Τα σοβαρά τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αντιμετωπίζουν θετικά και χαιρετίζουν, όπως οφείλουν, κάθε θετική συμβολή του ΚΚΕ στους ενωτικούς αγώνες, παρά τις σημαντικές διαφορές πολιτικής που μπορεί να υπάρχουν.
Έτσι, για παράδειγμα, ήταν πολύ θετικό το γεγονός ότι το ΚΚΕ κινητοποιήθηκε στηρίζοντας τα πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία των σιδηροδρομικών που κάλεσαν τη μεγάλη συγκέντρωση (των δεκάδων χιλιάδων κι όχι των χιλιάδων που ανάφερε η αστυνομία και τα ΜΜΕ) στο Σύνταγμα την Κυριακή 5 Μάρτη, παρότι τα σωματεία αυτά δεν ήταν ενταγμένα στον χώρο του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ. Η μαζικότητα της συγκέντρωσης που κάλυπτε όχι μόνο την ίδια την πλατεία, αλλά και τους γύρω δρόμους, ανέβασε κατακόρυφα το ηθικό και την αγωνιστική διάθεση του κόσμου.
Παρόμοια δείγματα ενωτικής στάσης είχε εμφανίσει το ΚΚΕ και σε παλιότερες συγκυρίες στη διάρκεια των τελευταίων 2-3 χρόνων. Για παράδειγμα στις κινητοποιήσεις για το Πολυτεχνείο το 2020 το ΚΚΕ παρέμβηκε για να υπερασπιστεί αγωνιστές που ανήκαν σε άλλους χώρους ενάντια στην καταστολή των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη. Στη διάρκεια του 2021 είχε κατεβάσει κοινά αγωνιστικά πλαίσια μαζί με άλλες αριστερές παρατάξεις, πράγμα που είναι έξω από τις παραδόσεις του. Συμμετείχε σε ενωτικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα στην Αθήνα καθώς και στις κινητοποιήσεις ενάντια στους φασίστες στη Σταυρούπολη στη Θεσσαλονίκη, στήριξε τον αγώνα των εργαζομένων της e-food (ένα πολύ σημαντικό και τελικά νικηφόρο αγώνα) παρότι το σωματείο τους δεν είχε σχέση με το ΠΑΜΕ, κοκ. Με τα σημεία αυτά και τις πολιτικές τους προεκτάσεις ασχοληθήκαμε ξανά πριν από ενάμιση περίπου χρόνο θέτοντας το ερώτημα «Αλλάζει κάτι στο ΚΚΕ;».
Από την άλλη όμως, αυτά δεν αποτελούν μια συστηματική και συνεπή στάση. Στην πραγματικότητα η στάση του ΚΚΕ είναι αντιφατική. Το τι αντανακλά αυτό θα φανεί με το χρόνο: αν δηλαδή αφορά διαφορετικές απόψεις στο εσωτερικό του (από διαφορετικά τμήματά του) ή αν η ηγεσία του γενικά και συνολικά «ψάχνεται» λόγω πιέσεων από τη βάση του ή βλέποντας πως οι δυνάμεις του παραμένουν στάσιμες σε ένα 5-6% όταν η χώρα έχει περάσει από 40 κύματα καπιταλιστικής βαρβαρότητας και αγώνων που άφησαν ιστορία την προηγούμενη δεκαετία.
Το κύριο έλλειμμα
Έχοντας τονίσει τα θετικά της στάσης του ΚΚΕ πρέπει να σταθούμε και στο κύριο έλλειμα που εμφανίζει στην παρούσα συγκυρία. Κι αυτό αφορά τις προτάσεις του προς το κίνημα, και συγκεκριμένα το σημερινό κίνημα μετά το έγκλημα στα Τέμπη.
Αν δούμε την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ (06.03.2023) που καλεί σε συμμετοχή στην απεργία της Τετάρτης 8 Μάρτη, θα σημειώσουμε ότι αφού κάνει μια πολύ αναλυτική, και σωστή, παρουσίαση των πολιτικών που οδήγησαν στο «προδιαγεγραμμένο έγκλημα» στα Τέμπη, αφού εξηγεί ότι «όλα θυσιάζονται στο βωμό των κερδών», αφού διακηρύττει ότι «είναι η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας» καταλήγει προτείνοντας αγώνα για:
- Σύγχρονες, ασφαλείς μεταφορές
- Σταθερή εργασία και δικαιώματα για τους εργαζόμενους
- Εκσυγχρονισμό των δομών και των συστημάτων ασφαλείας
- Προστασία της Υγείας και της Ασφάλειας σε όλους τους χώρους
- Να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα, να τιμωρηθούν οι πραγματικοί υπεύθυνοι
Σωστά όλα αυτά, αλλά που διαφέρουν από αυτά που θα έλεγε κάτω από την πίεση της κοινωνίας ένα οποιοδήποτε κόμμα της άρχουσας τάξης και που ήδη λέει με διαφορετικά λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ; Που είναι η ειδοποιός ανάμεσα στις προτάσεις ενός εργατικού-κομμουνιστικού κόμματος από ένα αστικό ή μικροαστικό κόμμα;
Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ δεν αποτελεί κάποιου είδους εξαίρεση. Αν δούμε την ομιλία που έκανε το μέλος του Πολιτικού Γραφείου (και στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΚΚΕ) Μάκης Παπαδόπουλος, το Σάββατο 5 Μάρτη, η εικόνα είναι παρόμοια. Μετά από μια πολύ καλή ανάλυση που ξεγυμνώνει τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει ότι:
…στη νέα εκλογική αναμέτρηση, «όλα τα αστικά κόμματα πρέπει να είναι πιο αδύναμα την επόμενη μέρα… Απέναντι στη δικτατορία του κεφαλαίου, το κράτος της και τα κόμματα της, παίρνουμε θέση μάχης για να ανοίξουμε το δρόμο της ανατροπής. Παίρνουμε θέση μάχης δίπλα στο ΚΚΕ, ψηφίζουμε και δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού. Είναι ώρα ευθύνης, ώρα να ξεσηκωθούμε… Είναι ώρα αντεπίθεσης … Οι δυνάμεις του ΚΚΕ είμαστε μπροστά για να νικήσει ο λαός σε αυτή την κρίσιμη μάχη».
Ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου λοιπόν… θέση μάχης… ανατροπή… ώρα ευθύνης… ώρα να ξεσηκωθούμε… για να νικήσει ο λαός… ψηφίστε ΚΚΕ.
Τέλος, στην ανακοίνωση που μοίραζε το ΚΚΕ στην μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση των 100.000 την 8η Μάρτη, παραθέτει ένα πολύ μεγάλο αριθμό στοιχείων που αποκαλύπτουν τις ευθύνες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για όλα όσα οδήγησαν στο έγκλημα στα Τέμπη και… σταματά εκεί. Καταλήγει με την πρόταση «Μόνο ο λαός σώζει το λαό! Όλοι στον αγώνα με ΚΚΕ δυνατό»!
Τι δεν λέει το ΚΚΕ
Αυτά που δεν λέει το ΚΚΕ είναι πώς θα ξεσηκωθούμε, πώς θα έρθει η ώρα του λαού πώς θα αντιπαλέψουμε τη δικτατορία του κεφαλαίου, πώς θα γίνει η ανατροπή…
Αυτά που δεν προτείνει –για να πάρουν τα πιο πάνω εύηχα συνθήματα σάρκα και οστά– είναι:
- Χρειάζεται να πάμε σε ένα σχέδιο απεργιακών κινητοποιήσεων με τους εργαζόμενους στα τρένα μπροστά σε απεργία διαρκείας, που να περιλαμβάνει και γενικές απεργίες, ώστε το απεργιακό κύμα να πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας.
- Στα πανεπιστήμια και τα Λύκεια πρέπει να προχωρήσουμε σε αποχές και καταλήψεις – 3ήμερες, 5ήμερες ή διαρκείας ανάλογα με τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων.
Με στόχο
- Ανεξάρτητη έρευνα με την αποφασιστική συμμετοχή των εργαζομένων για τις αιτίες που προκάλεσαν το δυστύχημα.
- Ο ΟΣΕ και όλες οι συγκοινωνίες που ιδιωτικοποιήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια να επιστρέψουν στο δημόσιο.
- Η επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων στην κοινωνία (όχι μόνο οι συγκοινωνίες αλλά όλες οι δημόσιες υπηρεσίες και η Κοινή Ωφέλεια) πρέπει να χαρακτηρίζεται από συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης γιατί μόνο έτσι μπορούν να λειτουργήσουν προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
- Όλος ο αγώνας πρέπει να περνά μέσα από το χτίσιμο λαϊκών επιτροπών και συνελεύσεων σε χώρους δουλειάς, σε γειτονιές, σε σχολεία και σχολές, που να είναι δικτυωμένες σε επίπεδο επικράτειας και που να είναι δημοκρατικές και ελεύθερες κι όχι καπελωμένες από κόμματα και οργανώσεις.
Ένα τέτοιο σχέδιο δράσης ανταποκρίνεται στο κλίμα που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία. Ένα κλίμα, όμως, που δεν θα κρατήσει πολύ. Αν στο σύντομο μέλλον ο κόσμος δεν δει κάποια χειροπιαστά αποτελέσματα, αν δεν δει κλιμάκωση με προοπτική, το κλίμα αυτό θα υποχωρήσει.
Το ΚΚΕ έχει τη δύναμη να προωθήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα πάλης και διεκδικήσεων μέσα στην κοινωνία. Είναι μια πολύ ισχυρή δύναμη στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και μπορεί να δώσει το παράδειγμα για όλους τους χώρους – οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ δεν μπορούν να το σταματήσουν. Είναι η πρώτη δύναμη στο χώρον των φοιτητών και στον χώρο των μαθητών. Έχει τις δυνάμεις κι επομένως μπορεί.
Γιατί δεν το κάνει;
Το γεγονός πως δεν το κάνει είναι θέμα πολιτικής απόφασης – και, τελικά, φυσιογνωμίας. Είναι στοιχείο της αντιφατικότητας που το χαρακτηρίζει.
Η θετική συμβολή του σταματά σε κάποιες ενωτικές κινήσεις – κι αυτές υπό όρους γιατί δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της στάσης του. Αν το ΚΚΕ έμπαινε μπροστά με συνέπεια στην ενωτική δράση του συνδικαλιστικού κινήματος και της υπόλοιπης Αριστεράς στη βάση προτάσεων όπως οι πιο πάνω, θα δημιουργούσε τις συνθήκες για την ολοκληρωτική αναγέννηση του μαζικού κινήματος στη χώρα μας και για τεράστιες ανατροπές, κοινωνικά και πολιτικά.
Δεν το κάνει, και επιδιώκει να κερδίσει εκλογικά μέσα από την αγανάκτηση του κόσμου. Με τη στάση του όμως δεν βοηθά στη δημιουργία των συνθηκών που θα επιτρέψουν μια καθαρή νίκη του κινήματος. Υποτιμά έτσι ένα στοιχείο: αν το κίνημα χάσει, ο κόσμος δεν πρόκειται να στραφεί (ουσιαστικά ή αποφασιστικά) στο ΚΚΕ. Αυτό δεν έγινε με την άνοδο και το ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015; Ούτε το ΚΚΕ κέρδισε, ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – αντίθετα και οι δύο αυτές οργανώσεις πλήρωσαν βαρύ τίμημα.
Το κάλεσμα λοιπόν προς το ΚΚΕ από τα πιο σοβαρά κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, για μια πιο ενωτική στάση και για μια πιο ολοκληρωμένη πολιτική ρήξης με το σύστημα πρέπει να συνεχίσει. Παράλληλα όμως πρέπει να ενταθεί ο αγώνας για το χτίσιμο μιας σοβαρής, εναλλακτικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς γιατί τελικά το σημείο κλειδί είναι τα ισοζύγια δύναμης στην Αριστερά. Αυτό εξαρτάται από δυνάμεις που βρίσκονται στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και που κατανοούν το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η τελευταία. Και στο βαθμό που αυτό επιτευχθεί, βέβαια, θα υποχρεώσει και το ΚΚΕ να μετακινηθεί προς τα αριστερά και σε πιο σωστές από τη σκοπιά του κινήματος πολιτικές.
