Tου Γιάννη Παπία
Η υπόθεση της ALUMIL στην Θεσσαλονίκη ήρθε με τον καλύτερο τρόπο να μας αποδείξει ότι οι δηλώσεις Μίχαλου πριν από τα γεγονότα του Δεκέμβρη για περαιτέρω ελαστικοποίηση στην αγορά εργασίας, τέσσερις εργάσιμες μέρες, μείωση των ωρών απασχόλησης με παράλληλη μείωση τον αποδοχών φυσικά, κλπ, δεν ήταν καθόλου τυχαίες.
Μπορεί τα γεγονότα της νεολαιίστικης εξέγερσης να καθυστέρησαν λίγο τα σχέδια της κυβέρνησης και των βιομηχάνων αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσαν να τα ματαιώσουν.
Ο Μίχαλος έπαιξε τον ρόλο του λαγού για την κυβέρνηση και ο Μυλωνάς (αφεντικό της ALUMIL και πρόεδρος του συνδέσμου βιομηχάνων Β. Ελλάδος) μπήκε μπροστά πρώτος για να τα εφαρμόσει.
Και όλα αυτά στην Β. Ελλάδα που χτυπιέται πολύ τα τελευταία χρόνια από τις απολύσεις και τα λουκέτα ( Β.Φ.Λ., SIEMENS, ΒΙΑΜΥΛ, ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΝΑΟΥΣΗΣ ) δημιουργώντας στρατιές ανέργων.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι καπιταλιστές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να περάσουν σε όλη τη Β. Ελλάδα νέες και ευέλικτες μορφές εργασίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εδώ σκεφτόντουσαν πρώτα να εφαρμόσουν την οδηγία Μπολκενστάιν, τις περίφημες ζώνες ελεύθερου εμπορίου και τώρα την τελική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Στο όνομα της οικονομικής κρίσης και των προσωρινών μέτρων, κυβέρνηση και βιομήχανοι δεν αφήνουν όρθιες ούτε τις συλλογικές συβάσεις εργασίας, καταπατώντας κάθε έννοια νομιμότητας.
Το παράδειγμα της ALUMIL είναι το πιο τρανταχτό μέχρι στιγμής.
Καλούνταν οι εργαζόμενοι ένας, ένας στο γραφείο και όποιος δεν υπέγραφε τη νέα σύμβαση που προέβλεπε μείωση ωραρίου, ημερομισθίων και φυσικά μείωση κατά 20% του μισθού του, απολυόταν.
Έτσι, κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για την εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να κάνουν πίσω στις ορέξεις των βιομηχάνων και της κυβέρνησης.
Ήδη 30 εργαζόμενοι που αρνήθηκαν τις νέες ατομικές συμβάσεις απολύθηκαν από την ALUMIL.
Γιατί όμως περνούν σε απολύσεις, αφού κυβέρνηση και Μυλωνάς μας μιλούν για προσωρινά μέτρα που μπορεί να κρατήσουν από έξι μήνες μέχρι έναν χρόνο;
Σε σύνολο 420 εργαζομένων γιατί τα βάλανε με τους 30 που δεν υπέγραψαν;
Η απάντηση είναι απλή. Γιατί πρώτον τα μέτρα αυτά δεν είναι προσωρινά – στο κάτω, κάτω ποιος αντεργατικός νόμος έχει παρθεί πίσω από κυβέρνηση και καπιταλιστές – και δεύτερον έτσι καταφέρνουν και βάζουν χέρι στις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων μετατρέποντας τις σε ατομικές, καταλαβαίνοντας βέβαια όλοι μας τι σημαίνει αυτό για τον εργαζόμενο.
Συνένοχη η κυβέρνηση
Από τη μεριά της η κυβέρνηση όχι μόνο δεν απορρίπτει την καθιέρωση ελαστικών σχέσεων εργασίας από την ALUMIL αλλά στην ουσία καλύπτει και τις επιχειρήσεις που ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο.
Αυτό είπε πριν από λίγες μέρες ο Καραμανλής από της Βρυξέλλες, αυτό είπε και στην Βουλή και η υφυπουργός απασχόλησης Καλατζάκου.
Με επωδό την οικονομική κρίση που προκαλεί όλα τα δεινά, τα φιλάνθρωπα αισθήματα της κυβέρνησης που λέει καλύτερα με λιγότερες ώρες και μέρες δουλειάς παρά χωρίς δουλειά, που για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων μας λέει ότι δεν μπορεί τάχα να πάρει θέση γιατί αυτό αφορά την διαβούλευση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, ανάβει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο το πράσινο φως και σε άλλες εταιρίες όπως την HELLENIC STEEL να κάνουν το ίδιο, ανοίγοντας έτσι τους ασκούς του Αίολου.
Ποια είναι η ALUMIL
Αν νομίζουμε ότι η ALUMIL προχώρησε σε αυτά τα μέτρα γιατί βρίσκεται στο φάσμα της οικονομικής κατάρρευσης λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης, μάλλον γελιόμαστε οικτρά. Ακόμα και σήμερα μέσα στο εννεάμηνο του 2009 η εταιρία παρουσιάζει κέρδη της τάξης του 10%.
Από το 1995 που υπάρχουν στοιχεία μέχρι και το 2007 η εταιρία είχε 73,4 εκ. ευρώ καθαρά κέρδη.
Η εταιρία έχει εισπράξει τεράστιες επιδοτήσεις από το ελληνικό κράτος για να ανοίξει τις επενδύσεις της με νέα εργοστάσια στα Βαλκάνια μόλις λίγα χρόνια πριν.
Η βασική δικαιολογία από την εταιρία για να περάσει αυτά τα μέτρα και τις απολύσεις ήταν ότι έχουν μειωθεί οι παραγγελίες για το 2009 και μόνο.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια με αυτήν την τεράστια κερδοφορία, με ρυθμούς ανάπτυξης που έτρεχαν κοντά στο 4%, με ανοίγματα της εταιρίας στα Βαλκάνια, οι εργαζόμενοι δεν έπαιρναν μέρισμα από τα κέρδη της.
Αλλά στην εμφάνιση της πρώτης δυσκολίας οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που για άλλη μια φορά καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο με το γνωστό κόλπο του «υπογράφεις ή απολύεσαι».
Και ο Μυλωνάς ακόμα επιμένει ότι είχε καλές σχέσεις με τους εργαζόμενους
