Τις απογευματινές ώρες της Τρίτης 4 Σεπτέμβρη, ο σύντροφος Νίκος Ρεμούνδος, πρώην γενικός γραμματέας της οργάνωσης «Ξεκίνημα», άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 71 χρόνων. Η μέρα και ώρα της κηδείας του δεν έχει ακόμη οριστεί. Θα υπάρξει αναφορά σ’ αυτό στο site της οργάνωσης (www.xekinima.org) αργότερα.
Ακολουθεί μια σύντομη αναφορά κι αναδρομή στο ρόλο του από τον σ. Ανδρέα Παγιάτσο.
Ο Νίκος, ο σύντροφος, ο φίλος, ο αδελφός, δεν είναι πια μαζί μας. Έχασε τη μάχη με τις αρρώστιες που τον ταλαιπωρούσαν τα τελευταία χρόνια. Όλοι ξέραμε πως τα προβλήματα υγείας που είχε και που είχαν σχέση με την εξασθένιση του οργανισμού του από το Πάρκινσον, ήταν σοβαρά, αλλά παρόλα αυτά ο θάνατός του ήρθε σαν σοκ. Κανένας δεν το περίμενε γιατί έδινε μια διαρκή μάχη να μην υποκύψει και γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή παρακολουθούσε τις πολιτικές εξελίξεις και αγωνιούσε να ενημερώνεται για την πορεία του κινήματος, τις διεργασίες και τα νέα του «Ξ».
Ο Νίκος θα είναι πάντα μαζί μας. Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου – γιατί στο Νίκο το σημερινό «Ξ» οφείλει πάρα πολλά. Αν σήμερα υπάρχει το «Ξεκίνημα», δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αυτό οφείλεται κατ’ εξοχήν στο Νίκο Ρεμούνδο. Ο Νίκος ήταν ο αγωνιστής που στη δεκαετία του ’70 έπαιξε τον πιο κρίσιμο ρόλο για να υπάρξει το «Ξ». Και γιατί σαν γραμματέας του «Ξ» μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 σύμβαλε καταλυτικά στο να τεθούν οι βάσεις που βοήθησαν το «Ξ» να συνεχίσει την πορεία του και να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.
Η πολιτική δράση του Νίκου ξεκίνησε στη διάρκεια της Χούντας. Είχε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία μιας από τις ομάδες που λειτουργούσαν συνωμοτικά και πάλευαν ενάντια στη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Τοποθετημένος στην Αριστερά και όντας ευαίσθητος και επηρεασμένος από τα ριζοσπαστικά ρεύματα της εποχής, δεν μπορούσε να ανεχτεί τη βαρβαρότητα του Σταλινισμού. Έτσι η αναζήτηση του στράφηκε στο χώρο των ιδεών του Λέων Τρότσκι.
Ήταν άνθρωπος του μαζικού κινήματος και διαφωνούσε κάθετα με τους σεκταριστικούς διαχωρισμούς και την «τρέλα» που ταλανίζουν μεγάλα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Σ’ αυτή τη βάση αποφάσισε μαζί με τη μικρή ομάδα των συντρόφων του της εποχής εκείνης, να συμμετάσχουν στο πιο μαζικό και ριζοσπαστικό ρεύμα που αναπτυσσόταν εκείνη την εποχή: το χώρο του νεοεμφανιζόμενου και αριστερού ΠΑΣΟΚ. Ένα χρόνο μετά, το 1975 το «Ξεκίνημα» ήταν πραγματικότητα, σαν μια αριστερή αντιπολιτευτική φωνή στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η εμφάνιση της «Οριζόντιας Διασύνδεσης», ενός δικτύου των πιο ταξικών και ριζοσπαστών αγωνιστών της βάσης, που πάλευαν υπέρ ενός επαναστατικού σοσιαλιστικού πολιτικού προγράμματος και υπέρ της πραγματικής εσωκομματικής δημοκρατίας, στην οποία το «Ξ» έπαιζε καταλυτικό ρόλο, ταρακούνησε για τα καλά την αναδυόμενη κομματική γραφειοκρατία. Σύντομα, ένα χρόνο μετά, το «Ξ» είχε διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ. Η αντίδραση της βάσης ήταν τόσο έντονη στις διαγραφές αυτές που ο περιβόητος Λαλιώτης κατέφυγε στη συγγραφή ολόκληρου βιβλίου για να δικαιολογήσει τη διαγραφή του «Ξ».
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα για το «Ξ». Από τη μια λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν στο χώρο της μαζικής αριστεράς: οι τρομερές αυταπάτες που υπήρχαν στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου και παράλληλα ο σκληρός σταλινικός χαρακτήρας του ΚΚΕ, δυσκόλευαν εξαιρετικά τις προσπάθειες κάθε νέας οργάνωσης της Αριστεράς. Από την άλλη γιατί σ’ αυτό το διάστημα το «Ξ» προσπαθούσε να ξεκαθαρίσει και ολοκληρώσει τα ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά του χαρακτηριστικά.
Καταλυτικό ρόλο σ’ αυτή την προσπάθεια, για το ξεκαθάρισμα της φυσιογνωμίας του «Ξ» έπαιξε η επαφή με την Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, τη CWI. Ο Νίκος πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη των σχέσεων με τη CWI, κάτι που ξεκίνησε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας. Ο διεθνισμός δεν ήταν απλά «μια καλή ιδέα», ή η απλή παρακολούθηση των διεθνών εξελίξεων και η συμπαράσταση στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Ήταν το οργανικό δέσιμο με επαναστάτες σοσιαλιστές/κομμουνιστές, στα πλαίσια μιας κοινής διεθνούς οργάνωσης, στα χνάρια και τις παραδόσεις όλων των μεγάλων επαναστατών των δύο προηγούμενων αιώνων. Ο διεθνισμός διαπερνούσε το Νίκο πέρα ως πέρα, και η μάχη για το χτίσιμο των δυνάμεων του μαρξισμού ήταν από την πρώτη στιγμή διεθνής. Ο Νίκος έφυγε με τη διεθνιστική πεποίθηση βαθιά χαραγμένη στη συνείδησή του.
Η δεκαετία του 90 ήταν μια κρίσιμη φάση για το «Ξ». Απαιτούνταν προσαρμογές, το ΠΑΣΟΚ είχε μετατραπεί σε κόμμα του κεφαλαίου και οποιαδήποτε σχέση με το χώρο αυτό έπρεπε να εγκαταλειφθεί, η κατάρρευση της Σοβ. Ένωσης και του Ανατολικού μπλοκ έφερε τα πάνω κάτω στην Αριστερά σε όλο τον κόσμο. Στις μεγάλες προσαρμογές στην τακτική, στα συνθήματα, στη γλώσσα κλπ, ο Νίκος στήριξε με όλες του τις δυνάμεις τη νέα γενιά των στελεχών που βγήκε από τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου και επιχειρούσε να κάνει πράξη τις νέες αυτές ιδέες.
Η δεκαετία του 2000 δικαίωσε τους αγώνες του «Ξ» το οποίο μπόρεσε να καθιερωθεί σαν μια από τις σημαντικές οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς στη χώρα μας. Για το Νίκο ήταν μια προσωπική δικαίωση.
Το «Ξ» θα τιμά το Νίκο Ρεμούνδο όχι μόνο για την πολιτική του συμβολή στην εξέλιξη του «Ξ». Αλλά και δύο άλλους λόγους ακόμα.
Ο πρώτος είναι η βαθιά του πίστη και το οργανικό του δέσιμο με τους ανθρώπους της εργατικής τάξης. Η τεράστια εμπιστοσύνη του στη δυνατότητα των εργαζομένων να πάρουν τα πράγματα και τις ζωές τους στα χέρια τους.
Ο δεύτερος είναι η ανθρωπιά του: ο Νίκος θα βοηθούσε με κάθε τρόπο, όσο μπορούσε, κάθε σύντροφο και συντρόφισσα που μπορεί να είχε ανάγκη. Γι’ αυτόν ο σοσιαλισμός δεν ήταν μόνο θεωρητικές ιδέες – ήταν και τρόπος ζωής στα πλαίσια ασφαλώς που επιτρέπει το καπιταλιστικό σύστημα.
Νίκο, θα μας λείψεις πολύ!
Να ξέρεις όμως ότι πάντα θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμούμε!
