Αν κάποιος προσπαθούσε να περιγράψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια, σε λίγες σειρές, αυτές θα περιλάμβαναν την ελπίδα που γέννησε τον Γενάρη του 2015 όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, την προδοσία και τη βαθιά απογοήτευση που προκάλεσε στα πλατιά στρώματα της κοινωνίας που ψήφισαν «ΌΧΙ» του Ιούνη της ίδιας χρονιάς και την ταχύτατη μετατροπή του σε κόμμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου έκτοτε.
Η ταχύτητα της υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ στις επιταγές της Τρόικα και της άρχουσας τάξης συνολικά, έγινε τόσο ραγδαία που σήμερα, βλέπουμε το κόμμα της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» να αδυνατεί να κάνει οποιαδήποτε ουσιαστική, για να μην πούμε σοβαρή, αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ – μια κυβέρνηση που μέσα σε λίγους μήνες έχει καταφέρει να γίνει συνώνυμη με την «καταστροφή». To μόνo που φαίνεται να μην εμπιστεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ σαν «άξιο» εκπρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος, είναι το ίδιο το σύστημα που επιλέγει σταθερά τους πιο «σίγουρους» και σταθερούς εκπροσώπους του, όπως η ΝΔ.
Όλα δείχνουν όμως πως η εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελέσει ένα ακόμα βήμα του κόμματος προς τις αγκάλες της άρχουσας τάξης.
Ένας εκατομμυριούχος και μια πρώην υπουργός λιτότητας
Υποψήφιοι είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Νίκος Παππάς, ο Στέφανος Τζουμάκας αλλά οι δύο που ξεχωρίζουν στις δημοσκοπήσεις είναι ο Στέφανος Κασσελάκης και η Έφη Αχτσιόγλου.
Βέβαια, όλοι τους είναι «άξιοι» εκπρόσωποι του χώρου στον οποίο ανήκει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρώην κυβερνητικά στελέχη που υπέγραφαν μέτρα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεις «με τα δύο χέρια» ή, στην περίπτωση του Τζουμάκα, παιδιά του συστήματος και του «βαθιού» ΠΑΣΟΚ, και άρα με συσσωρευμένη εμπειρία στο «ξεπούλημα» των εργαζομένων. Η μόνη εξαίρεση στη σειρά των κυβερνητικών στελεχών είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, που δεν είχε μεν κυβερνητική θητεία, αλλά είναι όχι απλά εκπρόσωπος του καπιταλισμού, αλλά η προσωποποίηση του, καθώς είναι εφοπλιστής.
Η Έφη Αχτσιόγλου ταυτίζεται με την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ διετέλεσε υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης από τον Νοέμβρη του 2016, έως τον Ιούλη του 2019 και άφησε σαν «παρακαταθήκη» τον νόμο Αχτσιόγλου που ανάμεσα σε άλλα, δυσκόλευε τη διαδικασία προκήρυξης απεργίας και μετέφερε στην κυβέρνηση τον καθορισμό του κατώτατου μισθού αφαιρώντας το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση.
Όσο για τον Κασσελάκη, μια ματιά στις δηλώσεις και στα βίντεο που δημοσιεύει αρκεί για να μας πείσει. Το πρόβλημα με τον Κασσελάκη δεν είναι ότι προέρχεται από πλούσιο περιβάλλον. Το πρόβλημα είναι πως παραμένει «αμετανόητα» πλουσιόπαιδο και εντελώς ανίκανος να καταθέσει θέσεις και προτάσεις για τα μεγάλα ζητήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, άρα υπερασπιστής των λίγων έναντι των πολλών, όσο και εάν προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο με γενικόλογες και εύηχες κουβέντες.
«Πολιτικές ταυτότητας» αντί εναλλακτικών προτάσεων
Στην πλήρη έλλειψη πραγματικής εναλλακτικής πρότασης και ουσίας, αυτό που προβάλλεται από τους δύο επκρατέστερους υποψηφίους είναι το φύλο της Αχτσιόγλου (γυναίκα) και ο σεξουαλικός προσανατολισμός του Κασσελάκη (ομοφυλόφιλος) σαν εγγύηση, δήθεν, πως θα υπερασπιστούν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων και των καταπιεσμένων συνολικά.
Αστεία πράγματα. Είδαμε πόσο πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών –και της κοινωνίας– η Θάτσερ στην Αγγλία και η Μελόνι στην Ιταλία, και για τα δικαιώματα των μεταναστών και των μαύρων ο (ινδικής καταγωγής) Σούνακ στη Βρετανία και ο (Αφροαμερικανός) Ομπάμα στην Αμερική.
Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνουν οι Αχτσιόγλου και Κασσελάκης είναι να «εργαλειοποιήσουν» το γυναικείο και ΛΟΑΤΚΙ κίνημα για το προσωπικό τους συμφέρον. Οι «πολιτικές ταυτότητας», δηλαδή η αντίληψη ότι όσοι/ες, λόγω φύλου ή χρώματος κλπ, ανήκουν σε καταπιεσμένα στρώματα θα εφαρμόσουν πολιτικές που στηρίζουν αυτά τα στρώματα, έχουν αποδειχθεί εντελώς λαθεμένες και χρεοκοπημένες. Αλλά παραμένουν στη «μόδα», χαρακτηρίζοντας τα μικροαστικά «προοδευτικά» στρώματα, και υποσκάπτοντας, έτσι, την ταξική προσέγγιση στα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, ανεξάρτητα από φύλο, χρώμα, σεξουαλικό προσανατολισμό κοκ. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα απ’ αυτούς.
