Είναι γνωστές οι θέσεις του «Ξ» απέναντι στα «μπάχαλα», είτε αυτά προκαλούνται από προβοκάτορες (όργανα του κράτους) είτε από ομάδες του αναρχικού χώρου, οι οποίες ιδεολογικά υποστηρίζουν τέτοιες ενέργειες.
Με αφορμή, ξανά, τον θάνατο 3 εργαζομένων, της τράπεζας Marfin, στις 5/5/2010, το «Ξ» εξέδωσε ανακοίνωση την οποία οι αναγνώστες μας μπορούν να δουν στο www.xekinima.org, 6.5.2010 (https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=1092) και στην οποία καταγγέλλουμε τη δράση τέτοιων ομάδων.
Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της αριστεράς όμως αρνείται να πάρει καθαρή θέση στα ζητήματα αυτά. Κάποιοι επιλέγουν να καταγγέλλουν μόνο προβοκάτορες (κι όχι ομάδες του αναρχικού χώρου που υποστηρίζουν τέτοιες λογικές). Άλλοι δεν ασχολούνται καθόλου.
Μπάχαλοι, προβοκάτορες και «αντιεξουσιαστές»
Είναι δεδομένο πως μέρος των μπαχάλων αυτών προέρχεται από προβοκάτορες – δηλαδή μυστικά όργανα του κράτους, ασφαλίτες. Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί μετατρέποντας κάθε πορεία σε «κόλαση», απογοητεύουν το κίνημα, το αποπροσανατολίζουν, περιορίζουν την ακόμα μεγαλύτερη μαζικότητα που θα μπορούσε να έχει. Πολύς κόσμος φοβάται να κατέβει στις διαδηλώσεις λόγω των επεισοδίων, ενώ μετά από κάθε διαδήλωση με επεισόδια η επόμενη είναι κατά κανόνα αριθμητικά υποδεέστερη. Πάνω απ’ όλα, τέτοια συμβάντα δημιουργούν «αταξία» και χάος που επιτρέπει στη συνέχεια στο κράτος να ενισχύει τους μηχανισμούς καταστολής.
Πέρα όμως από τους προβοκάτορες, υπάρχουν οι ομάδες κάποιων λεγόμενων «αντιεξουσιαστών», οι οποίες έχουν αναγάγει σε «αρχή» το θέμα της προσωπικής σύγκρουσης με τα ΜΑΤ και τις μολότωφ. Οι ενέργειές τους έχουν τα ίδια αποτελέσματα με αυτά των προβοκατόρων που αναφέρουμε πιο πάνω.
«Αντιεξουσιαστές» και Αριστερά
Στο όνομα μιας κάποιας «επανάστασής» τους, οι ομάδες αυτές δίνουν το ιδανικό άλλοθι στο κράτος να ενισχύει τους μηχανισμούς καταστολής και να εντείνει την καταστολή, με την αποδοχή, την ανοχή ή τη «νομιμοποίηση – κι αυτό είναι πολύ σημαντικό – της κοινωνίας (ή τουλάχιστον μεγάλων τμημάτων της).
Οι ομάδες των «αντιεξουσιαστών» αυτών δεν μπορούν να κατανοήσουν τέτοιου είδους ζητήματα γιατί δεν τους ενδιαφέρει κι ούτε καταλαβαίνουν τι σημαίνει μαζικό κίνημα.
Η αριστερά όμως; Αυτή που αρνείται να καταγγείλει τους διάφορους τέτοιους «αντιεξουσιαστές»; Ένα τμήμα της, στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει ν’ ακούσει λέξη καταγγελίας προς αυτούς τους «αντιεξουσιαστές». Είτε γιατί συμπαθεί τις ενέργειές τους, θεωρώντας πως έχουν θετική συμβολή στο κίνημα, είτε γιατί πιστεύει πως ασκώντας κριτική στους «αντιεξουσιαστές» είναι σαν να ταυτίζεται ή να υποκύπτει στις πιέσεις της αστικής τάξης και του κράτους.
Λάθος και στη μία και στην άλλη περίπτωση! Πολύ σοβαρό μάλιστα! Γιατί υπάρχει κάποιος στον οποίο η αριστερά οφείλει να δώσει απαντήσεις και να τον βοηθήσει να βγάλει συμπεράσματα – συμπεράσματα πραγματικά επαναστατικά. Κι αυτός ο κάποιος είναι το εργατικό κίνημα!
______________________________________________________________________
Το να καταγγείλει η Αριστερά την παράνοια της ατομικής δράσης με μολότοφ, σαν αντικατάσταση της πάλης του μαζικού κινήματος (επειδή κάποιοι αρέσκονται να πιστεύουν ότι πετώντας μια μολότοφ θα εξεγερθεί η κοινωνία και θα ακολουθήσει το ανόητο παράδειγμά τους…) δεν αποτελεί υποταγή στην πίεση της αστικής τάξης όπως κάποιοι στο χώρο της αριστεράς υποστηρίζουν! Αποτελεί υποχρέωση απέναντι στο εργατικό κίνημα το οποίο χρειάζεται μια καθαρή θέση.
Το να αναγνωρίζει κανείς, επίσης, πως η βαρβαρότητα στην οποία οδηγεί ο καπιταλισμός την κοινωνία γεννά αναπόφευκτα τις τυφλές εκρήξεις βίας καθώς και την ατομική τρομοκρατία, καθόλου δεν σημαίνει ότι ενστερνίζεται ή συγκαλύπτει τέτοιες μορφές πάλης που είναι αναποτελεσματικές και βλαπτικές για το μαζικό κίνημα.
Διαφορετικά, όλα τα γραπτά όλων των κλασσικών του Μαρξισμού από τον Μαρξ και τον Ενγκελς μέχρι τον Λένιν και τον Τρότσκι, είναι άχρηστα.
______________________________________________________________________
Είναι η τεράστια μάζα των εκατομμυρίων που πρέπει, με τη συμβολή της αριστεράς, να βρει τον δρόμο της για την ανατροπή του καπιταλισμού και το κτίσιμο μιας εναλλακτικής κοινωνίας στηριγμένης στην εργατική εξουσία και δημοκρατία, μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής με την πραγματική έννοια της λέξης κι όχι αυτή του ΠΑΣΟΚ ή των σταλινικών εκτρωμάτων στην πρώην ΕΣΣΔ και Αν. Ευρώπη.
Αντιθέσεις στον αναρχικό χώρο
Αυτό που δεν τολμά να κάνει αυτή η αριστερά, το κάνει όμως ένα κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου, το οποίο προσπαθεί να βρει το δρόμο προς το μαζικό κίνημα!
Με την «Αντιεξουσιαστική Κίνηση» έχουμε πολλά σημεία διαφωνίας, όμως με την ακόλουθη καταγγελία τους των μπαχάλων της 5.5.10. Δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε πλήρως. Αντιγράφουμε από την ανακοίνωση της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας που δημοσιεύτηκε στις 7.5.2010:
« …Το τραγικό συμβάν … έμελλε να προέλθει από την μισαλλοδοξία των "ειδικών της βίας". Ο μανδύας της επιθετικής πρωτοπορίας έπεσε και απογύμνωσε τον ρόλο της "αγωνιστικής πανούκλας", ως ρόλο εκτός και ενάντια στην κοινωνία. Ρόλοι, θέσφατα, Ιδεοληψίες της αντίληψης για και όχι με την κοινωνία οδήγησαν στον θάνατο τριών εργαζομένων.
Αποκαλύφθηκε ότι τέτοιες πρακτικές και λογικές βρίσκονται σε σύμπνοια και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους. Τέτοια άδολη προσφορά στις δυνάμεις της κυριαρχίας ούτε μια ρητή συνεργασία με τα αφεντικά και το κράτος δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματική.
Αντιθέτως, η μαζική πορεία 200.000 ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας είναι η απάντηση στους ψιλικατζήδες της βίας. Η κοινωνική οργή και ο τρόπος που κάθε φορά (καταλήψεις, συγκρούσεις, διαδηλώσεις) θα εκφραστεί είναι επιλογή της ίδιας της κοινωνίας και όχι αυτόκλητων σωτήρων.
… Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση συνεπής στην αντίληψη της με την κοινωνία και σύνθημα: "άμεση κοινωνική δράση – άμεση δημοκρατία" συσπείρωσε χιλιάδες κόσμο σε ένα μαζικό, αυτοπεριφρουρούμενο και συγκροτημένο μπλοκ όπως και άλλα συγκροτημένα μπλοκ αναρχικών. Ως οργανικό μέρος συμμετείχε στην έκφραση ενός τεράστιου ριζοσπαστικού κοινωνικού κομματιού που υπέδειξε ότι το κράτος δεν έχει καμία κοινωνική νομιμοποίηση. ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ – 7/5/2010 (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Για όσους δεν κατάλαβαν επακριβώς, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση, που κινείται στο χώρο του Αναρχισμού και επομένως ξέρει πολύ περισσότερα από το μέσο αριστερό για τις διάφορες ομάδες του «αντιεξουσιαστικού» χώρου, καταγγέλλει αυτές τις ομάδες (κι όχι κάποιους «προβοκάτορες» … ) σαν υπεύθυνους για το θάνατο των τριών εργαζομένων, καταγγέλλοντας τους σαν «ψιλικατζήδες της βίας», «αυτόκλητους σωτήρες», των οποίων οι «πρακτικές και λογικές βρίσκονται σε σύμπνοια και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους», κοκ.
Εμείς, από τη μεριά μας, δεν νοιώθουμε πως έχουμε να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο.
Καθήκοντα της αριστεράς
Ας βγουν λοιπόν κάποια συμπεράσματα από την αριστερά που προτιμά να σιωπά. Ας μιλήσει καθαρά, για να πει τα πράγματα όπως είναι.
Ας πάρει μια καθαρή θέση στο αν τα επεισόδια που συνοδεύουν κάθε μεγάλη πορεία, τα μπάχαλα, κάνουν καλό ή κακό στο κίνημα.
Ας αναγνωρίσει την πραγματικότητα που όλη η κοινωνία ξέρει, ότι δηλαδή τα μπάχαλα τα προκαλούν από τη μια οι προβοκάτορες, ναι, κι από την άλλη όμως, ομάδες του αναρχικού χώρου που θεωρούν πως με τις μολότωφ εξεγείρουν την κοινωνία και προετοιμάζουν την επανάσταση που ονειρεύονται.
Κι ας πάρει επιτέλους η αριστερά μέτρα. Γιατί τα μπάχαλα δεν γίνονται στις πορείες του ΚΚΕ, αλλά στις πορείες των συνδικάτων, των κοινωνικών κινημάτων, του ΣΥΡΙΖΑ κλπ; Γιατί το ΚΚΕ περιφρουρεί τις πορείες του – σε βαθμό απαράδεκτης «υπερβολής» ασφαλώς, σαν σταλινικό κόμμα που είναι – όμως παρέχει περιφρούρηση.
Ας κάνουμε λοιπόν τις μεγάλες συγκεντρώσεις και πορείες ασφαλείς για να μπορούμε να μην έχουμε μόνο 200.000 ενάντια στα μέτρα του ΔΝΤ-ΕΕ-κυβέρνησης, αλλά 500.000 αν όχι περισσότερους!
Η αριστερά έχει ευθύνη να προχωρήσει σε μεγάλες ενωτικές πορείες. Εδώ είναι τα εγκληματικά λάθη» του ΚΚΕ, γιατί αυτό είναι το κύριο εμπόδιο σε κάτι τέτοιο.
Και έχει ευθύνη, η αριστερά, να περιφρουρεί αυτές τις πορείες όχι μόνο από τα ΜΑΤ αλλά κι από τους διάφορους «αντιεξουσιαστές» είτε αυτοί είναι προβοκάτορες είτε «ιδεολόγοι-αναρχικοί».
Η ανευθυνότητα στο επίπεδο των ξεχωριστών πορειών και της αδυναμίας περιφρούρησης έχει πια ξεπεράσει κάθε όριο!
