Στα μέσα του Νοέμβρη ανακοινώθηκε ότι η Aegean είδε τα κέρδη της να εκτοξεύονται κατά 83%, στα 170,7 εκατομμύρια ευρώ για το πρώτο εννιάμηνο του 2023 (μετά τους φόρους). Καθόλου άσχημα για μια εταιρεία που πριν από μερικά χρόνια προσπαθούσε να μας πείσει ότι κινδυνεύει εξαιτίας της αναγκαστικής μείωσης των ταξιδιών στο ελάχιστο λόγω πανδημίας και ζητούσε κάθε λίγο δάνεια και κρατικές ενισχύσεις προκειμένου να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της περιόδου. Δεν διευκρίνισε βέβαια ποτέ ότι δεν κινδύνευε η βιωσιμότητά της αλλά τα κέρδη της, δηλαδή τα λεφτά που πηγαίνουν στις τσέπες των μεγαλομετόχων, και βέβαια κατάφερε να πάρει σημαντικά ποσά από τα δημόσια ταμεία.
Κατά την περίοδο της πανδημίας, η Aegean διεκδίκησε και πήρε τουλάχιστον 340 εκατομμύρια ευρώ κρατική βοήθεια χωρίς μάλιστα καμία εγγύηση για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των μισθών των εργαζομένων της. Αντίθετα, μέσα στο 2020 το προσωπικό της εταιρείας μειώθηκε κατά 20,9%, δηλαδή κατά 612 εργαζόμενους/ες. Σήμερα που τα κέρδη της Aegean έχουν και πάλι εκτοξευθεί, αναρωτιέται κανείς αν σκοπεύει η εταιρεία να επιστρέψει έστω ένα μέρος τους στο δημόσιο, ή τουλάχιστον να αποκαταστήσει τα χαμένα εργασιακά δικαιώματα, τη διάλυση των οποίων τόσο βολικά φόρτωσε στην πανδημία. Μάλλον όχι…
Ένα από τα βασικά παραμύθια που επαναλαμβάνουν μονότονα οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού, είναι ότι για να λειτουργήσει σωστά η οικονομία, πρέπει ο ιδιωτικός τομέας να αφεθεί ελεύθερος, χωρίς κρατικές παρεμβάσεις. Συνήθως βέβαια ξεχνάνε να πουν ότι υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις στις οποίες η παρέμβαση του κράτους είναι ευπρόσδεκτη: όταν κινδυνεύουν τα κέρδη των επιχειρήσεων και αυτές ζητάνε από το δημόσιο (δηλαδή από όλους και όλες μας) να βάλει το χέρι στην τσέπη για να τα εγγυηθεί.
