Το κίνημα χρειάζεται πραγματικές, καλά οργανωμένες γενικές απεργίες
Αγανάκτηση και οργή! Μόνο αυτές οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τα αισθήματα εκατομμυρίων Ελλήνων εργαζομένων μετά την αποδειγμένη πια ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων και την αποκάλυψη του ενός σκανδάλου μετά το άλλο, την ίδια στιγμή που η επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα συνεχίζεται αμείωτη.
Όμως οι εργαζόμενοι δεν βλέπουν από πουθενά φως, διέξοδο, μια καλύτερη προοπτική.
Σαπίλα, υποκρισία, απληστία
Τα απανωτά σκάνδαλα που αποκαλύπτονται, δείχνουν πως ο Τσιτουρίδης δεν είναι μια εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Βγάζουν με γλαφυρό τρόπο στην επιφάνεια όλη τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος και την απύθμενη υποκρισία αυτών που κυβερνούν.
Την ίδια στιγμή, 7 στις 10 νέες θέσεις εργασίας είναι θέσεις μερικής απασχόλησης, δηλαδή των 300 και 400 ευρώ το μήνα(1). Την ίδια στιγμή το 43% των Ελλήνων εργαζομένων έχει φτάσει να δουλεύει όλα τα Σάββατα του μήνα και το 22,5% όλες τις Κυριακές(2).
Άπληστοι δεν είναι μόνο μερικοί χρηματιστές στους οποίους αναφέρθηκε ο Αλογοσκούφης με αφορμή την ληστεία των ταμείων. Άπληστοι είναι όλοι οι καπιταλιστές: χρηματιστές, τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές. Άπληστο είναι το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του, που λειτουργεί με μοναδικό και αποκλειστικό κριτήριο το κέρδος που στηρίζεται στην εξοντωτική εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Πολιτικό κενό
Παρόλα αυτά, στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ εμφανίζει μεν μια πτωτική τάση, αλλά εξακολουθεί να είναι πρώτη στις προτιμήσεις!
Αυτό δεν είναι παράξενο όταν η εναλλακτική είναι το ΠΑΣΟΚ. Ο κόσμος βαρέθηκε τα σκάνδαλα και τη λιτότητα του ΠΑΣΟΚ, κι έτσι στράφηκε στη ΝΔ – για να ανακαλύψει τα ίδια και χειρότερα. Σαν αποτέλεσμα η ΝΔ πέφτει, αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις.
Το πρόβλημα όμως βρίσκεται κύρια στην αριστερά. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν μπορούν να καρπωθούν τη φθορά των κομμάτων εξουσίας, ενισχύουν μόνο οριακά τα ποσοστά τους: στο 7 – 7,5 % και 4 – 4,5% αντίστοιχα. Η αδυναμία αυτή της αριστεράς αφήνει το εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα χωρίς πολιτική έκφραση, μέσα σ’ όλο αυτό το χαμό που επικρατεί. Κι αυτό δημιουργεί μια βαθιά απογοήτευση σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και νέους που δεν βλέπουν πως μπορούν να παλέψουν και πως να αντισταθούν στην διαρκή επίθεση που δέχονται.
Φτωχή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των συνδικάτων
Η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς και της Γενικής απεργίας στις 15 Μάη δεν μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική.
Αν σκεφτεί κανείς τις διαδηλώσεις των 150.000 για το ασφαλιστικό το 2001, τα τεράστια αντιπολεμικά συλλαλητήρια των 250.000 το 2003, τις 100.000 του Ευρωπαϊκού Φόρουμ το 2006, τα συλλαλητήρια των εκπαιδευτικών που έφτασαν τις 50.000 τον περασμένο Οκτώβρη και των φοιτητών που έφτασαν τις 35.000 τον περασμένο Μάρτη, τότε ένα πράγμα γίνεται ξεκάθαρο: δεν είναι οι εργαζόμενοι που δεν θέλουν να παλέψουν και να κινητοποιηθούν, είναι ο τρόπος που η συνδικαλιστική ηγεσία καλεί κινητοποιήσεις, που αντί να ελκύει και να εμπνέει τους εργαζόμενους, τους απωθεί!
Πως (δεν) οργανώνεται μια γενική απεργία…
Η οργάνωση της γενικής απεργίας της 15ης Μάη, είναι παράδειγμα προς αποφυγή.
Σε όλη τη διάρκεια του φθινοπώρου και μέχρι το Πάσχα το κίνημα της παιδείας ζητούσε από τη ΓΣΕΕ να καλέσει γενική απεργία. Ο νέος πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλος, προκλητικός, εριστικός και αλαζόνας, αρνιόταν, γιατί «οι εργαζόμενοι δεν απεργούν για τους φοιτητές»…
Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τη ληστεία των ταμείων, το αίτημα για μια γενική απεργία ξανατέθηκε επιτακτικά, η ηγεσία της ΓΣΕΕ όμως χρειάστηκε σχεδόν 3 μήνες για να την καλέσει. Το κακό θα ήταν μικρό αν έκανε ό,τι χρειαζόταν για να την οργανώσει ώστε να έχει την απαιτούμενη επιτυχία! Δεν το έκαναν! Ενώ ανήγγειλαν την απεργία από τα τέλη του Απρίλη, το ελληνικό εργατικό κίνημα δεν ήξερε τίποτα, δεν άκουσε λέξη, για το κάλεσμα γενικής απεργίας. Μια βδομάδα πριν, δεν ήξερε κανείς τίποτα!
Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές στο Ξ, το κάλεσμα μιας γενικής απεργίας πρέπει απαραίτητα να συνοδεύεται από πολύ καλή οργάνωση: εκστρατεία ενημέρωσης σε κάθε εργατικό χώρο, γενικές συνελεύσεις για να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στις αποφάσεις, εκλογή απεργιακών επιτροπών που να οργανώσουν την απεργία καθώς και την κάθοδο στην πορεία/διαδήλωση.
Διαφορετικά η συμμετοχή των εργαζομένων θα είναι περιορισμένη (παρ’ εκτός εξαιρέσεων). Και αυτό κάθε άλλο παρά θα αποθαρρύνει την κυβέρνηση στην συνέχιση της αντεργατικής της επίθεσης.
και με τη διάσπαση δένει το πράγμα….
Δεν φτάνει η στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ επιμένει στη λογική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και της διάσπασης του κινήματος.
Αυτό πια έχει γίνει κάτι σαν εμμονή για την ηγεσία του ΚΚΕ. Γιατί όσες προσπάθειες έκανε για ξεχωριστές από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ απεργίες, απέτυχε παταγωδώς! Ενώ η συμμετοχή εργαζομένων στις πορείες που καλεί ξεχωριστά το ΚΚΕ είναι ακριβώς η ίδια εδώ και χρόνια: ο κομματικός μηχανισμός και τίποτε άλλο. Η κοινή λογική θα απαιτούσε να επανεξετάσει το ΚΚΕ τη στάση του. Αυτό όμως δεν είναι δυνατό για την ηγεσία του ΚΚΕ – εξάλλου όπως είναι γνωστό, αυτή δεν κάνει λάθη, κι όποιος διαφωνεί μαζί της διαγράφεται!
Από κοντά και ένα μεγάλο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, το οποίο κινείται γύρω από το ΝΑΡ (από τις μεγαλύτερες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς). Η εμμονή του ΝΑΡ, του ΜΕΡΑ των διάφορων μαοϊκών μ-λ, κλπ, για ξεχωριστή συγκέντρωση και πορεία, μακριά από τη ΓΣΕΕ αλλά και από το ΠΑΜΕ (…) σημαίνει ότι για κάθε κινητοποίηση γίνονται τουλάχιστον 3 διαφορετικές συγκεντρώσεις.
Αυτό αντικειμενικά κάνει κάθε συγκέντρωση να αποκτά κομματικά χαρακτηριστικά! Πράγμα που και ο τελευταίος νοήμων καταλαβαίνει πως αυτό αποτρέπει τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων από το να συμμετέχει! Έτσι το αποτέλεσμα είναι η μικρή συμμετοχή στις συγκεντρώσεις.
Πρέπει να χτίσουμε ξανά τις οργανώσεις του κινήματος
Δεν πρόκειται να αλλάξει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ. Ούτε κι αυτή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Όσοι εργαζόμενοι ελπίζουν ότι θα αλλάξει η κατάσταση στο κίνημα μέσα από την αναγνώριση των λαθών των ηγεσιών θα απογοητευτούν.
Ο μόνος δρόμος που είναι ρεαλιστικός, όσο και δύσκολος, είναι η συσπείρωση των χιλιάδων αγωνιστών που βρίσκονται έξω από τα παραδοσιακά κόμματα σε νέους σχηματισμούς, για την αναγέννηση της αριστεράς και των συνδικάτων. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σ’ αυτές τις διαδικασίες. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να ξεπεράσει κάποιες από τις «παιδικές ασθένειές» της (όπως τις ξεχωριστές και διασπαστικές συγκεντρώσεις και πορείες) και να ασχοληθεί με σοβαρότητα με τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων. Και βέβαια πρέπει να είναι ενωτική στο επίπεδο των κοινών προτάσεων και της κοινής δράσης (διατηρώντας τη διαφορετικότητα στην ιδεολογία και την ανεξαρτησία για κάθε ξεχωριστή οργάνωση) ως προς το σύνολο των οργανώσεων και κομμάτων της αριστεράς.
1. Στοιχεία ΙΝΕ – ΓΣΕΕ.
2. Στοιχεία: 4th European Working
Condition Survery, Ελευθεροτυπία 25/2.
