Της Σύνταξης του «Ξ»
Απομένουν λιγότερο από 20 ημέρες για τις Ευρωεκλογές (9/6) και το προεκλογικό ενδιαφέρον του μεγαλύτερου μέρους των λαϊκών στρωμάτων είναι στο μηδέν. Και υπάρχουν λόγοι για αυτό.
Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να παρουσιάσει μια φανταστική εικόνα «προόδου» και πολιτικής κυριαρχίας. Όπως όμως και οι ίδιοι αναγκάζονται να παραδεχτούν, αυτή η εικόνα δεν «περνάει» στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Σε όλα τα γκάλοπ καταγράφεται μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τις πολιτικές της κυβέρνησης, κυρίως όσον αφορά την αντιμετώπιση του πληθωρισμού και της ανεργίας, καθώς και τις πολιτικές της υγείας. Γι’ αυτό άλλωστε η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αφήσει στην άκρη τον στόχο του 41% των εθνικών εκλογών, παρόλο που με αλαζονεία το χρησιμοποιεί συνέχεια, και να βάλει τον πήχη στο μετριοπαθές 33% που είχε πάρει στις προηγούμενες ευρωεκλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη κάνει μια γελοία αντιπολίτευση με συνεχείς κοκορομαχίες με την ΝΔ, τις περισσότερες φορές για δευτερεύοντα θέματα, οι οποίες έχουν σκοπό να κρύψουν την επί της ουσίας συμφωνία του Κασσελάκη στο πλαίσιο της πολιτικής και της ΕΕ και του ελληνικού κεφαλαίου. Ο «στόχος» του ΣΥΡΙΖΑ είναι μπας και καταφέρει να κρατήσει το ποσοστό των εθνικών εκλογών (17,8%), που όταν το πήρε θεωρήθηκε «καταστροφικό»…
Αυτό δίνει την ευκαιρία ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ να προσπαθεί να βγει στον ΣΥΡΙΖΑ «από τα αριστερά»! Προσπαθεί να ψαρέψει ψήφους και από τα δεξιά από τη φθορά της ΝΔ με ένα «υπεύθυνο» προφίλ, και από τα αριστερά από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ με ένα «προοδευτικό» προφίλ. Αλλά, όπως έχει δείξει η ιστορία, όποιος πατάει σε δύο βάρκες κάποια στιγμή πνίγεται, κάτι που φαίνεται εξάλλου από το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρνει να αναπτύξει κάποια δυναμική παρά τη φθορά του νέου δικομματισμού.
Η Νέα Αριστερά κινείται επίσης στην ίδια λογική με τις δύο βάρκες. Από την μια προσπαθεί να εμφανίσει μια «επιστροφή στα κινήματα» και κάνει δηλώσεις όπως του Ν. Φίλη, ότι υπάρχει «μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ». Η μετάλλαξη βέβαια κατά τον Φίλη δεν οφείλεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε την πολιτική που κατήγγειλε αλλά στο ότι άλλαξε αρχηγό… Από την άλλη η Νέα Αριστερά δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι στόχος της είναι η «κυβερνησιμότητα»- κάτι που πρακτικά, το μόνο που μπορεί να σημαίνει σε αυτή τη φάση είναι σύμπραξη με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Ο μόνος που φαίνεται κερδισμένος αυτή τη στιγμή σε επίπεδο δυναμικής είναι η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου. Και αυτό γιατί συνδυάζει ένα (προσχηματικό βέβαια) αντισυστημικό λόγο («να ξεβρωμίσουμε το σύστημα», «καθαρά χέρια», κλπ) -παρόλο που αυτό είναι το σύστημα που υπηρετεί εδώ και δεκαετίες- με μια λαϊκιστική και επικίνδυνη δημαγωγία πάνω στα «εθνικά θέματα» για να πάρει δυσαρεστημένους από την ΝΔ.
Μέσα σε αυτό το τοπίο η Αριστερά φαίνεται δυστυχώς αμήχανη και ανεπαρκής. Το ΚΚΕ ζητάει να το κάνουμε «πολύ πιο δυνατό», αλλά με ποιόν σκοπό; Όσες φορές προέκυπταν κρίσιμες μάχες, στις οποίες η Αριστερά έπρεπε να μπει μπροστά με έναν ενωτικό τρόπο για να κλιμακώσει κινήματα και αγώνες, το ΚΚΕ έκανε τη διαμαρτυρία του και αποσυρόταν ησύχως. Αναφέρει την ανάγκη ενίσχυσης του στη βάση της ανόδου της Ακροδεξιάς, όταν είναι γνωστό πως το ΚΚΕ συστηματικά υποτιμούσε και υποτιμά την άνοδο των φασιστών και, παρόλο που είχε τις δυνάμεις, αντέδρασε μόνο όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο και δέχτηκε το ίδιο επίθεση.
Οι προεκλογικές εκστρατείες του ΜΕΡΑ25 – ανατρεπτική συμμαχία και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ανατρεπτική συνεργασία, δεν φαίνεται δυστυχώς να προσφέρουν κάτι νέο.
Παρόλα αυτά, η προφανής επιλογή για τον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων, όπως και για κάθε προοδευτικό άνθρωπο είναι να στηρίξει τα αριστερά ψηφοδέλτια (ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) παρά τα προβλήματα τους, σαν τον μόνο τρόπο να καταγραφεί μια ψήφος διαμαρτυρίας από τα αριστερά.
