Tης Γιώτας Βεκιάρη
Χρόνια τώρα ακούμε πως η Θεσσαλονίκη θα γίνει κέντρο επαγγελματικής δραστηριότητας στα Βαλκάνια. Θα καθιερωθεί, δήθεν, ως το μεγαλύτερο λιμάνι στην περιοχή από όπου όλα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες θα περνάν και θα εξαρτώνται από αυτό και έτσι θα δίνουν ιδιαίτερη δυναμική στην πόλη και γενικότερα στη Β. Ελλάδα.
Το μόνο που βλέπουμε όμως τα τελευταία χρόνια είναι κλείσιμο εταιριών και εργοστάσιων (Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων, ΒΙΑΜΥΛ,SIEMENS, Κλωστοϋφαντουργία) και την ανεργία που αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς.
Siemens
Ένα από τα πολύ λίγα μεγάλα εργοστάσια που δραστηριοποιούνταν στη Θεσσαλονίκη κλείνει. Το εργοστάσιο της Ζίμενς λειτουργεί στη πόλη εδώ και 44 χρόνια, αποτελώντας μία από τις βασικές εξαγωγικές επιχειρήσεις και μία από τις πλέον κερδοφόρες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Το εν λόγω εργοστάσιο αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ιδρυθείσας «Αλεξάνδρειας Ζώνης Καινοτομίας», καθώς οι υλικοτεχνικές υποδομές του εργοστασίου κρίνονταν αρτιότερες για την τεχνολογική ανάπτυξη των εργοστασιακών μονάδων της Βόρειας Ελλάδας!
Στο εργοστάσιο εργάζονται 240 άτομα, από 22 μέχρι 50 ετών όπου το 66% είναι απόφοιτοι τεχνολογικών Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.. Πέραν των 240 μονίμων εργαζομένων, που βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας, σε παράλληλες δραστηριότητες της επιχείρησης απασχολούνταν περίπου 150 άτομα, που βρίσκονται σε ακόμα δυσχερέστερη θέση.
Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος εκποίησε το καλοκαίρι του 2008 το 30% του μετοχικού κεφαλαίου του εν λόγω εργοστασίου. Οι εργαζόμενοι θεωρούν πως ουσιαστικά και η ελληνική κυβέρνηση έχει ευθύνες για το κλείσιμο του εργοστασίου, καθώς χάθηκε ένα πολύ βασικό διαπραγματευτικό χαρτί. Είναι χαρακτηριστικό πως το πρωτοδικείο, που εκδίκασε την υπόθεση του κερδοφόρου εργοστασίου της Ζίμενς και της απεργιακής κινητοποίησης των εργαζομένων, έκρινε δίκαιη την επιλογή τους καταδικάζοντας τη Ζίμενς, με αιτιολογικό τα τεράστια κέρδη του εν λόγω εργοστασίου, περίπτωση που συμβαίνει σπάνια.
Οι εργαζόμενοι εντείνουν τις προσπάθειες ενημέρωσης της πόλης, διεκδικώντας τη στήριξη του κάθε απλού πολίτη. Προς αυτή τη κατεύθυνση έχουν πραγματοποιήσει αρκετές κινητοποιήσεις, συλλέγοντας ταυτόχρονα χιλιάδες υπογραφές στήριξης (πάνω από 17.000). Την ίδια στιγμή απευθύνονται προς όλους τους φορείς της πόλης.
Κλωστοϋφαντουργία Ομίλου ΛΑΝΑΡΑ
Μεγάλος κερδοφόρος όμιλος που έδινε δουλειά σε ολόκληρες πόλεις. Σήμερα όμως έχουμε από τη μια απλήρωτους επί 3,5 και πλέον μήνες τους εργαζόμενους του και από την άλλη την κυβέρνηση να αποσύρει την τροπολογία εγγυοδοσίας στην εταιρεία με την οποία θα δινόταν η κρατική εγγυοδοσία στις τράπεζες ώστε να χρηματοδοτηθεί εκ νέου η επιχείρηση και να συνεχίσει κανονικά τη λειτουργία της σε όλα τα εργοστάσια του ομίλου.
Η τροπολογία εγγυοδοσίας ήταν κάτι σαν τα 28 δις € που δόθηκαν στις τράπεζες. Μόνο που γι αυτό τον κλάδο κρίθηκαν παράνομα λόγω παρέμβασης στον ανταγωνισμό. Όπως τόνισε για το θέμα σε ανακοίνωσή της η ΓΣΕΕ: «κάθε βοήθεια προς χειμαζόμενους κλάδους της Ελληνικής Οικονομίας θεωρείται ΠΑΡΑΝΟΜΗ (ναυπηγεία, κλωσ/γία, Ο.Α. κ.α.) ενώ τα 28 δις ευρώ στις τράπεζες με τα προκλητικά κέρδη θεωρούνται απλή και νόμιμη ενίσχυση».
Όπως καταγγέλλει με ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας – Ιματισμού – Δέρματος (ΟΕΚΙΔΕ), τον περασμένο Αύγουστο, ενώ οι εργαζόμενοι βρίσκονταν σε άδεια, απλήρωτοι, η εργοδοσία μετέφερε 17 από τις καλύτερες μηχανές στη Βουλγαρία, για να συνεχίσει εκεί την παραγωγή ρούχου. «Αυτές τις μέρες εκβιάζει τους εργαζόμενους να αποδεχτούν όλοι απολύσεις σιωπηλά, για να μπουν στο Ταμείο Ανεργίας και οι αποζημιώσεις τους να τους δοθούν με δόσεις, σε μακρύ χρονικό διάστημα», σημειώνει η ΟΕΚΙΔΕ. Μάλιστα την ίδια ώρα διαδίδει στους 200 περίπου εργαζόμενους της ΦΑΝΚΟ, που μετρούν ήδη 4 μήνες απλήρωτοι, ότι «το εργοστάσιο της GALLOP έκλεισε και ότι τώρα οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της ΦΑΝΚΟ θα έχουν δουλειά»!
Μαζικά λουκέτα και στις μικρότερες επιχειρήσεις της πόλης
Και τα δυο παραπάνω παραδείγματα προέρχονται από μεγάλες και κερδοφόρες επιχειρήσεις. Μπορούμε λοιπόν εύκολα να φανταστούμε το τι γίνεται σε μικρότερες εταιρίες των οποίων οι εργαζόμενοι ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια έχουν ξεχάσει τι θα πει αύξηση μισθού, 8ωρο, πληρωμένες υπερωρίες, αποζημιώσεις, επιδόματα και όλα τα άλλα βασικά στοιχεία του ελληνικού εργατικού δικαίου.
Το μόνο που μας μένει είναι να μην τα ξεχάσουμε και εμείς. Όταν γύρω μας «χορεύουν» δισεκατομμύρια (δες αντιμετώπιση χρηματοπιστωτικής κρίσης, Βατοπέδι κλπ) δεν μπορούμε να θεωρούμε δεδομένη την απλήρωτη ή ανασφάλιστη εργασία με την δικαιολογία-τρομοκρατία να μην κλείσει η κάθε επιχείρηση. Χρειαζόμαστε συνδικαλιστική δράση από τα κάτω, συνεργασία όλων των δυνάμεων της εργασίας συντονισμένες σε ένα κοινό δίκτυο σε όλη την πόλη για να υπερασπιστούμε τη δουλειά μας, τους εαυτούς μας και τις οικογένειες μας.
