θα περιοριστεί στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Το ελληνικό κεφάλαιο (περίπου 50 οικογένειες ελέγχουν την οικονομία) μαζί με τις ξένες πολυεθνικές με τις οποίες συνεργάζεται, θα σαμποτάρουν την ελληνική οικονομία στην περίπτωση που ξεκινήσει η εφαρμογή πολιτικών όπως οι πιο πάνω.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων και επιχειρήσεων της οικονομίας, και η δημιουργία «εθνικών φορέων» ανά κλάδο παραγωγής.
Έτσι θα μπορεί να «σχεδιαστεί» η οικονομία και να γίνει ο δημόσιος τομέας η ατμομηχανή της ανάπτυξης.
Αυταπάτες ή ψέματα ότι θα έρθουν οι πολυεθνικές
Όσοι υποστηρίζουν πως η ανάπτυξη θα έρθει μέσα από την είσοδο του ξένου κεφαλαίου και τις «επενδύσεις» των πολυεθνικών, λένε ψέματα. Αυτό που πάνω από όλα δεν λένε είναι ότι ο πρώτος όρος για να έρθουν οποιαδήποτε ξένα κεφάλαια, είναι η «κινεζοποίηση» της ελληνικής εργατικής τάξης. Ιδιαίτερα καθώς σε γειτονικές χώρες, πχ Βουλγαρία, ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα 300 € και η μέση σύνταξη τα 125 € ενώ τα συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι ανύπαρκτα.
Η «κινεζοποίηση» των Ελλήνων εργαζομένων είναι μια διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει.
Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση
Ο δημόσιος τομέας στον οποίο αναφερόμαστε ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο δημόσιο τομέα που δημιούργησαν τα κόμματα του κατεστημένου.
Διεκδικούμε ένα δημόσιο τομέα αποτελεσματικό, χωρίς διαφθορά χωρίς αλαζονεία προς τον πολίτη, στον οποίο οι διοικήσεις θα είναι εκλεγμένες και ανακλητές, χωρίς προνόμια και υψηλούς μισθούς.
Αυτό μπορεί να υπάρξει μόνο με τη θεσμοθέτηση του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου. Η βάση πρέπει να ελέγχει τις κορυφές και οι εκλεγμένοι (και ανακλητοί) αξιωματούχοι δεν πρέπει να έχουν κανένα προνόμιο απέναντι σ’ αυτούς που εκπροσωπούν.
Ενίσχυση μικρών, συνεταιριστικών,μη κερδοσκοπικών επιχειρήσεων
Στα πλαίσια της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας οι μικρές επιχειρήσεις έχουν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο.
Ένα τραπεζικό σύστημα στα χέρια της κοινωνίας, μπορεί να προσφέρει «σεισάχθεια» στα υπέρογκα χρέη, και άτοκα δάνεια με μεγάλη διάρκεια ώστε οι χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις που καταστρέφει η κρίση να διασωθούν προσφέροντας θέσεις εργασίας και ανάπτυξη.
Ιδιαίτερα κίνητρα (επιδοτήσεις) μπορούν να δοθούν σε συνεταιριστικές επιχειρήσεις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.
Όλα τα πιο πάνω απαιτούν το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας σε δυνάμεις που να είναι αποφασισμένες να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές. Χρειάζεται επομένως η δημιουργία πολιτικών σχηματισμών στην υπηρεσία των εργατικών–λαϊκών στρωμάτων, έτοιμων να συγκρουστούν με την άρχουσα τάξη.
Οι πιο πάνω πολιτικές δεν μπορούν ποτέ να είναι αποτέλεσμα «διαπραγμάτευσης» με την άρχουσα τάξη. Γιατί ανατρέπουν τις βάσεις της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου και θέτουν τις βάσεις για την εξουσία των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Το πιο πάνω, είναι ένα πρόγραμμα επαναστατικό, που θέτει τις βάσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Μια μαζική, επαναστατική, δημοκρατική,ενωτική Αριστερά
Ο φορέας που θα μπορέσει να εκφράσει και να πρωτοστατήσει στον αγώνα της κοινωνίας για τα πιο πάνω πρέπει να έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πρέπει να χαρακτηρίζεται από πλατιά εσωτερική δημοκρατία, να είναι ενωτικός προς όλες τις άλλες οργανώσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, να μην καπελώνει τα κινήματα αλλά να παλεύει δημοκρατικά για να πείθει για την ορθότητα των απόψεων του.
Αυτά τα χαρακτηριστικά μαζί με το προαναφερθέν πρόγραμμα συνιστούν ένα μαζικό επαναστατικό πολιτικό φορέα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Τέλος πρέπει να συμπληρώσουμε ότι αυτή η πάλη δεν μπορεί να δοθεί απλά σε εθνικό επίπεδο. Πρέπει να συνδυάζεται με ταξικά καλέσματα στους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης και διεθνώς. Τα προβλήματα είναι κοινά, οι αγώνες μπορούν να είναι κοινοί και συντονισμένοι. Πρέπει να παλέψουμε για τις μεγάλες ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η πάλη μας μπορεί να έχει πραγματική προοπτική και ελπίδα στο βαθμό που στοχεύει όχι απλά στο να αποχωρήσει κάποια χώρα από την ΕΕ και να απομονωθεί στα σύνορά της, αλλά στην ανατροπή της ΕΕ του κεφαλαίου και των πολυεθνικών και την αντικατάστασή της από μια σοσιαλιστική ομοσπονδία των λαών της Ευρώπης, σε εθελοντική, ισότιμη και δημοκρατική βάση, όπως υποστήριζαν οι μεγάλοι επαναστάτες της εποχής της ρωσικής επανάστασης του 1917, ο Λένιν, ο Τρότσκι, η Ρόζα Λούξεμπουργκ κλπ.
Σήμερα δεν υπάρχει καμία μαζική δύναμη που να επιχειρεί ένα τέτοιο διεθνιστικό συντονισμό και πάλη. Πρέπει να τη χτίσουμε.
Το «Ξ» επιχειρεί να φέρει αυτό το μεγάλο έργο σε πέρας μέσα από τις γραμμές της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή οργάνωση, την CWI, που παλεύει σε 50 σχεδόν χώρες για τους πιο πάνω βασικές επιδιώξεις και στόχους.
