Του Θοδωρή Μαράκη
«Ο σκοπός και το νόημα της τακτικής του Ενιαίου Μετώπου συνίσταται στο να τραβηχτούν στην πάλη κατά του κεφαλαίου όλο και πιο πλατιές μάζες των εργατών, χωρίς να πάψουμε να επαναλαμβάνουμε τις εκκλήσεις μας, ακόμη και προς τους ηγέτες της 2ης και 21/2 Διεθνούς.» (Λένιν, Άπαντα τ. 45 σελ.131, Σύγχρονη Εποχή. Υπογρ. δική μου)
Η αρνητική απάντηση της ηγεσίας του ΚΚΕ, στην έκκληση της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την ενότητα στη δράση των οργανώσεων της αριστεράς ενάντια στο ασφαλιστικό λαιμητόμο, συνιστά ένα ακόμη σοβαρό λάθος της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Η απάντηση της ηγεσίας του ΚΚΕ έχει ως εξής:
«Σήμερα δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, την ενδυνάμωση της κοινωνικής και λαϊκής συμμαχίας, στο έδαφος των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων και με στόχο την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού-αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού. Το ΚΚΕ, όπως και κάθε κόμμα, μετέχει στα όργανα και στις γραμμές του κινήματος μέσω των στελεχών και των μελών του. Μέσα στο κίνημα, στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, των οργανώσεων των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών, γυναικών, υπάρχει και μπορεί να υπάρξει συζήτηση διαπάλη για την καλύτερη οργάνωση του αγώνα και του συντονισμού, τα αιτήματα, τις μορφές πάλης κλπ.
Εκεί κρίνεται και θα κριθεί η κάθε πολιτική, συνδικαλιστική δύναμη, στο κατά πόσο συμβάλλει στην ανάπτυξη της εργατικής-λαϊκής πάλης σε κάθε κλάδο, σωματείο, τόπο δουλειάς, την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό. Εκεί μπορούν να συναντηθούν εργάτες κι υπάλληλοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, νέοι και γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, ανεξάρτητα αν είναι μέλη η φίλοι του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή άλλων κομμάτων.
Κατά συνέπεια, θεωρούμε ότι η πορεία ανασύνταξης του κινήματος, η αλλαγή συσχετισμών κι αναμέτρηση με την ταξική αντιλαϊκά πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό δεν υπηρετείται μέσα από επαφές, συναντήσεις και συζητήσεις «κορυφών», πολιτικών κομμάτων κλπ, που ουσιαστικά υποκαθιστούν τα εργατικό-λαϊκό κίνημα, τα όργανα και τις διαδικασίες του.»
(Υπογρ. δική μου)
Θέσεις για την τακτική του 4ου Συνέδριου της Κομμουνιστικής Διεθνούς
Κατ’ αρχή είναι θετικό ότι καταδέχτηκε να απαντήσει η ηγεσία του ΚΚΕ πολιτικά και χωρίς τους χαρακτηρισμούς που συνήθως ντύνει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ και τις άλλες οργανώσεις της Αριστεράς. Ωστόσο πρόκειται για απάντηση σοφιστεία, μνημείο πολιτικής υποκρισίας, που ντύνει με αριστερή και δήθεν δημοκρατική φρασεολογία τη διάσπαση του κινήματος, και έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με το Λενινισμό και τις αποφάσεις του 4ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς (τις οποίες και θα παραθέσουμε συνοπτικά πιο κάτω) πράγμα που αποτελεί παρέκκλιση από τον μαρξισμό. Κατά συνέπεια έρχεται σε αντίθεση και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του εργατικού-λαϊκού κινήματος και δεν συμβάλει στην «ανασύνταξη του» και «την ενδυνάμωση της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας».
Συνοπτικά να δούμε τι εντέλλονται για τους κομμουνιστές «Οι θέσεις για την τακτική» του 4ου συνεδρίου:
«Πρέπει το ενιαίο μέτωπο να επεκτείνεται μόνο στις εργαζόμενες μάζες η να συμπεριλαμβάνει επίσης και τους οπορτουνιστές ηγέτες;
Αυτή καθ’ εαυτή η ερώτηση είναι προϊόν παρανόησης.
Εάν μπορούσαμε απλώς να ενώσουμε τις εργατικές μάζες γύρω από τη σημαία μας ή γύρω από τα τρέχοντα πρακτικά συνθήματα και να παρακάμψουμε τις ρεφορμιστικές οργανώσεις, είτε αυτές είναι κόμμα είτε συνδικάτο, αυτό φυσικά θα ήταν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά τότε δεν θα υπήρχε και το ίδιο το ζήτημα του ενιαίου μετώπου στη σημερινή μορφή του».
Και επειδή και τότε υπήρχαν Κουκουέδες που είχαν λάθος καταλάβει την τακτική του ενιαίου μετώπου, σαν μέτωπο που αφορά μόνο τους «από κάτω», στις θέσεις επαναλαμβάνεται το παραπάνω σημείο:
«Σ’ ορισμένες περιπτώσεις οι κομμουνιστές θα χρειαστεί να συνεργαστούν και με τους κορυφαίους εκπροσώπους των αντιπάλων εργατικών κομμάτων…».
«Η τακτική του ενιαίου μετώπου σημαίνει ότι η κομμουνιστική πρωτοπορία πρέπει να μπαίνει επικεφαλής στους καθημερινούς αγώνες των μεγάλων μαζών για τις απόλυτα απαραίτητες και ζωτικές διεκδικήσεις τους. Μέσα σ’ αυτούς τους αγώνες οι κομμουνιστές μπορεί να έρχονται σε διαπραγματεύσεις ακόμα και με τους προδότες αρχηγούς των σοσιαλδημοκρατών….».
(Τα τέσσερα Συνέδρια της Κομμουνιστικής Διεθνούς εκδ. «Εργατική Πάλη». Υπογρ. δική μου)
Σύντροφοι του ΚΚΕ, δεν υπάρχουν περιθώρια για νέα λάθη, διαβάστε προσεκτικά τις αποφάσεις του 4ου Συνεδρίου και διορθώστε το λάθος της ηγεσίας. Και αν δεν έχετε εμπιστοσύνη στη μετάφραση και την έκδοση των «οπορτουνιστών», ζητήστε από την ηγεσία να εκδώσει τις αποφάσεις των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς, σε μετάφραση των «ταξικών δυνάμεων». Δεν έχει μόνο ευθύνη η ηγεσία για τη διασπαστική ανθενωτική τακτική της, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση – κεφάλαιο εξαπολύουν σφοδρό ταξικό πόλεμο ενάντια στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, τους αγρότες και τα μεσαία στρώματα. Η ευθύνη βαρύνει και τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος που αρνούνται να αντιδράσουν.
Πάνω σ’ αυτό ο Λένιν γράφει:
«Ο τίτλος του μέλους του κόμματος και του δημιουργού του εργατικού κόμματος αξίζει μόνο σ’ εκείνον που μελετάει, προσεκτικά, σκέπτεται και αποφασίζει με αυτοτέλεια για τα ζητήματα και τις τύχες του κόμματος.»
( Άπαντα τ. 23 σελ. 78)
Σε αμφίβολη μάχη
Όλα δείχνουν ότι η σύγκρουση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, της αγροτιάς και των μικρομεσαίων με την κυβέρνηση του κεφαλαίου θα είναι σκληρή. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτή την σύγκρουση δεν πάνε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Αυτό φάνηκε από την μικρή συμμετοχή στις τελευταίες γενικές απεργίες (24ωρες εκδηλώσεις πιο σωστά που κάλεσαν η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) το 2015. Χρειάζεται να κοιτάμε την πραγματικότητα κατάματα και να μην ωραιοποιούμε τις καταστάσεις. Το εργατικό κίνημα το βαραίνει ακόμη η απογοήτευση από την μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, από την κολωτούμπα του Συριζα. Η Αριστερά είναι διασπασμένη με βασική ευθύνη του ΚΚΕ και η ηγεσία του αγώνα έχει αφεθεί στους ναιναικους της ΓΣΕΕ, οι οποίοι ευθύνονται για τις ήττες που γνώρισε το εργατικό-λαϊκό κίνημα την 6χρονη περίοδο των μνημονίων.
Ωστόσο οφείλουμε να πούμε ότι το ΟΧΙ δεν χάθηκε έχει μια προσωρινή καμπή, οι μαχητικοί αγώνες των αγροτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων το πιο πιθανό είναι να ανεβάσουν το ηθικό των εργαζομένων και να μπουν στην μάχη με διαθέσεις για ανατροπές. Έχουμε σε εξέλιξη μια εν δυνάμει κοινωνική εξέγερση, που κάνει πολύ πιθανό την ανατροπή του ασφαλιστικού και ενδεχομένως και της κυβέρνησης. Στη σύγκρουση που εξελίσσεται ταιριάζει ο τίτλος: Σε αμφίβολη μάχη! Αλλά για να νικήσουμε χρειάζεται να πάρουμε από τα χέρια της ηγεσίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ την εξέλιξη του αγώνα, για να νικήσουμε χρειάζεται να συγκρουστούμε αποτελεσματικά με τους ρεφορμιστές στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, σε κάθε μαζικό χώρο και αυτό προϋποθέτει την ενότητα στη δράση, ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Δεν είναι δυνατό να βοηθήσει η Αριστερά το κίνημα να βρει το δρόμο προς την ανατροπή και τη νίκη αν η Αριστερά κατεβαίνει τουλάχιστον με τρεις συγκρουόμενες απόψεις στις οργανώσεις του μαζικού κινήματος!! Κάτι τέτοιο θα σπέρνει σύγχυση στους εργαζόμενους και θα βοηθάει τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό να περνάει τις απόψεις του. Είναι αναγκαίο να βρεθούνε τα κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς και να συμφωνήσουν (είναι εφικτό) σε κοινό πρόγραμμα αιτημάτων: κύριο αίτημα να μην ψηφιστεί το ασφαλιστικό λαιμητόμος και κοινό πρόγραμμα αγώνων – οι 24ωρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ χωρίς την προοπτική ενός ολοκληρωμένου κλιμακούμενου προγράμματος δράσης όπως έχει μέχρι σήμερα αποδειχτεί δεν αποτρέπουν τις ήττες. Και αυτό σε αντίθεση μ’ αυτά που γράφει στην αρνητική της απάντηση η ηγεσία του ΚΚΕ: υπηρετείται μέσα από επαφές ,συναντήσεις και συζητήσεις κορυφών πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων, σύμφωνα πάντα με τις θέσεις του 4ου συνέδριου της Κ.Δ. Αυτό θα δώσει την δυνατότητα στα μέλη και στελέχη της αριστεράς σαν μια γροθιά να παλέψουν στις μαζικές οργανώσεις το κοινό πρόγραμμα αιτημάτων και δράσης.
Το κίνημα και η αντίσταση ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης-κεφαλαίου χρειάζεται να επεκταθεί εκτός από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, στις γειτονιές και τους δήμους. Τι θα γίνει; Σύμφωνα με τη λογική της αρνητικής απάντησης του ΚΚΕ το κάθε κόμμα και οργάνωση θα φτιάξει το δικό του σχήμα!! Λάθος, διάσπαση – ο κόσμος δεν πρόκειται να ακολουθήσει!! Το σωστό είναι να προχωρήσουμε σε κοινές ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΠΑΛΗΣ ή ΛΑΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ενάντια στο ασφαλιστικό λαιμητόμο και τα μνημόνια.
Το ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ θα δώσει εν δυνάμει την προοπτική για μια κυβέρνηση της πραγματικής αριστεράς, που αποτελεί στοιχείο ικανό για να δώσει προοπτική και έτσι να ανεβάσει το ηθικό του κινήματος.
Η τακτική που προτείνεται, σύντροφοι του ΚΚΕ, στη αρνητική απάντηση σας έχει ήδη αποτύχει. Στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ ψηφίσατε και με τα δύο χέρια υπέρ του συλλαλητηρίου της 16ης του Γενάρη, όμως λάμψατε δια της απουσίας σας στο συλλαλητήριο!! Γιατί στις 23 είχε συλλαλητήριο το ΠΑΜΕ!! Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος και ενδυνάμωση της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας με αυτές τις διασπαστικές τακτικές!! Δεν πρόκειται να έχουμε ποτέ ανασύνταξη με τρείς συγκεντρώσεις στις 4 του Φλεβάρη!! Μια στην Ομόνοια (ΚΚΕ) άλλη στο Μουσείο (ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και μια τρίτη στη Κλαύθμωνος (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ).
Αρνητική απάντηση της ηγεσία του ΚΚΕ στην πρόσκληση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κοινή δράση εναντία στη επίθεση του ταξικού εχθρού αποτελεί μαρξιστική απόκλιση και πάνω σ’ αυτό ο Λένιν έγραψε:
«Τις παρεκκλίσεις από τον μαρξισμό τις γεννάει «αστική αντεπανάσταση», τις γεννάει «η αστική επιρροή πάνω στο προλεταριάτο».( ο.π σελ.73)
Έχει απόλυτο δίκιο ο Λένιν!! Σ΄ αυτή την κρίσιμη για το ασφαλιστικό – και όχι μόνο– ταξική αναμέτρηση το συμφέρον κυβέρνησης-κεφαλαίου είναι η διάσπαση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, η διάσπαση των λαϊκών μαζών, η διάσπαση της αριστεράς, γιατί αυτό θα τους δώσει μια ακόμη νίκη. Το συμφέρον του μαζικού κινήματος και προϋπόθεση για την ανατροπή και την απόσυρση του ασφαλιστικού Αρμαγεδώνα είναι η ενότητα του, ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ σύντροφε.
