Την Τετάρτη 28 Φλεβάρη έκλεισε ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους και άφησε πίσω του τραυματίες, συγγενείς που πενθούν και πλατιά στρώματα της κοινωνίας που απαιτούν να αποδοθούν οι ευθύνες σε όλους τους υπεύθυνους για τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών.
Η συσσωρευμένη οργή της κοινωνίας τόσο για την απαξίωση και ιδιωτικοποίηση των σιδηρογραμμών και η απροκάλυπτη και προκλητική συγκάλυψη των ευθυνών από την κυβέρνηση και συνολικότερα τις Αρχές, ήταν ο βασικός παράγοντας που έβγαλε δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους πανελλαδικά.
Την ίδια ώρα, έναν χρόνο μετά το πιο τρανταχτό παράδειγμα για το που οδηγούν οι ιδιωτικοποιήσεις και τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, η κυβέρνηση συνεχίζει στον δρόμο της απαξίωσης κάθε δημόσιας υπηρεσίας και δομής και το ξεπούλημα σε ιδιώτες. Το ΕΣΥ καταρρέει, οι τιμές σε ενέργεια, θέρμανση, τρόφιμα κλπ αυξάνονται και το νομοσχέδιο που θα επιτρέψει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων (παρακάμπτοντας ακόμα και το Σύνταγμα) έχει κατατεθεί στη βουλή για ψηφοφορία.
Ο ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών
Σε αυτό το «εκρηκτικό μείγμα», οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι για μια ακόμα φορά σε άλλο κόσμο. Η ΑΔΕΔΥ κάλεσε σε μια 24ωρη απεργία «τουφεκιά στον αέρα», χωρίς κάποιου είδους σχέδιο και πρόταση για αγώνα με διάρκεια και προοπτική νίκης, ενώ η ΓΣΕΕ δεν έκανε καν αυτό, αφού αρνήθηκε να καλέσει σε απεργία. Έτσι, κάποια Εργατικά Κέντρα κάλεσαν σε απεργία ενώ άλλα «σφύριζαν αδιάφορα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης που έβγαλε κάλεσμα την τελευταία στιγμή και αυτό όχι για 24ωρη απεργία αλλά για… 4ωρη στάση εργασίας!
Στον αντίποδα της συμβιβασμένης στάσης των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που εδώ και χρόνια έχουν γυρίσει την πλάτη στους εργαζόμενους/ες, ήταν οι χιλιάδες εργαζόμενοι/ες που απέργησαν παρά την έλλειψη προοπτικής για ένα νικηφόρο κίνημα, οι φοιτητές/τριες που σήμερα αγωνίζονται για τον δημόσιο χαρακτήρα των πανεπιστημίων και κατέβηκαν στους δρόμους μαζικά με τους συλλόγους τους, μαθητές/τριες και συνταξιούχοι, όλοι/ες διεκδικώντας να μην περάσει η κυβερνητική συγκάλυψη και να μην ξεχαστεί το έγκλημα στα Τέμπη.
Η αστυνομική βία και καταστολή
Με λίγα λόγια, στις πορείες στις 28 Φλεβάρη συναντήθηκαν όλα τα αγωνιζόμενα στρώματα αλλά όχι μόνο, αφού οι πορείες ήταν εξαιρετικά μαζικές. Στην Αθήνα πάνω από 30000, στη Θεσσαλονίκη πάνω από 15000, στον Βόλο 2000 και χιλιάδες σε άλλες πόλεις συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Για μια ακόμα φορά η αστυνομία είχε έντονη παρουσία, με σκοπό να τρομοκρατήσει όσους αγωνίζονται.
Σε Αθήνα και κυρίως σε Θεσσαλονίκη, οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε διαδηλωτές απροκάλυπτα και με εξαιρετική βαρβαρότητα όπως αποκαλύπτεται από καταγγελίες, βίντεο και φωτογραφίες. Μάλιστα, μια γυναίκα – μέλος του Κοινωνικού Ιατρείου (ΚΙΑ) Θεσσαλονίκης τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι από βομβίδα των αστυνομικών δυνάμεων. Όπως καταγγέλλει το ΚΙΑ, όταν διαδηλωτές ζήτησαν από τους αστυνομικούς να σταματήσουν την επίθεση για να καλέσουν ασθενοφόρο,
«Όπως ήταν αναμενόμενο, οι φωνές μας και οι εκκλήσεις μας προς τους ρόμποκοπ της ΕΛΑΣ δεν εισακούστηκαν, αντίθετα εισπράξαμε αδιαφορία και ειρωνείες. Η επίθεση συνεχίστηκε και, φυσικά, αγνόησαν την απόλυτη αναγκαιότητα να κληθεί ασθενοφόρο για την διακομιδή της σοβαρά τραυματισμένης διαδηλώτριας. Το ασθενοφόρο κλήθηκε από τους διαδηλωτές που συμπαραστεκόταν στην τραυματισμένη, η οποία διακομίστηκε στο εφημερεύον νοσοκομείο και είναι καλά στην υγεία της.»
Αντίστοιχα και διαδηλώτρια, μέλος του ΜΕΡΑ25, κατέληξε στο νοσοκομείο μετά από τραυματισμό που προκάλεσε ευθεία βολή κρότου λάμψης ενώ γονιός κατήγγειλε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» την επίθεση με χημικά σε ομάδα μαθητών, με αποτέλεσμα να νιώσει αδιαθεσία η κόρη του.
Η επόμενη μέρα
Μπροστά από τη βουλή, διαδηλώτριες/ες έγραψαν με κόκκινη μπογιά τα ονόματα των 57 δολοφονημένων. Το ίδιο βράδυ, το συνεργείο καθαρισμού του Δήμου τα έσβησε.
Η κυβέρνηση, ο πρώην υπουργός μεταφορών Κώστας Καραμανλής, ο τέως περιφερειάρχης Θεσσαλίας Αγοραστός, τα στελέχη της Hellenic Train, θα ήθελαν να μπορούσαν με τον ίδιο τρόπο να διαγράψουν από τη συλλογική μνήμη το έγκλημα που διέπραξαν έναν χρόνο πριν, τους 57 νεκρούς και το «κουκούλωμα» της υπόθεσης.
Η κοινωνία δείχνει πως δεν έχει σκοπό να ξεχάσει ή να αφήσει τους ενόχους να γλιτώσουν τόσο εύκολα. Οι υπογραφές που συγκεντρώνουν οι συγγενείς των θυμάτων ενάντια στη συγκάλυψη, έχουν ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο, αριθμό πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα! Οι μαζικές πορείες που οργανώθηκαν στις 28 Φλεβάρη δείχνουν πως η κοινωνία παρά τις ήττες, την προδοτική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών και την αδυναμία της ανατρεπτικής Αριστεράς να οργανώσει τους αγώνες, εξακολουθεί να ψάχνει τρόπους για να διεκδικήσει τη δικαίωση των θυμάτων των ιδιωτικοποιήσεων.
Αυτήν τη διάθεση δεν μπορούν και κυρίως δεν θέλουν να τη μετατρέψουν σε κίνημα ούτε οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες, ούτε το ΚΚΕ, το μόνο μαζικό κόμμα της Αριστεράς, όπως αποδεικνύει με την άρνησή του να οργανώσει και να προτάξει ένα απεργιακό σχέδιο διαρκείας. Η ανάγκη για συντονισμό των στρωμάτων που σήμερα αγωνίζονται (φοιτητές, αγρότες, εργαζόμενοι στην Υγεία κλπ) για κοινούς αγώνες και ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, είναι εξαιρετικής σημασίας. Δικαίωση για τα θύματα θα είναι δικαίωση για όλη την κοινωνία που συνειδητοποιεί πως στο σύστημα αυτό, οι ζωές μας δεν μετράνε καθόλου μπροστά στα κέρδη του κεφαλαίου.
