Το κίνημα συμπαράστασης στους εργαζόμενους της ΕΡΤ τραυμάτισε το προφίλ του μέχρι χτες «σκληρού» και «ανυποχώρητου» Σαμαρά ο οποίος για μερικά 24ωρα δεν ήταν σίγουρος αν θα επιβίωνε τις επόμενες μέρες.
Ο Σαμαράς υποτίμησε τα αποθέματα αντίστασης των Ελλήνων εργαζομένων μετά τις απανωτές επιστρατεύσεις, οι οποίες πέρασαν χωρίς ουσιαστικές αντιστάσεις από τη μεριά των συνδικάτων και χωρίς η Αριστερά να σταθεί ικανή να στήσει ένα σοβαρό μέτωπο μαζικής αντίστασης.
Η ΕΡΤ όμως απέδειξε πως ο τσαμπουκάς του Σαμαρά έχει πήλινα πόδια. Αυτό σίγουρα δεν τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο από χτες. Ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος μπορούν να κρατήσουν αρκετό καιρό ακόμα, με μπαλώματα της εξουσίας τους, με οριακές και «αστείες» πλειοψηφίες, ενωμένοι από το φόβο της πτώσης τους, για να ολοκληρώσουν την καταστροφή.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τους σταματήσουμε – κι αυτός είναι να ανατραπούν μέσα από τους αγώνες μας.
Αυτός ο στόχος θα ήταν εύκολος αν οι ηγεσίες του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς ήταν διατεθειμένες να τον θέσουν καθαρά και να τον παλέψουν μαχητικά. Όμως δεν είναι!
Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος αρνείται να σχεδιάσει ένα τέτοιο αγώνα εδώ και τριάμισι χρόνια, απ’ όταν ήρθε η Τρόικα.
Αρνήθηκε και τις μέρες του μεγάλου αγώνα της ΕΡΤ όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμου συσπειρώνονταν γύρω από το ραδιομέγαρο για να συμπαρασταθούν στους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Τότε, μετά από ένα 4ήμερο εκπληκτικών λαϊκών κινητοποιήσεων, το απεργιακό μέτωπο στα ΜΜΕ έκλεισε και η 24ωρη γεν. απεργία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν είχε καμία συνέχεια. Όμως αυτό που όφειλαν να κάνουν οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ήταν η κλιμάκωση του αγώνα. Ήταν, μετά την πρώτη 24ωρη γενική απεργία, να καλέσουν νέα, 48ωρη, για τη βδομάδα που ακολουθούσε. Η ΕΣΗΕΑ, η ΠΟΕΣΥ και τα άλλα σωματεία στο χώρο των ΜΜΕ έπρεπε μετά την 3ήμερη απεργία που κάλεσαν στην αρχή, να προχωρήσουν στο κάλεσμα νέας 5ήμερης απεργία..
Όμως για μια σειρά χώρους η ΕΡΤ λειτούργησε καταλυτικά. Σωματεία που ανήκουν στο χώρο των ΜΜΕ προχώρησαν σε αποφάσεις με τις οποίες καλούσαν τις ομοσπονδίες του χώρου καθώς και τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να προχωρήσουν σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Ακόμα και σωματεία ή παρατάξεις που δεν έχουν σχέση με το χώρο των ΜΜΕ πήραν παρόμοιες πρωτοβουλίες. Ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, Ν. Φωτόπουλος, στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ άσκησε σκληρή κριτική στην ηγεσία και έβαλε επιτακτικά την ανάγκη καλά σχεδιασμένων απεργιακών κινητοποιήσεων διάρκειας με στόχο την πτώση των κυβερνώντων (δείτε: σελ. 6, 7 και 2). Άλλα συνδικάτα, όπως της ΠΟΕ-ΟΤΑ, σε συνεργασία με άλλους χώρους, επιχείρησαν ένα είδος συντονισμού από τα κάτω – μια προσπάθεια που ακόμη συνεχίζεται.
Μια σειρά συνδικαλιστές προσπαθούν να βρουν, με πρωτοβουλίες μεταξύ τους συντονισμό, το δρόμο του μαχητικού αγώνα. Πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη η οποία δεν υπόσχεται ακόμη τίποτα συγκεκριμένο αλλά που είναι στη σωστή κατεύθυνση. Και μ’ αυτή την έννοια, κάποια στιγμή, κάτι σημαντικό είναι πιθανό να προκύψει.
Εμείς, σαν «Ξ», δεν θα κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε ότι δεν θα πέσουν από μόνοι τους, πρέπει να τους ρίξουμε κι αυτό σημαίνει πρωτοβουλίες από τα κάτω στο συνδικαλιστικό κίνημα, σημαίνει ευθύνες για την Αριστερά.
Οι μαχητικοί κλάδοι στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συναντηθούν, να συζητήσουν και να συντονίσουν το βηματισμό τους με στόχο και προοπτική επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες.
Η Αριστερά οφείλει να θέσει ξεκάθαρα το στόχο της πτώσης της κυβέρνησης και της αντικατάστασής της από μια κυβέρνηση της Αριστεράς με ένα πρόγραμμα που αντικειμενικά οδηγεί έξω από τα όρια του καπιταλισμού: ανατροπή και μονομερής κατάργηση των Μνημονίων, άρνηση αποπληρωμής του χρέους, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, κοινωνικός και εργατικός έλεγχος και διαχείριση για να κτυπηθεί η διαφθορά και η κακοδιαχείριση, μαζικές δημόσιες επενδύσεις και σχεδιασμός της οικονομίας για τις ανάγκες της κοινωνίας, σοσιαλιστικές δομές και οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας στηριγμένες σε δημοκρατικές επιτροπές βάσης και συνελεύσεις σε κάθε εργατικό χώρο και κάθε γειτονιά.
Η σύγκρουση με τους νέους «αποικιοκράτες» πρέπει να είναι μετωπική – περιθώρια διαπραγματεύσεων δεν υπάρχουν. Μέρκελ, Λαγκάρντ και σία, έδειξαν ότι ούτε το δικαίωμα της προσφυγής σε εκλογές δεν αναγνωρίζουν, αφού απείλησαν ευθέως ότι αν γίνουν εκλογές θα κόψουν τη χρηματοδότηση! Το ελληνικό εργατικό κίνημα πρέπει να απαντήσει: μπορούμε και χωρίς αυτούς, μπορούμε και χωρίς το ευρώ μπορούμε και χωρίς την ΕΕ των καπιταλιστών και των νέο-αποικιοκρατών! Όμως την ίδια στιγμή δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες στη δραχμή. Ούτε σε «μοναχικούς» δρόμους που οδηγούν σε «εθνικούς παραδείσους». Χρειαζόμαστε την κοινή πάλη με τα κινήματα του Νότου και της υπόλοιπης Ευρώπης, χρειαζόμαστε το συντονισμό των αγώνων μαζί τους, με στόχο τις μεγάλες ρήξεις και ανατροπές σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, για την Ευρώπη και τον κόσμο των εργαζομένων και του σοσιαλισμού.
