Πρόλογος
Με αφορμή το πρώτο 2ήμερο της ΕΑΑΚ για το 2008 (22 με 23 Μάρτη), νοιώσαμε την ανάγκη να βάλουμε μερικά ζητήματα στο χαρτί, τα περισσότερα από τα οποία απασχόλησαν το τελευταίο 2ήμερο, αφού δε μας δόθηκε ο χρόνος που χρειαζόμασταν για να τα αναπτύξουμε στη διάρκεια του ίδιου του διήμερου…
Τα κεντρικά θέματα που “έπιασαν” οι εκπρόσωποι των διαφόρων σχημάτων στο πανελλαδικό 2ήμερο της ΕΑΑΚ ήταν:
1. Η πολιτική κατάσταση (συγκυρία) που επικρατεί μετά τις βουλευτικές εκλογές του ’07, τα σκάνδαλα, τις Γενικές Απεργίες για το ασφαλιστικό και γενικά ό,τι συμβαίνει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας.
2.Οι διεθνείς εξελίξεις και ειδικά στα Βαλκάνια με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου.
3. Η θεαματική άνοδος της Aριστεράς, και ειδικά του Συ.Ριζ.Α. με ποσοστά που έφταναν μέχρι και 18% (δημοσκοπήσεις Μάρτη ’08).
4. Το φοιτητικό κίνημα και τα καθήκοντα που έχει η ΕΑΑΚ το επόμενο διάστημα σε σχέση με την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο αλλά και με το ζήτημα του ασφαλιστικού.
5. Οι φοιτητικές εκλογές, αν θα έπρεπε να γίνουν στις 9/4/08 ή μετά το Πάσχα έτσι ώστε να γίνει προσπάθεια για νέες κινητοποιήσεις των φοιτητών.
6. Η διεύρυνση των ΕΑΑΚ, με τις δυνάμεις του Σ.Ε.Κ. στα πανεπιστήμια (την Πρωτοβουλία Γένοβα).
Το 2ήμερο αναλώθηκε, σε μεγάλο βαθμό, με ζητήματα που δεν αποτελούν πρωτεύοντα καθήκοντα μιας αριστερής φοιτητικής δύναμης/συσπείρωσης. Και εξηγούμαστε: Ασφαλώς το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να έχει μόνο ρόλο να ασχολείται με τα στενά φοιτητικά ζητήματα. Το τι γίνεται στον κόσμο, στην κοινωνία, στους εργαζόμενους, δεν μπορεί παρά να το απασχολούν. Το θέμα όμως, όπως πάντα, είναι θέμα ισορροπίας. Υπάρχει πρόβλημα αν τα φοιτητικά ζητήματα και τα ζητήματα της παιδείας “εξαφανιστούν” μέσα σε μια συζήτηση για τα “καθήκοντα της επαναστατικής αριστεράς” απέναντι σε ότι προκύπτει. Τότε ο φοιτητικός συνδικαλισμός παραχωρεί τη θέση του στην “επαναστατική αναζήτηση” αριστερών οργανώσεων, πράγμα εντελώς θεμιτό για τις ίδιες τις οργανώσεις, αλλά που δεν απασχολεί τη μεγάλη μάζα των φοιτητών η οποία θέλει από τον φοιτητικό συνδικαλισμό να ασχολείται πρώτα και κύρια με τα φοιτητικά προβλήματα.
Έτσι το πανελλαδικό 2ήμερο της ΕΑΑΚ δεν είχε ως κεντρικό ζήτημα το φοιτητικό κίνημα και πως θα καταφέρουμε να πείσουμε τους φοιτητές να ξανακατέβουμε σε κινητοποιήσεις για να ανατρέψουμε το νόμο-πλαίσιο. Δεν περιοριζόταν στο να συμπληρώσει το πιο πάνω με την ανάγκη της κοινής πάλης με τους εργαζόμενους για να σταματήσουμε την επίθεση που δεχόμαστε στο ασφαλιστικό. Πήγαινε πολύ μακρύτερα: πολλές τοποθετήσεις καταπιάνονταν με το ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση της “ριζοσπαστικής Aριστεράς” απέναντι στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ (εννοώντας πιθανή συμμαχία μεταξύ ΜΕ.Ρ.Α.- ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α). Αρκετοί ομιλητές προχωρούσαν το ζήτημα ακόμη παραπέρα λέγοντας ότι είναι καθήκον της ΕΑΑΚ να φτιάξει ΕΑΑΚ και στους χώρους των εργαζομένων. Υποστήριζαν ότι ο ρόλος των δυνάμεων που ήταν εκεί πέρα (στο 2ημερο) ήταν να πείσουν τους εργαζομένους να κάνουν νέες απεργίες και μάλιστα απεργίες διαρκείας. Και βέβαια δεν έλειπαν οι αναφορές στο θέμα του Κοσσόβου, της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στα Βαλκάνια κοκ.
Σαν αποτέλεσμα, ενώ η συζήτηση έφευγε σε κάθε κατεύθυνση, δεν υπήρξε ουσιαστική αναφορά, πολύ περισσότερο αποφάσεις για το τι κάνουμε στα πανεπιστήμια ενάντια την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο και για τα άλλα ζητήματα της παιδείας. Δεν υπήρξε κανένα σχέδιο δράσης αναφορικά με τα άμεσα προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπο το φοιτητικό κίνημα και το κίνημα της παιδείας.
Και έτσι γεννιέται φυσιολογικά το ερώτημα: “τι είναι, τελικά, η ΕΑΑΚ;”. Είναι αυτόνομα σχήματα της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Aριστεράς στα πανεπιστήμια, όπως η ίδια η ΕΑΑΚ υποστηρίζει, ή είναι συγκόλληση πολιτικών οργανώσεων; Η απάντηση είναι περισσότερο το δεύτερο και λιγότερο το πρώτο.
Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα τα οποία το δείχνουν αυτό, σε βαθμό μάλιστα υπερβολής… Όπως για παράδειγμα όταν θέλει ένα σχήμα να τοποθετηθεί στο 2ήμερο… είναι σχεδόν αδύνατο αν οι επικεφαλής του δεν είναι μέλη των τριών μεγάλων συνιστωσών των ΕΑΑΚ – δηλαδή είτε του ΝΑΡ, είτε της ΑΡΑΝ, είτε της ΑΡΑΣ. Μάλιστα, οι τοποθετήσεις των σχημάτων γίνονται σύμφωνα με λίστα η οποία είναι συμφωνημένη από πριν και βάσει ποσόστωσης των οργανώσεων (δηλώσεις προεδρείου στο τελευταίο 2ήμερο)! Ή, π.χ., για το κείμενο στο οποίο καταλήγει κάθε 2ήμερο (ή… σχεδόν κάθε 2ήμερο – βλ. πιο κάτω) η διαδικασία συγγραφής του έχει ως εξής: 3-4 άτομα από κάθε βασική οργάνωση (ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) κάθονται γύρω από ένα τραπέζι (όταν στο αμφιθέατρο συνεχίζονται οι τοποθετήσεις) και επί ώρες διαπραγματεύονται και αποφασίζουν για το τι θα λέει το κείμενο…
Αυτά, λυπούμαστε, αλλά δεν τιμούν τη δημοκρατία στο φοιτητικό κίνημα και στα ΕΑΑΚ. Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι διαδικασίες περιγράφονται από τις οργανώσεις που είναι επικεφαλής των ΕΑΑΚ σαν “άμεση δημοκρατία”. Δυστυχώς η κατάληξη της λεγόμενης “αμεσοδημοκρατίας” είναι η γραφειοκρατία σε όλο της το μεγαλείο… Η άποψη ενός σχήματος δεν έχει σχεδόν καμία βαρύτητα στην όλη διαδικασία του 2ημέρου και βέβαια ο κάθε ΕΑΑΚίτης με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να έχει λόγο για τον τρόπο λήψης της τελικής απόφασης…
Στη συνέχεια του κειμένου αυτού θα ασχοληθούμε με τα θέματα που απασχόλησαν το διήμερο, πιάνοντας τα ζητήματα από την σκοπιά των (πολιτικών) οργανώσεων της ΕΑΑΚ και όχι των σχημάτων, καθώς άλλωστε με αυτό τον τρόπο τέθηκαν και συζητήθηκαν στο ίδιο το διήμερο.
Θεωρούμε υποχρέωση να ξεκινήσουμε με ένα απολογισμό του μεγάλου κινήματος της προηγούμενης περιόδου, γιατί απ’ αυτό προκύπτουν εξαιρετικά σημαντικά συμπεράσματα για το σήμερα. Αυτό το κεφάλαιο, δυστυχώς, όσο κι ακούεται απίστευτο, έλειπε ολοκληρωτικά από το διήμερο των ΕΑΑΚ, όπως και από προηγούμενες συναντήσεις των ΕΑΑΚ.
Στη συνέχεια θα καταπιαστούμε με το ζήτημα της συνεργασίας της Αριστεράς στα Πανεπιστήμια καθώς και με το θέμα του ΣΥΡΙΖΑ που, χωρίς υπερβολή κυριάρχησε στο διήμερο.
Στο τέλος αυτής μπροσούρας υπάρχουν δύο παραρτήματα, στα οποία καταπιανόμαστε με τα ζητήματα του Κοσσόβου και των πρόσφατων εκλογών στην Κύπρο. Έχει πολύ ”ενδιαφέρον” να δούμε τη στάση που κράτησαν οι μεγαλύτερες οργανώσεις της ΕΑΑΚ, που την ίδια στιγμή που μιλούν στο όνομα της «επανάστασης», της «ρήξης», ενάντια σε κάθε συμβιβασμό, κλπ κλπ, υποστήριξαν τον δεξιό, εθνικιστή, νεοφιλελεύθερο και πάμπλουτο εκπρόσωπο του κεφαλαίου Τάσσο Παπαδόπουλο στις τελευταίες εκλογές, επειδή είπε ”όχι” στο σχέδιο Ανάν το 2004 κι αυτό τον καθιστά, υποτίθεται, αντιιμπεριαλιστή…
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την μπροσούρα στα Πολιτικά Κείμενα ή πατώντας εδώ
