Χθες, Κυριακή 2 Αυγούστου, στα πλαίσια του 22ου camping του Antinazi Zone – YRE πραγματοποιήθηκε συζήτηση που διοργανώθηκε από το «Ξεκίνημα» με θέμα: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υποτάχθηκε στον εκβιασμό! Τι κάνουμε τώρα; Ποια η άλλη εναλλακτική;» και ομιλητές τους Ανδρέα Παγιάτσο από το Ξεκίνημα, Αλεξάνδρα Τσανάκα, βουλευτίνα Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ, Σίμο Σιμωτά από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και τη «Συνέλευση 17 Ιούλη» και Βασίλη Χονδρογιάννη, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Καβάλας. Η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη, ξεκινώντας με 250 – 300 άτομα στο χώρο της συζήτησης.
Ανδρέας Παγιάτσος – Ξεκίνημα
Ο Ανδρέας Παγιάτσος μίλησε αρχικά για την εγκατάλειψη του προγράμματος, των υποσχέσεων και των αξιών της Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που κατάργησε τη δημοκρατία τόσο στην κοινωνία όσο και στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και τον μετάλλαξε σε ένα μνημονιακό κόμμα, πράγμα που προκάλεσε μαζική απογοήτευση και κρίση μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό συνέβη γιατί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε ποτέ να κατανοήσει πραγματικά την ταξική φυσιογνωμία του καπιταλιστικού συστήματος και τον ταξικό χαρακτήρα της Ε.Ε. Σαν αποτέλεσμα πίστεψε στην αυταπάτη των «αμοιβαία επωφελών διαπραγματεύσεων». Οι διαπραγματεύσεις αυτές ήταν στην ουσία ένας πόλεμος με στόχο την εξόντωση της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να οδηγηθεί σε πτώση ή σε υποταγή. Αυτό κατά συνέπεια σημαίνει ότι η κυβέρνηση ή θα ήταν έτοιμη να έρθει σε ρήξη με την ευρωζώνη ή θα υποτασσόταν. Και παρά το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική, υπήρχε πρόταση που κατατέθηκε, επανειλημμένα, από πολλά τμήματα της Αριστεράς και εκτός και εντός ΣΥΡΙΖΑ, μα βασικά σημεία:
- Άρνηση αποπληρωμής τους χρέους
- Εθνικοποίηση τραπεζών
- Έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων (capital controls)
- Έλεγχος στο εξωτερικό εμπόριο
- Δρομολόγηση της εξόδου από το ευρώ, μέσα από τη μεταβατική διαδικασία ενός παράλληλου νομίσματος
- Δημοκρατία στην οικονομία – κοινωνικός και εργατικός έλεγχος και διαχείριση στο δημόσιο, την παραγωγή και διανομή
- Σύνδεση με τους αγώνες των εργαζομένων στην υπόλοιπη Ευρώπη
Αυτό είναι ένα πρόγραμμα ρήξης με τα μεγάλα συμφέροντα στην Ελλάδα και την Ευρώπη που θέτει τις βάσεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Πολύ σημαντικό ζήτημα αποτελεί το τι κάνουμε τώρα ώστε να αποφύγουμε τη μαζική απογοήτευση σε χιλιάδων αγωνιστών. Σαν αποτέλεσμα της μνημονιακής μετάλλαξής του ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε διάσπαση. Η αριστερή βάση και ρεύματα στο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορούν πια να συνυπάρχουν με τη δεξιά ηγεσία, θα πρέπει να συναντηθούν με τις οργανώσεις της εκτός ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστικής/επαναστατικής Αριστεράς αλλά και τους χιλιάδες των ανένταχτων αγωνιστών, με στόχο τη συγκρότηση ενός νέου, μαζικού, αριστερού πολιτικού φορέα, που να καλύψει το κενό. Η βάση γι’ αυτό, πολιτικά, υπάρχει καθώς υπάρχει συμφωνία στα βασικά σημεία του πολιτικού προγράμματος που απαιτείται και που αναφέρονται πιο πάνω. Αυτή είναι η μόνη δυνατότητα που μπορεί να δώσει διέξοδο και ελπίδα.
Αλεξάνδρα Τσανάκα – βουλευτίνα ΣΥΡΙΖΑ
Η Αλεξάνδρα Τσανάκα, αναφέρθηκε αρχικά στην ενότητα της Αριστεράς, που είναι σημαντική, τόσο για τον τόπο, όσο και για την ίδια την Αριστερά.
Ανέφερε επίσης ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε μόνο στον οικονομικό πόλεμο, αλλά υποβάθμισε τη δημοκρατία, εφόσον δεν είχε τη λαϊκή νομιμοποίηση να ψηφίσει ένα τρίτο Μνημόνιο. Το Μνημόνιο αυτό (που θα ψηφιστεί μέσα στον Αύγουστο) αποτελεί μια καταδίκη των λαϊκών στρωμάτων και η ομιλήτρια τόνισε την ανάγκη να πουμε όχι σε αυτό, όλοι όσοι πιστέψαμε στην κατάργηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και στη δυνατότητα μιας αναδιανομής του πλούτου.
Για να μπορέσουμε να στηρίξουμε τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς, ώστε να μην μετατραπεί το «πρώτη φορά Αριστέρα» σε «όλοι το ίδιο είστε». Έκλεισε λέγοντας ότι οι μόνοι αγώνες που έχουν χαθεί, είναι αυτοί που δεν έχουν δοθεί καθόλου.
Σίμος Σιμωτάς – Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ
Ο Σίμος Σιμωτάς ξεκίνησε δηλώνοντας την ικανοποίηση του που βρίσκεται σε ένα πάνελ που χωράει πάρα πολλές από τις αποχρώσεις της Αριστεράς. Περιέγραψε τις εξελίξεις ως μια τεράστια ήττα για την κοινωνία και τον κόσμο της εργασίας η οποία ανέδειξε τη φυσιογνωμία και τα όρια χάραξης πολιτικής εντός ΕΕ. Παρόλο που ο λαός ψήφισε βαθύτατα ταξικά «Όχι» σε ένα νέο Μνημόνιο, η ίδια η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε στο δικό της «Ναι». Το αποτέλεσμα αυτό σχετίζεται με τη δομή και το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια και τα οποία χαρακτηρίζονται α)από τον κυβερνητισμό και β) από την αδυνάμια αξιοποίησης των εργαλείων και των δυνάμεων του ευρύτερου ΣΥΡΙΖΑ και της κοινωνίας. Αντί δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει κοινωνικές και παραγωγικές δομές στη βάση της κοινωνίας, επικεντρώθηκε μόνο σε στόχους στο κοινοβουλευτικό πεδίο όπως η στελέχωση της κοινοβουλευτικής ομάδας, αγνοώντας ποια είναι η πηγή ισχύος από την οποία αντλεί τη δύναμή του. Σαν αποτέλεσμα, παγιδεύτηκε στην αφομοίωση της ρητορικής του αντιπάλου και δεν κατάφερε να προχωρήσει στην αποδόμηση της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού.
Σύμφωνα με τον ομιλητή, αυτός ο κύκλος εξελίξεων τελείωσε βίαια και τώρα πρέπει να βαδίσουμε στον επόμενο που είναι η ρήξη με την ευρωζώνη. Για να προχωρήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση είναι σημαντικά τόσο η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, όσο και οι κοινωνικές αντιστάσεις από τη βάση. Οι αγωνιστές του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς δεν πρέπει να ξαναπέσουν στη λούμπα του κυβερνητισμού, αλλά να αναγνωρίσουν τη δύναμή τους ως υλικό κομμάτι των κοινωνικών εκρήξεων.
Ο ομιλητής τελείωσε θυμίζοντάς μας ότι οι αγώνες βρίσκονται σε συνεχή εξέλιξη, κατά συνέπεια χρειάζεται υπομονή και επιμονή για να συνεχίσουμε από δω και πέρα, και όχι απογοήτευση και αποστράτευση. Ακόμα κι αν η Αριστερά δεν καταφέρει να συγκροτήσει έναν μαζικό φορέα που να έχει την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να βρούμε τις πρωθητικές μειοψηφίες που θα οδηγήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Βασίλης Χονδρογιάννης – ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΝΑΡ
Τον κύκλο των εισηγήσεων έκλεισε ο Βασίλης Χονδρογιάννης, που ξεκίνησε την ομιλία του αναφερόμενος στο τραγικό περιστατικό του θανάτου της μετανάστριας ξενοδοχοϋπαλλήλου που πέθανε από εξάντληση στα σύγχρονα κάτεργα της τουριστικής βιομηχανίας.
Το περιστατικό αυτό σύμφωνα με τον ομιλητή αποδεικνύει ότι ακόμα και μια Σοσιαλδημοκρατία του σήμερα δεν είναι ικανή να υπερασπιστεί τα εργασιακά δικαιώματα.
Κατά συνέπεια είναι εγκλωβιστικό να σκεφτόμαστε πως η ενότητα της Αριστεράς θα βασιστεί σε ένα μίνιμουμ περιεχόμενο θέσεων. Αντίθετα, πρέπει να ξεκινήσουμε λαμβάνοντας υπόψη ποια είναι η βάση της Αριστεράς και που μπορεί αυτή να κατευθυνθεί. Μπορεί πολύ ξεκάθαρα πλέον να κατανοηθεί ότι εύκολες λύσεις όπως «καμία θυσία για το ευρώ, αλλά εντός της ευρωζώνης» δεν είναι δυνατό να στηριχθούν και να υλοποιηθούν.
Σε αυτήν την κατεύθυνση ο ομιλητής τελείωσε τονίζοντας την ανάγκη για ενδυνάμωση της αντικαπιταλιστικής φωνής, κρατικοποίηση των στρατηγικών πυλώνων της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, διαγραφή χρέους και έξοδο από την ευρωζώνη.
Παρεμβάσεις
Μετά τις εισηγήσεις ακολούθησε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση με τοποθετήσεις συντρόφων από πολλούς και διαφορετικούς χώρους της Αριστεράς. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να μεταφέρουμε όλη αυτή τη συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων στο χώρο αυτό. Θα εστιάσουμε στις τοποθετήσεις συντρόφων από το εξωτερικό, όπως αυτή του Paul Murphy, βουλευτή του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αδελφής οργάνωσης του Ξεκινήματος στην Ιρλανδία και του Victor Egio, δημοτικού συμβούλου στην πόλη Μούρθια της Ισπανίας και μέλους του Επαναστατικού Σοσιαλισμού, αδελφής οργάνωσης του Ξεκινήματος.
Ο Paul Murphy μίλησε για την ήττα της ελληνικής κυβέρνησης ως μια ήττα της εργατικής τάξης σε ολόκληρη την Ευρώπη που θα μπερδέψει και θα απογοητεύσει μεγάλο μέρος του κόσμου. Παρ’ όλες τις αρνητικές εξελίξεις όμως, υπάρχουν συμπεράσματα που μπορούν να βγουν τόσο όσον αφορά στις αυταπάτες μιας πιο κοινωνικής καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και στη δυνατότητα ύπαρξης μιας άλλης εναλλακτικής. Συγκεκριμένα, η ήττα της ελληνικής κυβέρνησης απέδειξε με ξεκάθαρο τρόπο ότι η ιδέα των ήπιων μεταρρυθμίσεων εντός της Ευρωζώνης δε είναι δυνατό να εφαρμοσθεί, λειτουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ως μια αρνητική επιβεβαίωση της ανάγκης για μια σοσιαλιστική επαναστατική προοπτική. Κλείνοντας την τοποθέτησή του τόνισε την ανάγκη για στρατηγική αντιπαράθεση και ρήξη με το ευρώ, καθώς και την ανάγκη για τη δημιουργία ενός κινήματος αλληλεγγύης ανάμεσα στις δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στα μνημόνια σε διεθνές επίπεδο.
O Victor Egio αναφέρθηκε στο κύμα ελπίδας που προκάλεσε σε ολόκληρη την Ευρώπη και ειδικά στην Ισπανία το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά και στο κύμα απογοήτευσης που ακολούθησε αμέσως μετά. Ανέφερε επίσης ότι η πιο σημαντική ευθύνη που έχουμε σήμερα είναι να μην αφήσουμε αυτήν την απογοήτευση να κυριαρχήσει. Είναι άρα επιτακτικό να βγάλουμε συμπεράσματα και να βρούμε τρόπους να προχωρήσουμε μπροστά. Η διεθνής αλληλεγγύη είναι πολύ σημαντική και μπορεί να χτιστεί με διεθνείς εκστρατείες ενημέρωσης και κινητοποίησης, οργανωμένες γενικές απεργίες και τη δημιουργία μια διεθνούς οργάνωσης που θα εκπροσωπεί τον κόσμο της εργασίας και όχι τους τραπεζίτες. Κλείνοντας, τόνισε ότι για τους λόγους αυτούς, και ο ίδιος δεν είναι μόνο αγωνιστής και συνδικαλιστής, αλλά μέλος μιας διεθνούς οργάνωσης.
Συνολικά η συζήτηση ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και διεξάχθηκε σε ένα πολύ συντροφικό κλίμα, ακόμη και ανάμεσα στους ομιλητές που εξέφραζαν διαφορετικές απόψεις, ενώ ο χώρος που διεξαγόταν η εκδήλωση παρέμεινε ασφυκτικά γεμάτος και τις 3,5 ώρες που διήρκεσε.
