Άρθρο της Σύνταξης από το νέο τεύχος του «Ξ» (τεύχος 609) που κυκλοφόρησε την Παρασκευή 21 Μάρτη.
Οι ιστορικές κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, και ιδιαίτερα η γενική απεργία στις 28 Φλεβάρη, αποτελούν καμπή. Μετά την αδυναμία των κινημάτων την περίοδο 2010-2013 να σταματήσουν τη μνημονιακή λαίλαπα και την απογοήτευση που έσπειρε η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα του 2015, είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος δοκιμάζει μαζικά ξανά να παρέμβει σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Η οργή για το έγκλημα στα Τέμπη και για τη συγκάλυψη που βρίσκεται σε εξέλιξη ήταν αυτή που κινητοποίησε τα λαϊκά στρώματα σε πρωτοφανείς αριθμούς. Η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη στη γωνία από τις αποκαλύψεις και την πίεση των κινητοποιήσεων.
Αλλά, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές στην πρόσφατη ιστορία, η διοργάνωση κάποιων κινητοποιήσεων, όσο μαζικές και αν είναι, δεν είναι ικανή από μόνη της να οδηγήσει στην ικανοποίηση των αιτημάτων του κινήματος.
Ανάγκη συντονισμού
Το ερώτημα της κατεύθυνσης που χρειάζεται να πάρει το κίνημα των Τεμπών δεν απασχολεί μόνο τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος, αλλά και πλατιά στρώματα. Ο κόσμος έδειξε ξεκάθαρα τη διάθεση του να αγωνιστεί. Αναρωτιέται όμως με ποιό τρόπο πρέπει να συνεχίσει αυτός ο αγώνας.
Μετά τις 28/3 διοργανώθηκαν μια σειρά κινητοποιήσεις σε αρκετές πόλεις, οι οποίες δεν είχαν μαζικότητα αν εξαιρέσουμε την πρώτη που κάλεσαν στο Σύνταγμα τα σωματεία του ΚΚΕ, ήταν ασυντόνιστες και χωρίς να υπάρχει κάποιος κεντρικός στόχος ούτε κάποιο σχέδιο για τη συνέχεια.
Όπως κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει, το να υιοθετεί κάθε κομμάτι αυτού του κινήματος μια δική του ατζέντα κινητοποιήσεων και να κάνει τα δικά του, όχι μόνο δεν προωθεί τον αγώνα, αλλά τον υποσκάπτει. Ο πιο εύκολος τρόπος για να κουραστεί ο κόσμος και να γυρίσει την πλάτη σε τέτοιες κινητοποιήσεις είναι να βλέπει πολλά και ανταγωνιστικά σχέδια που να μην βγάζουν πουθενά.
Έτσι, κανονικά θα έπρεπε να υπάρξει μια κίνηση συντονισμού μεταξύ όλων των δυνάμεων που θέλουν να βοηθήσουν στο κίνημα – συνδικαλιστικών, κοινωνικών και πολιτικών, με καθοριστικό ρόλο φυσικά του Συλλόγου Πληγέντων. Κι εκεί να συζητηθούν όποιες προτάσεις υπάρχουν και να γίνει μια προσπάθεια να οριστούν οι επόμενες κινήσεις που να είναι συμφωνημένες από όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις.
Πως προχωράει το κίνημα;
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς/μια ιδιαίτερα έμπειρος/η για να καταλάβει πως ένα κίνημα προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, όταν αντιμετωπίζεται με κυνισμό, καταστολή και ελιγμούς εντυπωσιασμού από την κυβέρνηση, είναι ανάγκη να κλιμακώσει τη δράση του.
Στις 28/2 είχαμε μια εντυπωσιακή κινητοποίηση, που όμως δεν οδήγησε στην υποχώρηση της κυβέρνησης. Αντίθετα, έγινε προσπάθεια από τον Μητσοτάκη να εκμεταλλευτεί πολιτικά το μήνυμα της, λέγοντας ότι
«υπήρχαν διαδηλωτές που ζήτησαν να πέσει η κυβέρνηση. Πιστεύω όμως ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που διαδήλωσαν είχαν το αντίθετο αίτημα να ανέβει ψηλότερα η Ελλάδα».
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προσπαθεί να κατευνάσει τις αντιδράσεις με την εξεταστική-παρωδία για τον Τριαντόπουλο και τον ανασχηματισμό.
Γι’ αυτό χρειάζεται κλιμάκωση
Μετά από χρόνια αγώνων που είχαμε κατά τη διάρκεια της κρίσης και των Μνημονίων, θα έπρεπε να είναι φανερό ότι η απλή επανάληψη κινητοποιήσεων δεν προσφέρει κάποια προοπτική στο κίνημα, αντίθετα η συμμετοχή θα φθίνει αντικειμενικά. Κατ’ αρχήν γιατί δεν έχουν όλοι/ες τη δυνατότητα να ανταποκριθούν σε πολύ συχνά καλέσματα, με δεδομένο ότι οι ρυθμοί ζωής είναι ούτως ή άλλως εξοντωτικοί στην καθημερινότητα της πλειοψηφίας των εργαζομένων.
Αλλά το βασικό είναι πως, συνειδητά ή υποσυνείδητα, οι περισσότεροι/ες καταλαβαίνουν πως το να γίνουν απλά περισσότερες πορείες δεν θα οδηγήσει την κυβέρνηση να κάνει πίσω. Θα είναι απλά μια διαμαρτυρία, μια ενόχληση, που καθώς δεν θα κλιμακώνεται κι επομένως, σαν συνέπεια, θα απομαζικοποιείται, θα βρουν τρόπους να την απαξιώσουν και να την καταστείλουν.
Γι’ αυτό χρειάζεται ένα σχέδιο για την επόμενη περίοδο. Ποιό θα μπορούσε να είναι αυτό;
Χρειάζεται να οριστεί μια επόμενη συγκεκριμένη ημερομηνία-στόχος που θα αποτελεί σημείο αναφοράς.
- Μια τέτοια ημερομηνία θα μπορούσε να αφορά μια 48ωρη γενική απεργία, με στόχο την παράλυση των πάντων.
- Μια τέτοια κίνηση βέβαια δεν πρέπει να γίνει βιαστικά και πρόχειρα, καθώς τυχόν αποτυχία να ανέβει το κίνημα επίπεδο θα έχει αρνητικές επιπτώσεις. Η επιτυχία μιας 48ωρης απεργίας απαιτεί πολύ καλή προετοιμασία, με συζητήσεις στους χώρους εργασίας, δημιουργία επιτροπών βάσης και ανάπτυξη πρωτοβουλιών σε τοπικό επίπεδο.
- Ο χώρος της Παιδείας, και ειδικά τα Πανεπιστήμια, χρειάζεται να μπουν σε πιο δυναμικές κινητοποιήσεις με συνελεύσεις που να καταλήγουν σε αποχές και καταλήψεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Χρειάζεται όμως προσοχή στο πως θα οργανωθούν τέτοιες δράσεις καθώς αποφάσεις για «καταλήψεις διαρκείας» έχει φανεί ότι οδηγούν στο να φεύγουν οι φοιτητές για τα σπίτια τους.
- Τέλος, χρειάζεται σε τοπικό επίπεδο όλοι οι μαζικοί φορείς να συντονιστούν και να συγκροτήσουν επιτροπές/πρωτοβουλίες. Σύλλογοι γονέων, αθλητικοί σύλλογοι, τοπικά συνδικάτα, δημοτικές κινήσεις, τοπικά/θεματικά κινήματα, μαθητικά συμβούλια, και ό,τι άλλο υπάρχει, μπορούν να συγκροτήσουν πρωτοβουλίες για τα Τέμπη και να κάνουν ανοιχτό κάλεσμα στον κόσμο της γειτονιάς να εμπλακεί και να συμμετέχει ενεργά.
Τέτοιες προτάσεις μπορούν να βοηθήσουν το κίνημα να κάνει βήματα μπροστά. Προφανώς αν υπήρχε μια διαδικασία μαζικής λαϊκής συμμετοχής σε ένα τέτοιο σχέδιο οι προτάσεις αυτές θα μπορούσαν να αλλάξουν, τροποποιηθούν και εμπλουτιστούν. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο οι μαζικοί φορείς του κινήματος πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Χρειάζεται σχέδιο
Από την πλευρά του ΚΚΕ και άλλων οργανώσεων της Αριστεράς, φαίνεται ότι προκρίνεται σαν ο επόμενος σταθμός του κινήματος η 9η Απρίλη. Στις 9 Απρίλη υπήρχε μια προ-αποφασισμένη απεργία της ΓΣΕΕ με έμφαση την ακρίβεια, την οποία στήριξε εκ των υστέρων και η ΑΔΕΔΥ.
Είναι φυσικά σωστό ότι η 24ώρη γενική απεργία της 9ης Απριλίου πρέπει να στηριχθεί και να αξιοποιηθεί από το κίνημα των Τεμπών, για να μετατραπεί σε άλλη μια αντικυβερνητική διαδήλωση και απεργία. Όμως, δεν θεωρούμε ότι η απεργία αυτή μπορεί να δώσει κάποια σημαντική ώθηση στο κίνημα, καθώς αποκλείεται η συμμετοχή σ’ αυτήν να πλησιάσει έστω και κατά το ελάχιστο τη μαζικότητα της 28ης.
Το κίνημα των Τεμπών χρειάζεται τον δικό του, ειδικό σχεδιασμό για κλιμάκωση για να πετύχει τα αιτήματα του. Γι’ αυτό ο στόχος πρέπει να είναι μια επόμενη γενική απεργία με βασικό θέμα το έγκλημα των Τεμπών κι όχι μια απεργία που ανάμεσα σε άλλα θέματα μπορεί να ασχοληθεί και με τα Τέμπη. Πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορούν να δραστηριοποιηθούν πολύ πλατύτερα στρώματα (από ότι για την απεργία της 9ης Απρίλη, ή τις άλλες μικρότερες κινητοποιήσεις), και να υπάρξει συμμετοχή από τα κάτω, μέσα από επιτροπές και τοπικές πρωτοβουλίες. Έτσι μπορούν να τεθούν οι βάσεις για ένα αγώνα διάρκειας και για πραγματική δικαίωση.
