Την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, το Καλλιμάρμαρο μετατράπηκε σε έναν χώρο βαθιάς συγκίνησης και πολιτικών μηνυμάτων, καθώς πάνω από 40.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν μια συναυλία αφιερωμένη στα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών. Η βραδιά αποτέλεσε σημείο αναφοράς τόσο για τη μαζικότητα όσο και για την ένταση των συναισθημάτων που προκάλεσε.
Με συμμετοχές από καλλιτέχνες όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Μάρθα Φριτζήλα, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Ιουλία Καραπατάκη, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Φοίβος Δεληβοριάς, οι Κοινοί Θνητοί και πολλοί ακόμα, η συναυλία δεν ήταν απλώς μια καλλιτεχνική εκδήλωση, αλλά ένας συλλογικός ύμνος για δικαιοσύνη και κοινωνική αφύπνιση.
***
Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη από την αρχή της συναυλίας. Πολύς κόσμος, κυρίως νέοι, κρεμόταν σαν τσαμπιά από τις κερκίδες και παρακολουθούσαν με προσήλωση. Με αφορμή την παλαιστινιακή μαντήλα που φορούσε η Μάρθα Φριτζήλα όλο το στάδιο φώναξε το σύνθημα «λευτεριά στην Παλαιστίνη» ενώ ακούστηκαν και συνθήματα για τον Μητσοτάκη (καθόλου θετικά βέβαια…).
Η ομιλία της προέδρου του Συλλόγου Συγγενών των Θυμάτων των Τεμπών, Μ. Καρυστιανού, ήταν ίσως η πιο καθηλωτική στιγμή της βραδιάς, καθώς το πλήθος την καταχειροκρότησε όταν δήλωσε ότι «δε θα σταματήσουμε μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη». Τα λόγια της έδωσαν φωνή στον συλλογικό πόνο και την οργή των ανθρώπων που, παρά τα όσα έχουν συμβεί, βλέπουν την προσπάθεια συγκάλυψης σε πλήρη εξέλιξη και τη μνήμη των θυμάτων να επιχειρείται να θαφτεί.Όπως προκλητικά δήλωσε ο υφυπουργός Μεταφορών Β. Οικονόμου δυο μέρες πριν τη συναυλία:
«γιατί μιλάτε συνέχεια για τα Τέμπη; Δηλαδή άμα πέσει ένα αεροπλάνο, θα μιλάτε συνέχεια για την πτώση του αεροπλάνου;».
Προφανώς, αυτοί που ευθύνονται γι’ αυτό το έγκλημα θέλουν να πάψουμε να μιλάμε για αυτό. Δεν θα τους κάνουμε όμως τη χάρη.
***
Συγκλονιστική ήταν και η στιγμή που ο Φοίβος Δεληβοριάς παρουσίασε το τραγούδι που συνέθεσε ειδικά για τη συναυλία. Με στίχους γεμάτους συναίσθημα και πολιτικό υπόβαθρο, το τραγούδι του ένωσε το κοινό σε μια κοινή ανάσα, υπογραμμίζοντας το αίτημα για δικαιοσύνη και αλήθεια. Παρακάτω οι στοίχοι του τραγουδιού:
«Που είσαι τώρα φως μου,
ήτανε γραμμένο να’ μαι δω για πάντα να σε περιμένω,
όσο κι αν κρατήσει, να μην το ξεχάσεις, όταν φτάσεις πάρε, πάρε όταν φτάσεις
θα το γράψει ο τοίχος, θα το γράψει ο βράχος, πως δεν ήταν μόνο ενός ανθρώπου λάθος…
Θα το πει η σημύδα, θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει όπου βρει το κέρδος…
Θα το πει η λεβάντα, θα το πει η μυρσίνη πως κυλάει στα μάτια η δικαιοσύνη..
Μάτια του παιδιού μου, που δεν θα φιλήσω, δεν υπάρχει τρόπος πια να σταματήσω…
Μ’έχει να έρθει ο πήχης και το χαλινάρι μ έχει να έρθει η νέμεσις και να τους πάρει..
Αν δεν βρω το τέρμα, δεν θα ησυχάσω, δεν θα σταματήσω δεν θα ξαποστάσω,
δεν θα κάνω πίσω και δεν θα ξεχάσω, θα σε πάρω εγώ παιδάκι μου όταν φτάσω».
Αντίστοιχα, η Τάνια Τσανακλίδου (που βγήκε και αυτή ντυμένη με τα χρώματα της Παλαιστίνης) συγκίνησε βαθιά το κοινό με την ερμηνεία της, ενώ η ανάγνωση ενός σύντομου, αλλά δυνατού μηνύματος που, όπως είπε, της έστειλε ένα κορίτσι, αποτέλεσε έναν φόρο τιμής στις χαμένες ζωές και στην ανάγκη για κοινωνική δράση. Το μήνυμα ήταν το εξής:
«Μαζί με τους συνανθρώπους μας που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη χάθηκε και ένα κομμάτι της πίστης και της ελπίδας μας στην κοινωνία και το σύστημα. Βίαια, σκανδαλωδώς και συθέμελα μπροστά στα μάτια μας. Ενός συστήματος που διαρκώς αποτυγχάνει να μας προστατέψει, να μας φροντίσει, να μας ενώσει, να μας μορφώσει, να μας δώσει τον χώρο να ονειρευτούμε και να γίνουμε καλύτεροι. Πιο ουσιαστικοί. Πιο ευτυχισμένοι.
Ως φόρο τιμής σε αυτά τα πλάσματα που χάθηκαν στις 28 Φεβρουαρίου και κυρίως στα παιδιά: ας γίνουμε εμείς το φως, με το να μετέχουμε, να μαθαίνουμε, να διεκδικούμε, να αμφισβητούμε, να παίρνουμε θέση. Αλλά πάνω από όλα, με το να υπερασπιζόμαστε ανυποχώρητα την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο, να μην αφήσουμε κανέναν να μας πείσει ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο».
***
Η συναυλία αυτή, παρά τη μαζικότητα και το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου, αγνοήθηκε από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τα οποία προτίμησαν να αναδείξουν τις «διαφωνίες» μεταξύ των συγγενών των θυμάτων, επιχειρώντας να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από το ουσιαστικό διακύβευμα. Την ίδια στιγμή, το live streaming της συναυλίας έφτασε τις 1,3 εκατομμύρια μοναδικές συνδεδεμένες συσκευές, ενώ το είδαν πολύ περισσότεροι/ες καθώς περίπου 300 Δήμοι και συλλογικότητες οργάνωσαν συλλογικές προβολές (η εκτίμηση των διοργανωτών μιλάει για 2,5 εκατομμύρια κόσμου που παρακολούθησαν έστω ένα μέρος της συναυλίας). Και φυσικά υπάρχουν πολλές χιλιάδες προβολές των βίντεο της συναυλίας τις μέρες που ακολούθησαν. Και όταν το κατεστημένο κατάλαβε ότι δεν μπορεί να «κρύψει» τη συναυλία, ανέλαβαν κάποια σκυλιά του να τη συκοφαντήσουν. Χαρακτηριστικά, ο καθηγητής και δημοσιολόγος Στάθης Καλύβας έγραψε:
«Τραγούδια που δεν είναι τραγούδια, αλλά φτηνός (και κακόγουστος) λαϊκισμός που κάνει μπαμ από απόσταση. Φταίει, λέει, το κέρδος που έγινε το ατύχημα. Οι ίδιοι που τραγουδούσαν στο Σύνταγμα για το ΟΧΙ τον Ιούλιο του 2015 σε μια νέα παράσταση που βρωμάει βαριά μούχλα».
Όταν τέτοιοι άνθρωποι ενοχλούνται, σημαίνει ότι κάτι γίνεται καλά.
#Καλλιμαρμαρο #Τεμπη ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ 11-10-24
Δημοσιεύτηκε από Marios Lolos στις Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2024
***
Από τη διάθεση του κόσμου πριν, κατά την διάρκεια και μετά τη συναυλία, έγινε φανερό ότι υπάρχει ένα στρώμα της κοινωνίας που αναζητεί τρόπους να παλέψει ενάντια στην κυβερνητική και τη συστημική σαπίλα που μας περιβάλλει. Αυτή η διάθεση πρέπει να βρει διέξοδο να εκφραστεί συλλογικά και οργανωμένα, αλλιώς κινδυνεύει να «εξατμιστεί».
Ο Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών έχει βάλει σαν στόχευση την προσφυγή στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, κάτι που προφανώς χρειάζεται να υποστηριχθεί. Δυστυχώς όμως η δικαιοσύνη (ελληνική και ευρωπαϊκή) είναι δεμένη με χίλια νήματα με το κατεστημένο. Ο μόνος τρόπος να αναγκαστεί να πάρει κάποιες αποφάσεις που να απονείμουν δικαιοσύνη στους «από τα κάτω», είναι αν βρεθεί κάτω από ισχυρές κοινωνικές πιέσεις. Όπως έγινε π.χ. με το αντιφασιστικό κίνημα που ώθησε το χέρι της δικαιοσύνης να καταδικάσει ως εγκληματική οργάνωση τη Χρυσή Αυγή, παρά την πρόταση της εισαγγελέως που ήταν περίπου «όλοι αθώοι».
Για να υπάρξει αυτή η αφόρητη κοινωνική πίεση, είναι σημαντικό:
- να συντονιστούν όλα τα κινήματα που δίνουν παρόμοιους αγώνες ενάντια σε κοινούς εχθρούς. Η παρουσία της μοτοπορείας των ντελιβεράδων έξω από το Καλλιμάρμαρο ήταν ένα τέτοιο βήμα. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ των οικογενειών που έχασαν τα παιδιά τους το τελευταίο διάστημα (οικογένειες Φύσσα, Τοπαλούδη, Ζακ Κωστόπουλου, Μάγγου, κα) είναι σημαντικό να συνεχιστεί και να ενισχυθεί, με κοινές κινητοποιήσεις και αλληλοϋποστήριξη.
- να συνδυαστεί ο αγώνας με τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους σιδηρόδρομους (η τελευταία απεργία είχε προγραμματιστεί την ημέρα της συναυλίας, αλλά κρίθηκε παράνομη και δεν πραγματοποιήθηκε – τέτοιου είδους απεργιακές δράσεις χρειάζονται μαζική υποστήριξη από την κοινωνία, ιδιαίτερα όταν δέχονται απαγορεύσεις και καταστολή).
- να συνδεθεί ο αγώνας για δικαιοσύνη στα Τέμπη με τοπικά κινήματα, συλλογικότητες και επιτροπές στις γειτονιές ώστε να αποκτήσει συγκεκριμένη κοινωνική γείωση.
- να αναδειχθεί ως κεντρικό το αίτημα το να περάσει ο ΟΣΕ και όλες οι συγκοινωνίες που ιδιωτικοποιήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στα χέρια της κοινωνίας. Η επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων στην κοινωνία πρέπει να χαρακτηρίζεται από συνθήκες δημοκρατικής διαχείρισης και ελέγχου (από τους εργαζόμενους και την κοινωνία) γιατί μόνο έτσι μπορούν να λειτουργήσουν προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
***
Η συναυλία στο Καλλιμάρμαρο δεν ήταν απλώς μια πολιτιστική εκδήλωση. Ήταν ένα γεγονός ιστορικής σημασίας, μια συλλογική κραυγή για δικαιοσύνη που καλεί τους ανθρώπους να μην σταματήσουν, να μην ξεχάσουν και να συνεχίσουν να αγωνίζονται. Υπενθύμισε ότι η λαϊκή βούληση για δικαιοσύνη δεν μπορεί να σβήσει, και ότι η ιστορία γράφεται στους δρόμους και στις συλλογικές δράσεις του λαού.
Διαβάστε εδώ την προκήρυξη που μοίραζε το «Ξ» στη συναυλία
Δείτε εδώ ολόκληρη τη συναυλία
